- Zastanawia mnie, czy Huydermannowie faktycznie wyprowadzają ludzi. Czy zabijają ich i pozostawiają w kanałach, wszystkich - khazad wyszeptał swoje myśli, gdy już sprawdzili wyjście. - Wygląda na to, że możemy tędy wyjść - wskazał na kratę. - Zróbmy to nocą. Pójdę pierwszy, będę widział dość dobrze. Lepiej niż ludzie, którzy mogliby patrolować teren. Miejmy nadzieję, że nie mają tam nieludzi. A tymczasem - obrócił się w stronę tunelu - proponuję cofnąć się i spróbować wybadać, gdzie się podziali nasi znajomi. Może znajdziemy inne rozwiązanie. A może dowiemy się, co się stało z tamtą grupą. Co wy na to?

Krata nie była taka solidna, jak się to wydawało na pierwszy rzut oka. A to znaczyło, że ta droga była dość często wykorzystywana, zapewne by dostarczać towary do miasta.
Konrad cofnął się nieco w głąb kanału.

- Nie trafiliśmy na trupy, więc albo dotrzymują słowa, albo prowadzą ich inną drogą - stwierdził. - Lepiej przyjść tu nocą - zgodził się z Bladinem.
- Możemy się trochę cofnąć, ale nie wiem, czy dobrym pomysłem jest pchanie się im przed oczy.

Ukryte przejście? To dość dobrze pasowało do przemytników.

- Chcieli nas wystawić... Nie obchodziło ich, że tam możemy wpaść w ręce żołnierzy - powiedział Konrad. - Ale pułapek tam nie powinno być. W końcu chodzą tędy dość często, a obcy raczej po kanałach nie łażą.

- Ale zamknąć z tamtej strony mogli - dodał.

Na wszelki wypadek odsunął się trochę.

Wolken czuł jakby czas przeciekał mu przez palce, niczym miedziaki z żołdu hazardzistów w barwach Averlandu. Próbował zająć zmysły jakimiś obserwacjami lub pożytkiem, lecz z każdą mijającą chwilą gotował się coraz bardziej. Wrodzona gwałtowność wylewała się z jego serca, rozpalając blade ciało, chociaż na twarzy próżno było szukać cienia rumieńca. W towarzystwie elfa jeszcze bardziej wybrzmiewała niecierpliwość, gdyż jego kompan powodował większe poruszenie swoim niezmąconym spokojem. Może była to umiejętność wyćwiczona profesją, ale człowiek poszedłby o zakład, że to natura starszego ludu, nade wszystko jego długowieczność zmieniała perspektywę i powszechne widzenie ludzi oraz świata.

W tym momencie Ostlandczyk nieco zazdrościł Marvalowi powagi i chłodnej postawy. Sam pocił się, mimo że był skryty w cieniu krzewów. Brzęczenie natrętnych owadów stanowiło odmianę od nudy, cóż z tego? Kiedy nie sposób było opędzić się od meszek, aktywnych zwłaszcza, gdy dzień chylił się powoli ku objęciom szarzyzny i mroku.

Najemnik miał nieodparte przekonanie, że wylot tunelu to nie jedyne miejsce na mapie uciekinierów. Złodziejskie szajki i przemytnicy musieli mieć przecież tajne rewiry z dala od oczu straży i powszechnie znanych miejscówek. Okoliczna rzeka stanowiła zaś ochotne zaproszenie do przemytu. W obecnej sytuacji, aż prosiło się o mały rekonesans. W końcu odezwał się do Marvala.

- Wydaje się, że to miejsce zbytnio śmierdzi strażą, aby ktoś cwany wpakował się prosto w ich łapska. Albo obstawili jeno dla zasady, nie kłopocząc się o inne, w nadziei na znośną służbę. - Jak myślisz? - -zaczepił elfa, nieudolnie tłumiąc w głosie zachętę do porzucenia przyczółka. - Rozruszamy się? W sumie niewiele ryzykujemy, usłyszymy tutejszy rejwach nawet ze sporej odległości... - wskazał na leniwych żołdaków.

Albinos miał dosyć bezczynności, zamierzał działać. Na pewno nie byli w stanie wiele więcej stracić, niż widok gęb żołdaków, w zamian zyskać za to sporo. Wszak fortuna często sprzyjała ryzykantom i trochę hazardu mogło przynieść dwójce najemników zgoła innej miary profity...

Konrad, Peter, Bladin

Tajne przejście okazało się być jedynie ukryte, a nie zabezpieczone pułapką. Krasnolud odetchnął z ulgą, gdy fragment ściany odsunął się lekko z cichym kliknięciem, odsłaniając niewielkie pomieszczenie. W podłodze ział otwór, z którego wystawał czubek drabiny. Hochmeister nie słyszał żadnych niepokojących odgłosów, zeszli więc w dół. Wykopany w ziemi tunel zabezpieczony był co kilka metrów drewnianymi podporami, a w niektórych miejscach sufit obłożono deskami, spomiędzy których od czasu do czasu przesypywały się drobinki pyłu. Wiódł znacznie dalej, niż kanał prowadzący do nadpiłowanej kraty. Wylot zasłaniały jakieś pnącza, między którymi prześwitywały promienie słoneczne. Słyszeli też szum rzeki, a Peter ciche rozmowy.

W malutkiej zatoczce, mocno osłoniętej przez gęstą przybrzeżną roślinność, znaleźli całą grupę uciekinierów i troje członków gangu Huydermannów. Po wyjściu na zewnątrz, ci ostatni położyli dłonie na rękojeściach krótkich mieczy.

- Nie odpuszczacie, co?


Wolken

Wiedziony wewnętrzną potrzebą działania, motywowany poczuciem winy Wolken przeczesywał brzeg Reiku. Wolał działać, choćby i bezsensownie, niż stać w bezruchu i oczekiwać na jakieś wydarzenia. Coś nie pasowało mu do obrazu rzeki przed nim, dopiero po jakimś czasie zorientował się, że nie widzi żadnych stateczków czy łodzi. Nuln zostało skutecznie odcięte od reszty świata i pozostawione sobie, jak się wydawało.

O mało co nie przegapiłby tego, czego szukał. Gdyby nie chrapliwy głos z nietutejszym akcentem i jedno zadane przez jego właściciela pytanie ominąłby zatokę wykorzystywaną przez przemytników. Zatokę pełną ludzi, wśród których zauważył trzech swoich kompanów, szlachcica, Sygmarytę i krasnoluda.

Marval

Elf siedział bez ruchu, obserwując żołnierzy. Jego ludzki towarzysz długo nie wracał, ale cóż znaczyła godzina czy dwie, gdy odnieść je do całego życia. W końcu jednak i on doczekał się jakiegoś wydarzenia, które sprawiło że poruszył się wreszcie. Nadeszła oczekiwana przez niego zmiana warty. Znudzeni żołnierze ożywili się, zebrali swoje rzeczy i ze śmiechem ruszyli w stronę obozowiska. Nadchodził dla nich czas na wydawanie żołdu na wódę i kobiety. Nowa grupa okazała się jednak – na nieszczęście Marvala – znacznie aktywniejsza i sumienna w wykonywaniu swoich obowiązków. Ci nie tracili czasu na grę w kości, za to pilnie obserwowali okolicę. Ich dowódca wybrał dwójkę i wysłał ją na patrol. Wojacy ruszyli na obchód okolicy, zmierzając wprost – a jak – w stronę kępki drzew, gdzie ukrywał się Marval.