Podróż w beczce wypełnioną brudnym, zarobaczonym zbożem którego żaden poważny piekarz nie ośmieliłby się wykorzystać w celu wykarmienia ludzi nie należała do godnych przeżyć. Czuła wilgoć w nim i żywiące się grzybami czerwie. Nawet w swojej niematerialnej formie rodziło to w niej głęboką potrzebę kąpieli.

Słońce pochylało się już nad szczytami drzew para osiołków dociągnęła wóz do tartaku. Strażnicy którzy podeszli sprawdzić transport (pierwszy raz widzeni z bliska), nie wyglądali na parobków. Byli rośli i silni. W ich spojrzeniach widać było zacięcie i doświadczenie. Kontrola była szczegółowa i… drażniąca. Beczka obok nawiedzonej przez Anáthemę została losowo otworzona i długimi prętami potwierdzono nieobecność kontrabandy w środku. Wdowa widziała rozdrażnioną rezygnację na twarzach dwóch dostawców. Wydawać by się mogło, że etap oprotestowywania przedłużającego się rytułu wejścia “do wewnątrz”. Łatwo było sobie wyobrazić argumentacje “ile razy moją twarz widziałeś?” które nie spotkało się z odpowiedzią inną niż obojętne, lekko pogardliwe spojrzenie jakim doświadczeni wojownicy, tacy co zdążyli już stracić towarzyszy na głupie sposoby obdarzali cywili których wyobraźnia nie ogarniała, że śmierć nie wybiera i jest całkowicie możliwe zginąć w krwi i gównie, ze spuszczonymi portkami bo się nie tą dziwkę wzięło w obroty… albo wpuściło bez sprawdzania kogoś bo się znało jego gębę.

Wciąż-Bezimiennej Kompani zebrała się w okolicach Starego Zrębu. Szpiedzy Treggita łątwo pokierowali ich do miejsca z którego mogli, z pomiędzy liści i gałęzi, z pewnej odległości obserwować tartak bez ryzyka wykrycia, ale na tym kończyła się ich kompetencja.

Teraz obserwowali obóz, okazjonalnie wycofując się nieco głębiej w drzewa w ramach dmuchania na zimne by uniknąć ewentualnej konfrontacji ze zbliżającym się patrolem. Nie minęło pół godziny (w czasie której słońce zdążyło się schować za drzewami i niebo zaczęło ciemnieć) gdy z nowoprzybyłej karocy wypakowano (bo “wyprowadzono” byłoby zbyt uczłowieczającym słowem) trzech do-niedawna żebraków. Po ruchach oceniając, bo pogłębiający się półmrok i odległość nie ułatwiały patrzenie, wszyscy byli związani i niemrawo niechętni… wyraźnie nie byli u szczytu swoich możliwości i gdy po dwóch mężczyzn chwyciło ich pod ramiona wszelki opór utonął w niemocy.

Nawiedzona przez Wdowę beczka została zabrana do środka Starego Zrębu. To co się rzuciło w niematerialne oczy było potwierdzenie, że nie był on już wykorzystywany jako tartak. Całe wnętrze zostało przebudowane. Nie było tu przestrzeni potrzebnej do obsługi maszyn. Za to wydzielono wiele pomieszczeń, a nad trzecią częścią nie-tartaku unosiła się swoista antresola z jeszcze kilkoma, solidniej wyglądającymi pokojami. Nie znając się na stolarce ciężko było Anáthemie ocenić jak dużym było to przedsięwzięciem czy ile wysiłku mogło kosztować ukrycie go, ale te modyfikacje nie wyglądały jakby miały się rozpaść samoistnie rozpaść pod intensywniejszym spojrzeniem.

Po przeładowaniu na mniejszą taczkę beczka została przejęta przez dziewczynę nie mogącą mieć więcej niż dwadzieścia-kilka lat. Ciemne brudne włosy spięte były w ciasny kok, a pod zahardziałym spojrzeniem twarz szpeciła brzydka, nieregularna blizna bez której kiedyś mogła uchodzić za naprawdę urodziwe dziewczę. Wdowa zabrana została na rampę prowadzącą w dół… i nie trzeba było wiedzieć nic o pracy w drewnie aby widzieć, że te podziemi zostały wykopane znacznie później niż postawiono tartak. Ciężko było określić jak głęboko rampa prowadziła, ale gdy droga się wypoziomować było to kilka metrów poniżej gruntu i z metr w głąb kamiennej warstwy. Magiczne pochodnie oświetlały magicznie ociosane kamienne ściany i wiele potężnych dębowych drzwi osadzonych na nie mniej imponujących framugach. Ktoś zainwestował tutaj małą fortunę. W wykutej w skale niszy (wykutej w sposób inny niż reszta podziemi, ale bez wiedzy Anathema nie potrafiła ocenić na czym ta inność polegała) stał trzymetrowy krwawy golem.

Wyglądał inaczej niż Wdowa sobie wcześniej wyobrażała w oparciu o estetykę wszelkich innych golemów które dane jej było podziwiać w przeszłości. Znacznie mniej… solidny. Przypominający raczej żywiołaka niż golema, ale o estetyce nieociosanego karła ale młodej kobiety, ale ta młoda kobieta sprawiała bardzo niepokojące wrażenie. Niepełne, momentami wręcz ażurowe ciało cały czas płynęło wewnątrz siebie, a również wzdrygnęło się targane spazmami potrafiącymi wręcz zamachnąć całą kończyną o kilka cali. Kobieta prowadząca Wdowę na taczce wyraźnie zakręciła dotąd prostą drogę aby ominąć golema tak szerokim łukiem jak była w stanie.

Przy któryś drzwiach kobieta zatrzymała się, westchnęła niezadowolona i przewiązała twarz pachnącą ziołowo chustą którą kryła dotąd w kieszeni spodni. Wdowa wyraźnie słyszała jak wzięła ona wdech i otworzyła drzwi, a uderzenie smrodu zepsucia rozwiało wszelkie wątpliwości apropos celowości zabiegu. Wilgoć była namacalna w powietrzu i chłód nie starczył by zachować świeżość spiżarni. Jełczejący olej, zleżały tłuszcz, beczki ze zbożami porastającymi pleśnią i wręcz ruszające się od nagromadzenia czerwi na nich się żywiących. Kobieta na bezdechu, szybkim krokiem wprowadziła beczkę z Anáthema do środka, stawiając ją w pustym miejscu dwuszeregu beczek, po drodze zrywając ze ściany wiszącą tabliczkę. Naskrobała na niej kilka liczb mogących być oznaczniem daty dostawy i uciekła gdy tylko mogła, z bólem i obrzydzeniem biorąc kilka wdechów w środku. Zatrzasnęła za sobą drzwi pogrążając pomieszczenie w ciemności.

Anáthema znalazła się w trzewiach pełnych plugastwa. Zgnilizna, smród i robaki wykręcały jej bezcielesne zmysły. Śliskimi, napęczniałymi ciałkami łaskotały po żebrach, szczęście tylko beczki, która posłużyła przeniknięciu do siedziby kultystów. Odczucie zanurzenia w najgorszym ze ścieków pogłębiło się po zamknięciu drzwi, gdzie została sama z ciemnością, stęchlizną i odgłosem pełzania larw walczących o uskrzydlające nażarcie. Próbowała odświeżyć wiedzę, które z bóstw hołdowało podobnym ohydztwom. Kiedyś ściągnęłaby ją z półki pamięci bez najmniejszego kłopotu. Obecnie nie była w stanie sięgnąć. Z resztą, nie istotne. Ci których znała i tak pewnie obrócili się w niebyt. Ich „nieśmiertelne” powłoki pożarły kosmiczne czerwie. Mogła bez żalu utonąć w amnezji.

Z pokorą znosiła upodlenie. Próbowała się nim dzielić. Rozgrzać wilgoć. Odparować. Wypełnić smrodem i gryzącym dymem korytarze gnieżdżących się pod ziemią wyznawców rozkładu. Spryskać obleśnym słodko-lepkim perfumem. Bez powodzenia. Wilgoć spływająca ze ścian, pleśń i grzyby trzymające wodę. Nasiąknięte drewno, nie poddały się próbie rozpalenia dyskretną mocą. Całą woń wciąż miała dla siebie. Odór, który skręcał nawet fantomowe kiszki. Postanowiła jak najszybciej opuścić niegościnną spiżarnie nim całkiem przesiąknie fermentem wnętrza beczki. A jednak nie tylko dla siebie… w ciemności wyłapała kształt nieco większy niż pasące się obłe insekty. Czworonożny, z nadgryzionym uchem i bezwłosym ogonem. Istota będąca zatrzymanym w rozwoju praprzodkiem Treggita. Mały, brudny szczur. Wygrzebał się, ślizgając po tłustym sosie zjełczałego jadła. Załypał w mroku jarzącymi się żółcią ślepiami i ruszył w stronę drzwi. Ni to przeciągiem, ni mocą umysłu pchnięte, uchyliły się w niewielką szczelinę. Wpuszczony, znikomy powiew nęcił świeżością.

Gryzoń plagi krążył wzdłuż korytarzy, szurając pazurzastymi łapkami po kamiennej posadzce. Tu przystanął, tam wspiął się na tylne kończyny, nadstawiając uszu. Zaskrobał, próbująć wcisnąć się w szparę pod mijanymi drzwiami, by zajrzeć do środka. Nie zdecydował się zbliżyć do dwóch strażników, którzy zaaferowani grą w „Cymbała” wciąż wydawali się zbyt czujni i na tyle sprawni, by z łatwością posłać szary kłąb wyliniałej sierści celnym kopnięciem w lot lub zmiażdżyć o podłogę jednonożnym stołkiem. Weteran walk o ochłapy odbił w bok, w stronę kotary przesłaniającej dalszą część wydrążonego w skale tunelu, zwabiony dźwiękami kłótni niosącymi się z oddali.

Młodociany kuchcik, pojawił się na moment w zasięgu wzroku. Szedł z pochyloną głową, mamrocząc pod nosem niesłyszalne riposty. Skierował się w prawą stronę i zniknął za załomem, odprowadzany ciągnącym się za nim potokiem przekleństw, dobiegających z pomieszczenia wątpliwej gastronomi. Widoczny za drzwiami stolnik był słusznej tuszy, równie napęczniały jak spiżarniany robak. Wymachiwał chochlą znad wielkiego gara. Ubrany w brudny fartuch i skórzaną maskę przylegającą do twarzy, gdzie w miejscu oczu znajdowały się dwa owalne przezroczyste kryształy, a przy ustach osobliwy dziób. Para buchająca z kotła, osadzająca się na wizjerach, znikająca w sufitowym otworze pełniącym funkcję komina, nie pozwalała mu dostrzec zbyt wiele. W tym nieproszonego gościa, wspinającego się po drewnianym blacie z porąbanymi kawałami mięsa. Zarazki, które niósł ze sobą nie czyniły tu znaczącej różnicy. Równie jak w spiżarni, smród był wszechobecny. Pod ścianami rozmieszczono skrzynie i beczki podobne tym z magazynu, dobrane zawartością o największym stopniu rozkładu. Saganów do gotowania wywarów łącznie ustawiono cztery. Każdy wysoki prawie na pół sążnia i tak samo szeroki. Ruchliwy nos szczura wąchał leżące na podeście odcięte płaty, o świeżości wątpliwej jak cała reszta składników. Zaskomlał zepchnięty w obrzeża świadomości, widząc jak bliski był zaciśnięcia zębów na soczystej surowiźnie. W tym momencie umówiony z Treggitem plan zatrucia jadła doszczętnie spłynął kanałem.

Wszarz w kilku susach wykradł się do sąsiedniej celi, gdzie pośród jęków i sapnięć pracował zziajany kuchcik. Nie nad byle czym. Ostrym jak brzytwa nożem odkrajał kawał bicepsa z ramienia olbrzymiego ghula. Zgiętego przymałym pomieszczeniem na podobieństwo Anáthemy podczas narady w kryjówce szczuraka. Kostki i nadgarstki trupożercy zakuto w grube obręcze kajdan, połączonych ze sobą w jeden łańcuch, przybity do ściany metalowymi kotwami. Na paszczy nosił tęgi stalowy knebel. Nieumarły w żaden sposób nie reagował na zabieg. Spał pogrążony nienaturalnym dla swego rodzaju letargiem. Ostatni z mieszkańców komnaty budził nie mniejsze obawy. Krwawy golem stał w tyle pomieszczenia. Rozmiarem przekraczał nawet tego z niszy przy wejściu do podziemi. Biła od niego aura zmęczenia, udzielająca się wszystkim w pobliżu. Trwał spętany jarzmem o miedzianych ogniwach z rytem run. Anáthema domyślała się znaczenia magicznego grawerunku. Intuicyjnie rozpoznawała rzeczy, często gubiąc świadomość źródła swej wiedzy. Oddaliła się, czekając aż siły żywotne chłopaka opadną, czyniąc z niego łatwy cel.

Szczur krążył w pobliżu pozostałych drzwi korytarza. Zza jednych dobiegał szum lejącej się wody. Nie zaprzątał się dokładnym sprawdzaniem pomieszczeń, koncentrując na tym co za chwilę przyjdzie mu uczynić. Młodzik w końcu wysunął się zza framugi cały spocony, ciągnąc za sobą wózek do połowy załadowany trupim mięsem. Anáthema była już w środku w swej dwunożnej postaci i próbowała docisnąć gryzoni rydwan łańcuchem golema, by korzystając z chwili wolności, nie wymknął się słusznej sprawie. Stary zębacz miał zwyczajowo inny pogląd i gdy tylko odzyskał kontrolę nad ciałem, zanurzył kły w smukłej dłoni wdowy. Wyszarpał się z poluzowanego uścisku, z plaskiem, bokiem wylądował na podłodze, przetoczył i pognał w dal. Donośnym piskiem skarżąc się wszem i wobec na doznane krzywdy. Kuchcik może i by za nim spojrzał, gdyby właśnie nie uczestniczył w następnej litanii wyzwisk skierowanych w swoją stronę. Obsztorcowany za rzekomo *gnuśnie* wykonaną pracę. Upiorzyca syknęła obserwując jak dwie równoległe ranki podchodzą krwią i sino puchną. Aspektu egzystencji w postaci pulsu i krążenia dotychczas nie udało się jej wyeliminować.

Zamki kajdan ustąpiły po krótkiej grzebaninie wytrychem. Większy kłopot stanowił niewzruszony sen olbrzyma. Baronessa spróbowała wdrożyć metodę z opowieści, z którą niedawno miała sposobność się zapoznać, gdzie trupa ożywiano prądem wzbudzającym pracę mózgu. Wyładowanie zaiskrzyło w jej palcach. Spłynęło błękitną siecią po opiętej bladą skórą czaszce. Trochę przysmalając i stawiając w sztorc krótką szczecinę, nic ponad. Ożywiło za to na mistrzów patelni, którzy przybiegli zwabieni hałasem. Obserwowała ich z perspektywy lewitującego hełmu ukrytego w kącie za krwistym ciałem golema. Wizyta skończyła się jak zwyczaj, psalmem o nieudolności zwieńczonym rozgrzeszającym obuchem chochlą w czerep młodzika. Gdyby nie rozproszenie bólem rosnącego guza, może zwróciłby uwagę na porozpinane kajdany ogrzego ghula. Sam kucharz z zadartą na przetłuszczone włosy maską przeciwmorową bardziej był upojony możliwością pełnego zaciągnięcia się powietrzem i ścieraniem potu z czoła kapiącego na oczy, niż dostrzeganiem rzeczy. Czekała.

Wdowa sfrustrowana brakiem działania trzymetrowej maszyny bojowej, koniecznością pilnego rozpalenia zarzewia chaosu, szturchnęła ją jeszcze dwukrotnie, tym razem przed kontrolą chowając się w grubych belach drzwi. Zaintrygowana obserwowała jak wszystkie obrażenia trupo-ogra, łącznie z odkrojonymi połaciami mięśni, regenerują się w zadziwiającym tempie. Zaprawdę, musiał być to wpływ golema. Przeciek ze Sfery Negatywnej Energii, podobny emanacji odczuwalnej, gdy się do niej zbliżała, przemierzając granice Planu Cieni. Wyczerpywał ciało i umysł. Przezwyciężyła narastającą ociężałość, jeszcze raz siłując się z sennością tak własną, jak i nieumarłego.

Za przyczynę uznała magię. Żaden rodzaj alchemii nie działałby w podobny sposób na metabolizm żywego trupa. Koncentrowała się, wyzwalając czarowną esencje. Rozplątywała ciążące nad umysłem potwora zaklęcie, złożone z egzotycznej mieszanki sfer Śmierci, Umysłu i Ciemności. Część nici zwalniało węzły po lekkim zaledwie szarpnięciu. Inne tworzyły supły, nad którymi musiała spędzić sporo czasu. Z pozostałymi walczyła brutalną siłą, wplatając własną moc, naciągając i skręcając wstęgi arkan aż do rozerwania.
Śniący poruszył się. Z wolna wybudzał. Przywodząc obraz chorego dochodzącego do zmysłów po wieloletniej śpiączce. Gdy odzyskał na tyle sił, że zaczął orientować się w otoczeniu, wymacał swoje ciało, metodycznie oceniając stan i możliwości. Dziwił się, że nie jest już skuty. Drzwi celi otworzyły się przed nim zachęcająco, zapraszając do rozprostowania kości. Kultystów, wzdłuż podłóg, na miazgę.

- Gotowa porcja? - pytanie wyszło od wyznawcy, który nadszedł północnym korytarzem i zajrzał do kuchni.
- Tak, bierz i zejdź mi z oczu - stołowy go zbył. Przekazał wózek na kółkach z michą wielką na trzy galony. Wypełnioną po czubek paskudną, plugawą breją. Gęstą, że łycha stoi. Przybyły udał się do niesprawdzonego jeszcze pokoju w ciągu tunelu za kuchnią, przekręcił klucz w zamku i zniknął w środku.

Ghul, w całkiem już dobrej kondycji, zerwał potężnymi pazurami kaganiec, oswobadzając pysk. Zaczął mówić do siebie w dziwnej gwarze będącej mieszaniną Necrillu z silnymi naleciałościami Wspólnego. Żaden nie stanowił problemu w rozumieniu treści przez Anáthemę. W obu przez lata ubiła wiele interesów, wymieniła wiele myśli i stoczyła sporów, również krwawych.
- W porządku Malik - pół szeptał do siebie nieumarły. - Jesteś wolny. Dlaczego: nie wiem. Błąd? Czy sabotaż? Czy masz siłę aby stąd uciec: nie wiem. Opcje: poczekać na kogoś z nich licząc, że będzie sam… napełnić trzewia. Głód: przytłaczający… ale bez słabości. Czemu: nie wiem. Konstrukt? - zapytał w powietrze patrząc na krwawego golema, a jego oczy na moment zabłysły sino - połączony z planem negatywnym. To wyjaśnia. - Oczy znów zabłysły gdy rozglądał się powoli po pokoju. Powolny marsz spojrzenia zatrzymał się gdy dotarło ono do drzwi.
- Tyyy… istotko… udajesz martwą… i na swój sposób jesteś, ale na swój sposób nie. I w inny sposób niż działa nieśmierć. Co tu robisz? Tobie zawdzięczam uwolnienie? Czy jesteś moim strażnikiem?

Wdowa zmaterializowała się w pobliżu miejsca swego ukrycia, wyodrębniając się z drzewnej powierzchni wrót, nabierała materii. Jej Necrill był nieskazitelny, archaicznie czysty, wysoki. Szeptliwa, zawodząca mowa Wiekuistych.
- Nieumarły o sprawnym umyśle... - wydawała się nieco zdziwiona. Również przyjęła formę monologu jako ram niespodziewanego przywitania. - Niczym Vicarius Flay, rzadkość w tych stronach. Anáthema mym imieniem. Uwolniłam w nadziei na rzeź - potwierdziła - rezultat okazał się zaskakujący... Rozwikłanie zagadki twego zniewolenia wzbudziło mą ciekawość.

Malik spróbował wstać z kolan, ale sufit okazał się dla niego za niski. Dla wygody przyjął więc postawę czworonożną, na kształt goryla.
- Jestem Beylerbey Suri kai’Xander Malik Calista Yara - przedstawił się z wręcz dworską manierą - Z chęcią opowiem moją historię Anáthemo po zaspokojeniu bardziej przyziemnych potrzeb… mianowicie bezpieczeństwa oraz… głodu… - ostatnie słowo było… dziksze. Dotąd jego słowa, wymowa, akcent kazały bardziej myśleć o nim jak o kimś wielkim, światowym to na moment wspomnienie tego jednego pragnienia wyszedł z niego po prostu ghul. Szybko zmazał ze swojej twarzy tę dzikość. Zakuwając ją w kajdanach swej woli, ale nigdy tak naprawdę jej nie pokonując - Podzielisz się ze mną jak wygląda sytuacja? Czy mogę liczyć, że moi oprawcy w większości są martwi lub dogorywają?

Kobieta skinęła podbródkiem o całe pół cala w geście formalnego powitania. Doceniała maniery.
- Są, chociaż jeszcze o tym nie wiedzą... - Upiorzyca gardziła za to gospodarzem, który nie potrafił zadbać o swych gości. - Zapraszam zatem na ucztę...
Zawahała się chwilę przed opuszczeniem komnaty.
- Jak sądzisz Maliku Calista Yara, powinniśmy uwolnić Krwistego?

Ghul na kilka chwil przystanął spoglądając na golema
- Nie wiem. Nie rozumiem jego roli tutaj ani czemu kontrukt jest w kajdanach z miękkiego metalu. To pierwszy raz gdy jestem w pełni świadom odkąd mnie uprowadzono z Otturachu.

- Kajdany pętają moc przejścia do stanu płynnego i więżą wolę, trzymając umysł w odrealnionej rzeczywistości - wyjaśniła. - *Bezpieczniej* go więc zostawić. Nie potrafię przewidzieć, czy obróci się przeciw swym panom, czy również przeciw nam.

Malik Calista Yara wyszedł powoli przed drzwi rozglądając się i intensywnie wciągając powietrze nozdrzami. Anáthema ruszyła wraz za nim. Tam gdzie stanęła, światła przygasały. Obserwowała jak ogrzy ghul stara się przemieszczać skradnym krokiem. Nie mogąc w pełni wyprostować masywnego cielska, sunie, próbując łagodzić dudnienie ciężkich stóp opadających na posadzkę. Podchodzi do wejścia kuchni, wącha i krzywi się paskudnie. Idzie dalej jak ogar węszący trop w powietrzu do ostatnich drzwi. Uchyla je. Nie potrafiąc opanować pragnień, rozszerza gwałtownie, trzaskając dechami o ścianę, wyrywającąc z nich kilka drzazg i odłamków. Wdziera się do środka, w krzyk rozpaczliwego wycia wydobywającego się z gardła kultysty. Nie zdążył zrobić użytku z dowiezionej kolacji.

Odziana w prosty jednolity hełm, bez ruchomych części, z napolicznikami wygrawerowanymi w koźle rogi. Z odsłoniętą twarzą, otworami na uszy nie ograniczającymi zmysłow i niewielką osłoną nosa. Stała w lichym świetle rozwidlenia. W kolczudze, nad którą godziny przed operacją spędził Varluk, narzekając, że bardziej nadaje się do muzeum, niż na bitwę. Nasłuchała się. Elfy, powszechnie wiadomo, znają się na robocie w metalu, jak świnie na kaligrafii. Ta nosiła zdobienia charakterystyczne dla Kyonin. Jakieś tam niepraktyczne listki, łodyżki i kwiatki. Krasnolud musiał pouzupełniać brakujące ogniwa, miejscami była porozdzierana. Dopasować, bo wisiała na Upiorzycy jak kiju od miotły. W ogóle można być chudszym od szczudlatych szpicouchów? Dobrze, że posiadała rękawy pozwalające zasłonić tą karykaturę zbrojmistrzowskiego fachu jakąś iluzją gustownego ubioru, inaczej wstyd publicznie się pokazać. I tak, delikatną kolczugę częściowo przesłaniała kurta, wyglądająca na skórzaną o zdobieniach katafalkowo pogrzebowych. Płaszcz z kapturem i czerwonym podbiciem, postrzępiony i równie wiekowy jak ona sama.

Młodzik dopadł ją pierwszy, wykonując zamach brzytwo-ostrym nożem, służącym do niedawna odkrajaniu połaci ciała z trupiego więźnia. Przyczyną był albo wzrok rozmyty wycieczeniem, albo dziwne powinowactwo istoty z cieniami, które nie pozwalało sprecyzować dokładnie gdzie się ona kończy, a gdzie zaczyna. Zgrzytliwie przejechał metalową krawędzią po kamiennej powierzchni urobionej skały, nim pochłonęła go ściana złożona w elektrycznych wyładowań. Syczał i skwierczał leżąc na podłodze. Stopniowo czerniał, od czasu do czasu pośmiertnie podrygując szarpany przez błękitne nici. Nikt go już nigdy więcej nie zbeształ za durno. Coraz bardziej znużona, świat odpływał, litery rozmazywały.

Wymknęła się z biblioteki i pobiegła na plac ćwiczeń straży świątynnej. Wąsaty kapitan bawił się z nią, udając że staje w szranki z niezwykle groźnym przeciwnikiem. Wyprowadził cios, który zbiła wiklinową tarczką i odpowiedziała poprzecznym cięciem. Drewniany miecz ześliznął się głucho z napierśnika. Wojak złapał za brzuch, teatralnie jęknął i zatoczył, zastanawiając się w głos, kto teraz wykarmi stado jego dzieci. Dziewczynka w szatach akolitki zaniosła się beztroskim, przerywanym momentami bezdechu śmiechem. Wtem nie było kapitana. Był za to tłusty rzeźnik z szramą w poprzek tułowia, z której wypływały wnętrzności. „Znów…” Zdążyła się przyzwyczaić. Wniknęła w hełm i przeleciała nad roziskrzonym murem błyskawic, chcąc dojść do siebie nim dopadnie ją dwóch kultystów, zajętych wcześniej grą w tłuczenie przegranego w potylicę. Zaalarmowanych rwetesem, krzykami bólu i niepasującym do okoliczności radosnym chichotem.

Przez szeroką framugę, nietypową dla kompleksu, świadkowała makabrycznej scenie. Malik pochłaniał chorobliwie otyłego jegomościa. Zwisające fałdy trzęsły się galaretowato, gdy wbijał w nie paszcze i wyszarpywał lejące się tłuszczem fragmenty tkanki. Otaczały go w takim stopniu, że kaleka nie miał szans wstać, unieść się, nawet przewrócić się na drugi bok. Brak możliwości utrzymania higieny sprawiał, że śmierdział starym potem i zgnilizną ropiejących odleżyn. Kiedyś mógł być człowiekiem, teraz ledwo go przypominał, poddany przymusowemu tuczeniu przyprawiającym o porzyg farszem zgniłego zboża i ghulowego mięsa. Nabrał masę dorodnego wołu. Anáthema musiała z obrzydzeniem przyznać, że dzisiaj zaskoczono ją czymś nowym, nieznanym. Nie była świadoma, że ludzie w takim stopniu są stanie przybrać na wadze. W nalanej, spuchniętej twarzy, kryły się dwie wąskie szparki oczu. Świadome tego co dotychczas z nim czyniono. Przytomność gasła wraz z zapraszającym w zaświaty chłodnym dotykiem śmierci, a baronessa nie czuła najmniejszej potrzeby by temu zapobiec.

„Głód, który trwa. Głód, który trawi” - myśl z nikąd dobijały się do wnętrza jej głowy.

Anáthema szykowała się na odparcie uderzenia, mimowolnie obserwując mlaskająco-warkliwy spektakl zachłannej uczty Malika. Nienasycony głód pochłonął jestestwo nieumarłego. Oto kim był pod maską manier i ryzami woli. Maszyną do mielenia mięsa z nieustannie wiercącą dziurą w żołądku, której nie dałoby się zapchać choćby i trzema grubasami. Pokarm znikał w paszczy z oszałamiającym przelotem, lecz czysta jego ilość sprawiała, że miażdżenie w zębach flaków zajęłoby przynajmniej z kolejne pół mszy ku czci bogów obżarstwa.

- Pożerając go, pochłaniasz również wspomnienia, mam nadzieję – ironizowała na bezczelne zacieranie tropów. Mari byłaby niepocieszona, hipotetycznie zakładając że kiedykolwiek wychodziła poza wrodzony pesymizm. Odpowiedziało jedynie niezadowolone parsknięcie truposza spomiędzy łapczywych kęsów. Mieli wiele wspólnego.

Irytował. Wdowa, zapraszając na ucztę miała ma myśli dania z dobrze odżywionych, zbudowanych i w przewadze wrogich półtuszy. Zostawiła potwora jego prymitywizmowi. Odpuściła stawanie pomiędzy trupożercą, a jego padliną. Przestąpiła nad zastygłymi w pośmiertnych pozach ciałami kultystów z korytarza i zaczęła sprawdzać pozostałe z pomieszczeń.

Martwa kobieta. Równie tęga jak poprzednik. Odrażająco obnażona rozlanymi na boki, nakładającymi się fałdami z brzucha, ramion i nóg, całkowicie zniekształcającymi sylwetkę. Rozpruta podobnie nocnej przytulance z wytarganymi pakułami. Coś wyżarło z niej drogę na zewnątrz, przebijając przez tkanki. Wyciągnięte z trzewi jelita ślizgały się po podłodze wskazując winnego. Owinięty szalem z wnętrzności, ruchliwy kształt – pokryty krótką sierścią gnoll. Posklejany krwią, jak i inną, mniej oczywistą materią, dawał obraz wyjścia z dopiero co zakończonej, czerwono-brunatnej kąpieli. Dojadał resztę leżącego pod ścianą kultysty. Wyraźnie wziętego z zaskoczenia, gdy wtoczył się do pomieszczenia w wózkiem gnilnej potrawy. Nowonarodzony z utuczonej ofiary? Wdowa nie rozumiała. Dlaczego z człowieka, nie hieny? Plugawa ingerencja w dotychczasowy porządek rzeczy. Zaczęła podejrzewać Malika o chęć wyżarcia z grubasa nieukształtowanego płodu gnolla. Przysmak pośród ghuli, łechtający podniebienie niczym niebiański owoc gotowy do wyssania. Zostawiła pytanie wraz z na powrót zamkniętą celą.

W kolejnej, urządzonej na podobieństwo ogrzego więzienia przebywały trzy pomniejsze, zakute w łańcuchy ghule. Zwyczajne, ludzkich rozmiarów. Ogarnięte szaleństwem, wykluczającym możliwość wszelkiego porozumienia. Przewidywalnie, przebywały w towarzystwie krwawego golema. Emanacji sfery negatywnej energii, regenerującej odcięte połacie mięśni. Chytry pomysł by zwalczyć głód na świecie.

W innej, młody chłopak. Tucznik jeszcze za mały by posłać go na rzeź. Jednakże na tyle zdeformowany, że ruch już sprawiał mu kłopot. Siedział na kocach. Świadomy i pełen strachu. Baronessa po wejściu przekręciła klucz w zamku, by nikt nie przeszkadzał. Fertycznym krokiem podeszła bliżej, jak kot wpatrzony w mysz.

- Nie lękaj się, dzisiaj skończy się twój koszmar… - jeżeli anielice śmierci chciałyby kogoś uspokoić przed zabraniem w zaświaty, prawdopodobnie użyłyby podobnej formuły. Nie dawała pewności, czy aby jego czas również nie nadszedł.

- Oni… oni… kazali… kazali nam… - więzień z każdym słowem tracił nad sobą panowanie, aż zalał się łzami. Coś jeszcze mówił, niezrozumiale. Anáthema czekała spokojnie, dając chłopakowi czas na ujście emocji. Była świadoma czym ich karmią. Jak traktują.

- Wiem... - urwała traumatyczny temat. Odwracała od niego uwagę - Jak ci na imię? Masz bliższą rodzinę? - pytała łagodnie, próbując przywołać przyjemniejsze wspomnienia. Niczym matka pochylająca się nad dziecięciem, kapłanka nad wiernym w rozterce.

- Je-jestem Roko… a rodzina… dawno nie roz-rozmawialiśmy… - wydukał z siebie - Jesteś tutaj mnie wyciągnąć?

- Po to i dużo więcej - karmiła głodnego nadzieją - Roko, tak? Padłeś również ofiarą magii? Rzucano na ciebie zaklęcia, poddano obrzędom? Muszę wiedzieć.

- Ja… nie wiem… podali mi coś. Nie wiem co wtedy było prawdziwe, a co nie…

- I tak zmitrężymy, aż zajdą pewne... sprzyjające okoliczności - czas był walutą, której Wdowa miała pod dostatkiem. - Wiedz, że Starszy Zrąb jest właśnie wypalany z plugastwa - zapewniła. Pomyślała, że chłopak chciałby usłyszeć krzepiące nowiny. - Nic nas nie nagli. Opowiedz, nawet jeśli historia wydaje się wędrówką w malignie.

- Widziałem demony… plugawe istoty których kształt i istnienie odzierają z poczytalności i wspomnień - Roko zaczął słabo, ale z każdym słowem jego głos nabierał gniewu i pewności, szybko stało się jasnym, że przywołanie wspomnień wpędziło go w jakiegoś rodzaju quasi-trans - o tysiącu głosów każdy szepczący gromem egzystencji, zagrażający samemu istnieniu! Pozbawiający jestestwa i umysłu, łamiący rzeczywistość i świat. Gromy maszerują pod okowami nadziei! Odpieczętujcie swoje serca a zaleję je miriadami słów i znaczeń, każde z nich przepowiednią i odkupieniem poprzez MNIE! - ostatnie zdania były potężnym rykiem brzmiącym nie do końca ludzko, nie do końca… materialnie. Po ich się jakby ocknął. Nie był już szalonym prorokiem, a przestraszony chłopcem.
- Co… co? - zapytał nie do końca mogąc złożyć pełne zdanie.

Upiorzyca przez chwilę wędrowała w przestrzeniach metafizyki, nim na powrót twardo zstąpiła na ziemię.
- Wyróżniał się który z porywaczy? - kontynuowała ukryte pod całunem troski o losy dobrych mieszkańców Eshal przesłuchanie. - Pamiętasz wygląd? Jak się do niego zwracano? Pomogłoby to ująć ojców założycieli, tych którzy dzisiaj nie zaszczycili nas obecnością - przekonywała do wysiłku, skupienia woli.

Pokręcił głową przepraszająco.

- Intrygujące... bynajmniej memlanie śliny cieknącej po brodzie bez grama treści - opadła maska wymalowanej troski i altruizmu. Na brzuchu grubasa możnaby wykreślić cały Golarion, tak się nadawał na globus. Ze zbliżeniem do małych wioseczek. Dźgnęła placem w oszacowane współrzędne.
- Czy gnoll przebije bebech? Od środka wyżre trzewia jak sąsiadowi z celi? Przekonamy się. Bywaj, jeszcze niezniszczony dowodziku.

- Nie.. - jęknął słabo Roko, ale to nie było zaprzeczenie… po prostu bezsilny protest.

Anáthema opuściła pokój, zakluczając za sobą drzwi. Po drodze zajrzała do jadalni ghulogra.
- Malik, jeżeli na oczach mej kompaniji nie zabijesz aby jednego kultysty, opowiadając się po stronie. Oni zabiją ciebie. Miło było poznać krewniaka, choć jeno ulotną okazała się owa znajomość - rzuciła na odchodne, melodyjnie wyśpiewując końcówkę. Przekradała się północnym korytarzem, bezdźwięcznie lewitując niewiele nad posadzką, ukryta w hełmie.

- Wypuścić demona! – dotarł do uszu baronessy ryk z korytarza. Dało się słyszeć bieg za zasłoną. Zafalowała podmuchem powietrza.
- Klucze! Klucze!
- Morda, Yurij!
Niosło się gdzieś z prawej odnogi, gdzie wcześniej widziała drugą zasłonę chronioną przez strażników.

Popełniła błąd. Przeoczyła coś niezwykle istotnego. Malik, wyraźnie zaniepokojony, stanął za nią, ciągnąc za sobą na ćwierć zjedzone zwłoki kultysty, którego zabił wbiegając do pokoju. Jednak bicz spleciony groźbą zdołał wprawić go w ruch. Mogli jeszcze zdążyć ich powstrzymać. Przyspieszone bicie serca kotłowało mieszankę podenerwowania i ekscytacji.

- Demona - hełm szeptem powtórzył za kultystą, ni to do siebie ni trupożercy. - Istnienie gubi wartość w monotonii. Bliskość zniszczenia potrafi przypomnieć. Tego potrzebuję, zachwycić nazajutrz gasnącym słońcem.

Porzuciła fizyczną powłokę, w bezcielesności upatrując szansy na szybkie dodarcie do celu, a duchem była nieprzyjemnym. Gdyby potraktować go jako odbicie wdowiej psyche, to czas obszedł się z nią dużo surowiej, niż z mięsistym portretem zaklętym na zawsze w jednym kadrze. Pomarszczona skóra opięta ciasno na czaszce. Grube bruzdy starych blizn. Aura rozkładu obejmująca wszystko co przywdziewała, przedstawiając wizję sypiących się strzępów metalowego pancerza i materiału, posępnie kołysanych eterycznym wiatrem. Wrośnięta w skronie korona, której już nigdy nie udało się zrzucić.

Wędrując w skalistej otulinie korytarza zauważyła zahartowanego najemnika, czającego się za kotarą. Patrzącego jednym okiem przez cieniutką szparę między zasłoną, a ścianą. Wołającego gestem dłoni kogoś z prawej strony. Dostrzegł Malika, szykował zasadzkę, nie wiedząc jak mocno w uszach ghuli dudni życie. Bicie serca, wilgotny oddech, zapach potu, gorąca jucha gotowa do wypicia. Nieumarły ogr oblizał się ze smakiem. Zderzył w starciu olbrzymów z krwawym konstruktem spuszczonym ze smyczy, wykonującym rozkaz unicestwienia intruzów. Nie mogła pomóc. Ponaglił ją dźwięk przekręcanego zamka. Otwieranych i zatrzaśniętych drzwi z miejsca, w które pobiegł człowiek wołany Yurij.

Położyła za sobą ciemność na powierzchni posadzki. Chwytającą cienie każdego kto na nią wstąpił. Pętając w bezruchu. Dusząc razem ze swym właścicielem. Trzy potencjalne ofiary, których z żalem nie mogła otoczyć właściwą opieką.

Gardząc materią Anáthema przekroczyła próg drzwi jakby ich wcale nie było. Za nimi ukazał jej się widok, który zjeżyłby jej skórę na karku, gdyby posiadała teraz ciało.

Szerokie korytarze pomieszczenia, o znacznej wysokości, były oświetlone płomieniami wiecznych pochodni, migoczącymi jak obietnica okrucieństwa. Dwie plamy krwi, rozbryzgi kości i strzępy mięsa, stanowiły jedyne ślady śmierci, lecz ich rozmiar i ilość sugerowały, że ofiary były przynajmniej o trzecią część większe od tych nieszczęśników, których Wdowa spotkała w podziemiach.

W czterech rogach umieszczono kapliczki, przedstawiające nieznane jej symbole, choć dostrzegała motywy szczęk i wilków, a raczej hien, być może gnolli. Dwóch kultystów w środku nosiło drewniane psowate maski na twarzach, trzymając dwuręczne młoty, a między nimi...

Wielki demon. Nie ulegało wątpliwości. Sześć pieczęci mocowało łańcuchy do podłogi, jednak stawało się jasne, że same łańcuchy nigdy nie byłyby w stanie go skrępować. Rzucony na kolana, z nadgarstkami na uwięzi tak krótkiej, że ledwo starczyło swobody by oprzeć się na dłoniach, ale jego pysk był wolny. Potężne kły, wielkości dłoni dorosłego mężczyzny, trwale przesiąkłe krwią, żółcią i ciemnością, zdobiły jego szczęki. Zapach wydobywający się z paszczy musiał być dosłownie nieziemski. W małych pomarańczowych ślepiach widniało okrucieństwo, lecz również inteligencja i plugawy spryt.

- Kakond naafr! - huknął w kierunku Wdowy, używając plugawej obelgi, której nawet nie zrozumiała... ale gdzieś głęboko w jej wnętrzu coś drgnęło. - Krok w głąb, a obiecuję ci, że pożrę twoje flaki i będę zabijać tak długo, że dotychczasowe istnienie wyda ci się ledwie mrugnięciem oka!

Sześć pieczęci końca świata i dwóch heroldów, uderzających młotami z echem gongu zwiastującego kres. Przyszedł potop, zalewający ciemną wodą ziemię pozbawioną słońca. Mroczny bóg uratował śmiertelników przed topielą w odmętach, pozwalając im znów poczuć grunt pod nogami. Nigdy za darmo, nic bezinteresownie.

- Uwolnij mnie, mięso, albo pożrę twoje kości! – rozkazał wyznawcom w trzynastu plugawych głosach na raz, każdy w innym języku, by niosły się w cztery strony świata i dotarły do wszelkiego stworzenia.

Uczynili jak im nakazał. Natchnieni słowem. Złamali kolejną, a ze sklepienia spadła nawałnica gromów. Pokrywająca czarnym osadem wszystko po czym przeszła.

- Przypiecz się, mięso. Zachrup w szczękach kośćmi zwęglonymi – umarli szydzili z ich losu, wystawiając na próbę.

Wzniósł ich przed oblicze swoje, a wypełniła ich niezłomność.

- Rozbij ją, albo rozbiją o nią twoją mordę! Uwolnijcie mnie, a i ze śmierci was obu wyrwę! – kusił i obiecywał, albowiem pieczęcie raziły świetlistą mocą, gdy sam próbował je łamać.

Zginęli w imię pana swego, który ujął kolczasty bicz w ramiona wyswobodzone i przegnał duchy złośliwe w zaświaty wołające.

Podziemie zatrzęsło się od ryku. Dwie ostatnie pieczęcie nie wystarczyły by utrzymać demona w niewoli. Marny wysiłek. Anáthema przenikała stałą materię wnętrza skalistej ściany. Dla bezpieczeństwa, nie będąc pewną ilu kultystów zgromadziło się przed progiem odgrodzonej hali. Kamienna ostoja grubą skorupą tłumiła zmysły, pozwalając obserwować jedynie najbliższe otoczenie. Posady drżały od huku eksplozji. Uderzeń i sypiących ze sklepienia odłamków. Minęła powalonego wartownika. Pełzał na plecach, wspieraną oburącz tarczą osłaniając od ciosów. Wzdrygał, szurając po podłożu. Odganiając od macek ulepionych z cienia, próbujących otulić go w zimnych objęciach duszącej agonii.

Wypłynęła ze ściany. Upiorna, zmęczona, brocząca eteryczną posoką unoszącą się kroplami znad nierównej rany lewego ramienia. Tego, którym zbiła pęd kolczastego bicza. Załamany na tarczy wykutej z mocy, zawinął się zagłębiając segmentami haków w barku i plecach. Szarpnięty, boleśnie rozorał niematerialne ciało. Nie miała czasu na zasklepienie palących szram, roztrząsanie co można było uczynić odmiennie.

Kompania dotarła na miejsce. Pechowo, demon również. Niespowolniony żadną, pełną chwytliwych macek czeluścią płynnego mroku, zaglądał żarzącym się ślepiem przez rozwarte wrota komnaty przywołań. Nie przypominał siebie sprzed chwili. Zwierzęcą postać zastąpił żywy kamień. Uosobienie zmiennego chaosu. Dostrzegła Du Zana. "Pozwól mi wejść", z prośbą zapukała do umysłu Pięści. Nie bronił się, otworzył zamek wyćwiczonej medytacją świadomości. Znalazła schronienie w pozbawionej obrazów i kolorów głowie. Przypominał pierwsze lata, gdy błądzili po omacku. W wyobraźni malując otoczenie.

- Przeklęty on i szaleńcy, którzy oddali życie, by rozkuć strażnicze sigile. Będą żałować, wiodąc egzystencje robactwa w jego królestwie - telepatycznie wsączyła słowa w myśli swego gospodarza.

Ślepa Pięść na moment zamarł w perfekcyjnym bezruchu. Skupił się na sobie i świecie dookoła, by wystrzelić nagle w chaosie momentum. Wyglądało to tak jakby na chwilę jednego oddechu rozszczepił się, a wąski korytarz wypełnił się półprzejrzystymi mirażami mnicha. Każdy z nich robił co innego. Dwa atakowały sponiewieranego wroga pod stopami, ale ten w desperacji odbijał uderzenia tarczą. Kolejne, wraz z oryginalnym ciałem, rzuciły się w kierunku demona, zrywając po drodze zasłonę odsłaniając demona przemienionego. Futro i ciało zastąpione zostało żużlem i skałą. Oczka nie świeciły się już pomarańczowym sprytem, ale błyszczały jak rozświetlone od środka ogniste opale. Kły i szpony szliście jaśniały poszarpanym obsydianem, a mimo to wciąż ociekały posoką. Demon może nigdy nie był istota ciała i krwi, ale teraz oddalił się od tego jeszcze o kolejny duży krok. Du Zan się nie wachał i zasypał go kanonadą uderzeń od których korytarz zaczął drżeć.
Demon był jednak nieugięty. Ciosy Ślepej pięści zdawały się zssuwać po twardej niczym adamantyt skórze. Masa i gibkość istoty powodowały że uchylała się przed kolejnymi próbami wybicia jej z równowagi, ale w końcu, jeden z miraży przemknął za plecy demona i prostym kopniakiem w staw kolanowy obalił demona na ziemię. Z cichym pyknięciem klony Du Zana zdematerializowały się.
Korzystając z tego że mnich wstrzymywał demona na progu korytarza Varluk skupił się gromadząc płynącą z jego wnętrza energię. Paradoksalnie jego zasoby magiczne były jak złogi - gdy się ich pozbywał mógł łatwiej czerpać z wewnętrznego ognia. Niestety to wszystko nie przychodziło mu tak łatwo jak niektórzy sądzili. Aż syknął z bólu który go przeszył gdy uwolnił przygotowany czar.

Mari sięgnęła do głębi swej pamięci jak tylko zobaczyła demona, sięgnęła głębiej niż typowy śmiertelnik. Lawina wspomnień, myśli cudzych i własnych, bezkresne biblioteki kosmosu, a pośród nich wsparcie do własnej wiedzy.
Spojrzała na damona, i już znała go, znała jego pana i miejsce w hierarchii jego sługg - po środku.. Skierowała się do towarzyszy.
- Rani go broń święta oraz zimne żelazo, jest kompletnie niewrażliwy na trucizny i gromy! Dość odporny na kwas, zimno i ogień! Potrafi panować nad umysłami, zsyła koszmary!
To wkrzyczawszy ile sił w płucach przelotnie spojrzała na swoje dłonie. Wciąż były słabe. Wciąż na dnie serca spoczywał niepokój, wciąż nie była tym kim być powinna. Jednak duma pozostawała niezmienna. Odruchy, zwyczaje. Odezwała się do demona, przechodząc na język Otchłani:
- Synu Yeenoghu, Nie-Wybrańcu, nie pozwoliłam Ci wkroczyć do tego wymiaru! Znajdziesz tu tylko kolejne poniżenie! Znowu atakujesz w imieniu tych którzy cię wezwali, i znowu odejdziesz nienasycony zemstą! Ale możesz ich wydać!
Wiedziała, że odzywanie się do demona jest ryzykowne, ale to był krok to tego kim powinna być. Wydała moc aby wzmocnić więź między sobą a krasnoludem, wspierając jego magię i ruszyła znowu myślami w inny rejon.
Rejon gdzie tańczyły łuski, gdzie rzeczywistość skręcała się w siedmiokrotną spiralę życzeń. Rejon gdzie rezydował jeden z aspektów Węża, tego który strzegł wymiarów. Poczuła drobny opór wchodząc w to myślami jakby nie była tu chciana. I czuła pytanie.
Dlaczego wybrała akurat tą drogę pozyskania tego co potrzebuje? Mogła sięgnąć tysiąca innych mocy, myślopłaszczyzn czy własnej teorii.
I gdy wiedza napełniała umysł Mari, ona odpowiadała wielkiemu, mądremu Wężowi. Ponieważ chciała go znowu zobaczyć i zatańczyć pośród jego spirali.
Spojrzała znowu na swe dłonie. Były słabe. Ale umiała już odpędzać istoty nie należące do tego planu.

- Jestem jego PAZUREM, jaga kont! - poprawił demon (a Marii odniosła wrażenie, że została sam jej byt został obrażony) ścierając się z klonami Du Zana, uderzając jednym o ścianę z mocą od której kamienie zadrżały - Nie jestem ugh… - stęknął gdy oberwał w podbrzusze, aż się kamienne ciało osypało - … pewien, czy zauważono… - wymachnął piekielnym biczem rozbijając ognisty pocisk Varluka -... że to nie ja byłem inicjatorem starcia z wami! I takowoż też bezkrytycznie SZCZAM na bieżące cele dotychczas okupujących te podziemia MIĘS! Tożto nie jest w żadnej mierze moja potyczka… - niemal recytował bardziej przemowę niż przepychankę słowną między uderzeniami, poświęcając w pewnym momencie nawet ćwierć sekundy na szybki pseudo-gest… którego znaczenia nie dało się rozpoznać, bo Du Zan bezlitośnie wykorzystał go by powalić demona ciosem pod kolano. Demon warknął w bezsilnym proteście przeciw grawitacji i znów zakręcił biczem odganiając od siebie Ślepą Pięść pod groźba poszatkowania, co oboje doskonale wiedzieli byłoby bardzo opowiadającym demonowi układem. Kopnięciem kamiennych kończyn zatrzasnął drzwi do sali dając sobie tym odrobinę dystansu.

Treggit odchrząknął - demon był niewątpliwie potężnym przeciwnikiem, ale jasno dał do zrozumienia, że nie jest do nich wrogo nastawiony. Zatrzaśnięcie za sobą drzwi wydawało się być tego kolejnym potwierdzeniem, dawało im też chwilę na złapanie oddechu. Szczurak ruszył w ich stronę powolnym krokiem, ostrożnie omijając trupy i resztki golemów. Po drodze sięgnął w bok i z miniaturowego portalu wyciągnął niewielki notesik - efekt porannej wizyty w bibliotece oraz wyjątkowo stymulującej konwersacji z Mari na temat planów niższych, potęg w nich panujących i ich zwyczajów. Wszak jeśli mieli mieć do czynienia z mrocznym kultem, nie mógł wykluczyć wymuszonych negocjacji z jego patronem. Co prawda to przeczucie nie sprawdziło się w pełni, jednak poczyniony wysiłek nie poszedł zupełnie na marne.
Przejrzał je szybko i odezwał się do demona, jednocześnie przekazując towarzyszem wiadomość gestami: Wstrzymać się!.
- Khotsong - pozdrowienie w otchłannym (którego fonetyczny zapis odczytał) było zarówno wyrazem ostrożnego szacunku, jak i groźbą późnej śmierci (bo czego innego można było się spodziewać po języku demonów?) - Pazurze Yeenoghu - kontynuował we wspólnym - Rzeczywiście, natura naszego spotkania była efektem pomyłki, tą jednak można łatwo naprawić. Także i nasze obecne cele nie mają związku z tobą. A w takim układzie, myślę, że możemy zapewnić sobie obopólne korzyści - zakończył, chcąc się najpierw upewnić, że demon jest w ogóle zainteresowany rozmową.

Mari uśmiechnęła się pod nosem słysząc obelgę. Przyrównanie jej do ulubionego zwierzaka - w formie obelżywe - było czymś odświeżającym. Przywykła, że w obelgi stanowią zasadniczą część nie tylko komunikacji w Otchłani ale też nawet dyplomacji, jako pokaz werbalnej siły - a właśnie bezwzględna siła była zwykle największym argumentem.
Mruknęła do Tergitta ciszej, nie krzycząc.
- Używa zapożyczeń z qlippoth - stwierdziła krótko licząc, że jej towarzysz zrozumie idące za tym implikacje natury kulturowej.

Gdy towarzysze starali się nawiązać porozumienie z demonem (wyraźnie było widać że przy maksymalnym wysiłku nawet była duża szansa że nie wyjdą z tego żywi) Varluk zacisnął zęby z powodu rozchodzącego się po ciele bólu. Kątem oka dostrzegł wielkiego ghula który parę chwil wcześniej mówił że pomógł Anathemie a teraz stał, cały ubabrany we krwi… i rzeczywiście nie próbował wykorzystać sytuacji że byli skupieni na kimś innym. Krasnolud gdyby miał czas na teatralne gesty pozgrzytałby zębami na tolerancję na dziwacznych sojuszników jaka mu się wykształciła od kiedy działał w tej drużynie.
- Co tak się czaisz jak pół dupy zza krzaka?! - zawołał na ghula - Chodź no tu, mam dla ciebie bojowe zadanie! - dodał rzucając odwieczną ojcowską formułką.
Pośród zamieszania pałętał się jeden wojak który służył kultowi. Nie wyglądał na fanatyka, a był wyraźnie speszony całą sytuacją.
- Ty! - krzyknął na zbrojnego człeka - Jeżeli chcesz żyć gadaj co tu odpierdalacie i po co wam demon! Albo mój kolega ghul będzie miał cię na przekąskę!
Na podparcie jego słów z bocznego korytarza wyłoniło się ociekające krwią monstrum. Z wyjątkową jak na swoją aparycję elokwencją przeprosił Treggita i rzucił do najemnika.
- Więc powiedz co chcemy wiedzieć… albo cię zjem?
Pomimo wszystko nie wydawał się jakoś nawykły do zastraszania werbalnego. Natomiast sam najemnik chyba miał już tego wszystkiego dość.
- Z wielką kurwa chęcią! To nie na ten żołd! Tuczą bezdomnych i karmili tego demona. Mają swoją filozofię i z dupy wzięty cel, możemy o tym pogadać potem?! - zapytał wskazując gestem łokcia drzwi za którymi wciąż był bardzo wolny demon.
Krasnolud skinął głową.
- Chodźcie obaj ze mną. - zakomenderował, a do Treggita wykonał gest dłonią. Żaden z nich nie protestował… przeciwnie, z wielką chęcią opuszczali podziemia, ale… wojownik definitywnie utrzymywał bezpieczny dystans od Malika, a Malik posyłał mu… spojrzenia.

Po drugiej stronie drzwi demon pozwolił nadwymiarowej płynnej ciemności Anathemy się pochłonąć dla dodatkowej kryjówki. Mroczne macki ledwie go łaskotały i nie bał się ich ani trochę, ale uduszenie również nie groziło przez długie minuty. Poprzez falującą ciemność przebiły się migotliwe gwiazdki kolejnego zaklęcia pod nią rzuconego gdy Wdowa przerwała zaklęcie. Demon zaklął czując jak jest wynoszony na powierzchnię. Niegłupi śmiertelnicy…
- Bez wątpienia! - Zakrzyknął demon zza drzwi - Niestety, z waszej obecności dedukuję, że zwolennicy lokalnego kultu daleko są już po przekroczeniu granicy metafizycznej i osobiście nie będę miał okazji ich osobiście przez nią przeprowadzić w podzięce za ten SKOURUDEL - warknął zupełnie bez maniery słowo które Marii bez problemu zrozumiała jako jeden z kilkuset sposobów na określenie ekskrementów… ten konkretny tyczył się tych wydalanych niekonwencjonalną metodą… - co mi w gardziel na siłę wtłaczali! O, i również za to upokorzenie pozbawionej wolności! Udało się wam schwycić Syna?! Najbardziej niedorzeczny z nich wszystkich. Choć nie zaszalałbym za nim przechodzącym pod moim podniebieniem, to jednak moje uszy chętnie przysłuchałyby się jego agonii!
- Zakładam, że to jakże odkrywcze miano kryje ich przywódcę? - Treggit był już w konwersacyjnym nastroju, nie zwracając specjalnie uwagi na to, co dzieje się dookoła - Niestety, z moich informacji wynika, że opuścił kompleks przed atakiem. To jednak chwilowa niedogodność, lub też możliwość dla ciebie na urządzenie sobie polowania. Intryguje mnie, co w ogóle, poza oczywistą głupotą, stało za tym samobójczym pomysłem, by cię tutaj uwięzić i wmuszać… co właściwie ci wciskali?
- Pękających od tłuszczu, utuczonych jadłem z ghulowego mięsa i zgniłego zboża ludzi - Anáthema nie głośno odpowiedziała za demona, gdy przechodziła koło szczuraka. Temat drażniący i nieprzyjemny, chyba że jest się Malikiem. Stanęła nieopodal, wsparta o ścianę, splatając ramiona na piersi. Przysłuchiwała. Płomienie okolicznych pochodni zafalowały przytłumionym światłem. Cienie wędrowały w jej stronę, wypełniając wyrwy rannego ciała.
- Kokony, z których wygryzają na świat poczwary gnolli.

Dialog przez zamknięte drzwi nie był łatwy. Wymagał by go wykrzyczeć, a i tak trzeba było się z uwagą wsłuchiwać w słowa.
- Szczenięta wyłaniają się z ich wewnętrzności? - zapytał demon tonem nie pozwalającym poznać czy było to szczere zdziwienie czy jedynie szyderstwo - Hu hu hu… wydarza się, wydarza... wygląda jakoby posiadali więcej rozumu, niż nawet MOJA osobista ocena by wskazywała. Lecz milczę! Nie bez pewnego układu... nie potrzebuję z wami utarczki. Jestem przesycony. Mdłości mnie wciąż wzbierają od tego nieczystego substytutu, jakim mnie tu żywią… i skazują. Nie, nie to słowo… jakim mnie skażali. Te umysły, które pochłaniałem... nadal we mnie tkwią głęboko w metafizyczności. I towarzyszy im wiele innych. To mnie... nieistotne. Nie dla was ta wiedza. Muszę... sam ze sobą się zmierzyć. Przywrócić moją siłę. A wy nie jesteście byle kim, hu hu hu... z pewnością nie byle kim. Być może pokonam was, być może ostatni z was skieruje mnie ku Otchłani, głęboko do Kotlin Śmierci, gdzie Kły tego, co nazwano Bestią Rzeźniczą, zakują mnie w kajdany i wyślą jako mięso na rajdy. Jednak ta wizja zaczyna ostatnio jawić mi się coraz bardziej... unikalna. Nie, znów nie to słowo... możliwa do uniknięcia. I zaczynam doceniać walory materialnej. A więc... opowiem wam czego pragniecie wiedzieć o MIĘSACH co zajmowały te obszar. Bah... dorzucę coś, czego nawet nie zdajecie sobie sprawy, że pragniecie wiedzieć. Następnie odejdziecie... zostawicie mnie, a droga do wolności będzie otwarta, a ja niedługo po was pójdę. Rozstaniemy się w różne strony i zatracimy nasze istnienie w zapomnieniu. Dodatkowo możecie być pewni, że Syn nie przetrwa długo.
- Jest to zaiste kusząca propozycja - odpowiedział z namysłem Treggit, a jego dłonie przekazywały informacje towarzyszom “Akceptujemy układ? Alternatywy? Bez słów!”
- Wszak są pewne wątki, które chciałbym w niej nieco doprecyzować. Naszym ostatecznym celem jest dobrobyt tego skrawka materialnej, na którym się właśnie znajdujemy. Dlatego też rozejście się w swoje strony i wzajemne zapomnienie może wymagać od ciebie opuszczenia tych stron. Przed lub po rozprawieniu się z Synem, wedle twej woli. Mogę nawet zaproponować jakieś konkretne obszary, które mogą cię zainteresować, wraz z wiedzą na ich temat.

Mari wsłuchiwała się w wymianę zdań jednocześnie kończąc ostatnie momenty swej medytacji, sięgając umysłem kolejnej porcji wiedzy. Słysząc co kult zrobił demonowi, przez jej twarz przebiegł kwaśny uśmiech - tym razem całkiem wyraźny dla postronnych. Trochę było jej żal, że brakuje jej czystej mocy na stworzenie geasa, a i… Uśmiechnęła się pod nosem. Wciąż brakowało jej czystej mocy, ale gdyby chcieli, mogła coś zdziałać, stworzyć słabszy pakt. Tylko, że za bardzo nie chciała ujawniać się w mocy. Na razie milczała.
- Zatracimy nasze istnienie w zapomnieniu? - Wdowa wyraziła zdziwienie. Słowa były jak żywo wyjęte z proroctwa. - Plugawe istoty, których kształt i istnienie odzierają z poczytalności i wspomnień. O tysiącu głosów, każdy szepczący gromem egzystencji, zagrażający samemu istnieniu. Odpieczętujcie swoje serca a zaleję je myriadami słów i znaczeń, każde z nich przepowiednią i odkupieniem poprzez MNIE! - wybrzmiało.
- Kim... jestem? - za zagadką kryło się coś dużo bardziej niebezpiecznego niż sam demon i zniszczenia, które mógłby poczynić na ziemiach hrabstwa. Anáthema chciała znać odpowiedź, jeżeli byt z otchłani był władny jej udzielić.