Odważny rok, który podjął Baron przyniósł oczekiwane rezultaty, ale miał swoją cenę w postaci około pięćdziesięciu niezdolnych do walki najemników. Przy takiej przewadze wroga cena była wysoka i czas pokaże czy słuszna.
Gustaw kiedyś słyszał o niejakim Martinie Schmitzerze. Majorze Gwardii, który z każdej misji, zadania wracał z "marginalnymi" stratami nie przekraczającej 80% stanu wyjściowego. Wykonywał swoje zadania niestandardowo i Gustaw sam zaczynał myśleć, czy aby on nie idzie w jego ślady. Meissen a teraz przełęcz i straty porównywalne.

Sierżant siadł na kamieniu zawału i zwrócił się do jednego z ocalałych podoficerów najemników.
- Wystaw warty z 50% ludzi a reszta na odpoczynek, ale blisko i po godzinie zmiana. Niech zjedzą, napoją się. Wieź też kilku ochotników by z pomocą Loftusa rozlali oliwę, jeśli takową jeszcze mamy, przy stanowiskach obronnych by ewentualnych atakujących zablokować i dać nam wyrównanie liczebności i czas na podejście odpoczywających do walki. Dwóch strzelców z gotowymi do podpalenia strzałami ma być w pogotowiu.- Po czym wstał i wolno ruszył do zebranych uchodźców, ale widząc krzątającą się Kadetkę werbującą wyzwolonych do broni odstąpił na bok by coś zjeść i napić się.

Wezwał także tą nową kobietę co miała coś mu przekazać i słyszał, że Loftus nawołuje chyba o niej jako Dziewica z Meissen.
- Co miałaś mi do przekazania Pani?- Zwrócił się do niej bez wstępu gdy ją zobaczył.

Gustaw zamierzał odpocząć, ale rozkazał by go budzono natychmiast gdy coś się będzie działo.
Loftusowi podziękował za ocalenie i spytał o chęci do pomocy ocalałych. Roz także wypytał co tu robi i jakie ma plany teraz po dostarczeniu wiadomości.

Gdy odpoczął i znalazło by się kilkudziesięciu ochotników zamierzał sam osobiście ich zmotywować swoim słowem i wydać polecenia dla nich. Umiejscowić przy zmęczonych obrońcach by więcej mogło odpocząć najemników a kobiety ocalałe prosił by opatrzyły rannych wojaków dzięki którym są wolne.
Chętne dzieciaki wysłał do punktu obserwacyjnego by robili za pomoc obserwatorom i jako gońcy.

- Czy ktoś się zna na balistach? Czy ktoś zrobi z pocisku balisty dwa pociski połączone łańcuchem, liną czy czymś co po wystrzeleniu będzie mogło ścinać łby tym cholernym granicznym?- Gustaw żałował, że nie ma przy nim krasnoludów. Oni zawsze mieli dobre zdolności by takie wymysły w czyn sprowadzać, ale wśród ocalałych także ktoś się może znaleźć.

Kobieta dała się łatwo znaleźć, jeśli ktoś w ogóle musiał jej szukać. Wypatrywała wręcz okazji, by jak najszybciej zakończyć ten fragment roboty. Gdy baron się odezwał kiwnęla tylko głową i wyciągnęła rękę z wydobytym jakiś czas temu zawiniątkiem. Odezwała się przy tym cichym głosem:
- Wiadomość od dowództwa do głównodowodzącego obroną przełęczy. Do rąk własnych.

Detlef korzystając z chwili, w której nikt nie próbuje go zabić zabrał się za opatrywanie rannych. Galeb stał na straży. Pozostałe, na tyle zdrowe by utrzymać broń w rekach krasnoludy również.

Tchórzliwe gobliny, nawet jeśli omamione magią porwały się na atak z włóczniami na demony, nie czuły się pewnie mając na krasnoludami przewagę zaledwie dziesięć do jednego. Krasnolud użył słów zamiast broni. Nie bardzo wiedziały co z tym zrobić. Ale same też nie zaczynały walki. Rozglądały się niepewnie, czekając na kogoś kto powie im co mają robić. I doczekały się.

- Opuścić te góry? Bardzo chciałbym. Ale może z tym być problem, przyjacielu krasnoludzie - gobliński szaman wychodzący z cienia. Wypowiadając się w khazalidzie, nawet jeśli nieco chropawym, dopełnił groteskowość całej sytuacji. I chyba jedynie temu zawdzięczał fakt, że nie dostał toporkiem w łeb dla zasady.
- Wybaczcie, nie to miałem na myśli. Poczekajcie chwilę, proszę - dodał i zaraz potem wyszczekał kilka zdań w gházhakhu, języku goblinów. Cokolwiek by nie powiedział, sprawiło, że prawie wszystkie wzięły nogi za pas, zatrzymując się tylko po to, by podłożyć nogę koledze albo okraść trupa, gdy myślały że szaman tego nie widzi. Prawie wszystkie, ponieważ jeden sięgnął za pazuchę.
- Ja Smasz. To dla ty, brodacz - powiedział, rzucając w kierunku Detlefa brudną szmatę, którą przy odrobinie dobrej woli można było uznać za zwinięty w kłąb fragment zielonej flagi.
- Gdyby ty spotkać znowu raz Smasz albo inna górska goblin i chcieć rozmawiać, ty pokazać sztandar z duża dalekość - odezwał się ponownie w całkiem zrozumiałym reikspielu. A potem uciekł jak reszta, nie przeciągając struny.

Po raz pierwszy od tysięcy lat krasnoludy i gobliny spotkały się i rozeszły w pokoju. To doniosłe historycznie wydarzenie z pewnością znajdzie swoje miejsce w kronikach... Ale teraz mieli pilniejsze zmartwienia.

- Łatwo poszło - szaman powiedział już we wspólnym - Kto by pomyślał, że tak prymitywna broń zadziała tak sprawnie? Rację miał jednak uczony Mikeus, który w swoim dziele "Na ratunek Imperium" wysnuł hipotezę, jakoby kościane noże i siekiery raniły duchy, rzeczywiście ręczny wyrób broni z kości krewnych ma w sobie coś z mistyki... - zaczął dygresję rozglądając się czujnie. Gdy upewnił się, że nie ma już żadnego zielonego w pobliżu usiadł i spojrzał na krasnoludy już jako człowiek. I odpowiedział na niezadane pytanie Galeba.
- Do rzeczy. Łatwo poszło ponieważ zawarłem przejąłem złoty ćwiek i zawarłem umowę z demonem. Między innymi ma mnie chronić. Jeśli umrę teraz, złamie ją i zostanie wygnany. I tu właśnie wchodzicie Wy. Gobliny są za głupie by im w tym zaufać, za łatwo ulegną podszeptom. Demon niestety domyślił się co planuję zrobić i próbuje. Będę walczył i opierał się mu jak długo zdołam. Czyli jakiś kwadrans. Tak jak mówiłem - nie opuszczę tych gór. Nie żywy. Jak macie jakieś pytania to teraz - popatrzył po zebranych - Lepiej zróbcie to tak, żebym nie wiedział i jednym ciosem. Demon spróbuje wykorzystać mnie kiedy tylko stracę koncentrację.

Najemników zdolnych do walki była może połowa z tych, która ją zaczynała. Chętnych - jeszcze mniej. W końcu nie da się wydać złota będąc martwym. Ale za to wśród uwolnionych znalazło się kilkunastu obeznanych z żołnierką ludzi, a i ci mniej obeznani mogli wziąć łuki i stanąć z tyłu. Wielkich strat nie zadadzą, ale mogą groźnie wyglądać. A co więcej - mogli pomóc zbudować choć niski murek przeszkadzający w natarciu, o którym już dawno mówił Gustaw. Znalazł się nawet jakiś kowal, który pomógł inżynierom od balisty połączyć dwie ciężkie kule łańcuchem.

Gustaw i Loftus mogli w końcu odpocząć. Niezbyt długo. Ludzie odsyłani przez maga do akolitki, a od akolitki z powrotem "do dowództwa" sarkali, ale spora liczba uratowanych została pomóc. To pomogło Gustawowi w utrzymaniu sił Harkina na przełęczy. Przynajmniej na chwilę. Roz w końcu udało się dostarczyć rozkaz.

A jeszcze przed śniadaniem pojawił się posłaniec pod białą flagą. Przyszedł negocjować warunki przepuszczenia granicznych przez przełęcz.

Roz stała i wpatrywała się w czytającego dowódcę. W zasadzie to nie bardzo się jej spieszyło.
- Będzie odpowiedź, panie dowódco, albo jakaś inna robota?

Gustaw popatrzył na Roz wzrokiem przeszywającym na wylot. Nie takim odstraszającym, ale badającym. Ta kobieta była przez Loftusa ogłoszona Dziewicą z Meissen. Baron nie wiedział czy to dobry pomysł, ale jeśli ma to podbudować morale ludzi a we wrogach chociaż trochę morale zepsuć to czemu nie.
- Panno Roz. Zapewne już Panna wie co Her Loftus zaplanował. Więc od teraz i ja na to przystanę bo widzi mi się, że więcej w tym zalet niż wad.- Sierżant rozejrzał się po okolicy i kiwnął z aprobatą kowalowi i majstrom przy baliście. Murek także tak jak chciał powstawał. Teraz tylko ustawić balistę w odpowiednim miejscu tak by po wystrzeleniu mogła zmieść stłoczonych granicznych.
- Co do Panny pytania to wyślę odpowiedź dowództwu. Jednak co do krasnoludów śmiem wątpić w ich zdradę. Złoto złotem, ale honor u nich ważniejszy.- Zasępił się dowódca i podał list Loftusowi.
- Co o tym sądzisz przyjacielu? Pomyśl nad paroma pułapkami na drogach na nasze tyły i postaw tam obserwatorów jakiś a na szczycie umieść najbystrzejsze oczy do wypatrywania.-
Następnie wyjął kartkę i napisał małą odpowiedź, którą zaczepił do gołębia pocztowego, którego kazał przynieść i to szybko.

Nadszedł poseł z białą flagą. Gustaw dał znać ręką by nie przepuścić go a w między czasie rzucił rozkaz do jednego z żołnierzy by odział odpowiednio uratowanych i dał im broń by udawali najemników, ale by czekali pochowani i/lub na wzniesieniu by dać do zrozumienia, że jest ich o wiele więcej niż w rzeczywistości. Pocisk do balisty miał być także ukryty by poseł nie mógł o niespodziance poinformować Wernickiego.

Gustaw wyszedł na przeciw posła witając się jak należy i czekając na jego propozycje. Zamierzał zrobić tak jak mag podpowiadał by przeciągać rozmowę. Chytrze także zamierzał dowiedzieć się jak daleko Imperialni doszli i czy już zgniatają siły Wernickiego. Gustaw był sprawnym mówcą i kombinatorem słownym. Manipulacja także nie była mu obca i zamierzał te umiejętności do cna wykorzystać.