- Tacy nieufni a w mieście mają wszystkich po trochu... - archiwistka ofukała po cichu oglądany koloryt. Po chwili przemyśleń zwróciła się do reszty. - Proszę państwa, skoro mamy możliwość obcowania z tak szeroką gamą ras, jak i grup etnicznych, które napłynęły do tego miasta, można z dużym prawdopodobieństwem założyć, iż użyte przez nich metody to portale, co pociąga za sobą możliwość odnalezienia bezpośredniej drogi powrotnej do Sigil. Większe miasto magiczne musi kontrolować portale i prowadzić ich wykaz. Zatem proponuję udać się do urzędu po zaczerpnięcie informacji o naszych możliwościach podróży.

~Ewentualnie skrzyżowania Fey z materialną. Jednak popytać nie zaszkodzi, a nawet należy. ~ Kiedy Kanciasty przekazał tą myśl, zaczął się zastanawiać, czy tutejszy koloryt lokalny coś takiego jak odpowiedni urząd posiada. Drugim punktem byłoby, ile się w takim czeka na odpowiednie informacje, ale to dopiero po potwierdzeniu punktu pierwszego. Osobiście celował raczej w biblioteki, lub karczmy, gdzie informacje płynęły szeroką rzeką. Chociaż w przypadku karczm, potrzebowały zwykle one głębszego sprawdzenia. ~Biblioteki, to można by znaleźć najpierw, potem nocleg dla was ~ przekazał Odłamek, jego priorytety były zwykle dość uporządkowane.

- Urząd? - Uszy eladrinki uniosły się nieznacznie w zdziwieniu. - Nie sądzę byśmy tutaj znaleźli coś, co odpowiada pani definicji urzędu. - Estel uśmiechnęła się lekko. - W dobrym tonie byłoby, gdybym odwiedziła tutejszą świątynię, być może uda mi się tam czegoś dowiedzieć - dodała. - Karczma też jest dobrym pomysłem, szczególnie, że i tak gdzieś nocleg, jak to Garion zauważył, znaleźć musimy.
- Oczywiście racja. Wprawdzie nie wiem, czy tu są urzędy, jednak na pewno są portale, skoro zaś są, może właśnie w jakiejś karczmie, gdzie będziemy nocować, popytamy. Karczmarze wiele wiedzą, ewentualnie podróżnicy - dumał głośno wojak.

Urząd, biblioteka, świątynia, karczma. W Astrazalian istniały niektóre z tych instytucji. Opinia Gariona i Aedd'aine była słuszna, miejscowi pytani o jakikolwiek urząd, albo reagowali śmiechem, albo kompletnym niezrozumieniem. Najbliżej jakiejkolwiek zorganizowanej władzy był dwór Lady Shandrii, ale jak każdy inny dwór nie przyjmował ot tak, petentów z ulicy.
Biblioteki w mieście istniały, społeczeństwo eladrinów ceniło wiedzę bardzo wysoko. Fey miały jednak specyficzne podejscie do wspólnej własności, bo o ile jasnym było dla każdego fey, że wszystko wokół należało do niego, jeśli tylko chciał, to nic co sam posiadał nie należało do kogokolwiek innego. Publiczne biblioteki, takie jak w Sigil, nie miały prawa bytu. A dotarcie do czyjejś prywatnej wymagało znajomości, których towarzysze nie posiadali.
Świątynie i karczmy nie tworzyły już jednak żadnych komplikacji. Na prośbę Estel miejsce kultu odszukano jako pierwsze. Piękna i wystawna świątynia Angharradh znajdowała się tuż przy odrobinę wystawniejszej świątyni Ojca Corellona. Wejście do niej było szeroko otwarte (nie posiadało nawet żadnej bramy, którą można by zamknąć), a wnętrze tłoczne od rozradowanych elfów. Kapłanki błogosławiły wiernych, albo przyjmowały dary przeznaczone Trójcy.
Garion próbował sobie przypomnieć jak najwięcej na temat religii Fey, na co mogli być uczuleni, na co drażliwi, co uważali za świętokradztwo, a co za najzwyklejsze praktyki kultu. Skoro to właśnie kapłanka była ich przepustką do tego miejsca, warto byłoby wiedzieć, jak się zachować. Może też wpadłby na pomysł jak dobrać się do świątynnych zapisków. To by nie było głupie, ba, nawet całkiem dobre rozwiązanie.
Estel natomiast poprosiła, by poczekali na nią i sama podeszła do pozostałych służek Angharradh witając się z szacunkiem.
- Bądźcie pozdrowione. - Skłoniła głowę i przyklękła przy ołtarzu, by najpierw pomodlić się do Bogini. Dziękowała za bezpieczne opuszczenie Mechanusa i prosiła o dalsze przewodnictwo. W końcu powstała i podeszła do jednej z kapłanek, która zdawała się akurat nie być zajętą.
- Witaj siostro. - Skłoniła głowę lekko. - Jestem Estel Aedd’aine. - Przedstawiła się.
- A ja Naevys - odparła elfka. Była młoda, nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia lat. Ledwie akolitka. - Witaj. Przybywasz w pielgrzymce?
- Niestety, choć z radością korzystam z możliwości odwiedzenia przybytku Bogini. - Estel uśmiechnęła się delikatnie. - Chciałabym porozmawiać z przeoryszą, o ile nie jest teraz zajęta.
- Aha... nie wiem, ale sprawdzę - odparła usłużnie. Aedd'aine, nawet będąc w świątyni pierwszy raz, roztaczała wokół siebie naturalną aurę autorytetu. Może właśnie dzięki temu już po kilku minutach cała grupka stała w malutkim ogrodzie na tyłach świątyni, w towarzystwie już znacznie starszej elfki, której włosy przyjęły brązową barwę opadłych liści. Przeorysza nazywała Ayla i jak każda elfka, mimo swego wieku zawstydziłaby urodą niejedną ludzką dziewczynę. Sprawiała wrażenie otwartej i chętnej do pomocy.
- Dziękuję za możliwość rozmowy. - Zaczęła spokojnie Estel. - Podróżuję wspólnie z towarzyszami między planami. Poszukujemy teraz drogi do Sigil, Miasta Drzwi. - Wyjaśniła sytuację. - Czy słyszałaś może Pani by istniał tutaj jakiś portal mogący nas tam zaprowadzić?
Przeorysza zadała jeszcze kilka pytań, by móc jak najlepiej odpowiedzieć na pytanie Estel. W końcu stwierdziła, że tego rodzaju magia jest domeną arcymagów, a kilku takich przebywa w Astrazalian. Prawdę powiedziawszy, to każdy z najpotężniejszych rodów miasta dysponował co najmniej jednym, był to swego rodzaju punkt honoru między eladrinami. Naturalnie usługi arcymagów nie były tanie, a nawet sama rozmowa z takowym uchodziła za zaszczyt, ale Lady Shandria była znana ze swej słabości do awanturników i poszukiwaczy przygód. Gdyby kompani mieli jej coś do zaoferowania, możliwe że poleciłaby ich swemu nadwornemu magowi.
Aedd’aine podziękowała za rady i zaoferowała, że w czasie pobytu w mieście chętnie spełni posługę po parę godzin dziennie, by odwdzięczyć się przeoryszy i Bogini za dotychczasową pomoc.

Coś się audiencje u różnorakich dam zaczynały mnożyć ostatnimi czasy. Było zasadniczo jasne, że Shandria musiała być skrajnie różna od Garabutos, skoro jedna uosabiała prawo, a druga niezależność, ale nijak nie rzutowało to na sukces w osiągnięciu celu - eladrinka mogła się czuć w Ostępach niemal jak u siebie w domu, ale reszta krwawników robiła na tym Planie za trepów, których można oszukać. Czemu by więc kapryśna fey, pani w swym mieście, nie miała zabawić się nieznajomymi przybyszami?
Pozostawiając jednak na boku negatywne domysły, trzeba było znaleźć sobie jakieś łóżko do spania, dach nad głową i (w większości przypadków) miskę jedzenia.
Astrazalian było miastem tłocznym, przez to podróżnicy z góry założyli, że znaleźć wolne miejsce w karczmie nie będzie łatwo. I mieli rację, tylko powody się nie zgadzały. Mianowicie w mieście praktycznie nie było otwartych karczm. Tu i tam można było coś zjeść, albo wypić, ale znaleźć sobie pokój do wynajęcia? Niepodobna. “W tym sezonie?” odpowiadali rozbawieni miejscowi, jakby pytanie o gospodę było jakimś przednim żartem. Krwawnicy szybko zrezygnowali z zadawania pytań elfom (i tylko Estel miała problem ze zrozumieniem dlaczego) i spróbowali zasięgnąć języka u ludzi. Ci, owszem, wskazywali taki albo inny lokal, ale każdy był zamknięty na głucho. Aż wreszcie udało się trafić na otwarty budyneczek, z lwem na szyldzie. Wnętrze zdecydowanie sugerowało wystrojem karczmę, ale parę rzeczy się nie zgadzało. Nieporządek to niby nic nadzwyczajnego, ale nie kiedy stoły i krzesła są zrzucone na dwie kupki, jakby na rozpałkę stosu. Dwa okna zasłonięte były workowatym suknem i zabite deskami, a podłoga miejscami pokryta była wiórami i trocinami, jakby sypał się dach. Przed wrażeniem ruiny ratował przybytek okazały i pięknie zdobiony zegar… wyraźnie stworzony przez kogoś, kto nie rozumiał czym zegar jest, a jedynie słyszał opowieści (na dodatek tylko jednym uchem). Trzy wskazówki kręciły się we wszystkie strony, a we wnętrzu coś stukało skocznym, ale nierównym rytmem.


Przybycie klientów nie pozostało niezauważone. Zza barierki na piętrze wychynęła owłosiona głowa, o płaskim nosie i ustach wygiętych w stronę przeciwną do uśmiechu.


Mróz, tak bowiem nazywał się nieznajomy, był właścicielem “Lwa”, z charakterem adekwatnym do imienia. Ani on nie był opryskliwy, ani specjalnie usłużny. Głównie milczał, ale prośby realizował sprawnie i bez zbędnych ceregieli. Indagowany, z niechęcią wyjaśnił, że Astrazalian otwiera swe karczmy i tawerny wtedy, gdy miasto osunie się z Ostępów Fey do pierwszego planu materialnego. Znajdowało się ono bowiem na terenie, który badacze nazywali “światospadem”. Takim obszarem, który z powodu zachwiań w międzyplanarnych barierach zmieniał swoje miejsce położenia z jednego planu na drugi i z powrotem. W Krainie Wróżek klienteli było mało, to nie opłacało się grzać w kotłach i sprzątać pokoi. Skoro jednak już towarzysze przyleźli pod jego dach, to nie policzył drogo, nie wygonił na zewnątrz i nawet wstrzymał remonty, żeby nie hałasować gościom.


Zapewnienie sobie audiencji u miejskich władz nigdy nie jest łatwe, jeśli nie jest się arystokratą, bogatym kupcem, albo dyplomatą z listem polecającym. Najbliżej polecenia było dobre słowo ze strony przeoryszy świątyni Angharradh, ale samo w sobie by pewnie nie pomogło. Eladrini byli najbardziej poukładaną rasą w całym planie, ale nawet ich administracja nie należała do najlepiej zorganizowanych. Po prostu uważali oni swój czas za znacznie cenniejszy, niż czas petentów. Z pomocą, o dziwo, przyszło tutaj malkontenctwo Brent, która mimochodem i raczej do siebie stwierdziła, że już prędzej dogonią ich tutaj fomorianie, niż kompani wygrzebią się z kolejki. Wspomnienie pokracznych tytanów zadziałało na pozostałe osoby czekające w pałacu jak wrzątek. Urzędnik od razu naskoczył na nich, że to nie jest temat do żartów, ale niezrażona niczym archiwistka powtórzyła jedynie, że od przybycia na ten plan widziała już trzech fomorian i wolałaby raczej zobaczyć miejscową władczynię, niż czwartego. Estel próbowała jakoś załagodzić sytuację, ale sprawy wystrzeliły już jak ze sprężyny. Cała czwórka w mgnieniu oka znalazła się na czele kolejki i została skierowana do sali audiencyjnej niemal od ręki.
Żeby nie było zbyt kolorowo, oczekiwanie przed salą audiencyjną też musiało trochę czasu pochłonąć. Cięty język Ender nie czynił przecież cudów i dworzanie nie wyrzucili sprzed oblicza majestatu aktualnego petenta. No, petentki jak się wkrótce okazało. Chyba petentki. Na pewno wyglądała jak "ona".


Driada nie tylko przypominała swym wyglądem w jakim miejscu znaleźli się planarni podróżnicy, ale także to, że panowały tam inne obyczaje niż w Klatce, czy Celestii. Duch drzewa ubrana była bowiem jedynie w przybliżonym znaczeniu tego słowa. Po jej ciele wiły się bluszcze i kwiaty, jednak co chwila odsłaniały miejsca, które w Sigil określono by jako "nieobyczajne" (no dobrze - w Sigil określono by je w większości przypadków słowami "dalej trepko, pokaż śmiało", ale przyjmijmy że w ramach tego przykładu chodziło nam o Dzielnicę Pani). W Ostępach Fey, nawet w pałacach, odzienie było jedynie opcjonalne.
Odejście egzotycznej piękności otworzyło ścieżkę prosto do władczyni miasta. Sala audiencyjna była przestronna i elegancka, ale pozbawiona przepychu. Ściany ozdabiały proporce z herbem Astrazalian i obrazy dawnych władców. Lady Shandria, niegdyś prosta eladrińska wojowniczka i najemniczka, obecnie swym wyglądem nie zdradzała swej bojowej natury. Jasne włosy spięte miała w długi warkocz, który opadał na dekolt nie pozostawiający już dużego pola manewru wyobraźni.


U boku, zamiast miecza, łuku lub włóczni, miała czterech gwardzistów, nieufnie przypatrujących się obcym przybyszom. Spojrzenie mlecznobiałych oczu Shandrii pewnie przesuwało się to po Odłamku, to po Ender, ale jak to u eladrinów - bardzo trudno było to stwierdzić.
- Poinformowano mnie, że rzekomo natknęliście się ostatnio na fomorian. Czy zechcecie podzielić się informację o tym spotkaniu? - zapytała. Ton miała swobodny i konwersacyjny, nie czuć w nim było dystansu.

Kompanom nie pozostało nic innego, jak powrócić do pałacu, ale zważywszy na to, że władczyni miasta dała im czas do kolejnego świtu, chodzenie tak w te i spowrotem mogłoby zostać odebrane jako naprzykrzanie się. Tym samym popołudnie cała czwórka miała dla siebie. Kanciasty i Brent mogli się oddawać intelektualnym rozważaniom lub poznawaniu nowej kultury, a Estel i Dotian mogli oddawać się… cóż, czemuś innemu. W Ostępach Fey było im bardzo trudno choć udawać, że ich relacje są jedynie przyjacielskie.

Mając trochę wolnego czasu i wiedząc o zbliżającej się inwazji fomorian, towarzysze inaczej patrzyli na mieszkańców Astrazalian. Wesołość i lekkoduszność, pierwotnie przyjmowana za naturalną wśród fey, teraz jawiła się jako chwytanie ostatnich chwil radości. Remont prowadzony przez Mroza podejrzanie zaczął przypominać barykadowanie się. Spotkanie z tarczowniczką Cyllyn z perspektywy obecnej wiedzy było naturalną konsekwencją zbliżenia się do miasta - Astrazalian wysłało już zwiad, aby określić przedpole nadchodzących walk.


Zaraz o świcie, czwórka towarzyszy stawiła się ponownie w pałacu lady Shandrii. Aedd’aine podejrzewała, że taka punktualność wcale nie jest konieczna, a nawet oczekiwana, lecz Twinklestar wolał być ostrożny. Ku zdziwieniu kapłanki, służba pałacowa faktycznie oczekiwała na ich przybycie i niezwłocznie zaprowadziła ich przed oblicze władczyni.
Jak nietrudno się domyśleć, Shandria nie była szczególnie uradowana stanowiskiem przybyszów, ale trzeba jej też przyznać, że nie wpadła w złość i nie kazała ich przepędzić na cztery wiatry. Zapewne dlatego, że ci sami się chcieli przepędzić, tylko na myśli zamiast wiatrów, mieli Klatkę. Lady okazała nawet należną wdzięczność za przekazanie wieści o pozycji fomorian i poleciła poszukiwaczom przygód rozmówić się z jej nadwornym magiem, Aracardem Błękitnym. W powietrzu wisiała jednak niewypowiedziana groźba, co też się stanie, jeśli nikt nie powróci z Sigil by udzielić pomocy obleganemu miastu. Fey były bardzo sprawne w temacie niewypowiadanych gróźb.
Do rzeczonego czarodzieja, cała czwórka została odprowadzona pod dwuosobową strażą. Wdzięczność wdzięcznością, ale przecież nie można pozwolić pospólstwu pałętać się samemu po pałacowych korytarzach. Jeszcze coś im by się do rąk przykleiło... fey bowiem takie nagłe przyklejenia zdarzały się nieustannie. A w komnatach Arcarda było co kraść. Wiekowy eladrin pomieszkiwał bowiem jak na arcymaga przystało, wśród półek ksiąg i stołów obłożonych dziwaczną aparaturą. Garion wystrój docenił z miejsca, choć Twinklestar uznał, że jest ciut duszny.


Kobiety zapewne doceniłyby garderobę maga, Błękitny traktował swój przydomek bardzo poważnie. Odziany był w jedwabną szatę, koloru czystego nieba, która nadawała mu szyku i powagi. Jakby jeszcze dodawała mu ogłady, to sukces byłby pełen, lecz najwyraźniej takiego umagicznienia w nią nie wplótł. Mówił wyłącznie w elfickim pozostawiając Dotiana i Gariona poza konwersacją (oczywiście poza tymi momentami, gdy Kanciasty nie trudził się mówieniem na głos).


Gdyby nie polecenie Shandrii przekazane przez eskortę, zapewne w ogóle wyrzuciłby gości za drzwi. Szanując jednak kaprysy swojej władczyni, Arcard niechętnie wysłuchał prośby o udostępnienie teleportacyjnego kręgu. Tutaj jednak rodził się problem - z całej czwórki, tylko Kanciasty potrafił uruchomić krąg teleportacyjny, jednak jedynie w obrębie danego planu. Przebicie się do innej sfery w Multiwersum pozostawało poza jego licznymi talentami. Arcymag takimi umiejętnościami dysponował, lecz ich wykorzystanie było kosztowne. Ani Błękitny, ani Shandria nawet nie zająknęli się o zapłacie, ale takie darmowe dary często okazywały się w ostatecznym rozliczeniu bardzo kosztowne. Garionowi zostały wręczone dwie sekwencje sigili, jedna prowadziła do jedynego, znanego Arcardowi miejsca w Mieście Drzwi, druga zaś (naturalnie) do kręgu teleportacyjnego w komnatach maga. I znowu nie padło nawet słowo o tym, że fey oczekują powrotu czwórki awanturników, no ale czy słowa w takiej sytuacji były jeszcze w ogóle potrzebne? Eladrin nie mitrężył wiele czasu, z miejsca przystępując do odprawienia rytuału. Po paru minutach magiczne symbole w kręgu zajarzyły się ognistą czerwienią i wybuchły jasnym dymem, który zwijał się w mglisty obraz placu i ciżby sylwetek. Wystarczył ledwie jeden krok, by pozostawić Krainę Wróżek za plecami.


Wychodząc z portalu, kompani prawie rozbili sobie nos o olbrzyma, który zmierzał w przeciwnym kierunku. Ponieważ olbrzymy nie zwykły ustępować pierwszeństwa, rozsądnym było uskoczenie w bok. Fey faktycznie wysłały ich powrotnie do Klatki (znad Niższej rozchodziły się obecnie mięsne chmury i smrodu tego nie dało się pomylić z niczym), ale w mało dyskretny sposób. Czwórka wypadła bowiem z postumentu nic’Epony, dokładnie tego samego portalu, który zaprowadził trójkę spośród nich do Celestii. Reguła kręgów - wszystko wraca do początków. Możnaby tutaj dyskutować, czy te początki są na tyle przyjemne, że chce się do nich wracać. Poczucie estetyki Twinklestara i Aedd’aine ciągnęło kochanków raczej ku Arvandorowi, lub właśnie opuszczonym Ostępom Fey, lecz z drugiej strony Klatkę chociaż omijały wojny, które wydawały się wybuchać w każdym planie, do którego docierali poszukiwacze przygód. Arvandor - atropal. Mechanus - modrony, Kraina Wróżek - fomorianie. Wszędzie te walki i walki. W Mieście Drzwi można było zostać zdeptanym przez nieuważnego giganta, ale przynajmniej balisty nie świszczały nikomu pod oknem.
Z telekomunikatorem pod pachą nie pozostawało już nic innego, tylko raźno ruszyć do Dzielnicy Gildii. Cała grupka była już znużona swoją wyprawą, a astralny diament w jednej i drugiej kieszeni pewnie tchnąłby w nich trochę energii. Kanciastego stać by było na stworzenie własnego kręgu teleportacyjnego, pozwalającego przenosić się na inne plany, kapłanka sfinansowałaby dalsze badania nad lekiem na zarazę w Ulu, Dotian zapewne planował zbudować jakiś letni domek w przytulnym zakątku Multiwersum, a Ender… no, też pewnie coś sobie wymyśliła.

- Duchy! Upiory! Cienie - Annabell najwyraźniej nie ze wszystkimi swoimi gośćmi dogadywała się równie dobrze, bowiem w drodze po zapłatę awanturnicy natknęli się na lekko zzieleniałego człowieka (a może to był po prostu półork?). Było chociaż wiadomo, że kolekcjonerka jest w domu. W sumie gdzie indziej miałaby być? Duchy nawiedzają przecież stare domostwa, a nie fontanny na środku placów.
Wystarczyło zawołać raz, czy dwa, aby szeroko uśmiechnięty duch zbiegł z piętra. Rzecz jasna nie kłopotał się schodami, ale do tego tylko Ender nie była przyzwyczajona.
- Wróciliście - stwierdzenie nie było może zbyt odkrywcze, ale przynajmniej radosne. - I to wszyscy, w dodatku chyba zdrowi - centaurzycy obiegła swoich gości, jakby chcąc się upewnić, że są w jednym kawałku. - Udało wam się zdobyć telekomunikator? - po dopełnieniu grzeczności, kolekcjonerka przeszła do sedna.
Wysłuchała raportu i pełna podekscytowania drobiła kopytami wokół postawionego na podłodze znaleziska. Wyglądała jak dziewczynka (źrebak?), która otrzymała z dawna wymarzoną lalkę.
- Wspaniale, doprawdy wspaniale - chwaliła, pochylając się nad urządzeniem, którego nawet nie była w stanie dotknąć. Bardzo intrygowało to Brent - po co duchowi przedmioty doczesne? - Tak jak poprzednio, nagroda czeka was w Przechowalni Alstona. Hasło brzmi “gambit królewski”, a kwit… - Annabell przerwała. - Ech te urwisy, nigdy nie ma ich kiedy są potrzebni - powiedziała do siebie. - Chodźcie ze mną, kazałam przygotować kwit wcześniej i schować przed szabrownikami.
Rzeczony kwit znajdował się na piętrze, schowany w szufladzie dawno połamanego biurka. Były to dwa pergaminy, spełniające rolę reklamy jak i prawnego dokumentu. Ich okaziciel, po podaniu stosownej frazy, miał otrzymać zawartość skrytki. Garion i Dotian przerabiali już raz tę procedurę, wiedzieli zatem dokładnie gdzie się udać i co robić.


Przechowalnia Alstona może i nie była najpiękniejszym miejscem w Sigil, ale była jednym z najlepiej ufortyfikowanych. Właściciele zarabiali na swój chleb reputacją i gdyby ktoś kiedyś ukradł coś ze skrytek i sejfów Alstona, to całe przedsiębiorstwo poszłoby z torbami. W przypadku Annabell wszystko było na swoim miejscu, dzięki czemu już po kilkunastu minutach Dotian, Ender, Estel i Garion byli bogatsi o dwa bardzo drogocenne kamienie. Odpryski astralnych dróg, które niegdyś łączyły ze sobą wyższe plany, wyceniane po kilkanaście tysięcy złotych monet każdy. Niezgorszy majątek, z którym wiele można było zrobić... albo przez który dało się wpakować w nowe kłopoty. Poszukiwacze przygód zwykli wszak wymieniać bogactwo na przygody.
To już jednak inna opowieść.

Apendyks