Szmælc zakasał renkawy i wzioł siem do roboty. Do obranej przez siebie jaskini przeniósł ksionżki, wagem, kotły, zebrał szkła. Beczki z mozołem przytachał, ciasno siem zrobiło. A i jeszcze dwie wagi były, których nie przytargał. No i ta szklana kula na trójnogu...
Ale mógł siem też wybrać po żabem albo po młotek i dłuta...

________________

Czmych dołonczył do Kamulca i zaczeli korbować dalej. Drgneła po czym siem zaklinowała. Ale w pewnym momencie Epigobleusz przesunoł jakomś wajchem i... korba zaczeła siem obracać! Tak samo jak korba Przykurcza i Gobelina. Dayo i Zakapior jednak swojom nie mogli zakrencić. Wraz z krenceniem korby dziób klucza zaczoł siem obracać.

- Krenci siem! Krenci! - kryczał rozemocjonowany Epigobleusz. - Jak to teraz ruszyć z miejsca? Powinno jechać, jak przełożem wajchem - eksyctował siem i przesunoł dźwigniem. Obracanie od razu stało siem cienższe i chwilem potem snoty nie były w stanie już przekrencić korb z miejsca. Inżynier ponownie wrócił do poprzedniego położenia. Klucz zaczoł siem krencić po uruchomieniu korb.

Przykurcz korblował ile miał tylko siłów. Ale był już coraz bardziej zmenczon. W końcu przed kwilom machał zajadle kilofem.
- Łodpoczonć by siem zdało - łodezwał siem do tego co siem trudno nazywał. Mówionc to szszedł z urzondzenia i łoparł siem o jego tylnom czenść co by łodsapnonć.

- Znajdź no w beczkach olej i zmieszaj z białymi kryształami, to farbem bendziesz miał. Tylko w moździerzu kryształy utrzyj! - usłużnie powiedział Szmælcowi przelatujoncy duch i pofrunoł dalej, przez zamkniente drzwi tam, gdzie klucz był. Handlarz rad nierad, do beczek zaglondał. W wienkszości kryształy w różnych kolorach były, ale w jednym faktycznie jakiś olej pluskał. Chyba o to duchowi chodziło. Białe kryształy też miał znalezione wcześniej, wienc utłukł je i zmieszał z olejem. To znaczy próbował zmieszać, bo biały proszek nic a nic nie chciał siem rozpuścić. Po wymieszaniu opadał na dno.
________________

Duch tymczasem odbył naradem naukowom z Epigobleuszem i kazał snotom zajrzeć do stojoncej w jaskini beczki. W środku było smarowidło, którym należało nasmarować stare mechanizmy, aby lżej siem krenciły. Przykurcz użył swojej misy do płukania złota i przyniósł sporo mazidła, po czym zabrali siem do pracy. Epigobleusz z przemondrzałom minom wskazywał miejsca, gdzie napaćkać smarem.

Wykorzystano umiejętność: inżynieria

Snoty ponownie staneły przy korbach. Inżynier może i był przemondrzały, ale faktycznie krenciło siem łatwiej, chociaż Dayo i Zakapior swojom korbom nadal zakrencić nie potrafili. Niestety, zachowanie pojazdu niewiele siem zmieniło.
W końcu Przykurcz wymyślił, coby spróbowali innych koreb. Po kilku próbach okazało siem, że zarówno poszukiwacz jak i Czmych w pojedynkem dajom radem krencić sami. Natomiast po zestawieniu Gobelina z Dayo i Kamulca z Zakapiorem, ich korby również siem ruszyły. Razem wszystkie snoty były w stanie nakrencić 4 korby.
Co wiencej, przy takim rozłożeniu sił Epigobleusz przełonczył wajchem i klucz zaczoł sam jechać do przodu! Rozradowane snoty jeły wiwatować. Dzik z kwikiem ruszył w najdalszy kont pieczary.
Inżynier majstrujonc dźwigniami skierował w końcu klucz w stronem wyjścia. Z impetem weń uderzyli, ale drzwi siem nie otworzyły. Mondrala znowu przekrencił coś i klucz zaczoł siem obracać. Fragmenty skały odrywały siem, a w wielkim głazie zaczeła siem robić dziura. Trochem czasu im zajeło, ale w końcu przebili siem na drugom stronem.
Epigobleusz po kilku kolejnych próbach cofnoł klucz. Snoty mogły wyjść przez powstały otwór. Dzik niekoniecznie. Klucz - w żadnym wypadku. Mogli wyjść, ale by przejechać kluczem, musieli pokorblować wiencej.
________________

Duch wrócił do zdenerwowanego Szmælca.
- To muszom być w takim razie inne kryształy. One muszom być w butylce z wodom - tłumaczył niepowodzenie handlarza.
- Ty miał mnie od razu powiedzieć, że w butylce! - warknoł snot i rozejrzał siem, za odpowiedniom butelkom z kryształami.
Po pewnym czasie znalazł obiecujoncom flaszkem i zapytał ducha, czy to ta. Ten energicznie potwierdził.
Gdy tylko kamyki wysypał do moździerza i zaczoł je rozcierać, zaczeły siem blado świecić.
- Widzisz!? - ucieszył siem duch. - Mówiłem ci!

Szmælc metodom prób i błendów uzyskał satysfakcjonujoncom go genstość. Miał już farbem. Nie pomyślał tylko o jednym. Czym bendzie malował? Palcem? Patykiem? Musiał siem pospieszyć, bo zza zamknientych drzwi dochodziły hałasy. Pozostałe snoty chyba zaczeły je otwierać.
________________

Trartex położył siem i zamknoł oczy. Ciemność przychodziła do niego na tyle czensto, że co mu to za różnicem robiło. Leżał tak i ignorował różne głosy, które od czasu do czasu do niego docierały. W końcu zorientował siem, że przestał już słyszeć cokolwiek. Przetoczył siem na bok i otworzył ślepia. Obok niego oczy szczerzył szkielet, a na krengosłupie wisiał mu amulet.

Przykurcz był zadowolon, że łone wyszli. Rozeglondnoł siem i łobaczył jak Szmalec maluje farbom. Jego farbom! To łon miał mieć farbem, a nie Szmalcownik!
- Ło ty złodzieju! - krzyknoł do snota z farbom! - Łoddawaj! Albo nie! Lepi! Maluj łobok swoja morda tyż moja morda! My bedziem wspólniki! Ty bedziesz sprzedawał szmelc, a ja bedem go szukał. Ja mam kamykóf co my za nich duża złota zarobim!