Wczesny wieczór 23 Brauzeit 2518 KI, grobowiec magistra Arforla

Cienie nabrały kontrastu kierując się ku głębokiej czarni,w opozycji do blasku ostatnich odbitych od chmur promieni słonecznych. Skóra na ciele adeptki spięła się stawiając na sztorc wszystkie cebulki włosów, trudno było ocenić dziewczynie, czy stało się to za sprawą wieczornego chłodu, czy lęku jaki pragnął zamieszkać w sercu młodej czarodziejki widzącej wkraczających w mrok wieży Karla i morrytów. Sama zaś budowla straszyła swym czarnym mierzącym ku kopule nieba majestatem, zwieńczonym lśniącym niczym żołądź w zwodzie, jasnym od ostatniego światła dachem.

Olivia wolałaby nie widzieć cienia, który przemknął przez oblicze mistrzyni, była wszak ona cała jej nadzieją, całą mądrością. Z uwagą śledziła pracę przy runie, zastanawiając się czy dostojna Katherina mogła cokolwiek przeoczyć. Poddawać w wątpliwość autorytet Ametystowej Czarodziejki w tej sytuacji byłoby nonszalancją i nietaktem, a z pewnością demoralizacją, nie mogła jednak ni jak odmówić sobie panna Hochberg przyglądnięciu się bliżej magicznemu znakowi.

Wciąż szczęśliwie ignorowana, pozwoliła przerzedzić się zgromadzeniu przed wieżą, podczas ametystowej manifestacji, zupełnie niezauważona przykucnęła przy kamieniu. Kropiąc zamienioną w magię oliwą rozświetliła koniec swej miotły, wciąż w kuckach skupiona, jakby uspokajała spłoszonego wierzchowca zaplotła wiatry magii w gwiazdę w pobliżu runy. Wierzyła, że runa ujawni swój prawdziwy kształt odkształcając wzór. Wolała wiedzieć to co wiedziała Lautermann.

Choć na powrót przywołany wiedźmi wzrok nie potrzebował światła, to dziewczyna pomagając sobie latarnią przyjrzała się okolicy kamienia i ujawnionemu wejściu, pragnąc niczego nie przeoczyć.

Jak w fabularce. Może Olivia jeszcze coś spostrzeże.

Później podaży za wszystkimi.

Saxa podążała za Felixem i resztą. Nie omieszkała się zdziwić na poprostu otwarte drzwi do grobowca...choć potem stwierdziła że zabezpieczenie czegoś pod iluzją mogło już dawać zmarłemu jakiś stopień spokoju. Niemniej bała się że coś takiego będzie zabezpieczone pułapkami i to właśnie magicznymi.

- Czy nie powinniśmy się spodziewać pułapek? - Zapytała cicho służka niechętnie wchodząc do środka budynku.

- Pewnie powinniśmy, dlatego przodem bardziej obeznani ruszyli. - Felix odpowiedział Saxie kiedy mieli już wkraczać w czeluści mrocznej wierzy. - Drzwi by się przydały, co by trupy miały trudniej za nami leźć. Ale mamy co mamy. - Podsumował.

- Mnie zastanawia jedno. Skoro pochowali tu maga co ponoć walczyć miał z Panem Wron i sam władał śmiercią, a my idziemy szukać przyczyny całego tego pierdolnika właśnie do grobowca tegoż maga, to ten Pan Wron zagnieździł się w grobowcu swojego starego wroga, czy to sam nie do końca umarły mag jest tym Wrońcem i wskrzesza te nieumarłe parszywce? - Zapytał nieco głośniej okolicznych towarzyszy.

- Felix, Felix... - zaczął Hans, słysząc przemyślenia młodego myśliwego.
- Sprawy magiczne zostaw osobom znającym się na tym, czyli paniom czarodziejkom. Ludzie tacy jak ja, czy ty, powinni się zajmować rzeczami prostymi - jak na prostaków przystało hue hue hue!

Hans wszedł jako jeden z ostatnich, niby upewniając się, że nic za sobą nie zostawili. Przez chwilę miał nawet zwrócić uwagę, czy skoro zaraz ma zrobić się ciemno na dworze, to czy nie szkoda koni zostawiać ot tak na pożarcie. Ostatecznie uznał, że to nie jego kobyły, żeby się nimi przejmować i machnął ręką na to wszystko. Nie wiedząc czego się spodziewać w środku, po prostu trzymał się możliwie blisko Lautermann.

Wczesny wieczór 23 Brauzeit 2518 KI, grobowiec magistra Arforla

Rozświetlona czarodziejskim zaklęciem, miotła młodej kobiety rzuciła silną poświatę na zagrzebany w ziemi runiczny kamień. Klęcząca nad nim Olivia znieruchomiała pogrążona w wielkim skupieniu, całkowicie wydając się ignorować przechodzących obok towarzyszy.

Jej nadnaturalny zmysł postrzegania przenikał nasycone niewidzialnym odorem śmierci powietrze, prastare kamienie budowli, których nie dotknął od dekad najmniejszy kawałek mchu czy porostu. Ametystowa magia była tak gęsta w tym miejscu, na tym ukrytym dotąd pod iluzją pagórku, że Olivia czuła się chwilami wręcz przytłoczona jej mocą.

Ale runiczny kamień był inny i przez to w największym stopniu zaprzątał uwagę krewniaczki sędziego. Katerina Lautermann miała rację, chociaż najwidoczniej pod wpływem podniosłych emocji nie przywiązała do swego odkrycia większego znaczenia. Odnalazła grobowiec wybitnego magistra Ametystowego Kolegium - człowieka, którego wydawała się darzyć osobistą estymą. To odkrycie mogło z niej uczynić kogoś niezwykle ważnego w strukturach swego stowarzyszenia, jeśli uda jej się powrócić do Bechafen.

Lecz Olivia Hochberg lubowała się w drobnych szczegółach, w niewielkich tajemnicach, które wydawały się odsłaniać większy, nie do końca jeszcze zrozumiały sekret.

Ledwie rozpoznawalny runiczny symbol umieszczony na wierzchu kamienia składał się w jeden ze znaków Ulgu, nie miał pomimo pozornego podobieństwa niczego wspólnego z Shyishem. Praktycznie do końca rozproszona, niemal już nieistniejąca moc magii cienia tliła się w rowkach runy na podobieństwo dogasających węglików podróżnego ogniska.

Zamyślona Olivia podniosła się z klęczek, skinęła mimowolnie głową wspinającemu się na pagórek Franzowi, po czym weszła do środka wieży dzierżąc w rękach miotłę niczym rycerz Gwardii Reiku lancę.

Wczesny wieczór 23 Brauzeit 2518 KI, grobowiec magistra Arforla

Pewność z jaką adeptka rozpoznała w runie Ulgu wpierw przyniosła ekstazę, a w krok za nią wkroczył strach. Spojrzała błędnie w kierunku zbliżającego się Franza, kiwnęła w amoku głową, jakby czytała w myślach, że nie w smak mu obcych wierzchowców pilnować. Podążyła wzrokiem za spowitą w tkany ametystem Shyish Katheriną. Panna Hochberg nie mogła się nadziwić beztrosce mistrzyni. Ułamek chwili próbowała ją tłumaczyć w myślach, szybko jednak porzuciła opiekuńcze uczucie wobec pani Leutermann, zastępując je mieszaniną zawodu i złości. Prawda, że wiele obiecywała sobie po jej osobie, ale nie unikało wątpliwości, że mistrzyni dzierżąc w jednym ręku moc magii, w drugiej autorytet, którego tak brakowało młodej czarownicy, po raz kolejny popełniła grzech zaniedbania.

Stojąc w progu rozważała jakie konsekwencje może przynieść tym razem pochopne pomijanie szczegółów. Brwi groźnie ściągnęła, ale na młodej wciąż twarzy przypominało to raczej grymas dziecięcego uporu, tymczasem czarodziejka uwodzona wianuszkiem świty, wstępowała na pnące się we wnętrzu schody, spiralnie niczym zwinięty i przytulony do wnętrza rotundy wąż. Niespodziewanie pochwyciła za ramię brodatego trapera, który niepewnie wkroczył do wnętrza budowli.

Franz nie mógł być pewny czy nierówna, ściągnięta jak w transie twarz dziewczyny patrzy na niego, czy gdzieś poza, daleko, może nawet poza obecną chwilę. Czy za demoniczna asymetrią mieszka wciąż Olivia Hochberg, rachmistrzyni remerskich kupców, czy obca, nowo narodzona świadomość sycona niepokojącą magią miejsca. W nienaturalnym poblasku magicznej miotły, rysy dziewczyny wyostrzyły się i w oczach Mayera wyglądało to jakby ktoś skleił ze sobą połówki dwu różnych dziewczęcych oblicz. Obu całkiem niebrzydkich, ale zupełnie innych. Nawet usta gdy poruszyły się robiły to mechanicznie, a sina ich barwa, tak różna od czerwieni wiejskich dziewuch przydawała pięknej buzi wyraz koszmaru. Tylko łza, łza w zmęczonym oku barwy szmaragdu spływająca po policzku przypominała Franzowi dawną dziewczynę.

- To Ulgu - wskazała na run - Ona to przeoczyła, to magia cienia Franz. Spójrz jak układa się na znaku cień. Nienormalnie, igra ze wzrokiem i światłem, magicy nazywają to świecieniami. Zmysły mogą tu oszukiwać, bądź ostrożny, proszę. - wyszeptała. - Każdego z nas może mylić wzrok.

Dopiero wtedy zwolniła uścisk młodej wiotkiej dziewczęcej dłoni.

Wczesny wieczór 23 Brauzeit 2518 KI, grobowiec magistra Arforla

Wspinaczka po pozornie nie mających końca schodach nadwerężyła siły i tak już zmęczonych wędrówką po bagnach najmitów, toteż wszyscy odetchnęli z mniej lub lepiej skrywaną ulgą, kiedy przekroczyli ostatni, najwyższy stopień schodów.

Ulga ta jednak momentalnie pierzchła, zastąpiona powracającym uczuciem głębokiego niepokoju i zdenerwowania. Jego źródłem była nie tyle wszechobecna atmosfera śmierci odciśnięta w kamieniach budowli, co masywny sarkofag usytuowany na samym szczycie wieży, tuż pod jej płaskim dachem.

Leto i jego ludzie weszli do okrągłej sali pierwsi, bacznie rozglądając się wokół, przyświecając sobie łuczywami. Karl Peter Niers nie odstępował ich na krok, obserwując każde poruszenie noszących się na czarno morrytów. Ogromne wykusze w ścianach powodowały nieustanny przeciąg, toteż płomienie łuczyw zaczęły łopotać na wietrze, sypać iskrami. Widok na mokradła spod szczytu wieży mógł przyprawić o zawrót głowy tych, którzy zmagali się z lękiem wysokości, chociaż na zewnątrz było już dość ciemno, aby z poziomu najwyższej sali nie dostrzegać większości szczegółów bagien.

Jeden po drugim, ostatni członkowie ekspedycji weszli na najwyższy stopień schodów, po czym rozsypali się luźno wodząc wzrokiem po pomieszczeniu. Po prawdzie niewiele w nim było do oglądania poza samym sarkofagiem bądź widokiem z wykuszy. Najwyższe piętro wieży pozbawione było jakiegokolwiek umeblowania i przyglądająca się Katerinie ukradkiem Olivia pochwyciła cień rozczarowania rysujący się przelotnie na obliczu czarodziejki. Czegokolwiek Lautermann się w tym miejscu spodziewała, doznała srogiego zawodu. Żadnych bibliotecznych regałów, żadnych szaf ani kufrów. Żadnych czarodziejskich utensyliów ani magicznych artefaktów.

Zagadkę mógł skrywać jedynie wyrzeźbiony w czarnym kamieniu czworokątny sarkofag, umieszczony dokładnie pośrodku okrągłego pomieszczenia. Jego gładko wypolerowane ściany oraz pokrywa sprawiały dziwne wrażenie obcości, zjawiska przeczącego prawom natury – patrząc na nie można było odnieść wrażenie, że wsysały do swego wnętrza padające na nie światło zamiast odbijać je na zewnątrz.

- Miejsce pochówku godne znamienitego magistra – powiedział pozbawionym emocji głosem Leto przyglądając się sarkofagowi zmrużonymi oczami. Olivia nie wiedziała rzecz jasna, co kotłowało się w jej głowie, ale gotowa była iść w zakład, że Śniący próbował sobie przypomnieć sobie prorocze sny, by zyskać pewność, że właśnie w tym miejscu Morr przygotował dla niego boską próbę.

Katerina minęła stojącego w bezruchu Valdemara i podeszła bliżej bryły czarnego kamienia wodząc po niej przenikliwym spojrzeniem.

- Wszystko jak dotąd okazało się prawdą – powiedziała czarodziejka – Mauzoleum naprawdę istnieje. Arforl został pochowany w tym miejscu, pod potężną iluzją mającą strzec miejsca jego spoczynku. Wedle legendy, w którą nie mamy powodu wątpić czcigodny magister zmarł krótko po pokonaniu Pana Wron, ulegając zadanym mu ranom. Do tej pory sądzono, że nekromanta został zniszczony, ale ten jeden element sagi mija się z prawdą. Klątwa nekromancji powróciła, po trzystu latach znowu nękając tę część prowincji. Arforl był jedynym człowiekiem, który wiedział jak pokonać tego bluźniercę, ale nie zawarł tej wiedzy w żadnym dostępnym dla nas źródle.

- Ten grobowiec najpewniej nie pomoże rozwiązać zagadki – odparł z nieładnym grymasem Leto, od pewnego momentu nie odrywający wzroku od Kateriny – Jeśli jakiś klucz do tajemnicy wciąż istnieje, może znajdować się jedynie wewnątrz sarkofagu. Zamierzasz naruszyć wieczysty spokój pochówku magistra, aby to sprawdzić?

Wielcy tego świata rozmawiają ze sobą, a Wy tymczasem macie sposobność, by usiąść sobie na wykuszu, spuścić na zewnątrz nogi i z wysokości kilkudziesięciu metrów oglądać panoramę okolicy jedząc jednocześnie ostatnie w zapasie kanapki. A teraz serio – każde z Was może włączyć się do tej rozmowy choćby po to, by wylać z siebie zrodzoną ze zmęczenia żółć. Możecie spróbować poszukać jakiegoś ukrytego schowka wokół sarkofagu. Jeśli ktoś chce, może obmacać sam sarkofag, spróbować podważyć jego płytę. Wykusze w ścianach oferują piękny widok na okoliczne zadupie, chociaż wychylanie się z nich może się zakończyć testem SW na lęk wysokości (muszę to jeszcze przemyśleć). Co istotne, morryci nadal poruszają się w rozproszeniu, które wprawne oko (najpewniej Niersa) rozpozna jako manewr szachowania Kateriny. Jeśli chcecie, możecie zadeklarować takie ustawienie się na szczycie wieży, by osłaniać Lautermann w trakcie jej oględzin.

Leto sprawia wrażenie czujnego i zamyślonego równocześnie (jeśli to wszystko prawda o snach zsyłanych przez Morra, być może ciągle jeszcze zastanawia się, czy właśnie to miejsce widział w sennej wizji). Valdemar stoi jak skamieniały, chyba nawet przestał oddychać – widać ewidentnie, że widok sarkofagu całkowicie go zafascynował.