Nic tak nie przemawia do ludzkich dusz i umysłów, jak złoto. Pankraz przekonał się o tym niejednokrotnie. Nie pomylił się i tym razem, Nie minęła zegarowa godzina, a Rudolf Nirling w asyście swego bratanka stawił się w świątyni Sigmara.

- Oto jestem jestem panie - zakomunikował Jungowi - Wedle życzenia znalazłem antidotum na bolączki owego nieszczęśnika.

Po tych słowach aptekarz, podał Zingowi lepką maść pod nos. Aromatyczna woń rozeszła się po całej celi. Korzenny aromat wypełnił nie tylko całą pomieszczenie, ale również zaatakowała nozdrza obecnych przy całym procederze inkwizytorów.

- Bez obaw - rzekł aptekarz widząc zakłopotane miny sigmarytów - Wonie ostro, ale jeno na niego to działa.

Po chwili Hubert podniósł się i w pełni świadomym wzorkiem powiódł po zebranych w koło niego ludziach.
- To koniec! - krzyknął - Wasze panowanie skończone! Teraz nastanie czas nowego króla. Pokłońcie się, by ocalić swe marne żywota!

Ledwo wykrzyczał te słowa, opadł na poduszkę i jął trząść się niczym ryba na brzeg wyrzucona.

Oswald w aptece nie mówił nic. Nie musiał. We wszystkim wyręczył go Jung. Gerstmannowi to nie przeszkadzało, a wręcz przeciwnie. Inkwizytor nie musiał wdawać się w zbyt długie dyskusje, a wsparcie udzielał jedynie swoją obecnością. W końcu obecność nietypowo wyglądającego młodego mężczyzny jakiś wpływ musiało mieć. Tak samo jak jego puste spojrzenie.

W świątyni Pankfraz oddał pole Białogłowemu. Nic dziwnego, w końcu to ten drugi powinien znać lepiej tutejsze osoby. Jung natomiast nie mógł wiedzieć, że poza imionami dwóch młodych braci, Oswald nie wie o nich nic.

Titusa niestety nie było, a to komplikowało wszystkie ich plany. Bez niego ekshumacja zwłok będzie niemożliwa, a bieganie z glejtem od drzwi do drzwi, aby taką zgodę uzyskać, to nie najlepszy pomysł. Jednak nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Wydarzenia i wiadomości wpłynęły na Junga, aby szybciej wyruszyć do Hunde Zitadele, los jednak sprawił, że nie dane było Oswaldowi pociągnąć tematu.

Rudolf Nirling zaiste znalazł antidotum, choć sam Gerstmann, uważał że taka szybka reakcja Junga z zapłatą i poleceniem znalezienia odtrutki była zbyt nagła, nigdy nie wiadomo z kim się rozmawia. Teraz musiałby jednak zwrócić honor mężczyźnie po fachu, co nie zmienia dalej faktu o nieznajomości osoby Nirlinga. Trzeba mieć na niego buczenie, wie więcej niż powinien.

"Nowy król." Znów bełkotał, czy mówił świadomie. Ciężko wyłapać. Jednak gdyby mówił świadomie, reakcja na widok inkwizytorów może dawać jedno wyjaśnienie. Ich władcą jest Sigmar, a to może znaczyć, że Heretyk może wchodzić na szersze spektrum niż im się wydawało.

- Miał być odtruty, a nie chwilowo ocucony. - Stwierdził Gerstmann patrząc na telepiące się ciało. - Zaradź coś temu i zawołaj nas jak skończysz.

Dał gest Jungowi, odchodząc w ustronne miejsce.
- Ekshumacja odpada. - Powiedział krótko. - Jeszcze nie pora na glejt. Sol grzeje. Ruszjmy mimo to. Nie możemy pozwolić wymknąć się Heretykowi. Skoro tutaj tak wiele się dzieje, musimy spodziewać się wiele też tam.

____
7.1

Prawa to ponoć najcenniejsza rzecz na świecie. Tak przynajmniej rodzice wszystkich niemal ras, uczą od małego swego latorośle. Carl Skell, choć swoje lata miał to doskonale pamiętał nauki ojcowski. Żołnierskie życie nauczyło go, że różnie z tym bywa i w tym brutalnym i paskudnym świecie, to nie zawsze dobro, prawda i uczciwość święcą triumfy. Słysząc pytanie kapitana Fegela, postanowił zaryzykować, choć doskonale wiedział ile ryzykuje.
Gospodarz długo milczał, przez większość czasu wpatrując się w gwieździste niebo.
W końcu spojrzał na Carl i kładąc mu dłoń na ramieniu rzekł:
- Rozumiem synu. Nie musisz nic więcej mówić. Daj mi tylko znać, gdy będę mógł ci jakoś pomóc.
Słysząc te słowa Skell ucieszył się, ale widząc zamyśloną twarz gospodarza doszedł do wniosku, że ten wie chyba dużo więcej niż mówi. W sumie nie było w tym nic dziwnego w końcu Carl był dla niego kompletnie kimś obcym, a mimo to dostał zaproszenie do jego domu. Teraz sierżantowi Czarnej Gwardii Ostlandu zdało się, jakby z twarzy kapitana Hansa Fegela spadła maska. Na jego twarzy malował się bowiem smutek i głębokie zamyślenie, jakby oficer poważnie się nad czymś zastanawiał.
Choć w skrytości ducha Carl liczył na choćby jeszcze jakieś jedno słowo szczerości, to do końca proszonej kolacji nie doczekał się żadnego wyjaśnienie o czym dumał oficer.



____
7.2

Rudolf Nirling szybko pożałował swojej pazerności. Wiekowy to był już mężczyzna i doskonale wiedział, że interesy z sigmaryckimi inkwizytorami, to nie jest coś o czym się marzy. Znalazłszy się w potrzasku, aptekarz rzekł:
- Mein herr, com mógł, to zrobił. Znać, że zioła mocno namieszały mu w głowie i duszy. Pewnie wdychał ich woń od długiego czasu. Ja nic więcej zrobić nie mogę. Dobrego medyka mu trzeba, ale śmiem wątpić czy jest ktokolwiek w Wurzen, kto go do zdrowia powróci.

Na koniec, gdy Jung spisał na szybko zeznania Nirlinga, złożone pod przysięgą na święty młot Sigmara, ten rzekł:
- Mein herr wiedz, że na mnie możesz liczyć. Przysięga, to dla mnie świętość. We wszystkim was wspomogę, bo wiele złego się ostatnimi czasy dzieje.

Pankraz w pół słowa zatrzymał gęsie piór i unosząc lekko głowę, rzucił pytające spojrzenie aptekarzowi.
- Masz coś konkretnego na myśli?
- To plotki jedynie…
- Mów! - rzucił Jung, ostrym tonem głosu, który nawykł do wydawania poleceń.
- Wielu ludzi, tak tych szaraczków zwykłych z pospólstwa, jak i z wyższych sfer… szlachty, jak i kapłanów nawet… mówi, że zło ku nam idzie. O znakach się mówi różnych. Wiesz, mein herr, jako takie zwykłe gadanie można by to traktować i tak też sobie o tym do tej pory myślał. Wszak, co nam bogowie ześlą, tam nam dane będzie. Teraz jednak przypomniałem sobie o jednej starowince. Kilka dni temu ona u mnie była i maść u mnie kupowała na ból głowy. Staruszka mówiła, że to dla wnuczka. Ponoć znalazł on nową pracę i odkąd ją rozpoczął, to się na straszne migreny uskarżał. Z ciekawości zapytałem, a cóż to za zajęcie.
Na co starowinka odpowiedziała, że ktoś w Notstand ludzi do pracy szukał, aby wianki pleść. Ponoć bardzo dobrze płacił i dlatego jej wnuk się najął, choć robota raczej dla niewiast bardziej przeznaczona. Teraz po tym, com tu widział, to pomyślałem, że się to może wszystko łączy.
- Wiesz kto tych ludzi najmował? - spytał Jung wracając do spisywania zeznań.
- Nie, mein herr.
- To się dowiedz. Byle dyskretnie. Jak już będziesz wiedział, to zostaw list u mych braci w świątyni.
- Tak jest, mein herr. Czy mogę już odejść?
- Jesteś wolny - odparł inkwizytor, nie spoglądając już na swego rozmówcę.



____
7.3

W zajeździe Tatulka grupa inkwizytorów prowadziła ożywioną dyskusję na temat zdobytych informacji. Jung i Gerstmann planowali jeszcze tej nocy wyruszyć w podróż do Hunde Zitadelle. Bode ostatnie przygotowania czynił, prowiant uzupełniając przed wyruszeniem i koni doglądając. Reichmann pożegnał się z towarzyszami i do wyznaczonych zadań ruszył.

Gdy na stole wylądowały portrety ręką ulicznego artysty uczynione, każdy z członków inkwizytorskiej grupy przyjrzał mu się uważnie. Żaden z nich ani łysego mężczyzny, ani owej młodej kobiety nie znał. Trop to jednak mógł być i dobrze, to o Skellu świadczyło, że o czymś takim pomyślał.
Co innego Tatulek. Ledwo niziołek na pastelowe podobizny zerknął, uśmiechnął się szeroko.
- A ile informacja o tych gagadkach jest dla szanownych panów warta? - spytał. Widzą jednak surowe miny sigmarytów uniósł obie dłonie w uspokajającym geście i szczerząc się nader białymi zębami, rzekł:
- Żartował,żartował. Za zapłatę mi starczy, że do schwytania heretyków się przyczynię. Tego łysego, to nie znam i pierwszy raz na oczy widzę. Paniusia to Hilda Zwing, żona Huberta. To dobry człowiek. Sklep na Łukowej prowadzi. Ona też w porządku kobita. Matka dobra i ugotować potrafi. A co ona takiego przeskrobała, że jej panowie szukacie?
- Nie twoja to rzecz - mruknął Jung posyłając niziołkowi surowe spojrzenie - O łysego się popytaj. Tylko dyskretnie.
- Ma się rozumieć, mein herr. Dyskrecja, to moje drugie imię.

Inkwizytorzy spojrzeli po sobie, ale żaden ni słowa nie wyrzekł.

____
8.0

Okolice miasta Wurzen, 30 Sigmarzeit

Gwieździste niebo nad całym Ostlandem się rozciągało. Nie tylko upał tego dnia trudności przysparzał. W wielu domach gospodarze spać nie mogli, a ryk bydła i przydomowych psów, niósł się głośnym echem przez całą noc. Ci zaś, co w głęboki sen zapadli, koszmarów doświadczali z których z krzykiem i piskiem się budzili.
Takoż kapłani Morra spokoju nie zaznali i każden jeden czuł, że zły to omen, co straszliwą przyszłość zapowiada.



____
8.1

- Źle to nocą w drogę wyruszać - rzucił strażnik na bramie, gdy inkwizytorzy miasto opuszczali.
- Taaa - rzucił jego kompan, po przeciwnej stronie stojący - Band wiele teraz się włóczy, a i gromady dzikich zwierząt widziano.
- Nie lepiej to panie, skoro świt podróż rozpocząć? - spytał pierwszy z troską.
W odpowiedzi mijający go właśnie Jung przytknął dwa palce prawej dłoni do ronda kapelusza, żegnając się żołnierskim sposobem z Wurzen.


****
Po zmroku upał zelżał, ale daleko było do tego, aby tę noc chłodną nazwać. Roje much i komarów napastliwych, krążyły tak wokół jeźdźców, jak i ich wierzchowców. Konie prychały rozeźlone. Ogonami młóciły nieustannie powietrze odganiając się od nieustępliwych i krwiożerczych owadów.

Trakt o tej porze świecił pustkami, ale inkwizytorzy nie forsowali tempa. Ani ku temu powodów nie było, ani chęci.
- Mein herr - rzekł Bode przerywając długą ciszę - Kruki nad miastem krążą, jakby to jaki trup przy drodze leżący był.
Odwrócili się Pankraz i Oswald i na Wurzen majaczące w oddali spojrzeli. Liczne stada czarnych ptaków nad nim krążyło i przyznać trzeba było, że porównanie Bodego wielce trafnym się zdawało.


****

North Talabec Road, 31 Sigmarzeit, tuż przed świtem

Godzinę przed świtem zawsze noc najciemniejszą się zdaje. Inkwizytorskie konie wolno przed siebie dreptały po równo ubitym trakcie, który Drogą Północą był zwany i wzdłuż brzegów sławnej rzeki przebiegał.
Oswald z Pankrazem w siodłach podrzemywali, gdy Bode lejce swego kłusaka ściągnął. Dwa pozostałe konie wyuczone i do własnego nawykłe, także stanęły.
- Co jest? - warknął rozeźlony Oswald z drzemki nagle wybudzony.
- Ćśśśś - syknął w odpowiedzi Bode.

Konie strzygły uszami niecierpliwie, też coś wyraźnie czując.
Jung i Gerstmann rozglądali się czujnie, ale nic wokół nie dostrzegli, co mogłoby niebezpieczeństwo jakieś stanowić. Jeno ciemność, szum pobliskiej rzeki i niewielki zagajnik po lewej stronie drogi.
- Śmiercią tu czuć, mein herr - wyjaśnił po dłuższej chwili Bode, po czym zeskoczył z konia i puściwszy lejce zrobił kilka kroków przed siebie. Nagle przyklęknął i nabrał w dłoń garść ziemi z traktu.
- Świeża krew - rzekł unosząc dłoń w górę i wysypując z niej zlepione grudy ziemi - Jakaś potyczka miała tu miejsce. Co najmniej tuzin konnych. Dziwne, to bo wszystko łacno uprzątnięte, jakby komu zależało, by ślad po walce nie pozostał - dodał Bode, spoglądając pytająco w kierunku inkwizytorów.



____
8.2

Wurzen, zajazd "Pod Rozłożystym Dębem, 31 Sigmarzeit

Po niespokojnej nocy Carl zszedł do sali jadalnej. Głód czuł wielki, jakby całą noc bój jakiś zawzięty toczył. Jednak za nic przypomnieć sobie nie mógł, ani z kim walczył, ani o co. Wrażenie jedynie mgliste w jego pamięci pozostało, że walka to długa była i wielce zażarta.

Gdy Skell schodził po schodach gwar rozmów z miejsca go uderzył. W jadalnej “Pod Rozłożystym Dębem” gości od samego rana pełno było. Pomocnicy Tatulka uwijali się jak pszczoły w ulu, a i tak sądząc po zniecierpliwionych minach kilku gości, nie aż nadto.
Gospodarz omawiał coś właśnie z jakimś brzuchatym kupcem, ale na widok Carl przerwał rozmowę i podszedł do sierżanta:
- Mein herr, prosiłeś wczoraj, aby o tego Filbauma popytał. Tak też zrobiłem.
- I co?
- On się handlem tekstyliami zajmuje. Płótna, jedwabie, muśliny w belach, d tego koronki, kokardy i wytworne dodatki. Córki jego suknie i przepiękne kreacje dla pań szyją.
Skell splótł ręce na piesi i wymownie spojrzał na niziołka.
- Jasne, jasne… pewnie, to niewiele szanownego pana oficera interesuje. Już przechodzę do rzeczy. Tło jedynie chciałem nakreślić, aby obraz lepszy przedstawić. A zatem Thorn Filbaum postanowił, że się do Wurzen na stałe przeniesie. Zapytasz pewnie, mein herr, czemu tak osobliwy czas na przeprowadzkę wybrał. Ano, ponoć mu jeden kapłan Morra powiedział, że najlepiej będzie, jak do nowego domu w święto Sonnstill się wprowadzi. Dlatego Filbaum cały dobytek ze sobą wiózł. Nie tylko materiały na handel, ale też całą majętność swą i dobra wszelakie. Zatem przypadku w tym być nie mogło, że rabusie właśnie jego napadli.
- Gdzie go znajdę? Pomówić z nim muszę. - rzucił krótko Skell.
- Sęk w tym panie, że nie wiem. Udało mi się z jednym z jego sługą parę słów zamienić, ale gdzie cała rodzina przebywa, to nie zdradził. Ludzie jednak gadają, że ponoć frau Olga Adelhof pod swój dach go wzięła. Nie muszę mówić, że dla mnie to za wysokie progi.
- Rozumiem. Dziękuję za trud i pamięć o mnie Tatulku.


****

Wurzen, świątynia Sigmara, 31 Sigmarzeit

Ku zdziwieniu Carla drzwi do świątyni Sigmara zawarte były. Trzech ludzi przed nimi stał i głośno zastanawiało się nad przyczynami takiego stanu rzeczy. Sierżant nie za bardzo wsłuchiwał się w ich domysły i sam postanowił sprawdzić, jak się sprawy mają.
Podszedł do wrót i trzy razy, głośno w nie załomotał. Gdy nic to nie dało ponowił działanie.
Ktoś przekręcił klucz w zamku i z lekka uchyli wrota. Blada twarz młodzieńca z podkrążonymi oczami wsunęła się w wąską szparę.
- Mówiłem już cierpliwości. Zaraz będziecie mogli wejść - wyjaśnił zniecierpliwionym i drżącym głosem.
- Co się stało? - spytał Carl, próbując dostrzec coś w mrocznym wnętrzu.
- Posprzątać świątynie musimy. Jeszcze kilka chwil i skończy…
Kapłan przerwał w pół słowa, gdyż z głębi świątyni czyjś krzyk się wydobył, a po chwili czyjeś wołanie:
- Johan! Chodź tu! Szybko! Sam go długo nie utrzymam.
Nim Skell zdążył w jakikolwiek sposób zareagować, młody kapłan zatrzasnął mu wrota przed nosem.
- Co to za wrzaski? Co tam się dzieje? - spytał ktoś za plecami sierżanta.
- Może straż trzeba wezwać? Doprawdy dziwne to rzeczy się tutaj wyprawiają.