Krugan ocenił, że mogą mieć do czynienia z nieumarłymi. Momentalnie więc jego tarcza upadła na podłogę, a miecz trafił do pochwy. Składniki zaklęcia - symbol Gazula oraz błogosławiona woda - znalazły się w jego dłoniach. Elf w tym czasie zaczął rzucać już czar, ale krasnolud postanowił rzucić również swój. Nie mógł wszak wiedzieć ilu przeciwników jest w pobliżu i ilu powali czar długouchego.

Zaczął szeptać słowa zaklęcia zemsta by uwolnić dość potężny czar, pozwalający mu usuną z drogi sporą grupę nieumarłych.

Jeżeli czar okaże się nieskuteczny to znaczy, że nie mają do czynienia z nieumarłymi. Wtedy pozostanie tradycyjny sposób walki. Jeżeli starczy mu czasu by wyciągnąć miecz i pochwycić tarczę, to tak zrobi.

Jeżeli wróg opadnie go szybciej, może będzie musiał zrezygnować z sięgania po tarczę.

Gdyby czar podziałał, trzeba będzie obserwować rozwój sytuacji. Jeżeli przeciwników zostanie niewielu, kilku zaledwie, to podejmie z nimi walkę wręcz, jak na syna Ulleka przystało. Gdyby było ich ponad pół tuzina, wtedy jeszcze raz poprosi Gazula o wsparcie.

Te myśli przeleciały mu przez głowę, gdy wymawiał słowa modlitwy.

W świetle kuli ognia możliwe było dostrzeżenie wyraźnie sześciu pozbawionych gracji stworzeń z połamanymi zębami na niewielkich twarzach. To były twarze zmaltretowanych, młodych ludzi.
Jednemu potworowi nagle pojawiająca się kula ognia zrobiła dziurę na wylot w korpusie, drugiemu przypiekła ramię. Reszta runęła po trzeszczącej posadzce w kierunku wędrowców.

Zygfryd poczuł do głębi duszy czar Krugana. Zdawał mu się bliski, wypełnił unicestwiającą mocą i klekotem kości cały pokój i sąsiednie kondygnacje. Nie wpłynął jednak na pędzące ku nim pokraki.
Obok krasnoluda przeleciała kolejna ognista kula. Tym razem rozwścieczone potwory wyskoczyły jednak z obłoku ognia, poważnie osmalone i poparzone, rzucając się ku gardłu i nogom Zygfryda.
Kolejne dwa dopadły do Krugana.

Obok wybebeszonego Atoriusa rozpoczęła się kotłowanina. Krasnolud uniknął rozpłatania brzucha ostrymi szponami jedynie dzięki magii pierścienia, która z rozbłyskiem odbiła łapska potwora od korpusu Krugana. Człowiek pod gradem zamaszystych ataków pazurami cofnął się dwa kroki, mimo to nie uniknął jednak obrażeń. Zbijając ręką jedno ramię odsłonił pierś, którą dosięgnął atak rozdzierający szatę i skórę pod nią. Lepszego momentu na czarowanie w obronie własnej mogło dla niego już nie być!
Tymczasem obok Krugan dobył już miecza i odciął się przeciwnikom, ale tylko odgonił ich od siebie szerokim cięciem.

Kolejny ognisty pocisk Orgofa na krótko rozświetlił podłużną salę, nim rozbił się o trzech walczących humanoidów. Kula ognia urwała rękę jednemu z przeciwników Zygfryda, który padł nieruchomo na ziemię.

W międzyczasie Zygfryd chwycił dłońmi chmurę ciemnofioletowej magii, by po chwili w rytm wyuczonej regułki rozerwać ją na dwie, wyjące części. Ruchami powolnymi i precyzyjnymi rozdzielił chmurę wbrew jej woli i naturze. Efektem, zamiast rozpadu napastników na gnijące kawałki, okazały się jednak ciche klekotanie i stukoty.

Kilka kroków dalej Krugan zapamiętale wymierzał ciosy potworom, wspomagając się okrzykiem. Atakował i blokował, aż i zza jego pleców uderzył we wroga ogień.

Agresywne stworzenia podjęły ucieczkę, zdając sobie sprawę z poniesionych strat. Ścigane ostatnimi razami i czarami, dwie pokraki zdołały skryć się w swoich norach pod podłogą.

Zygfryd spojrzał krytycznie na rozdartą na piersi szatę i wąską, poszarpaną ranę, Która była nieco bardziej bolesna niż podrapanie przez kota. Pojedyncze kropelki krwi wsiąkały właśnie w jego koszulę. Musiał w duchu zastanowić się, czy znalezisko było warte takich strat.

Dziennik Atoriusa dalej spoczywał w dłoniach elfa.

Krugan podniósł tarczę i uczynił kilka kroków przed siebie, aby ubezpieczyć towarzyszy w trakcie leczenia. Chciał też jak najszybciej poznać treść notatnika Atoriusa.

Pozwolił elfowi i człowiekowi na chwilę potrzebną na leczenie, po czym oznajmił.

- Z całą pewnością znajdźmy miejsce lepsze do obrony. Dobrze byłoby pochować należycie doczesne szczątki maga i odprawić mu rytuał pogrzebowy.

Zafrasował się na chwilę.

- Jednakże dwukrotnie słyszałem coś, jakby stukot kości. Moje powołanie nakazuje bym sprawdził, czy oprócz tych stworów nie dzieją się tu gorsze rzeczy, czy ktoś nie niepokoi zmarłych.

A więc, najpierw wycofać się i przygotować, a potem sprawdzić co się dzieje.