Słuchanie było lepsze od mówienia. To co się usłyszało zawsze można bylo komuś opchnąć za to co ktoś inny usłyszał, albo za złoto. Wiedza równała się władzy.
Roz musiała się przyznać, że spodobała się ta szeptana organizacja ukrywająca się pod płaszczykiem nieistotnej jednostki bojowej, którą tworzyli pewnie wyszkoleni specjaliści od zadań na tyłach wroga. Miało to sens i wymagało pracy w ekstremalnych warunkach, kreatywności oraz boskiej pomocy. Doszła do wniosku, iż, to że tak łatwo wciągnięto jej do tej grupy, było pewną długoterminową korzyścią, nawet jeśli wiązało się z trudnościami. Kobieta nie była pewna, czy jest w stanie sprostać wyzwaniu, ale i tak nie miała gdzie się udać. Dostała zadania i musiała je wykonać. W jakiś sposób.

Zgłosiła się do Barona, gdy nie był zajęty spotkaniem z posłem i krótko zdała relację z tego co usłyszała, donosząc przede wszystkim o spadku morale oraz skrajnym wyczerpaniu żołnierzy. Żadne rewelacje, ale chciała przynajmniej dać znać, że coś robi. Pozwoliła też sobie zasugerować, że utwierdzenie najemników, iż nie ma mowy o zaległościach w żołdzie, to pierwsza ze spraw do załatwienia. Ciekawa była zdania dowódcy w tym temacie. Na koniec dodała:
- Dziewica z Meissen to jedno, ale gdyby trzeba było gdzieś dostarczyć jakąś wiadomość, Pan Dowódca, może skorzystać z moich umiejętności - ukłoniła się i zamierzając zająć się kolejnymi zadaniami.

Wróciła pomiędzy żołnierzy słuchając opowieści o Dziewicy z Meissen i potwierdzając w nich to co jej aktualnie pasowało. Że ta dzielna prosta dziewczyna jest odważną wojowniczką, potrafiącą przechylać szalę zwycięstwa na swoją korzyść, ale i stojącą zawsze po stronie zwykłych żołnierzy. Tych zaś nigdy nie pozwoli zostawić samymi sobie. Żołd oczywiście musiał być wypłacony, ale dowództwo gra teraz o najwyższą stawkę, próbując ugrać jak największą część łupów dla obrońców. Gdy zaś się to uda, część z nich zgodnie z prawem przypadnie też najemnikom. Najpierw jednak plan musi się powieść, a ten zależy między innymi od tego, czy w obozie będzie panować porządek i determinacja, czy też niepewność i marazm. Dodała do tego kilka faktów o dowódcy, który prędzej by dał sobie rękę uciąć niż swoje słowo złamać. Szczególnie wobec tych, którymi dowodzi. Ludzki człowiek. A “Dziewica z Meissen” znała go przecież nie od dziś i służyła u niego w wielu dramatycznych momentach. Starała się też zapamiętać co to były za momenty ilekroć ktoś o nich wspominał.

Ritter nie znał się za bardzo na leczeniu, a będąc Szarym Magiem nie bardzo umiał posługiwać się magią leczniczą. Nie ta specjalizacja. Pewnie dlatego, zamiast łagodzić ból towarzyszący działaniu trucizny fioletowym wiatrem magii wybrał pobudzającą zieleń. A może właśnie chciał obudzić umysł umierającego? Jeśli taki był jego plan - udał mu się wybornie. Tak czy inaczej Loftus siedział teraz spisując ostatnie słowa Harkina Brocka. Mag uzyskał zarówno umowę podpisaną przez Elektorkę jak i "przechwycony przez "życzliwego"" list, w którym sugerowała, że płacić nie będzie trzeba, bo i tak najemnicy zginą; Harkin przyznał, że zdziwiło go to pismo, ponieważ sądził, że Emmanuelle von Liebwitz nie jest zdolna do takich sprytnych manewrów. Niemniej podpis wyglądał na autentyczny, a liczne problemy z zaopatrzeniem i dziwne zachowania sztabu (jak np wysłanie jednostek sformowanych niemal wyłącznie z niewyszkolonych rekrutów na ważne pozycje) sugerowały, że komuś rzeczywiście zależy na porażce. Zresztą, skoro ten list zamiast do adresata dotarł do niego... A on nie zamierzał ginąć bez sensu ze swoimi ludźmi. Teraz zresztą też nie chciałby by ginęli ani by byli ścigani po obu stronach Przełęczy, dlatego prosił, by Gustaw się nimi zajął. On mógł ich ochronić. Poprosił więc Loftusa by ten spisał umowę, którą wcześniej zawarł z Gustawem, by ten nie mógł się z niej wycofać.


Wielkie umysły myślą podobnie. A do tego często wpadają na pomysły w tym samym czasie. Najpilniejszym problemem było obniżające się morale jedynych profesjonalnych obrońców Przełęczy i choć Gustaw to zaniedbał, miał w drużynie ludzi, którzy pilnowali takich rzeczy. Gdy Loftus szukał zastępstwa za dowódcę najemników w namiocie Brocka, Roz delikatnie kierowała ich myśli w kierunku Gustawa von Grunnenberga. Wbrew pozorom, nie było to niemożliwe. Choć oficer armii nie mógł być jednocześnie dowódcą niezależnych najemników, najemnicy wciągnięci na armijną listę osobową jako niezależna jednostka mogli dostać "armijnego łącznika", który często i tak wydawał rozkazy.
A dla najemników najważniejszą wiadomością była ta, że jak oni zrobią swoje, to Gustaw zajmie się resztą. I że pieniądze będą. Może nawet jakieś dodatkowe, skoro negocjują to i im coś może skapnąć. Można jej wierzyć. W końcu go zna. To akolitka, przecież nie kłamie. Wystarczy spojrzeć jej w oczy.


Gustaw nadal zastanawiał się co zrobić i grał na czas. Na tyle skutecznie, by zdążyły dotrzeć posiłki. No, powiedzmy. Ani Detlef ani Galeb nie zamierzali wciągać swoich pobratymców z Karaku w wojnę. Nie bez zaproszenia w każdym razie. Wspomniani pobratymcy także nie rwali się do walki. Nie znaczy to jednak, że zamierzali jej unikać. Polityka nic ich nie obchodziła. Ale każdy z nich był gotów zginąć za towarzyszy broni. A Galeba i Detlefa za takich uważali. Jeśli oni będą walczyć, oni również.
Ale nie Oleg. Jego stan nie pozwalał mu na udział w walce. Choć w jego przypadku nie widać było mutacji, przynajmniej nie zewnętrznych, nie nadawał się nawet na ruchomy cel. Tym razem nie był to jednak efekt upojenie alkoholowego. Po prostu, ciężko ranni i nieprzytomni ludzie tak już mają.


Samo pojawienie się krasnoludów miało niebagatelne znaczenie. I dla morale i dla przyspieszenia negocjacji. Posłaniec nie zamierzał dłużej czekać na odpowiedź Gustawa. W końcu nie chodziło mu o to, by ten zdążył zebrać większe siły.

Gustaw przeciągał rokowania jak się długo dało i nie zamierzał przepuścić Granicznych.
W końcu wpadł mu do głowy pomysł. Coś mu się nie podobało w rozkazach z góry. Nie były takie jak powinny. Gustaw widział Elektorkę i wydawało mu się, że tak cudowna dusza i cała osoba nie może takich rozkazów dawać. Ktoś musiał manipulować co najmniej w tym temacie.
- Pośle.- Odezwał się gdy pojawiły się na horyzoncie krasnoludy.
- Wydaje mi się, że sytuacja się lekko zmieniła. No, ale zapraszam dowództwo na spotkanie. Tylko, że nie mam odpowiednich win na ugoszczenie takich gości.- Po czym postarał się by poseł szybko ruszył do swoich a sam mógł się rozeznać wśród krasnoludów.

Gdy poseł zniknął za linią obrony sierżant ruszył spiesznie do Detlefa i Galeba.
- Witam przyjaciele. Chwała, że już jesteście. Potrzebna nam Wasza pomoc. Jesteście mistrzami w obronie i Wasza wiedza, oraz umiejętności są na wagę złota.- Mówił to dość cicho by najemnicy czy uratowani ludzie nie słyszeli a sam poprowadził ich do jednego z namiotów.
- Tyle razem przeszliśmy i nie raz życie mieliśmy na włosku. Nie chcę rozkazywać bo tu nie o to chodzi. Czas jakiś ustaliliśmy, że jak przyjaciele Ostatni będą ze sobą współpracować. Tylko w oficjalnych sytuacjach pozostaniemy przy zależności wojskowej.- Gustaw mówiąc przyglądał się wojownikom. Na ich rany, otarcia i ślady na pancerzach.
- Może powiecie co Was starało się zatrzymać? No i mam bardzo poufną rozmowę z Wami do przeprowadzenia a mianowicie jaki jest stosunek Władcy Gór do sytuacji obecnej w którą jesteśmy wplątani?- Grunnenberg nie krył pośpiechu gdyż liczył na wprawne oko krasnoludów przy obronnych zasiekach. Zastanawiał się także czy wśród khazadów jest ktoś kto by umiejętnie zerknął na Brocka a w ogóle to chodźmy do niego. Sami zobaczycie.

Na koniec wezwał Roz z prośbą by wybadała czy wśród uchodźców jest ktoś znający się na ziołach czy innych specyfikach by zneutralizować truciznę Brocka. Chłopi często się na takich rzeczach znali a świadectwem nie raz był sam Oleg, teraz leżący w ciężkim stanie. Zamierzał także oddelegować do niego kogoś by się nim zajął by stan co najmniej mu się nie pogorszył.

Akolitka o zmęczonych oczach przekonywała, słuchała i naprawiała buty do czasu, aż nie została wezwana przed głównodowodzącego. Było nie było zaczynała być w dowództwie częstym gościem.

Przekazała co usłyszała od najemników i dowiedziała się, że trzeba znaleźć specjalistę od trucizn i ich neutralizacji. Roz nie wierzyła, aby przypadkowa garstka uciekinierów skrywała w sobie specjalistę w tego rodzaju wiedzy, ale nie ona była tu od rozważań. Skinęła tylko głową i zniknęła pośród namiotów. Resztę czasu spędziła na rozpytywaniu. Nie tylko o to kto posiada umiejętności ziołolecznictwa, albo aptekarskie, pozwalające rozpoznać i zneutralizować truciznę. Pytała każdego kogo spotkała o zawód i posiadaną wiedzę, a informacje kojarzyła z jakąś cechą charakterystyczną wyglądu, postawy lub ubioru. Uzbrojona w tą szczególną mapę obozu wróciła do Gustawa zdać raport.