Przedpołudnie 23 Brauzeit 2518 KI, dom zgromadzeń

Słowa Ametystowej Czarodziejki, były dla adeptki orzeźwiającą mżawką. Przyjęła je niemal dostojnie. Skromnie i dumnie jak lew na stepie. Odprężona, wyładowawszy frustracje, Olivia czuła się lekka i pełna sił. Ukłoniła się jak umiała najlepiej, nawet spuszczając wzrok. W ekscytacji, która ja opanowała, nawet piekący ból zdawał się konfiturą do tortu wrażeń. Z zapałem zabrała się do przygotowań do drogi, może ostatniej, ale w jakiś dziwny sposób lęk zupełnie ją opuścił. Szybko zdała sobie sprawę, że nie wie ile to czasu dwa pacierze. -Jakie pacierze, do którego boga, zależy jak kto szybko klepie formułkę. - biegało jej po główce. Pomyślała zaraz, że taki Leto, to pewnie całymi dniami plackiem leży w kaplicy i jeszcze przy okazji przysypia. Razem z owymi myślami na oblicze dziewczyny wykwitał figlarny uśmiech.

Wszystko w przybocznej torbie było idealnie poskładane, materiał na opatrunki z jej własnej peleryny, w dziwnym powidzie wyprany i przygotowany dzień wcześniej. Igły, dratwy, nawet łzy dziewicy, olejki, zioła, zabrała nawet osełkę masła. Wybrała średniej wielkości gliniane naczynie, pakuły, proch, posiekane żelastwo, gwoździe, nawet srebrny widelec, jakieś ostre kamienie, zatkała korkiem, zrobiła dziurę, wetknęła konopny sznur natarty oliwą i siarką, owinęła suknem, ułożyła delikatnie w torbie. Miotłę owinęła szmatami upaćkanymi smołą. Przypasała nóż, wyszła na zewnątrz. Skierowała się węchem, może podglądała w eterze gdzie życie kipi z cała swą siłą.

Bez pardonu weszła do chaty spodziewając się zastać tam młodych. Podeszła do Felixa, obcesowo oderwała kęs kiełbasy i zasiadła na zydelku. Pospiesznie zdejmowała górne części garderoby.

- Saxo, zmienisz mi proszę opatrunek? - spytała pół naga - Proszę, szybko.

- Idziemy z czarodziejką i Śniącym szukać przeznaczenia. Chodźcie z nami. To jedyna nadzieja, a wy akurat powinniście żyć. Poza tym kto ochroni moją pupę, kiedy Hans będzie się zajmował Kateriną? - mrugnęła - Mówię poważnie, chodźcie. - panna Hochberg na prawdę spoważniała - Trochę się tam naburmuszyli, ale powiecie im jak wam przykro i takie tam puste słowa. - na koniec zwolniła.

- Nie wiem, co mam myśleć o tym człowieku - niby w pustkę, a jednak do Saxy i Felixa.

- Czuć od niego zapach piór
Przyszłych zdarzeń
Sennych wrażeń
Pragnie, by już zapiał kur.

Opatrzona, pospiesznie się ubrała. Do garnca po posiłku, dolała nieco zimnej wody, zamieszała naczynie, wypiła.

- Obudźcie Franza, ja idę po swój miecz.

Leżał tam gdzie upadł, po magicznej poświacie nie zostało śladu, Olivia zrozumiała, że nie odstrasza ona nieumarłych. Naciągnęła uszatkę na kołtuny i skierowała się w miejsce gdzie już widziała zbierający się tłumek.

Południe 23 Brauzeit 2518 KI, brama Herrendorfu

Wieśniacy najchętniej by chyba udali, że nie zrozumieli szorstkiego polecenia Lautermann, ale groźne spojrzenia uzbrojonych towarzyszy czarodziejki zniechęciły ich do jakiejkolwiek dyskusji. Postękując i dusząc w ustach przekleństwa chłopi odtoczyli na bok wielki głaz, którym nocą podparto drewniane skrzydła bramy. Potem wyrwali z udeptanej ziemi drewniane belki i odsunęli je od bramy otwierając wrota z trwożną niechęcią.

Leto i jego czarni pomagierzy wyszli na zewnątrz jako pierwsi, odprowadzani spojrzeniami pełnymi panicznego niezrozumienia i rozpaczy. Widząc grymasy trwogi rysujące się na obliczach stłoczonych w pełnym szacunku oddaleniu wieśniaków, Katerina wyprostowała się w siodle swego wierzchowca i uniosła wysoko w górę magiczny kostur.

W jednej chwili przykuła uwagę wszystkich, bo też wszyscy pamiętali to, co w przeciągu minionych dwóch nocy czyniła na kamiennym murze i wszyscy czuli na skórze wspomnienie nadnaturalnej energii mrowiącej członki i wypełniającej proste umysły nabożną wręcz trwogą.

- Nie lękajcie się! - oznajmiła dźwięcznym głosem Ametystowa Czarodziejka - Nie traćcie w nas wiary! Nie porzucamy was i nie uciekamy plecami zwróceni do wroga! Przeciwnie, postanowiliśmy zadać mu śmiertelny cios teraz, kiedy jest najsłabszy i kiedy kryje się jak szczur przed promieniami słońca! Wiemy, gdzie znajduje się jego mroczne leże i właśnie tam dzisiaj uderzymy!

Na wielu obliczach wyraz trwogi wciąż dominował, ale obserwujący wieśniaków z wysokości swego siodła Karl Peter Niers dostrzegł w oczach niektórych chłopów błysk kruchej nadziei, radosne ożywienie, odradzającą się wiarę.

To tylko utrwaliło cynicznego Altdorfczyka w przeświadczeniu o głupocie mieszkańców Herrendorfu. On sam nigdy nie dałby się złapać na równie lepkie słówka, ale też on miał za sobą lata doświadczeń wyniesionych z życia w rynsztokach miast wielkiego świata, gdzie nie takie krzepiące serca kłamstwa zdarzało mu się słyszeć.

- Niezbadane są wyroki bogów Imperium! - ciągnęła Katerina Lautermann - Uczynimy wszystko, co w naszej mocy, aby dzisiejszego wieczoru przynieść wam głowę obelżywego nekromanty! Jeśli jednak nie będzie nam pisane zwycięstwo, jeśli Morr zapragnie wezwać nas do siebie, stańcie o zmroku na murach i dajcie z siebie wszystko! Odeprzyjcie to nieumarłe plugastwo, a kiedy znów wzejdzie słońce, nachaj najszybsi z was spróbują przedrzeć się do Remer i dalej do Bechafen, aby ponieść wieść o naszym bohaterstwie na dwór elektora!

Katerina ominęłą spojrzeniem Olivię, przeniosła je na Hansa Hansa, na Karla Petera oraz stojącego obok jego konia Franza Mauera.

- Was, moi wierni towarzysze, obarczam obowiązkiem zadbania o bezpieczeństwo świątobliwego Valdemara - oznajmiła wskazując dłonią siedzącego na grzbiecie jej luzaka sędziwego kapłana, przywiązanego liną do tragarskich uprzęży konia - Pierwszy on spośród najprzedniejszych tego sioła i winniśmy uczynić wszystko, aby powrócił żyw pomiędzy swoich ziomków.

Zaiste podniosła przemowa, pomyślał z ukrywanym sarkazmem pan Niers. Jeszcze chwila i to stado cuchnących łajnem kozojebców rzuci się całować buciki jej wielmożnej pani! A jak przyjdzie co do czego, nikt z nas, z panią magiczką na czele, nawet nie spojrzy w stronę tego starego próchna!

Władcze spojrzenie Czarodziejki przesunęło się w bok, ku ostatniej parze najmitów i Niers zmrużył badawczo oczy. Od początku czekał na ten właśnie moment, bo też on miał przesądzić o autorytecie zleceniodawczyni i zdradzić nieco tajemnicy jej charakteru.

Katerina Lautermann sięgnęła do kieszeni podróżnych spodni, wyjęła z nich dwa małe złociste krążki, za które w zwyczajnych czasach miejscowi gotowi byliby zaciukać nocą każdego nie dość ostrożnego podróżnego.

Dwie złote korony, rzucone z wysokości końskiego grzbietu, upadły na ziemię przed nogami Saxy i Felixa. Karl Peter uśmiechnął się złośliwie kącikami ust przypominając sobie na ów widok jak wielkooka służka splunęła wcześniej na podłogę domu zgromadzeń w wyrazie dezaprobaty wobec słów Leto.

Wielcy tego świata nie zapominali maluczkim takich gestów, nawet jeśli nie były one skierowane przeciwko im samym, a innym wielkim.

- Zwalniam was z danego mi słowa posłuszeństwa - powiedziała zimnym wyniosłym tonem Ametystowa Czarodziejka - Uczynicie, co zechcecie. Jeśli wciąż leży wam na sercu dobro tych nieszczęśników, możecie pójść z nami. Nie zmuszam was i nie nalegam. Wasza służba dobiegła końca.

Nie czekając na odpowiedź młodego myśliwego i jego wiotkiej towarzyszki, przedstawicielka Ametystowego Kolegium uderzyła konia piętami i zwierzę ruszyło posłusznie przed siebie zanurzając się w gardziel szeroko otwartej bramy.

Południe 23 Brauzeit 2518 KI, brama Herrendorfu

Tępo wpatrzona w bramę, pozwoliła sobie na ostatnią chwilę relaksu. Odrętwienia, niemyślenia, bólu czucia, niewygody lewego buta. Spojrzenia, te martwe i te pełne nadziei, nieistotne jak wypowiedziane butne słowa, bladły wobec narastającego podniecenia przedstawieniem. Nie byle jakim, bo eposem piszącym się właśnie na żywo. Publiczność wciągnięta w historię - uśmiechnęła się do wspomnień. W ustach Voltera mistrza trupy brzmiało to uwodzicielsko i nowatorsko, owej zaś chwili w Herrendorfie stawało się przerażającą prawdą. Olivia sama nie wierzyła, że zdecydowała się na upiorny taniec z trupami. Szarzy ze zmęczenia chłopi usunęli ciężki kamień z przed bramy, oszczędni w ruchach niczym animowane marionetki, otworzono wrota, kurtyna w górę. Przedstawienie rozpoczęło się punktualnie. Nienormalnie punktualnie, bo adeptka nie miała punktu odniesienia przócz skrytego za chmurami słońca, ale uznała, że musi być południe.

-Jeśli ktokolwiek ją zapyta, powie, że południe nastało kiedy dwie monety, dwa lśniące złote krążki padły nonszalancko w błoto.

Zielone oko zmrużyło się uważne chwili, przez mgnienie panna Hochberg miała nadzieję, że Felix weźmie monety i ucieknie z Saxą. Zaraz jednak ściśnięte szczęki i ogień w oku młodzieńca zdradziły dziewczynie, że uparł się dowieść swej dzielności przed ukochaną i światem. Czy dobrze, czy głupio jak ona postąpił chłopak miała się dopiero Olivia przekonać.

Gest czarodziejki mógł się nie podobać Olivii Hochberg, ale stanowił na pewno piękny początek dramatu, w którym szło im owej chwili grać. Adeptka uśmiechnęła się do młodych, a choć starała się to wypadło to smutno. Przeniosła uwagę na Leto i jego kruki.

Zagadka efemerycznego, wychowanka świątyni Morra, nie dawała jej spokoju. Zbladły przy niej nawet najbardziej różowe świnki Niersa, i najświętsza cnota Saxy. Ta zdawała się wszakże bezpieczna na parę tygodni, wobec przeżytych zdarzeń. W każdym razie tak Olivia oceniała myśląc z własnej perspektywy.

Adeptka magii zdawała się wyglądać z całego orszaku najbardziej marnie. W kożuszku, z uszatką na głowie, badylem w ręce, wypisz wymaluj karykatura dostojnej czarodziejki. Koszmarny wygląd nie mógł jej zrazić, właściwie nic nie mogło. Brała udział w improwizowanym przedstawieniu i zamierzała wypaść aktorsko najlepiej jak umiała.

Południe 23 Brauzeit 2518 KI, brama Herrendorfu

Saxa spojrzała z niedowierzaniem na czarodziejkę. Zastanawiała się jak można kogoś zwolnić ze służby skoro nie ona była jej pracodawca. Dziewczyna wzruszyła ramionami, nie podniosła złotej monety, pieniądze czarodziejki wydawały jej się śmierdzieć. A może to po prostu jej młodzieńcza buta? No i ona już swoją zapłatę dostała od sędziego.
Skoro czarodziejka nie chciała ich służby to Saxa miała nadzieję że wraz z Felixem spróbują uciec przez bagna póki czas. Jej nadzieje niestety legła jak domek z patyków kiedy Felix podniósł obie monety i ruszył za czarownicą.
Saxa pokręciła głową i ruszyła za nim.

- No idę idę, ktoś musi pilnować ci pleców. - Powiedziała cicho kiedy się z nim zrównała.

Zarówno w domu zgromadzeń, jak i już przed opuszczeniem Herrendorfu, Hans głównie milczał. Do gadania było dookoła już wielu mądrzejszych i bardziej elokwentnych niż on, a poza tym jego groźna i zmęczona mina mówiły same za siebie. Śmiac się chciało oprychowi, gdy czarodziejka postanowiła "wynagrodzić" dwójkę młodych dezerterów. Dwie złote monety w porównaniu do tego co dostał on i Niers, a te durnie i tak postanowili iść z nimi! Na miejscu Saxy i Felixa próbował dać dyla z powrotem do Remen. Na takich jak oni, w przestępczym półświatku mówiło się "frajerzy".

Oprych skinął tylko głową, gdy dostał wytyczne ochrony świątobliwego Valdemara. Osobiście wolałby osłaniać kogoś, kto chociaż trochę potrafi zadbać sam o siebie, ale z drugiej strony klecha udowodnił w nocy przy bramie, że tam gdzie nie zdziała już nic mięśniami, nadrabia duchem i wiarą.

Gdy opuścili już wioskę, bo głowie Hansa krążyły głównie dwie myśli. Po pierwsze, zerkając raz po raz zazdrośnie na Karla i Katerine, jęśli przeżyje to wszystko, to za zarobione pieniądze też sobie w końcu kupi tego chędożonego konia. I jakieś lekcje jazdy zapewne przy okazji. Po drugie... Skoro czarodziejka mówi, że ma jakieś specjalne talenty w odnajdywaniu tego całego grobowca, to po cholerę były te dwie noce na murze? Czemu nie wyruszyli od razu, zwłaszcza, że siedząc w osadzie niczego konkretnego się w zasadzie nie dowiedzieli?

Niersowi było wszystko jedno, z jakich powodów wciąż towarzyszyli im Saxa i Feliks. Gdyby był na miejscu młodziaka, brałby służkę za dupę, załadował ją na konia i do wieczora byłby w Remer, gdzie pewnie za te zarobione od czarownicy korony mógłby chlać i ciupciać przez miesiąc. Albo co najmniej tydzień. Ale nie był na miejscu młodziaka, więc wzruszył jedynie ramionami na pretensje Franza, i tłumaczenie Feliksa.

-Ostaw go Franz. Każdy ma prawo umrzeć, jak mu się podoba. Na bagnie, czy z kuśką w dziewce, śmierć to kurwa śmierć. Co nie wielebny? - Niers zmienił ton na pogodniejszy i klepnął Valdemara w ramię, aż ten zachybotał się w siodle, do którego był przywiązany.

- Tak mi się przypomniało, jakeśmy w Averheim przywiązali jednego takiego kapłanka do konia, jako ciebie Valdi. Ale tam nieco inakszej było, bo huj pętlicę miał na szyi, bo do miejskich córek się pchał, takich małoletnich całkiem. Mieszczuchy się wkurwiły, i za krew kapłanka zapłacili. Przywiązalimy go do konia, a że spasł się niczym wieprz, to koń ledwie pod nim wyrabiał. Klecha robił co mógł, ale jak koń batem dostał, to i poszedł w pizdu a łeb całkiem mu odleciał. Mówię ci Valdi, jucha szła na dwa sążnie. Przez tydzień bordelu doszorować nie mogli, jak na fasadę trysnęło – Niers zaśmiał się, patrząc wciąż na Valdemara, jakby sprawiała mu radość rzędnąca mina kapłana i jego bielejące lico.

- Ale spokojnie wielebny. Zawsze powtarzałem, że do konia trzeba z głową. Z głową! Jestem obok,a i o twoją zadbam - zachichotał Niers nieco parodiując uspokajający ton. Rzezimieszek nie zamierzał się najwyraźniej nudzić, i wydawał się mieć mnóstwo historyjek w zanadrzu. Wisielczy nastrój chwili zamierzał rozładować kilkoma krotochwilami, a jak to nie poprawiłoby nastroju, może nawet jakąś sprośną piosenką, śpiewaną na szlaku przez zakapiorów, wozaków, karawaniarzy i innych ludzi drogi. Repertuar zaś był zacny - od piosenek marszowych reiklandzkich kompani wojskowych, po pijackie peany o dziwkach lub chędożeniu.