Poszukiwacze Przygód byli w trudnej sytuacji. Mieli przeciwko sobie Strażników i mieszczan blokujących most, a stosunek sił wynosił około jeden do trzech.
Zaproponowano im by jeden z nich oddał się w ręce straży.
Szlachcic wystąpił z grupy.
- Niech wam będzie. Zjawię się jutro w Ratuszu by wyjaśnić tę kwestię. A teraz proszę się rozejść - powiedział.

- Jutro będzie futro - wygłosiła lokalną mądrość życiową Jagoda unosząc pałkę w górę i wycelowując ją w szlacheckiego cudoka - Przyznał się do winy w obliczu dziesiątków świadków. Do aresztu z nim! Porzondek musi być! - zaryczała na koniec.

Potem jednak uznała, że nie ma co przesadzać z tym końcem.
- Mordercy naszych ojców i braci nie mogą chodzić spokojnie po tym uczciwym i porzondnym mieście. Mordercy naszych przyjaciół nie mogą wyjaśniać od niechcenia jak pozbawiali ich życia. Nie tego nakazują nasze prawa i tradycje - to zdanie bezczelnie zerżnęła z wypowiedzi burmistrza podczas ostatniej publicznej egzekucji. Było takie ładne.

- Oddaj broń i do aresztu, morderco niewinnych!

Nigdy wcześniej cyrkowcy-cudoki nie przypominali Georga tak bardzo, jak w tej chwili. Patrzyli, gadali, i nic, ale to nic nie rozumieli.

Popełnili błąd zabijając Jacka. Mogli ukatrupić każdego w tym Miasteczku, choćby i na targowisku w dzień targowy, w samo południe, na oczach wszystkich, a śledztwo szybko zakończyłoby się umorzeniem ze względu na niemożność wykrycia sprawcy. Oni jednak wybrali na ofiarę członka straży miasteczkowej, a to znacząco zmieniało postać rzeczy. Rusz strażnika, a pozostali nie dadzą ci już spokoju. Gie nie ruszał się nawet o krok. Jagoda darła ryja ile wlezie. Oboje czuli obecność Dydulskiego. A Timi, choć go nie było, na pewno robił coś przydatnego dla straży. Albo jadł obiad.

Przyjazd cyrku zakłócił starannie wypracowany balans w Miasteczku. Teraz trzeba było przywrócić wszystko do stanu początkowego. Teraz, w tej chwili, póki przewaga liczebna była po stronie straży.

- To wy się rozejdziecie, zostawiając tu tego, który zabił. A potem odwrócicie się zadem do nas, a pyskiem do Bramy Garncarzy, wyjedziecie i już tu nie wrócicie.

Nichtmachen na wszelki wypadek stuknął końcem halabardy w most, ale w dalszym ciągu nic wielkiego się z tego powodu nie stało.

Jackowe serce jak by jeszcze biło to by się wzruszyło. Postawa byłych kumów i kumoszek?? z straży i z miasta ogółem była tym czym zachwyciłby by się każdy zmarły.

Choć zginął śmiercią marną i niepotrzebną Dydus nadal liczył iż coś w życiu po życiu osiągnie. W końcu ilu jest takich co wróciło jako duch by bronic swego miasta i ilu było wstanie wpływać tak na los żywych będąc nadal o zdrowych chyba zmysłach duchem, a nie oszalałym widmem . Może przyjedzie ktoś ważny święcony i wyniesie Jacka jako patrona straży, albo i całego miasteczka. W końcu materiał na święto idealny, a ciężko o takiego. Przy okazji nowe sanktuarium i dołączona do niego świątynia to tylko tysiące nowych koron zagubionych duszyczek, którymi kościół się zaopiekuje i należycie zajmie.

Tak se dumał duch wykorzystując czas który miał w nadmiarze jako trup. Nie omieszkał jednak dla efektu i popisu znów ujawnić się na chwile przy Gie gdy ten stuknął swą halabardą. Trzeba przecież jakoś stworzyć swą legendę.

Czy pojawiający się duch Jacka zrobił wrażenie na Poszukiwaczach Przygód? Oczywiście że tak. A jeszcze większe na mieszczanach skupionych za Georgem, Jagodą i Timim. Tłum zadrżał i zafalował. Ze strachu.
Tego uczucia pozbawieni byli za to najwyraźniej Bohaterowie. A ich duma nie pozwoliła im na znoszenie takiego niesprawiedliwego i podłego traktowania (bo jakże to tak? Straż ma dyktować Drużynie co mają robić? Zwłaszcza, że wiązało by się to z utratą szansy na zarobek) i zbrojnie przeciwstawili się straży (to jest strzelając z czego tam mieli, rzucając czary i szarżując). No bo co się w końcu może stać?

No właśnie. Co?

Dobra, moja robota skończona- pomyślał Jacek znikając i postanawiając iż to najwyższy czas ulotnić się jak to tylko duchy potrafią.

Teraz jak wiedział iż awanturnicy mogą zostać ukarani. Oczywiście jeśli nie wybiją całego miasteczka. To poleciał z spokojną duszą odbyć duchową pielgrzymkę. Zamierzał udać się trasą tom niby prawidłową o której była mowa.

Chciał się przekonać jak to jest z tymi życzeniami. Mimo wielu zalet brak materialności sprawiały mu pewne problemy. Mianowicie czas na picie, a do tego potrzeba mieć żywe ciało które można by trochę alkoholem podtruć.

Wyruszył więc Dydus dzielnie by odzyskać swe życie i ciało. Myślał jak każdy kanciarz nad kruczkami w umowie. Stwierdził wtedy iż ważne jest by nie zapomnieć aby w umowie życzeniowej zaznaczyć iż ma być tak jak dawniej, a nie że będzie jak z tymi typami z Kataju co odradzają się niby w jakiś zwierzętach. Jacek chce mieć swoje ciało, które zostanie pięknie zreperowane by jego duch znów się mógł z nim połączyć.

Przekombinowane i dziwnie zaplątane myślenie Jacka, ale co zrobić? Z czarami lepiej dmuchać na zimne.

„Halabarda Prawilności

Broń drzewcowa, dwuręczna. Mówi się, że na ostatnim patrolu przed swą męczeńską śmiercią w rękach niósł ją święty Jacek z Glückwünsch. Przedmiot ten najpewniej przejął część duszy świętego i ma aktywować się w chwilach największej potrzeby, by chronić to miasto. Do tej pory odnotowano jednak tylko jeden taki przypadek.”

Z „Przedmiotów magicznych, cudownych i błogosławionych opisanie” pióra Magistra Teofila Alberna

* * *

Napięcie na moście sięgało zenitu. Wrzało na nim jak w kotle czarownic i zaraz wszystko miało wybuchnąć.

- Kto nie skacze, ten z cyrku!

Anonimowe wezwanie (niezbyt mądre, ale za to chwytliwe) sprawiło, że Miasteczkowi ruszyli do swojego tradycyjnego i rytmicznego tańca-skakańca. Przyjezdni uznali to za akt agresji i odpowiedzieli tak, jak potrafili. Wzdłuż mostu poleciały pierwsze pociski, a obie strony ruszyły na siebie. Strzała wbiła się w drzewce broni Georga.

- Nie przejdziecie! – Nichtmachen zaklął jeszcze i po raz ostatni uderzył końcem halabardy w most. Tak się złożyło, że akurat tym razem jego gest i błysk wywołany przez ducha Dydulskiego zgrały się idealnie w czasie i przestrzeni.

Most jęknął...

* * *

- Jam jest mistrz Drogorson z Gildii Budowniczych, słuchajcie mnie smarki, bo wasze brody ledwo pępka sięgają. – Krasnolud beknął, odłożył kufel i mówił dalej. – Zaprawa wapienna to dobre spoiwo, ale w środowisku kwaśnym traci swoje właściwości i wiąże kamienie nie lepiej, niż gile z nosa. Zapamiętać mi to do końca życia, jak chcecie miasto mieć obok kopalni siarki, to go stawiajcie w górę rzeki, nie dół. Inaczej – katastrofa, i to murowana!

* * *

Most jęknął, a potem się zawalił. Wszyscy, miasteczkowi i przyjezdni, runęli do wody razem z nim. Szczęście w nieszczęściu, wokół jego słupów woda zbyt głęboka nie była, to nie potonęli. Co ma wisieć, nie utonie, jak to mawiają.

I teraz, w tym miejscu, w tym czasie, i w tych okolicznościach rozegrała się najdziwniejsza potyczka w historii Imperium. Walczący brodzili w płytkiej wodzie, tracili równowagę, stopy zagłębiały im się w rozmoczonych łachach piachu i mule. Magowie wyławiali rozpuszczające się szybko komponenty czarów, strzelcy rzucali się na głębię próbując łapać odpływające strzały. Mokre ubrania oblepiały się wokół ciał, utrudniając ruchy i przyczyniając się do przeprowadzenia pierwszego konkursu mokrego giezła. Nichtmachen z nabożną czcią patrzył na halabardę, ściskaną ciągle w wielkich dłoniach. Wokół niego, jak na zwolnionym tempie, ludzie próbowali w pierwszej kolejności utrzymać się na nogach, a w drugiej dać komuś w ryj. Gdzieś nad głowami przeleciał nawet pstrąg, rzucony przez kogoś.

Nie wiadomo, kto pierwszy zaczął się śmiać. Być może był to ktoś, kto jako pierwszy zorientował się, że droga prowadząca do spełniania życzeń właśnie została przerwana i nikt już nie będzie jej mógł pokonać.

No, prawie nikt.

Jagoda nigdy nie słyszała o czymś takim jak walki w kisielu. To specjalność ludów zachodu, które w wielkich miastach zawsze narzekały na brak rozrywki. Gdyby jednak spróbowała tej sztuki, z pewnością okazałoby się, że ma do niej talent. Godziny przestane w mule i próby złapania jakiejkolwiek ryby. Dni całe spędzone na drodze miasto - Brzeziny, z której znaczna część szła wzdłuż potoka po omszałych kamieniach. Stan równowagi nie odnosił się jakoś szczególnie do jej głowy, ale znakomicie opisywał jej ciało.

Gdy runęli z mostem prosto w niemrawą rzekę nie potraktowała tego jak zagrożenie, ale jako szansę. Szansę na ponowne zaprowadzenie porzondku. To cudaki właśnie zaburzyły odwieczny i stały rytm tego miasta i to one musiały ponieść za to karę. Jako jedna z pierwszych odzyskała gotowość do działania i ruszyła do strażniczej roboty.

- Dawać ludziska, pokażemy tym darmozjadom gdzie raki zimują - ryczała i bez wahania waliła we wszystko co cudaczne próbowało wydostać się ponad nurt rzeki.

- To złodzieje i mordercy. Co z nich zedrzecie to wasze. Oni nawet w dupie złoto pochowane majo. Bierta co się wam słusznie należy - w szale dzikim waliła, zdzierała co popadnie, żeby nie tłuc pałką bo stalowej zbroi i dalej tłukła, aż jej z zaciśniętej dłoni zaczęła cieknąć krew. Jej żądza zemsty nie nasyciła się, aż Ostatni Cudok nie stracił przytomności. Przyznać musiała, że głowa akolitki była wyjątkowo odporna na ciosy. Czy odniosła jakieś rany, nie umiała powiedzieć. Dość, że na brzegu leżały wkrótce niemożebnie obite ciała cudaków, obszarpane ze wszystkiego co cenne i gotowe do związania i zaciągnięcia do miejskiej celi.

Temu co się przyznał łeb się zetnie jako winnemu morderstwa. Resztę utarza w smole i pierzach i puści na drogę dla przestrogi.

Taki to cudaczny koniec bezmyślnego drażnienia Jagody oraz porzondku. Bo jak wiadomo ten ostatni być musi.