Hans Hans nigdy nie należał do jakichkolwiek elit - zarówno intelektualnych, jak i socjalnych. Ba! Nawet do alkoholowych sporo mu brakowało, w porównaniu do co niektórych znajomych. Z drugiej strony nigdy też nie trafił na samo dno, na kompletny margines społeczeństwa, na stan bliski zezwierzęceniu - byle przeżyć. Cała sytuacja w Herrendorfie była dla niego czymś nowym - był traktowany jak KTOŚ, wieśniacy z wioski zwracali się do niego per "Pan". Zamierzali ugościć go po królewsku (jak na ichniejsze standardy rzecz jasna), a kto wie czy jakby nie poprosił któregoś chłopka roztropka o cnotę jego córki, to czy by i tego nie dostał. Brón przy pasie, pokaźna postura i rzecz jasna obecność czarodziejki z którą tu przybył tylko wzmagał efekt.

I cały ten wyjątkowy stan psuło zaledwie jedno słowo - nieumarli. Chędożony Brumstein mówił tylko o eskorcie czarownicy w te i wewte. Ta również zapewniała, że będzie musiała w Herrendrofie zaledwie "załatwić swoje sprawy", prawdopodobnie celowo unikając wzmianki o truposzach. Wiedziała, że na miejscu, czy tego chcą czy nie chcą, cała ich banda zostanie wplątana w... cholera wie nawet co, misję ratunkową? Oprych wbrew swoim pierwotnym planom gdy wyruszali z Remen, zamierzał wygarnąć to Lautermannowej, gdy ta tylko wróci i oznajmi, że wiosce trzeba pomóc. A że taki właśnie będzie scenariusz, nie miał żadnych wątpliwości.

- Tak jak kolega Mauer mówi - o waszym problemie dowiedzieliśmy się zaledwie przed chwilą. Pani Katerina Lautermann miała się nim zająć, my zaledwie mieliśmy robić za służbę i przydupasów podczas podróży. Poza tym wygląda na to, że od umarlaków macie już fachowców, tych ubranych na czarno, co nie? Długo już tu są, zrobili coś chociaż?

Nie było głupim pomysłem według Hansa wypytać trochę o Leto i jego kompanię. Szczególnie ta kobieta z jego grupy, wyglądała nawet całkiem całkiem.

Saxa popatrzyła po wspólnej sali i nie mogła oprzeć się myśli, że Pani Lautermann nie uzna tego za odpowiednie warunki dla siebie. Podobnie pomyślała o strawie z żab i węży...owszem ona sama zjadła kiedyś żabę. Jako dziecięce wyzwanie i rechoczące elementy natury nigdy tak naprawdę nie znalazły się w jej codziennej diecie.

Saxa ułożyła swoje bagaże koło jednej ławy kiedy panowie zajęli się przyniesieniem bagaży szlachcianki. Chwile spędziła na ogrzaniu swoich dłoni przy wspólnym ognisku.
- Już. Już. - Odpowiedziała Felixowi zajmując się pierwsza z dwóch dzikich kaczek. - A ty weź garnuszek na serca i wątroby.

Najpierw usunęła wszystkie lotki i odłożyła na osobne miejsce. Resztę piór oskubała na kawałek materiału jaki poprosiła jedną z krzątających się kobiet. Dziewczyna obiecała że ta będzie mogła je zabrać jeśli będzie chciała zrobić sobie z nich poduszkę.

- Jeśli sytuacja jest tak zła to dlaczego nie odeszliście? - Spytała dziewczyna siedzących z nimi mieszkańców miasta.

21 Brauzeit 2518 KI, domostwo Valdemara

- Wiele słyszałam o pobłogosławionych wybrańcach Morra, ale dopiero dzisiaj dane mi było jednego z was spotkać - Katerina Lautermann odwróciła głowę w kierunku jasnowłosego brodacza, a przysłuchująca się rozmowie z wstrzymanym oddechem Olivia bezbłędnie wychwyciła dźwięczący w głosie czarodziejki szacunek.

Świadomość tego jak mistrzyni Ametystowego Kolegium odnosiła się do człowieka w czerni budziła w dziewczynie konsternację i zalęknienie, panna Hochberg wcześniej nawet nie pomyślałaby o tym, by czarnowłosa piękność mogłaby okazywać równie głęboki szacunek komukolwiek prócz samego Karla Franza von Holswig-Schliesteina, miłościwie panującego imperatora.

A to znaczyło, że noszący czarną skórznię i kruczy medalion Leto był kimś szczególnym - nawet jeśli na pierwszy rzut oka przypominał jedynie przywódcę grupki najemnych rębaczy.

- To Bóg Śmierci przywiódł tutaj swych czcicieli, nie ja - potwierdził wiercący się na swoim fotelu Valdemar. Jego skrzywione w wyrazie permanentnego bólem oblicze dowodziło jawnie tego jakim cierpieniem musiały być dla kleryka daleko posunięte reumatyczne schorzenia.

- Odwołałem się do miłosierdzia Ametystowego Kolegium, albowiem sam uczyniłem wszystko, co było w mocy sigmaryckiego kleryka. Oczyściłem osadę poprzez egzorcyzmy, umieściłem ochronne runy na murze, konsekrowałem wszystkie znane nam miejsca, gdzie kiedyś dokonano czyjegoś pochówku. Nic nie pomogło. My znamy jednak swoją historię. Ponad wiek temu z okładem to właśnie czarodziej zakończył podobną plagę. Ametystowy Mag. Taki sam jak ty, pani. To jego zaklęcia zawiodły ożywionych zmarłych z powrotem do ich grobów i otoczyły nas ochroną przed tym wynaturzonym złem aż po dzisiejsze dni. Musisz powtórzyć ten rytuał, moja pani. Nic innego nam nie pomoże.

- Mówisz o Arforlu - Lautermann pochyliła się w siedzisku, splotła dłonie długimi wąskimi palcami - Okoliczności jego zniknięcia pozostają po dziś dzień źródłem kontrowersyjnych dysput w Kolegium. Jeśli naprawdę dokonał tutaj żywota, moi mentorzy będą ogromnie zainteresowani tą historią.

Valdemar pokiwał skwapliwie głową, zmienił pozycję w fotelu na mniej bolesna dla swoich powykręcanych reumatyzmem członków.

- Radamus Arforl. Pamiętamy doskonale jego miano, choć upłynęło już tak wiele lat. Tę historię rodziciele opowiadają dzieciom, pokoleniu po pokoleniu. Nigdy nie zapomnieliśmy. Umarł na mokradłach walcząc przeciwko ożywieńcom. Wciąż gdzieś tam spoczywa, w swoim mauzoleum, z którego chroni nas przed złem.

- Przed czarną postacią, która raz jest podobna człowiekowi, raz zaś przeistoczona w stado wron - wtrącił przysłuchujący się rozmowie Leto, odruchowo kładąc dłoń na swoim medalionie. Jego towarzysze natychmiast powtórzyli ten gest, a ich oblicza stężały w posępnych grymasach - Widziałem to w snach. Morr pragnie, abym ją zniszczył i uwolnił te ziemie raz na zawsze od klątwy nekromancji.

- Chciałbym wierzyć, że możesz to uczynić, Śniący - w przeciwieństwie do szczerego respektu Kateriny, Valdemar przemawiał pod adresem Leto tonem pełnym szacunku niechętnego i ostrożnego, co jednak Olivii nie dziwiło w przypadku konfrontacji gorliwych czcicieli dwóch różnych bóstw - Lecz jeśli połączenie twych sił z magistrem Kolegium może przechylić szanse na naszą stronę, będę o to usilnie zabiegał. Kogo sprowadziłaś ze sobą, pani? Czy to świta adeptów biegłych w praktykowaniu magii?

- Zwyczajni słudzy, mający zabrać o komfort mej podróży - Lautermann machnęła dłonią w sposób, który wydał się Olivii niezasłużenie lekceważący - Tylko to dziewczę posiada szczątkową wiedzę, ale na szczęście nie będzie się musiała do niej odwoływać. Jestem głęboko przekonana, że własnymi siłami pokonam drzemiące tu zło. Z całym szacunkiem dla posłańca Pana Śmierci.

21 Brauzeit 2518 KI, domostwo Valdemara

Dym snuł się leniwie, niosąc ze sobą parafinowe drobiny, te osiadając na wszystkim impregnowały gospodarza wraz z domostwem. Kominek wygasły i zimny jak chęć życia kapłana, niezauważalnie wolno wsysał dym. Zdało się Olivii jakby miejsce to już było grobowcem, a Sigmaryta prosi bardziej o zemstę z za grobu niż ratunek, obraz widzianej osady zdawał się potwierdzać jej osąd. Ludzie ci zbyt mało mięli w sobie radości życia, żeby na nie zasługiwali. Tak sprowadzili na siebie życia przeciwieństwo, nekromancję. Bo uznała mała czarownica, że skoro czarodziejka nie poddaje sprawy w wątpliwość to i ona nie powinna.

Czujnie nadstawiła uszu, wsłuchując się w każdy szczegół, zdawać by się mogło nieco niedbałej, a pełnej rezerwy i szacunku wymiany zdań między Ametystową Czarodziejką i Śniącym Morrianinem. Łowiła nie tylko słowa i sens przytoczonej historii, ale grymasy, gesty i ton wypowiadanych słów.

Leto przyciągał jej uwagę szczególnie, bo przypominał co zostawiła w Behaufen, może w pamięci jego źrenic mogłaby odnaleźć obraz tego. Z prawego oka popłynęła jej łza, ale wtedy śniący rycerz przyłożył dłoń do piersi, a jego towarzysze powtórzyli ten gest jak śpiewający unisono chór. Zjeżyły się włosy na karku dziewczyny, kiedy przypomniała sobie opowieści o żywych golemach, istotach bez własnej świadomości, poddanych woli innego umysłu. Zawsze powolnych w wykonywaniu jego woli. Czy mogli tym być wojownicy Leto? A właściwie on sam byłby wtedy jak smok pięciogłowy.
Jedną głowę uciąć za mało, bo w innej zamieszka. Rada zatem panna Hochberg słuchała woskowanego kapłana, któren wzajemną pracę zalecał czarodziejce i śniącemu, ale ci byli nad to butni, lub postanowili się nawet prześcigać w odczynianiu złego czaru, co wzbudziło w Olivii jakieś niewyraźne obawy. Zastanawiała się czy nie przeceniła tych możnych pań i panów, którzy tylko figurą mogą nadrabiać.

Nie skrzywiła się nawet, na lekceważący sposób w jaki Katerina wypowiedziała się o swojej świcie, uznała to za przejaw sprytu czarodziejki, która nie wykłada wszystkich atutów od razu na stół. Olivia czuła się skołowana nie mogąc odgadnąć intencji dwojga głównych rozmówców. Na wszystko nałożył się uśmiercony w pracy egzorcysta i człowiek wrona, przez którego cierpią ptaki. Z miejsca uznała przeistaczającego się w stado wron czarodzieja za prowokację onego. Ludzie w nieporadnej zemście mordują niewinne ptaki, a on syci się śmiercią i okrucieństwem. Otworzyłaby już usta i wykrzyczała co myśli o podobnych dyrdymałach, ale uratowała ją maska. Zamknęła oczy, wzięła głęboki oddech przez nos, czując niemal jak na otworach w masce osadza się łój spalonych świec.

Uczuła, że serce jej przyspieszyło, a zmysły wyostrzyły się, była podniecona i choć tęskno jej było, by po troszeczku sprzedawać usłyszane nowiny towarzyszom, wdzięczna była pani Katerinie za wyróżnienie stania za jej krzesłem. W jakiś sposób wybaczała jej nadmierną pewność siebie i niepotrzebną, uznała, dumę.
Uszy i oczy karmiły się etykietą i wiedzą, których tak głodna była Olivia Hochberg.