Dokończyliście gulasz, ubraliście się i chwyciliście za broń. Bruno zarzucił płaszcz i z obnażonym mieczem ruszył za wami na zewnątrz. Pogrążona w szarówce wioska zdawała się już spać, choć doskonale zdawaliście sobie sprawę, że ludzie w chałupach są po prostu wystraszeni i kryją się nie tylko przed mrozem i śniegiem, ale i przed bandytami. Jedynie w niektórych oknach widzieliście migotliwe, żółte światło rzucane przez rozpalony kominek bądź świece. Powietrze było ostre, śnieg sypał leniwie, wielkimi płatami. W porównaniu z zamiecią, jaką ostatnio przeżyliście, to było nic.

Lekko pochyleni przemykaliście między chałupami, aż w końcu Bruno palcem wskazał na spory, parterowy, drewniany dom pośrodku wioski. W oknach paliły się świece, jednak żadnego z banitów nie dostrzegliście ani przez chwilę. Najwyraźniej byli pewni swego, nie sprawdzając nawet, czy ktoś zbliża się do chaty. Przyczailiście się w przesmyku między dwoma budynkami nieopodal i zgodnie z rozkazem sierżanta czekaliście, aż bandyci ruszą na zbiórkę pożywienia. Co jakiś czas przeskakiwaliście z nogi na nogę, lub podskakiwaliście w miejscu, by się rozgrzać, zwłaszcza, że czekanie dłużyło się. W końcu, po niespełna pół godzinie oczekiwania usłyszeliście dwa głosy na głównej ścieżce, a chwilę potem zobaczyliście, do kogo należały.

Obaj mężczyźni okutani byli płaszczami, jeden z nich niósł latarnię, osłaniając płomień ręką, drugi w jednej dłoni dzierżył miecz, w drugiej dużą sakwę, do której najpewniej miał pakować pożywienie. Idąc przez wioskę rozmawiali, skupiając się na sobie, a nie otoczeniu.
- Nie kumam, dlaczego zawsze musimy zaczynać od dupy strony - mruknął ten z latarnią. - Nie lepiej byłoby zacząć od pierwszej z brzegu chaty?
- Nie, bo potem nie chce mi się targać tego ciężkiego wora przez całą wiochę z powrotem. A tak, dokładają nam po trochu i dopiero pod koniec jest ciężki - odparł drugi.
- No jak chcesz - odrzekł kompan. - Jak myślisz, ile tu jeszcze posiedzimy?
- Aż mrozy nie puszczą. Niech nas wsioki karmią. Póki mamy dzieciaki, żaden palcem nie ruszy, żeby się sprzeciwić. Jurgen miał dobry plan - zaśmiał się ten z mieczem.
- Ano, ma na czym czapę nosić - zawtórował mu towarzysz.

Minęli przesmyk, w którym się skryliście, nawet was nie zauważając.
- Bieremy ich? - Szepnął Bruno, patrząc po was. Uniósł miecz.
Trzeba było podjąć szybką decyzję, czy najpierw zajmujecie się dwoma banitami, którzy byli już odwróceni plecami i z wolna kierowali się przez śnieg na kraniec wioski, czy mieliście zamiar zakraść się do chaty, gdzie przebywali pozostali i najpierw odbić dzieci.

- Nie! - szepnął sierżant i wystawił w bok rękę by zablokować ewentualny ruch gospodarza.

- Czekamy aż odejdą i ruszamy ratować dzieciaki - dodał po chwili gdy bandyci się oddalili.

- Jesteśmy za blisko by zacząć walkę, inaczej dzieciaki będą miały noże na gardle zanim podejdziemy do drzwi.

Sierżant miał, zdaniem Gunnara, częściowo rację - gdyby nie udało się sprzątnąć po cichu tej dwójki, to pozostali byliby gotowi nie tylko do walki, ale i do poderżnięcia gardeł dzieciakom. Ale puszczenie tej dwójki również mogłoby sprowadzić kłopoty.
- A gdyby tych dwóch dopaść, jak wejdą do jakiejś chaty na końcu wsi? - zaproponował po cichu Gunnar. - Potem byśmy tu wrócili...

Otto miał rację, choć kusiło poczęstować jednego, czy drugiego zbira strzałą w plecy. Problem był tylko taki, że gdyby nie wykończyli ich od razu, mogliby zrobić niepotrzebny raban i ostrzec swoich kompanów w chałupie. Wtedy było by po dzieciakach, a przecież to one były teraz ich priorytetem.

- Jestem za pomysłem Otto - powiedział Cichy, zerkając na Gunnara. - Powinniśmy najpierw ruszyć do chaty z dzieciakami, tych co poszli po żarcie załatwimy, jak wrócą do swoich ziomków. Tamtych zostało trzech, szybko się powinniśmy z nimi uwinąć a tych dwóch niczego się nawet nie domyśli. Trzeba tylko poczekać, aż wejdą do którejś chaty i wtedy wparować do tej, co dzieci są przetrzymywane.

Volmar poprawił strzałę na luźnej cięciwie. Miał ochotę ruszyć się z tego zimna jak najszybciej, póki jeszcze jakoś w miarę funkcjonowali i mogli działać.

Esencjonalny posmak mięsa wieprzowego, cebuli, papryki i przypraw towarzyszył „Rzeźnikowi” aż do opuszczenia gościnnych ścian przyjemnie ciepłej izby. Grubo ubrany Magnus nieźle znosił chłód oraz nieprzyjemność otrzymanych niedawno obrażeń. Mimo iż weteran nadal czuł lodowaty uścisk zbliżającej się śmierci to swoją postawą stanowił podporę drużyny. Patrząc na grupę zwiadowców każdy wysnułby wniosek, że nie byli w pełni sił i niekoniecznie nadawali się do starcia z kimkolwiek. Obrazu tego nie zmieniał morgensztern w łapach popielatowłosego gladiatora czy pancerz płytowy, w który okuty był Cadaver…

Magnus nie nawykł do walki ramię w ramię z kimś kogo nie znał. Na arenie walczyło się w pojedynkę, a od czasu wstąpienia do konnego zwiadu ta ekipa była mu bliższa niż rodzina. Bez chwili zawahania Kastner oddałby życie za każdego z tych ludzi. Bruno nie wyglądał na słabego, ale w walce chodziło o coś więcej niż brutalną siłę. Niektóre z przykrytych puchem chat wyglądały na opuszczone. „Rzeźnik” nie miał zamiaru wzbudzać rewelacji dlatego zachowywał się bardzo cicho. Jego pancerz do pary z płytą Ruperta wygrywały cichutką, ponurą melodię ocierających o siebie blach, stalowych oczek i trzymających wszystko w kupie skórzanych pasów. Melodia ta była jednak słyszalna tylko z bliska, bo z kilku metrów zagłuszał ją wyjący między chatami wiatr. W nielicznych domostwach paliły się świece, ale mimo usilnych prób Kastner nie dostrzegł nikogo w oknach. Zastraszeni przez bandytów ludzie zapewne nie byli zbyt otwarci i uprzejmie nastawieni do nowoprzybyłych.

Kiedy grupa żołnierzy dotarła na miejsce Kastner uśmiechnął się półgębkiem. Bandyci byli pewni siebie zupełnie tracąc czujność. Pewnie żaden z nich nie spodziewał się natarcia żołnierzy mimo iż do garnizonu nie było wcale tak daleko. Głupim był człowiek myślący, że kilkugodzinna wyprawa i nakłonienie wojskowych do pomocy było poza zasięgiem wieśniaków. Co prawda wioskowi bali się o swoje pociechy, ale skoro żołnierze napatoczyli się sami głupotą byłoby nie skorzystać z ich pomocy. Podczas czekania Magnus rozgrzewał się nie chcąc tracić ciepła. Weteran chciał być gotowym do boju kiedy nadejdzie odpowiednia chwila.

Kiedy dwóch zbirów pojawiło się na głównej alei „Rzeźnik” ani drgnął czekając na polecenia sierżanta. Jeden z mężczyzn wyśmienicie ich oświetlał. Kastner mógłby ich ostrzelać z kuszy przy akompaniamencie cięciw reszty oddziału. Mało prawdopodobnym dla niego było przeżycie przez te dwójkę pierwszej salwy, ale… musieli być ostrożni. Odpowiednie przygotowanie, opanowanie i rozsądek różniły ich od tych nie radzących sobie z chłodem bandziorów. Wielcy wojownicy. Kiedy tylko zmarzły im jaja, a graby za bardzo zaczęły ciążyć wzięli się za racje uczciwie pracujących ludzi. Kastner chciałby ich rozszarpać na miejscu, ale jego siła woli znacznie wzrosła od czasów walk na arenie. Teraz był w stanie poczekać i delektować się przewagą taktyczną nad tymi nierobami.

Bruno chciałby ruszyć od razu, ale Otto słusznie go powstrzymał. Dzieciaki stanowiły priorytet. Tym razem musieli obejść się smakiem i dać tej dwójce odejść. Jedynym ratunkiem dla nich byłaby ucieczka gdyby usłyszeli walkę żołnierzy z ich kompanami. Z drugiej strony ucieczka na pieszo, z małą ilością zapasów w taką pogodę była wyrokiem śmierci z bardzo krótkim odroczeniem jej wykonania. Kastner stał w ciszy czekając aż z kompanami ruszy do chaty i będzie mógł zająć się tym co się tam zalęgło. Będzie niczym szczurołap, który zabija chore, niedorozwinięte osobniki aby nie przenosiły swoich nieróbskich genów w dół drzewa genealogicznego gatunku. Ciekawe czy ich łapy będą tak zaciekle się bronić przed morgenszternem Magnusa jak śmiało wyciągane były po cudzą własność…

Poczekaliście, aż tamci dwaj oddalą się na bezpieczną odległość, po czym przemykając między chatami zbliżyliście się do tej największej, ulokowanej nieopodal studni, gdzie miały być przetrzymywane dzieciaki. Pomimo, iż śnieg chrzęścił pod waszymi stopami, gdy pochyleni ruszyliście do drzwi, nikt was nie zauważył, nikt nie zwrócił uwagi.

Otto chwycił za drewnianą klamkę, spojrzał po pozostałych, upewniając się, że jesteście w gotowości, po czym energicznym ruchem pchnął drzwi i wparowaliście do oświetlonej kilkoma świecami izby. Siedzący przy położonej najgłębiej w sali ławie, trzej mężczyźni byli zupełnie zaskoczeni, a przez rozdziawione usta i wytrzeszczone oczy wyglądali, jakby nagle zobaczyli duchy.

Na blacie stało kilka glinianych kubków, z których chyba pili samogon, jednak w tym momencie nie zdołali nawet zareagować. Przy pasach mieli miecze, więc zanim w ogóle wstaną i dobędą broni, mieliście idealą szansę, by z zaskoczenia dobrać im się do skóry. Bruno natomiast przemknął na wprost do znajdującej się w podłodze klapy.