Późny wieczór 23 Brauzeit 2518 KI, grobowiec magistra Arforla

Katerina Lautermann krzyknęła, absolutnie zaskoczona, całkowicie zbita z tropu i szczerze wstrząśnięta. Światło rozjaśniające od środka kryształ jej laski przygasło zdradzając Olivii jawnie jej dekoncentrację. Niektórzy morryci cofnęli się bezwiednie pod wpływem szoku, inni - w tym Leto - zaczęli pierwszymi krokami okrążać Hansa Hansa próbując wziąć go w potrzask. Twarz Śniącego ściągnięta była we wściekłym grymasie, odsłonięte zęby przywodziły na myśl rozjuszonego drapieżnika.

- Coś uczynił, ty suczy chwoście?! - wydyszał głosem dźwięczącym mieszaniną niedowierzania i szaleńczego gniewu - Zabiłeś kapłana Młotodzierżcy! On jest opętany! Brać go!

Łysy rębacz cofnął się o kilka kroków, uważnie obserwując okrążających go napastników, młynkując swoim mieczem ku przestrodze.

Fioletowy kryształ zapłonął silnym blaskiem, co mogło oznaczać tylko jedno - Ametystowa Czarodziejka odzyskała panowanie nad sobą i swoją mocą.

- Stójcie! - krzyknęła - Może jest opętany, a może nie! Hans, czemuś to uczynił?!

Zadając pytanie, wysłanniczka Kolegium przemieszczała się jednocześnie ostrożnymi krokami w kierunku najbliższego wykuszu, zdeterminowana w tym, by jednocześnie sprawdzić, ile wiary mogła pokładać w strasznych ostrzeżeniach Saxy i Franza.

Moi drodzy, dalszy rozwój akcji jest w wielkim stopniu uzależniony od Waszych poczynań - najmniejszy fałszywy ruch może sprowokować rzeź zapoczątkowaną już przez Hansa. Napiszcie proszę jak zamierzacie się zachować w przypadku, gdyby morryci zaatakowali Hansa. Wasze postacie nie muszą koniecznie przemówić, mowa ciała też wiele znaczy - przesunięcie się w stronę Hansa z orężem skierowanym ku ludziom Leto może ich zniechęcić do ataku (równie dobrze zaś możecie zaatakować Hansa z zaskoczenia).

Hans opuścił miecz, ewidentnie dając wszystkim do zrozumienia, że nie zamierza atakować nikogo więcej. Popatrzył się przez kilka sekund, beznamiętnie, na truchło kapłana, zanim postanowił przemówić do wszystkich.

- Opętana to była stara Smarka podczas jej narodzin, że postanowiła takiego dziwoląga wypchać z piczy na ten świat. - zaczął oprych, w typowym już dla siebie stylu, obalając tym samym teorię o rzekomym postradaniu zmysłów.
- Panie Śpiący... Opowiadałeś, że w twoich wizjach widziałeś postać z kosturem. Nie znam się na na tych wszystkich boskich omenach, ale rozumiem, że te całe wizje nie do końca są jasne. Skąd jednak wiedziałeś, o którą osobę chodzi, skoro w pomieszczeniu są... hehe, BYŁY, dwie? - Hans spojrzał wymownie na truchło kapłana, wciąż trzymające swoją laskę, a następnie na Katerinę, po czym kontynuował wywód.
- Nie zastanawiało was, dlaczego Ci nieumarli tak bardzo uparli się na Herrendorf? Wszyscy zgodnie stwierdziliśmy, że za ich zachowaniem na murze minionej nocy odpowiadał ktoś inteligentny. Ktoś, to na bieżąco się nam przyglądał i reagował na naszą obronę na murze. Ci sami nieumarli są podobno teraz na zewnątrz, otaczając tą dziwną wieżę, zamiast znowu atakować wioskę, a jedynym elementem wspólnym tego całego pierdolnika jest właśnie klecha! - kontynuował Hans, mówiąc coraz głośniej i głośniej, póki znowu nie wrócił do normalnego tonu głosu.
- Kurwa, nie jestem zbyt lotny w magyji, historii, w... w zasadzie to znam się tylko na wpierdolu, ale czy tylko ja nie widzę, że coś tu nie gra?! Że Wielki Świątobliwy Valdemar jeszcze parę oddechów temu szczuł nawzajem na siebie nas wszystkich, wykorzystując fakt, że Leto i Lauterman nigdy w życiu by sobie nie zaufali?! - spojrzał pytająco po wszystkich, zbliżając się pomału do końca swojej przemowy. Jednocześnie pomału, krok po kroku, podchodził do obciętej głowy kapłana.
- Sprawdzę tylko jedną rzecz, a potem możemy odpierdalać samosąd, albo możemy skupić się na nieumarłych, jeśli okaże się, że jestem kretynem i nie miałem racji. Ostrzegam tylko, tanio skóry nie sprzedam... - mruknął na sam koniec oprych, podnosząc obciętą głowę. Następnie, jeśli nikt mu jeszcze nie przeszkodził, wygląda przez najbliższą wnękę w murze i jeśli wciąz są tam nieumarli, to niczym orkowy wódz po wygranej bitwie, pokazuje im krwawe trofeum.

Karl był równie zdumiony jak reszta. Właściwie to dopiero po chwili dotarło do niego, że jako jedyny miał wyciągniętą broń i mógł pewnie powstrzymać Hansa Hansa, gdyby nie zajął wcześniej miejsca w wykuszu. Wykusz jednak był wygodny, Hans Hans był nieco dalej niż sięgała jego klinga, a kapłan Sigmara obchodził go niewiele więcej niż każdy inny spotkany dotychczas. Sam co prawda modlił się do młotodzierżcy, ale sprawa słuchania jego kapłanów, a zwłaszcza takich prowincjonalnych proboszczów nie wyglądała zbyt wesoło. Jednakże po śmierci tego konkretnego, ich sprawy nieco się komplikowały. Po pierwsze, awaryjny plan Karla, w którym kapłan i jego odstraszające trupów modlitwy właśnie leżał na podłodze w kałuży krwii i należało szybko opracować nowy. Po drugie, ucieczka z bagien nie wchodziła już w grę. Karl nie musiał patrzeć w okienko aby wiedzieć, że nieumarli najpewniej tam są. Słyszał kwik rozszalałych koni u podnóża wieży od jakichś kilku minut, aby wiedzieć, że coś je wypłoszyło z miejsca, w którym miał ich pilnować Franz.
Po trzecie zdał sobie sprawę, że bardziej przejął się losem swoich pluder, a nie Valdemarem."Kurwa mać, toć to się nie dopierze ty jebany zwyrolu. Nie mogłeś ciąć na płasko, aby tak nie bryzgało jak z kuśki w bordelu?" klął w myślach oprycha.

Pozostawało pytanie, czy rozsiekanie Hansa Hansa się Karlowi opłacało. Na krótką metę tak i było warte całe dwadzieścia Karli, które na oczach rzezimieszka Hans Hans ukrył w swoim przepoconym ubraniu. Taka suma mogłaby na przykład opłacić zniszczone juchą wielebnego pludry, które swoim zamaszystym cięciem zniszczył oprych. Z drugiej strony zapowiadało się, że Karl mógł w ogóle nie zrobić zakupów.
Postanowił podejść bliżej czarodziejki, a jak najdalej od śniących i Hansa Hansa. W razie gdyby siekanina miała się jednak zacząć, wolał mieć szansę decydowania, komu przyjść z pomocą w tej walce. W razie jednak, gdyby do sprawy nie doszło, i łysy osiłek okazał się jednak idiotą, pomysł Feliksa aby oprych zastąpił drzwi wydawał się całkiem niezły.

Późny wieczór 23 Brauzeit 2518 KI, grobowiec magistra Arforla

Nikt nie uderzył Hansa Hansa mieczem, kiedy ten z zachowaniem wszelkiej ostrożnością jął się wycofywać w stronę jednego z wykuszy, w dłoni unosząc trzymaną za włosy głowę nieszczęsnego starca. Leto podążał w ślad za Remerczykiem z uniesionym ostrzem, gotowy w każdej chwili do skoczenia w bój, ale rozdarty widać słowami zabójcy na tyle mocno, by spróbować dać wiarę jego argumentom.

- Nic nie wskazywało na to, aby czcigodny Valdemar przyłożył rękę do zguby Herrendorfu - wysyczał lodowatym tonem Śniący, krok za krokiem naśladując Hansa - Gotów byłem dać wiarę, że tylko dzięki jego modlitwom brama nie padła. Dowiedź prawdy swych oskarżeń, złoczyńco, albo osobiście wymierzę ci karę.

- Leto! - jeden z morrytów odwrócił głowę w stronę przywódcy grupy i Karl Peter uświadomił sobie, że był to brodacz, który w osadzie wraz ze swoim druhem oskarżył Niersa o bluźnierstwo względem Morra - Leto! To kapłan wyjawił nam, że miecznik czarodziejki plugawił imię Boga Umarłych. Przysięgał, że słyszał to na własne uszy, ale jako kleryk Młotodzierżcy uznał, iże nie przystoi mu stawać w obronie Morra. To on nas podburzył, abyśmy się policzyli z tym człowiekiem i jeno dzięki łasce boskiej nie doszło wtenczas do przelewu bratniej krwi.

Słysząc te słowa Hans Hans wyszczerzył w złośliwym uśmieszku usta, bo chociaż nie miał pojęcia o żadnym zatargu Niersa z morrytami w Herrendorfie, oświadczenie brodacza zdawało się tylko umacniać jego własne podejrzenia co do plugawej natury wioskowego kapłana. Leto zatrzymał się w miejscu, przestał śledzić osiłka spoglądając w zamian pełnym niezrozumienia wzrokiem na okryte prostymi kleryckimi szatami ciało zmarłego.

I na jego wypuszczony z dłoni kostur.

- A zatem wizja nie miała się wypełnić? - powiedział przez ściśnięte gardło - I co miał oznaczać ten drugi sen, z postacią uformowaną ze stada wron?

- Istnieją pewne dowody na to, że nekromanci potrafią manipulować snami Śniących - odpowiedziała Ametystowa Czarodziejka - To rodzaj eterycznego kontaktu, mechanizm obronny adeptów Dhar, kiedy w ich pobliżu pojawia się błogosławiony wybraniec Morra. Teraz myślę, że Pan Wron tak naprawdę nigdy nie istniał, a przynajmniej nie w obecnej postaci. Chociaż trudno mi w to wciąż uwierzyć, naprawdę trudno... jeśli naprawdę Valdemar praktykował tę plugawą magię pod maską praworządnego sigmaryty... przecież to on przedłożył nam te rzekome wypisy z "Wroniego Lamentu". Mógł je samemu spisać!

Laterina i Leto wymienili spojrzenia, w których pojawił się nagle ten sam błysk zrozumienia. Oboje skoczyli w stronę wykusza wieży, nie bacząc już ani chwili dłużej na Hansa Hansa. Oboje spojrzeli z krawędzi otworu w ścianie, a stojący opodal Niers wyjrzał na zewnątrz wraz z nimi.

Pozornie bezkresne mokradła pogrążone były w niemal całkowitych ciemnościach, bo słońce zdążyło już zajść, a większość przestworzy pokryły wieszczące rychły deszcz chmury. Lecz mimo tego zmrużone oczy ludzi dostrzegły z wysokości szczytu grobowca nieprzeliczone ospałe kształty zbliżające się z wszystkich stron ku wieży, brnące przez błoto, pasma lepkiej mgły oraz kolczaste chaszcze. Kwik przerażonych koni przybrał nowej nuty, kiedy drapieżne ręce nieumarłych dosięgnęły uwiązanych do drzew zwierząt.

- Dlaczego oni wciąż się poruszają?! - krzyknęła Katerina wychylając się z wykusza z wolna ręką zaciśniętą dla asekuracji na ramieniu Niersa - Animująca ich członki magia winna ulec rozproszeniu!

- Patrzajcie, wy skurwiałe zezwłoki! - ryknął wychylony wykusz dalej Hans Hans, wystawiający przed siebie dzierżącą ludzką głowę rękę - Oto wasz parszywy pan! Jako on zdechł, zdychajcie i wy!

Trupia armia odpowiedziała Remerczykowi bezlikiem tlących się na zielono oczodołów. Ożywieńcy stanęli w bezruchu, niczym sparaliżowani widokiem głowy Valdemara albo wibrującymi buńczuczną nutą okrzykami Hansa. Stali tak przez długa chwilę, idealnie nieruchoma, przypominająca kamienne posągi.

A potem w jednej chwili, jakby przełamując niewidzialny urok, ruszyli ze wszystkich stron na zbocza pagórka.

- Och nie! - Jęknęła znowu Saxa widząc przez jeden otwór jak nieumarli ruszają na nich. - Patrz co narobiłęs głupcze terz ida na nas!

Zdjęła z pleców łuk i wymierzyła przez otwór. Dystans jednak był zbyt duży. - Ciężko będzie trafiać...I drzwi na dole są otwarte...jesteśmy w podszaku. Jak macie jeszcze jakieś pomysły co tutaj moglo by się przydać to najlepiej rzucać pomysłami.

.

Dedukcja Hansa Hansa okazała się być tylko w połowie sukcesem. W jego najśmielszych oczekiwaniach armia nieumarłych miała na oczach wszystkich rozpaść się niczym w legendach czy baśniach, gdy zauważy że ich Mroczny Pan nie żyje. Tak się jednak nie stało, a oprych stał jeszcze przez chwilę jak głupek w oknie, zastanawiając się, czy coś pominął, czy może jednak te wszystkie podania to jednak o kant dupy rozbić.

W całym natłoku myśli, wśród gwaru opinii wszystkich dookoła, słowa jednego z obecnych podsunęły osiłkowi kolejny tej nocy, równie z pozoru idiotyczny pomysł.

"Widziałeś jak zeszłej nocy tylko modlitwa sigmaryty utrzymała brame przed zniszczeniem?"

- Felix, pierdolisz dużo, często bez sensu i mam nadzieje, że równie dobrze posuwasz Saxę. Czasami zdarzy Ci się jednak zabłysnąć jakąś myślą. Smark! Katerina! - krzyknął do obu czarodziejek, niczym oficer przywołujący do siebie swoich podwładnych. Zupełnie jak przed paroma dni, gdy okrętowali się na łajbę w Remer, tym razem jednak bez nuty szydery w głosie.
- Sprawdźcie kostur klechy, czy przypadkiem nie jest jakiś magiczny czy inny chuj. A jak nie kostur, to przeszukajcie trupa! Co jeśli to nie on, ale coś co posiadał, odpędzało wtedy nieumarłych przy bramie?

Oprych nie stawiał wszystkiego na jedną kartę, którą był jego pomysł, toteż ruszył z pomocą by otworzyć sarkofag, ich plan awaryjny. Ustawił się obok Niersa i mruknął do niego do cichu:
- Wybacz za juchę na porach, celowałem by zabić. Valdis Ci je dopierze...