Była to przeszkoda, jakiej nie dało się pokonać konno, przedarcie się przez nie bez koni było możliwe, ale w tedy zwierzęta musiały by tu zostać. Obejście przez mokre krzaczory wydawało się mało pociągające.

- No to postój. - Niepocieszony Oswald zatrzymał konia i przez chwilę krytycznie wpatrywał się w powalone drzewo i okoliczne krzaczory. - Dobre miejsce na zasadzkę, choć cała ta woda zalegająca w kałużach będzie chlupać przy każdym kroku. No chyba, że łucznicy... - Skomentował gdy byli już na ziemi.

- Toporek mam. Trochę pomacham i zobaczymy za ile przerąbie to dziadostwo. Po tym wystarczy przeciągnąć jedną część żeby przepuścić konie i jedziemy dalej. Albo zupełnie przerąbać pień na szerokość szlaku. Cholerny świat! - Zaklął kręcąc głową.

Po dobyciu toporka odrąbał gałęzie przy węższej części pnia i próbnie uderzył parę razy w kłodę.

- Sprawdzicie, czy nie da rady przeprowadzić koni jakoś naokoło? Może nie trzeba się tak męczyć. - Zaproponował przystając na chwilę i już na poważnie zabrał się za pracę.

Morwena w pierwszej chwili chciała ruszyć do do pokoju Oswalda i Randulfa, ale szybko zmieniła zdanie kiedy pomyślała co mogą sobie pomyśleć inni o kobiecie chodzącej w nocy po pokojach dla mężczyzn. Informacje o wampirach czy nie kobieta postanowiła zostać i pójść spać, w końcu jutro też będzie mogła to powiedzieć.
Rankiem znowu było koło nich pełno ludzi i Morwena mimo palącej potrzeby podzielenia się informacjami jakie znalazła przypomniała sobie o słowach mentorki. Nierozważnym było wychylać się ze swoją wiedzą czy zdolnościami, ludzie to strachliwe istoty a strach pcha ich w stronę najgorszych i najmroczniejszych występków.

***

- Mając chwilę chciałabym coś powiedzieć. Poszukałam informacji o tym symbolu, znaczy o symbolu nic nie znalazłam ale znalazłam informacje o pewnym artefakcie. To “Czarny krzyż” był oddany pod opiekę kapłanek Shalyi. Podobno skrywał w sobie demona ‘Morslorg’ i po przeprowadzeniu odpowiedniego rytuału daje swojemu właścicielowi moc przyzwania ‘Cieni’ czyli dokładnie takich zjaw jakie zaatakowały nas w nocy w mieście. Podobno Artefakt jest bardzo pożądany przez wampiry bo sprawia, że stają się niewrażliwe na światło słoneczne. - Kobieta oszczędziła nudnych szczegółów, chyba że Oswald albo Frost ją o to zapytali. - Teraz zastanawiam się czy dobrze zrobiłam mówiąc o tym dopiero teraz… myślę że ludzie z miasteczka powinni wiedzieć z czym mają do czynienia.
Kobieta przygryzła lekko wargę w końcu teraz pewno zaczną się bardzo nie wygodne pytania skąd o tym wie, miała nadzieje że pierwszą rzeczą jaką postanowią to nie próba powieszenia jej na najbliższym drzewie czy spalenia na stosie.

Oswald zatrzymał się ze swoim zamiarem rąbania powalonego pnia. Wbił swój toporek w drzewo i sam się o nie oparł plecami.

- Ciekawa wydaje się ta księga skoro o takich rzeczach tam napisano. Bardzo ciekawa. Raczej nie spotyka się czegoś takiego na co dzień. - Zrobił krótką pauzę i westchnął. - A czy lepiej było powiedzieć o tym wcześniej? Może i lepiej. Może i nie. Świadomość, że może się na nich czaić wampir mogłaby doszczętnie załamać ich morale. No i nie wiemy, czy w ogóle tam siedzi, czy tylko zostawił za sobą te widmowe sługi i gdzieś polazł. Jak dla mnie to nie było co siać dodatkowej paniki. Przynajmniej jeszcze nie. -

Bosch przekręcił nieco głowę i nieruchomo, niczym zaciekawiona sroka wpatrywał się przez chwilę w Morwenę.

- Zaatakowały "nas"? Czasem nie mówiłaś jak się spotkaliśmy, że udało ci się ich uniknąć kiedy skupiły się na mnie i Randulfie?

Oswald uśmiechnął się nieco rozbawiony. Jakby był młodszy i ładniejszy to można by nawet powiedzieć, że psotliwie. Choć określenie to do jego zarośniętej aparycji aktualnie zbytnio nie pasowało. Płaszcz ciągle w jednym miejscu poplamiony był dawno zaschniętą krwią i dla odmiany świeżym błotem do wysokości kolan, a w pień za nim wbity był toporek którym to przed chwilą chciał się po prostu przerąbać przez nieszczęsną kłodę.

- Nie trzeba się tak denerwować. Ot tak się dla krotochwili doczepiłem, żeby nieco ożywić nastrój tego dołującego, podmokłego lasu. - Wyjaśnił potulnie, unosząc w obronnym geście dłonie, choć mimo wyraźnego rozbawienia dalej bacznie obserwował najnowszą towarzyszkę podróży.

- No ale, ale... Ciekawy ten kot. - Przeniósł wzrok na zwierze. - Chodzi za tobą zupełnie jak pies. Chyba nigdy dotąd nie spotkałem tak wytresowanego myszołapa. Zwykle chadzają własnymi ścieżkami, a jakakolwiek próba narzucenia im autorytetu z góry skazana jest na porażkę. Zupełnie odwrotnie niż wspomniane psy, a ten tu nawet podróżuje z tobą i wcale nie wygląda na wystraszonego ani drogą, ani końmi, ani niczym. - Wskazał na rzeczonego pupila. - Dar, tak? Ładne imie.

Z każdym słowem Oswalda Morwena była coraz bardziej zawstydzona i czerwona. Jej płochliwość w ukrywaniu swojego daru i wiedzy chyba właśnie przyniosła jej ciut problemów. - Och..- Było komentarzem jednym i chyba najbardziej właściwym do sytuacji.
Wdzięczna była Oswaldowi że nie drążył dalej ale zmienił temat.
- Tak, Dar to nie typowy kocur. Był prezentem i zapłatą za pomoc jednocześnie. Ja i moja matka pomagałyśmy ludności jaka mieszkała w naszej okolicy. Często nie mieli pieniędzy więc odwdzięczali się tym co mogli, czasem były to ubrania, naczynia, czy zwierzęta...stąd imię. Dar bo darowany. - Przy neutralnych tematach dziewczyna czuła się pewniej i była trochę bardziej wylewna. - Wydaje mi się, że stał się taki bo jak był mały wszędzie go ze sobą zabierałam, do lasu do wsi, na spacery i no po prostu się nauczył.
Mówiąc o swoim towarzyszu odruchowo zaczęła go głaskać, na co zwierz odpowiedział mruczeniem.

- Hmm... ciekawe. Choć niezbyt często spotyka się, żeby ktoś ciągał wszędzie ze sobą kocie to i nie wiadomo, że tak się da. W ogóle się nie spotyka. - Bosch w zamyśleniu pokiwał głową.

- Randulfie, wypatrzyłeś jakąś ścieżkę nie wyglądającą jak bagno? Osobiście wolałbym nie nocować w kałuży. - Ponownie rozejrzał się wokoło i w górę, starając się ocenić jak dużo dnia im jeszcze zostało. Niestety nie ułatwiały tego ciężkie chmury i ogólna paskudność pogody. Jedno jednak było pewnie. Noc zapada w lesie szybciej, a w lesie pod ciężkimi, pełnymi wody chmurami było to tym bardziej prawdziwe.

Nie chcąc marnować więcej czasu wyrwał siekierkę z pnia i za jej pomocą odrąbał większą gałąź, którą szybko ogołocił z liści. Z tak sporządzoną lagą podszedł do krawędzi względnie przejezdnej drogi i zaczął badać podłoże przed sobą zanim postawił jakikolwiek krok.

- Morweno, poprowadzisz mojego konia? - Zapytał starając się znaleźć i przy pomocy toporka przetrzeć jakiś w miarę wygodny do przebycia szlak.

Bohaterowie postanowili zawrócić tym samym pozwalając Randulfowi na odnalezienie drogi. Ten z kolei doskonale pamiętał, że jakąś klepsydrę temu minęli ścieżkę biegnącą właśnie w takim kierunku. Powinna ona mijać powalone drzewo. Ścieżka była dobra, w około było spokojnie, drzewa po obu stronach osłaniały tak, że bohaterowie odczuwali mniej wiatr, a co za tym idzie chłód. Wraz z drogą na przód zwierzęta zaczęły się zachowywać niespokojnie. Powoli zaczęło się ściemniać, a gdy bohaterowie dotarli do nie dużego placu, gdzie na samym środku znajdowała się piętrowa budowla, a tuż przed nią mała studnia. Zapadał już wieczór, gdzie słońce już znikało, a jego miejsce zajmował niemal że okrągły księżyc. Drzwi budowli były uchylone. Po zbliżeniu się do budynku konie zaczęły być jeszcze bardziej niespokojnie, rżały. Na około był tylko las i ścieżka, która szli, która to prowadziła dalej. Na około panowała cisza, pomijając szum liści, do którego bohaterowie zdążyli się już i tak przyzwyczaić.