Gustaw był zadowolony z poczynań. Akcja, którą podjął wykonywana była w 100% ku zaskoczeniu sierżanta. Obóz płonął, sprzęt do odblokowywania przejścia zniszczony lub uszkodzony, a więźniowie uwolnieni. Graniczni teraz musieli sami wziąć się do roboty i to gołymi rękoma. Na to liczył Grunnenberg. Strzelanie bez problemowe do wojsk Granicznych.

Teraz przyszła jedna z ważniejszych decyzji tej nocy. Co w uwolnionymi.
- Ustawić linię i wycofywać się. Uwolnieni przodem do naszych i zebrać przy punkcie obserwacyjnym.- Wydał rozkazy i uśmiechnął się gdy zobaczył swoich strzelców, których przyprowadził Loftus do osłony.

Odgłosy walki zawsze rozbudzają w pojmanych nadzieję na odmianę losu. Równoważy ją strach, że strażnicy będą woleli zostawić swoim wrogom martwych, a nie żywych więźniów. Jeśli doliczyć do tego przekonanie, że wolność może oznaczać oskarżenie o zdradę, a nie odzyskanie dawnego życia, klatki z jeńcami przepełnia raczej chaos niż cokolwiek innego. Żołnierze Barona zbliżali się i w końcu napięcie stało się nie do zniesienia..
- Zabijcie tych skurwysynów! - ryknął jakiś cuchnący mężczyzna, który najlepsze lata życia miał już dawno za sobą. On też jako jedny niedoczekał wyzwolenia. Nerwowość udzieliła się jednemu ze strażników i zanim opuścił swój posterunek zdążył przebić krzyczącemu gardło.

Przez moment więzienie było najcichszym miejscem w całym obozie, ale już chwilę potem cała reszta pojmanych ryknęła równocześnie. Więźniowie wyczuwają strach strażników równie dobrze, co strażnicy więźniów. A obie grupy wiedziały dobrze, że zaraz mogą zamienić się rolami. Jeszcze kilka odgłosów zbliżającej się walki i z pilnujących nie pozostał nikt.

Zwyczajowe krzyki o pomoc szybko spotkały się z odzewem atakujacych i niedługo potem sciągano kajdany, przecinano więzy i próbowano zaprowadzić jako taki porządek. Jeden z dowodzących szybko oceniał przydatność bojową, stan zdrowia oraz morale. Szło sprawnie, miał doświadczenie i rzadko się mylił. Właśnie kończył, gdy jego wzrok napotkał bladą twarz kobiety o nijakiej urodzie.
- Kur… - słowo jakoś uwięzło mu w gardle. Nie wyglądała na markietankę. Wprawdzie w rekrutacji do tego zawodu nie oceniano zbytnio fizjonomii, ale coś tu było nie tak. Kobieta była okryta płaszczem, ale nie zupełnie. Zmarszczył brwi.
- Nazwisko?
- Roz Bauer.
- Co tu ro… - nagle go jednak olśniło.
- O kurwa! Johan, ona żyje! Johan, chodź tu kurwa! - sam nie wiedział dlaczego nagle tak się podekscytował.
- Kto żyje? - mężczyzna zdejmujący kajdany podniósł się i stanął za dowódcą - Kto to jest?
- No ta pierdolnięta baba z krukiem. Ta co przyzywa demony…
Johan pochylił się i przyjrzał uważnie.
- Skąd ci to przyszło do głowy? Tamta była ładna.
- No ale to… - zawiesił jakby głos - akolitka! - i szybkim ruchem pociągnął ręką płaszcz kobiety.
Jego podwładny nie był jednak przekonany.
- I nagle kurwa zbrzydła? - Johan przybrał postawę kupca, który dowiedział się, że to co ma kupić nie jest tym co mu obiecywano.
- Bo ja wiem? Może ją pobili? - obaj zdawali się traktować kobietę jak posąg.
Tymczasem za ich plecami wyrosła trzecia głowa.
- Nie wiem czym by ją mieli bić, żeby zaczęła tak wyglądać - parsknął kolejny mężczyzna - widziałem ją.
- Cicho kurwa - dowódca stracił cierpliwość razem z ekscytacją - nie ma czasu! Zbieramy się. Johan ty jej pilnujesz, a ja zaraportuję jej obecność.
- Ruszać się kurwa, to nie pierdolona parada zwycięzców - krzykiem i zaledwie kilkoma kopniakami udało się zaprowadzić porządek i stworzyć szyk, dzięki któremu grupa szybko i sprawnie opuszczała pole bitwy. Mimo to, dowódca winił się za rozkojarzenie, które kosztowało ich kilka cennych chwil. Johan winił się, że cofnął rękę, gdy kobieta sięgnęła po plecak. Chciał coś powiedzieć, gdy brała coś co najwyraźniej należało do niej, ale zawahał się, gdy trafił na jej wzrok. Poczuł się nagle głupio, a potem było już za późno. Kobieta złapała spory pakunek, który zadzwonił, gdy zakładała go na plecy i szybko ruszyła razem z kolumną.

Tymczasem w górę szczebli dowodzenia płynęła informacja, że odbito akolitkę. Chyba nie pierdolniętą babę z krukiem, ale szeregowi żołnierze nie zajmują się ocenianiem.

Naciągnięta z całej siły cięciwa łuku Galeba pękła. Ale głośniejszy od jej jęku był wystrzał z pistoletu Detlefa. Naprawiony z najwyższą pieczołowitością, odwdzięczył się posyłając kulę prosto w głowę Karla. Głowę, która rozprysnęła się z satysfakcjonującym krasnoluda mlaśnięciem niczym dojrzały melon. Bezgłowe ciało zdradzieckiego sługi demona stało jeszcze przez chwilę po czym spadło pod nogi wycofującym się krasnoludom. Nikt ich nie ścigał. Bez przewodnika dalszy marsz granicznych stał się bezcelowy. Zresztą, mieli poważniejsze problemy. Po pierwsze, mag okazał się jednak zdolniejszym taktykiem niż myślano i wykorzystał starą dobrą taktykę pozorowanej ucieczki, jakby stworzoną dla takich stworzeń jak gobliny, które wciągnąwszy pościg w miejsca gdzie mogli wykorzystać liczebną przewagę i cienie osiągnęli przewagę (zwłaszcza że pościg nie był zbyt liczny, ponieważ część granicznych była zajęta khazadami). Po drugie, wygodnie wycofać mogły się jedynie ich odwody - wysunięci wojacy mieli za sobą niezidentyfikowaną postać. No, może nie do końca i nie dla wszystkich niezidentyfikowaną.

Galeb zgadł, choć jeszcze o tym nie wiedział. Ale widząc jak dobici przez tajemniczą postać, rzeczywiście podejrzanie podobną z sylwetki do znanego pijanicy, wstają... A właściwie jak coś wstaje z ich ciał, poczuł dreszcze. Kolejne i kolejne sylwetki wyciągały swe ciała ku górze. Wyglądałyby groteskowo, gdyby nie wyglądały strasznie. Krasnoludzkie ochronne runy na ścieżce zaświeciły się na kilku kamieniach i wydawało się, że wręcz się żarzą wewnętrznym ogniem. Ale nie powstrzymało to postaci przed tworzeniem kolejnych sług z dobijanych ludzi i goblinów. Kilka pierwszych demonów dołączyło do rzezi. Wyglądało na to, że nie ma tam nikogo, kto byłby w stanie je powstrzymać. I dokładnie na takim wrażeniu zależało niewidzianemu właściwie od początku potyczki.

Wszyscy spodziewają się zawsze, że Szary mag użyje niewidzialności albo za pomocą złudzenia śmierci będzie udawał martwego. Mało kto pamięta o tym, że użytkownicy Ulgu są również mistrzami kamuflażu. Najwyraźniej także potężne istoty chaosu, które z łatwością przejrzą każdą magiczną sztuczkę mogą zostać nabrane przez zlewający się w mroku ze skałami płaszcz oraz brak ruchu i cierpliwość kamienia.
Ukryty wśród skał Szary Czarodziej zdołał wyrównać rachunki i tym razem to on nabrał demona. Tylko ktoś obdarzony fenomenalnym wzrokiem mógłby dostrzec z tej odległości co się stało, ale wściekły krzyk demona słyszalny był nawet tutaj. Cokolwiek Czarodziej zrobił, nie wystarczyło by pozbyć się demona, ale z pewnością wystarczyło by pozbawić go jego naczynia. I możliwości działania, przynajmniej na jakiś czas. Pozbawione dowództwa mniejsze demony nie zniknęły jednak a kontynuowały chaotyczną rzeź. A ich szeregi rosły. Uciekający graniczni uznali, że łatwiej będzie się im przebić przez powracające na plac boju gobliny niż przez szalejące potwory.

I tylko krasnoludy pozostawały niezaangażowane po wycofaniu się na bezpieczne pozycje.

Loftus przyprowadził do osłony wycofywania się kogo tylko mógł. Nawet obserwatorów mających ostrzegać przed przełażeniem wroga przez góry. Gustaw próbował ustawić swoich w linię by chronić uwolnionych jeńców, więźniów i innych cywili, zmuszonych do robót inżynieryjnych, którzy teraz usiłowali w mroku uciec z obozu granicznych. Mieli tylko jeden obowiązek - iść pod górę, w kierunku posterunku i bezpieczeństwa. I jedno prawo - iść pod górę. Potykali się, przewracali, na przemian dziękowali i klęli, ale szli.

Czasu starczyło. Ledwo. Nagle kilku ostatnich cywili zachwiało się i padło na twarze, ze strzałami i bełtami w plecach, a w mroku rozległy się bębny. Nie wszyscy w obozie granicznych byli niekompetentni. A wszyscy - bardzo zdeterminowani by tu nie zostać za długo.

Ale wtedy linia obrońców już stała. Gustawowi udało się zaś po raz kolejny.
Ustawił linię. Żałośnie cienką. Złożoną z wyczerpanych, niewyspanych i często poranionych żołnierzy. Stali. Tym razem nie mieli umocnień ani przygotowanych pozycji. Te były za nimi. Póki co oddzielał ich od nich tłum cywilów.

Czasu wystarczy na dwie salwy. Potem dojdzie do walki wręcz. Gustaw miał jeszcze jedno zmartwienie. Zameldowano mu, że odbito akolitkę. dziewicę z Meissen. Tę, która rozbiła boską mocą konwój granicznych. Akolitkę, o której wiedział że jest martwa. Przez moment miał nadzieję, ale kiedy mu ją przyprowadzono zauważył, że ta kobieta wygląda inaczej. Za to Gustaw von Grunnenberg wyglądał dokładnie tak jak myślała Roz Bauer. Wyglądał jakby tu dowodził. Co oznaczało, że ma dla niego przesyłkę.

Kobieta, niezbyt nawykła do polowego życia dość szybko w podróży nauczyła się, że trudniej jest zginąć, gdy jesteś dalej od walki, a jeszcze trudniej, gdy dodatkowo poruszasz się szybko. Skuliła głowę i maszerowała w kolumnie bacząc najpierw na swoje nogi, potem na drogę, a na końcu na nogi towarzyszy. Nie myślała zbytnio o nadchodzącej przyszłości, skupiając się na tym co widziała kilka metrów przed sobą.

Johan, czy jak mu tam też nie był szczególnie gadatliwy, rzucając jedynie od czasu do czasu kurwami dla utrzymania porządku. Gdy nagle zatrzymali się, czekała ją seria kilku krótkich scenek w trakcie których udało jej się dostrzec na twarzach obcych ludzi ulgę, zaskoczenie, rozczarowanie, niepewność, a raz nawet (to już zupełnie wyraźnie) pukanie się palcem w skroń. Kimkolwiek była kobieta za którą ją brano musiała być… dziwna?
Roz nie nawykła do bycia w centrum uwagi więc stała tylko, albo dawała się prowadzić, a dość szybko o niej zapominano. Była kimś innym, niewartym uwagi. Były z pewnością ważniejsze rzeczy niż roztrząsanie obecności “nie tej” akolitki. Tym zajmie się góra.

Słowo się jednak rzekło i to co na początku okazało się źródłem problemów, teraz okazało się ułatwieniem. Stanęła naprzeciw mężczyzny, który postawą, pozycją, wyglądem i zachowaniem sprawiał wrażenie głównodowodzącego. Chyba wyobrażała go sobie inaczej, ale… w zasadzie było jej wszystko jedno. Tymczasem on był chyba... rozczarowany?

Przez chwilę nie wiedziała co zrobić, więc stała jak słup soli, wpatrując się szarymi oczami gdzieś na wysokość szyi dowódcy. Potem oglądnęła jego buty.

- Roz Bauer - odpowiedziała na rutynowe pytanie, ale w jej ustach zawsze brzmiało to jak nieokreślony zlepek liter. “Rosbauer”. Pospolite nie wiadomo co. Sama kobieta natomiast najchętniej by stąd zniknęła, ale chwilowo zatrzymywały ją obowiązki. Uniosła głowę i chwilę jeszcze milczała. Akurat tyle, aby większość ludzi straciła zainteresowanie “nie tą” akolitką.

- Akolitka, ale nie ta - dodała jakby na usprawiedliwienie - Złapano mnie, biorąc za kogoś innego. Gdy ustalono, że jednak to nie mnie szukano, zostałam zatrzymana mimo wszystko. Najwyraźniej służba Bogini komuś przeszkadzała. Ale jest wojna, nie takie rzeczy się zdarzają - mówiła bez emocji, ale jej ukryte częściowo pod płaszczem dłonie wykonały gest pisania piórem, a na zakończenie wskazała palcem na Gustawa. Nie przypadkowo stanęła tak, aby ten gest mógł zobaczyć jedynie ktoś stojący centralnie przed nią. Potem ponownie spuściła wzrok i czekała na dalsze pytania.

Zasadniczym powodem dla którego krasnoludy są bardzo pożądani jako ochroniarze jest to, że w przeciwieństwie do innych ras, niemal nigdy nie uciekają. Niezależnie od szans na sukces. Ta dumna rasa wyżej ceniła honor niż życie. Być może właśnie dlatego wymierali... Takie to myśli przeszły przez głowę Detlefa, kiedy biegł na spotkanie demonów.
Ostatnia uwaga była zarówno natury ogólnej, jak i odnosiła się do obecnej sytuacji, jak szybko się przekonał...

- Grimnirze, chroń nas - wyszeptał jeden z jego pobratymców gdy dotarli na tyle blisko by zobaczyć co się dzieje. Demony pozbawione były konkretnego kształtu, ich ciała wyglądały jakby przelewał się w nich jakiś płyn, co co jakiś czas owocowało powstawaniem dodatkowej kończyny, oka czy broni w losowym miejscu ciała. Ignorowały martwe stworzenia, za to jeśli tylko jakieś ciało dychało, wbijały w nie swoje macki, szpony czy języki. Z rozkładającego się w miejscu dotyku ciała zaczynał wydobywać się kolejny demon.
Lecz zakute w stal krasnoludy stal miały także w swoich sercach. I nie zawahały się.

- Na potęgę Bogów Przodków! Na chwałę dawnych dni! - gromki okrzyk rozległ się nagle, budząc echa wśród skał.
Krępe i przyzwyczajone do gór krasnoludy poruszały się znacznie szybciej niż graniczni i demony. Uderzyli z flanki, sprawnie dzieląc się celami. Tu szczęknęła cięciwa, tam błysnęło ostrze... Topory zaświszczały tnąc powietrze i przynajmniej kilka z nich mlasnęło, wbijając się w ciała demonów. Z ran nie trysnęła jednak krew, jakby nie były istotami z krwi, kości i mięsa, ale raczej z energii i złej woli. Jeden, dwukrotnie trafiony przez Detlefa podczas dobijania jakiegoś rannego zaśmiał się tylko i wytrącił mu broń z ręki... Ich odporność na obrażenia nie była pełna. Jeden zamigotał i zniknął, po chwili drugi, trafiony młotem Galeba zrobił to samo, trzeci, gdzieś z boku, także, z wyrazem, krasnoludy założyłyby się miesięczny zapas piwa, z wyrazem zaskoczenia i złości na pyskach. Żaden z nich nie był na tyle ranny, by można było to wytłumaczyć samymi obrażeniami.
Ale już po chwili na myślenie zostało mniej czasu, ponieważ demony porzuciły pościg i zainteresowały się khazadami na poważnie.
Gdy wypluły pierwsze kule ognia, gradienty śmierci odwróciły się w mgnieniu oka. Błękitno-pomarańczowe pociski uderzały nie tylko w ciała, ale i w umysły krasnoludów. Galeb był świadkiem jak jeden z jego pobratymców dostał taką i po chwili, choć bez problemu mógł się zasłonić tarcza, stał jak ogłuszony gdy ramię potwora zakończone kosą odcinało mu głowę. Przeraził się, gdy zobaczył jak Detlef obrywa takim samym fragmentem plugawej, dwukolorowej energii wystrzelonej przez innego demona, ale odetchnął z ulgą, gdy jego przyjaciela nawet to nie spowolniło, a jego garłacz, niemalże wbity w brzuch demona, wypluwa swoje szrapnele rozrywając go na miejscu.
Zniknął jeszcze jeden demon, ale do walki przyłączyły się dwa kolejne. Detlef zdążył je teraz dokładnie policzyć. Było ich dziewięć. Przynajmniej tutaj. Spostrzegł za to z niepokojem, że krasnoludów, licząc razem z nim zostało dziesięciu. I trzech na tyle ciężko rannych, że pożytku w boju żadnego z nich nie będzie. Co gorsza, jeden z nich leżał nieprzytomny na tyle daleko, że nikt nie zdąży się do niego dostać przed demonem, który właśnie pochylał się, by wydobyć z jego ciała kolejnego stwora. Galeb zaś zorientował się, że choć broń khazadów jest najwyższej klasy, robi zastraszająco mało szkody demonom. Nie licząc może jego młota, na którym runa rozbłyskała za każdym razem, gdy obuch trafiał w ciało. Krasnolud walczyły. O honor. O twierdzę. O towarzyszy walczących obok nich. Walczyły. I umierały.

Graniczni, słusznie uważając, że udane życie wypełnione korzystaniem ze zgromadzonych łupów wymaga w pierwszej kolejności dożycia do jutra, uciekli, nawet nieszczególnie udając, że robią to w jakiś zorganizowany sposób.

Gobliny tymczasem zbierały się w nieodległym miejscu i wyglądało jakby się naradzały.

Gustaw, ledwie jego ludzie zdążyli ustawić się w linię, zmienił rozkazy. W prawie najgorszym możliwym momencie, niemal tuż przed uderzeniem przeciwnika. Teraz chciał, by porzucili osłanianie uciekinierów i wycofali się w obronnym szyku do obozu. Dla Roz nie znalazł czasu. Całkiem możliwe że nie zrozumiał czego od niego chciała. Albo nie dał po sobie tego poznać. Jeśli mieli porozmawiać później, trzeba było jeszcze jakoś się wydostać z walki.

Wysiłki Loftusa, starającego się jak najbardziej spowolnić postępy wroga zakończyły się częściowym powodzeniem. Wróg był zbyt blisko by zranienie dowolnego oficera mogło go zatrzymać, ale strefa mroku rzeczywiście zwolniła przeciwników. Dużo potknięć, sporo skręconych kostek i zwichniętych nadgarstków, kilkanaście niegroźnych ran i bardzo dużo przekleństw - jak na czar, który mag rzucił pierwszy raz nie było źle. Postęp granicznych stał się nierówny. Loftus na pewno kupił tym kilka chwil wycofującym się.

Ale i przyciągnął uwagę. rzucanie takich czarów jest widoczne dla każdego użytkownika magii.
"Co oni mają z tymi czerwonymi magami..." - zdążył jeszcze pomyśleć zanim dostał dwoma czerwonymi pociskami w pierś.
Zamrugał oczami. Albo bardzo lubił go jakiś Bóg, albo miał więcej szczęścia niż kiedykolwiek. Poprzednio prawie go to zabiło. Teraz - cóż, skóra na piersi piekła i pewnie zejdzie. I tyle. A fakt, że choć ogniste kule wskazały go jako cel dla strzelców wroga, jedna ze strzał, która trafiła w niego, ześliznęła się po rękawie kurty, a druga jedynie przeczesała mu włosy rozbawiłby go pewnie do łez, gdyby nie to, że człowiek obok padł ze strzałą w oku, a kilku kolejnych odniosło większe czy mniejsze rany.

Graniczni mimo jego wysiłków dotarli do usiłującego wycofać się oddziału prowadzonego przez Gustawa. I do uciekinierów. Czy wśród nich znalazł się ktoś potrafiący ogarnąć sytuację? Nawet jeśli, w chaosie wynikłym gdy na bezbronnych ludzi uderzyli graniczni nie miał szans na pokazanie swoich zdolności.Ranni i słabsi zostali porzuceni, a tłum uciekał krzycząc i przeklinając najemników, którzy na rozkaz Gustawa wycofywali się zamiast ich bronić. Loftusa i jego ludzi porwała rzeka uciekinierów. Gustaw i najemnicy wycofywali się w jako takim porządku, ale zaczynało grozić im oskrzydlenie. Roz... gdzieś zniknęła.