- Podobno jesteś siłą która może przerwać to szaleństwo. Proszę, odpraw niemartwych. - Saxa która trochę otrząsnęła się z strachu jaki ją opanował również przemówiła do zjawy. Może to że wyglądał jak człowiek to sprawiło, gdyby wyglądał jak chodzace zwłoki pewnie nadal by siedziała cicho uczepiona do Felixa.

Oprych na widok całej sceny nie wydarł się jak mała dziewczynka, wręcz przeciwnie - ze strachu zacisnął zęby, jednego być może nawet i złamał, jednocześnie odsuwając się jak najbliżej do ściany. W innych okolicznościach musiałoby to komicznie wyglądać, gdy po zaledwie kilku krokach, zdziwiony Hans zorientował się, że "to już" - dalej już nie ucieknie. Przez chwilę przymierzał się, czy może jednak nie zmieści się przez szpary w wieży, ale co by to dało?

Gdy upewnił się, że nie zesrał się przy wszystkich ze strachu, pomału zaczął obejmować rozumem całą sytuację. Dobra wieść była taka, że wszyscy widzieli tego samego ducha co on, czyli jednak nie odkleiło mu się w głowie kilka klepek. Tego samego jednak nie można było powiedzieć o kilku innych, którzy zaczęli z nim rozmawiać. Szaleni, czy też nie, wciąż trzeba było się bronić, dlatego rzucił się z pomocą przy tarasowaniu wejścia, skupiając swoją uwagę na głosie Niersa, i za cholerę, broń Sigmarze, nie zerkając w strone sarkofagu!

Wieczór 23 Brauzeit 2518 KI, grobowiec magistra Arforla

Ożywieńcza emanacja wciąż sprawiała wrażenie rozkojarzonej, ale wpatrzony w nią wielkimi oczami Felix mógłby przysiąc, że na dźwięk miana Pana Wron widmowy mężczyzna drgnął, a przez jego falujące nienaturalnie oblicze przemknął cień grymasu mogącego uchodzić za zalęknienie.

Jakby wzmianka o plugawym nekromancie mogła przestraszyć nawet znajdującego się po drugiej stronie ducha.

- Pan Wron? - powiedziała nieco wyraźniejszym, ale wciąż przerażającym swą nieludzką nutą zjawa - Ale on przecież nie żyje? Zabiłem go!

- Tyś jest Radamus Arforl, mistrz Ametystowego Kolegium?! - krzyknął klęczący nad ciałem Śniącego brodaty miecznik, przez cały czas potrząsający bezskutecznie za ramiona swym zwierzchnikiem.

- Tak niegdyś mnie zwano - odparła zjawa wodząc upiornymi oczami po zgromadzonych w komnacie śmiertelnikach - Kto pyta?

- Na Boga, zaraz tu będą! - krzyknął histerycznie inny z morrytów, cofając się nieporadnie od wylotu schodów - Pomóżcie mi z tą przeklętą płytą! Inaczej ich nie powstrzymamy!

- Ja pytam, Heinz Foster z Bechafen! - odkrzyknął brodacz klęczący nad ciałem Leto - Przyzwaliśmy cię, abyś ocalił nas przed czarną magią.

Zjawa przyjrzała się Fosterowi coraz wyraźniejszym, coraz bardziej rozumnym spojrzeniem, potrząsnęła głową.

- Nie tyś mnie przyzwał - oświadczył duch Radamusa Arforla - Ani on ani ona.

Widmowe oczy przesunęły się kolejno po ciałach Leto i Kateriny, by w końcu zatrzymać się na zgarbionym bezgłowym kształcie w zakrwawionych kapłańskich szatach.

- On mnie przyzwał.

- Do kurwy nędzy, pomóżcie! - wrzasnął miecznik przy schodach tnąc w dół swym mieczem - Już tu są!

- To był czcigodny Valdem, kapłan Sigmara. Zależało mu byśmy uratowali wioskę przed Panem Wron i nieumarłymi. Ale my nie jesteśmy wstanie dlatego pokładał w tobie nadzieję. - Powiedziała służka nie mogac uwierzyć że własnie rozmawia ze zjawą czarodzieja.

Wieczór 23 Brauzeit 2518 KI, grobowiec magistra Arforla

Zawinięta jak mały wystraszony gronostaj, w futerku przetykanym nićmi eteru wszystkich barw, przeszyta tęczą, z wirującymi wokół równie kolorowymi wstążkami babiego lata, nie mogła Olivia oderwać wzroku od ametystowej manifestacji, mimo zgiełku, mimo słów krzyczanych, śmierci stekami kościanych stóp kroczącej ku niej. Ręka lewa spazmatycznie drgała, usta zaś wypluwały dźwięki do rasy ludzkiej nieprzystające, zabiegi te w eterze przybrały postać małych pajączków tkających ową tęczę wokół adeptki. Im głębiej różnokoka czarownica odpychała chwilę w eter tym jej prawe oko z czarnego stawało się malinowe. Wiatry zastępowały krew w żyłach, miast serca tłoczyła je gwiazda.

Karl szarpnął, siłą charakteru i stanowczością przełamując stupor, ale powiódł przed zjawę inną już osobę niż ledwie chwilę temu, nie pannę Olivię Hochberg. Upiornie spięta przez mięśnie twarz, przypominała maskę nie z powodu strachu, ale właśnie dlatego, że ów zniknął zastąpiony pewnością.

Dziewczyna odpowiedziała Niersowi karcącym uderzeniem miotłą, ale energiczny najemnik ledwie to zauważył. Już słuchała, stała nad bezgłowiem Valdemara, kiedy ametystowy wskazał na niego. Skupiona podniosła zawinięty w szal nóż, laskę, którą się stary podpierał, a malinowe oko świdrowało ducha mieniącego się Radamus Arforl

- Każ zatrzymać się nieumarłym! - wypowiedziała wyjątkowo zimnym tonem adeptka. - Każ się im zatrzymać natychmiast! Tak jak powróciłeś możesz i na powrót odejść. Mam stronice z kronik gdzie napisano, że Radamus Arforl pokonał nekromancję. Zatrzymaj ich teraz! - choć bała się, że kiedy przyjdzie taka chwila, głos jej zachrypnie, zapiszczy, to nic takiego się nie stało. mówiła śmiało i donośnie, choć głos ów brzmiał obco.

Olivia ma jeszcze kilka pytań do stwora, ale ważna jest reakcja na pierwsze.
MG

sorry za laga i.. wiadomo, ale na ta chwilę czekałem, to znaczy Olivia czekała.
Kolejne pytanie do Arlorfa to: Kiedy wezwał go ten martwy człowiek? następne: Kim był ten człowiek?
jak by co to będzie go przekonywała, że teraz ona dzieży po tamtym palmę... no właśnie czego?

23 Brauzeit 2518 KI, grobowiec magistra Arforla

Felix Meyer puścił ramię Saxy i rzucił się w stronę sarkofagu, w obliczu nadciągającej śmierci nie mając za nic nawet eteryczną zjawę. Naparł na płytę razem z dyszącym ciężko morrytą, a przerażenie i desperacja spotęgowały jego siłę w stopniu, jakiego młody myśliwy nigdy by się po sobie nie spodziewał. Kamienna pokrywa zsunęła się bokiem z grobowca, huknęła o posadzkę, ale wbrew obawom Felixa nie pękła, nie rozsypała się w kawałki.

Remerczyk naparł na nią ponownie próbując pchać pokrywę z pomocą czarnego miecznika ku wylotowi schodów, znienacka zdrętwiał jednak widząc wyłaniające się sponad krawędzi schodów niemrawe upiorne kształty.

Strzegący przystępu do komnaty morryta ciął pierwsze zombi z całej siły mieczem, w sukurs przyszła mu jedyna w grupie Śniącego kobieta zadając ciosy lewą ręką, prawą bowiem złamała podczas obrony muru.

Felix skamieniał na ułamek chwili nie wiedząc już, co winien czynić: czy pchać dalej pokrywę sarkofagu czy poniechać tego spóźnionego pomysłu i rzucić się z odsieczą parze morryckich obrońców.

- Zatrzymaj ich teraz! – krzyknęła raz jeszcze Olivia Hochberg, głosem wibrującym nutą ogromnego skupienia i powagi.

– Pan Wron powrócił! - przyszła Olivii w sukurs Saxa.

Jasnoniebieskie widmo – teraz widoczne już w każdym detalu swej nieziemskiej aparycji, od fryzury po guziki płaszcza z wysokim kołnierzem – poruszyło się niespokojnie w powietrzu, uniosło równie widmową przeźroczystą laskę, wykonało nią okrężny ruch.

Strumień prących w górę schodów ożywieńców znieruchomiał w jednej chwili, niczym zmrożony podmuchem arktycznego wiatru. Miecze pary obrońców spadły na głowy i korpusy gnijących martwiaków nie napotykając na żaden opór, na żaden atak. Dwa znajdujące się najwyżej zombi pozwoliły się dosłownie rozsiec gradem ciosów, przewróciły się na stojące poniżej żywe trupy, utknęły w gęstwie cuchnących rozkładem ciał.

- Azali to prawda? – zajęczało widmo – Pan Wron powrócił? Czy to może być prawdą? Widzieliście go?

Mniej pierdolenia, więcej działania. Tak przedstawiał się plan Karla na najbliższe kilka minut, kiedy pozostawił kwestię gadania, truposzczakiem Arlofem Oliwii, którą jak każdą nawianą babę postawiła na nogi twarda ręka. Stare powiedzenie znajomego Karla, niejakiego Freunda, który mienił się być prawdziwym znawcą niewieścich serc a który skończył marnie powieszony za zabójstwo jednej ze swoich lubych brzmiało: "Z kobietą jak z koniem. Mocniej ściśniesz to pojedzie gdze trzeba"

Saxa widząc że ani zjawa ani otoczenie nie reaguje na jej slowa uszczypnęł asie w ramie sprawdzając czy nadal jest żywa.