Brahma silne chwyciła konia, gdy ten wierzgnął ze strachu. Na szczęście uda miała silne i wprawione. Jednak nie była przyzwyczajona do takiego zachowania zwierzęcia więc delikatnie pisnęła z zaskoczenia. Kiedy rumak opadł na wszystkie kopyta Genasi delikatnie dyszała i odruchowo głaskała grzywę konika.
- Przysięgam, zrobisz tak jeszcze raz a przerobię cię na kabanosy. - spojrzała do tyłu kiedy z koni spadł Thomas i Olga, piratka nie mogła powstrzymać delikatnego parsknięcia śmiechem. Chociaż mina jej zrzedła kiedy rumaki zaczęły uciekać. Zsunęła się ze zwierzęcia, głównie dla tego, że nie miała pojęcia jak z niego zjeść nie kończąc samemu na zadzie.
Podeszła do reszty przyglądając się Oldze goniącej za uciekinierami.
- Stawiam pięć złota, że je złapie. - rzuciła do grupy i spojrzała na ich wierzchowce - Zwierzęta nie panikują chyba od tak, bez powodu. Jakiś pomysł co je tak spłoszyło?

Felerny wyścig dobiegł końca, jednak teraz należało zająć jego konsekwencjami. A także należało znaleźć przyczynę tak nieprzyjemnego zakończenia niewinnej zabawy.

Z ust Emilii wydobyły się tajemnicze, magiczne słowa, które wybrzmiawszy w głowach towarzyszy, miały zaraz ulec zapomnieniu. Przez kilka chwil Elfka poczuła znacznie więcej. Jakby w jej głowie otworzył się siódmy zmysł, którym mogła poczuć subtelny dotyk prądów magii, które otaczały świat. Wśród tych strumieni niewysłowionych odczuć poszukiwała czegoś niepokojącego. Czegoś, co mogło zadziałać na umysły niczego nieświadomych zwierząt.

Niestety, nie odnalazła niczego konkretnego. Poczuła jedynie jakby delikatniej mocniejszą aurę magiczną pochodzącą ze strony wioski, jednak nie była wstanie powiedzieć zupełnie nic na temat natury tej magii, ani konkretnego jej źródła. Równie dobrze mogło się jej jedynie zdawać, a tym bardziej nie wiedziała, czy miało to coś wspólnego z przestraszonymi końmi.

W tym samym czasie Olga i Thomas ruszyli za uciekającymi wierzchowcami. Utrata całego ekwipunku pośrodku Wschodnich Krain nierzadko równoznaczna była z wyrokiem śmierci. Jednak dla półorkini, to z czym właśnie oddalał się "Kal" zdawało się być czymś znacznie ważniejszym. Dlatego nie zważywszy na ból po upadku oraz ciężką zbroję gnała za wierzchowce w górę zbocza.

Jednak mimo widocznych starań i wysiłków, nie byłaby w stanie dogonić wierzchowców. Ciężki dzień podróży, morderczy wyścig, upadek po którym wciąż kręciło się jej w głowie. Wszystko to sprawiało, że zamiast zbliżać się do wierzchowców, czuła jakby oddalały się od niej. Wraz z jej cenną bronią. Sytuacja mogła zdawać się beznadziejna.

Gdyby nie jej towarzysze. Wpierw Thomas z niebywałą prędkością wysunął się na prowadzenie. Półorkini oraz pozostałym na dole Lucreticie i Brahmie zdawało się, jakby chłopak dosiadał jakiegoś niewidzialnego wierzchowca, który gna wraz z nim w górę zbocza. Wiedziały, że chłopak był szybki, ale nie że aż tak! Już po kilku minutach znalazł się obok miotającego się wierzchowca Olgi, starając się usilnie go uspokoić.

W tym samym czasie Emilii udało się dopaść drugiego wierzchowca. Co prawda jej Fira początkowo wahała się, by ruszyć gdziekolwiek, jednak ciepły i uspokajający dotyk jej właścicielki sprawił, że obawy wierzchowca zniknęły.

Już po niecałych dwóch kwadransach oba wierzchowce wraz z ich właścicielami znaleźli się z powrotem na drodze. Olga i Thomas oddychali ciężko. Ten krótki incydent kosztował ich znacznie więcej energii, niż cały dzień podróży.

Na całe szczęście, znajdowali się jedynie kilkanaście minut drogi od wioski i wymarzonego odpoczynku. Dookoła panował spokój. Mimo to wszyscy czuli pewien niepokój spowodowany reakcją ich wierzchowców, które zdawały się powoli wracać do normy.

Immenvale podążyła wzrokiem za pędzącym Thomasem.

— Wygląda na naprawdę zdeterminowanego, by dorwać te zwierzaki.

Następnie odniosła się do pytania Brahmy.

— Nie wyczuwam w powietrzu żadnych substancji drażniących dla zwierząt. Dziwne.

Po powrocie parskających zgub konstruktorka zgodziła się z propozycją Olgi.

— Tak, chodźmy już do wioski.

Co powiedziawszy, wsadziła stopę w strzemiono i zręcznie dosiadła swojego konia.

Młodzian oddychał ciężko. Pogoń, mimo że zakończona sukcesem, nadwyrężyła jego zasoby witalne. Oddawszy konia Oldze, odebrał wodze Syriusza od Emilii. Podziękował jej skinieniem.
- Głupi, niegłupi, nieważne. Ważne, że dotarliśmy i już niedługo odpoczniemy - rzekł pojednawczo na wypadek, gdyby orczyca chciała kontynuować dyskusję.
- Może mieszkańcy nam powiedzą, co tu jest nie tak. Jak sądzicie? - zapytał naiwnie. Już w momencie wypowiadania słów zdał sobie sprawę, że mieszkańcy prawdopodobnie wiedzą o przyczynie i nie będą się chcieli nią dzielić.
Ostrożnie dosiadł swego rumaka ipowoli skierował się w stronę osady. Nie szarżował, lecz rozglądał się uważnie w poszukiwaniu znaków ważnych w jego profesji.

During your rogue training you learned thieves' cant, a secret mix of dialect, jargon, and code that allows you to hide messages in seemingly normal conversation. Only another creature that knows thieves' cant understands such messages. It takes four times longer to convey such a message than it does to speak the same idea plainly.
In addition, you understand a set of secret signs and symbols used to convey short, simple messages, such as whether an area is dangerous or the territory of a thieves' guild, whether loot is nearby, or whether the people in an area are easy marks or will provide a safe house for thieves on the run.

Bohaterowie ogarnęli się w końcu po tym dość krótkim, acz bardzo intensywnym wydarzeniu, które zwieńczyć miało ich podróż tego dnia. Ponownie wskoczyli w siodła, tym razem bacznie obserwując swoje wierzchowce.

Jadąc mieli okazję na spokojnie przyjrzeć się wiosce. Nie dostrzegli jednak nic, czego nie widzieliby wcześniej. Promienie zachodzącego słońca znikały za horyzontem, a wioskę zaczynał powoli otulać mrok, który utrudniał dostrzeżenie czegoś szczególnego. Jednak w tej scenerii, widniejący na odległym wzgórzu symbol sprawiał ponure wrażenie, jakby zły omen.

Thomas wytężał wzrok, jednak nigdzie nie mógł znaleźć żadnych znaków czy choćby śladów wskazujących na obecność w wiosce "jego ludzi".

Pomimo niepokojącej atmosfery, reszta drogi minęła im bez niespodzianek. Zbliżywszy się do wioski, bohaterowie mogli dokładniej przyjrzeć się nielicznym zabudowaniom, które nie wyróżniały się niczym szczególnym na tle innych wiosek, które mieli okazję widzieć. Ot co, typowa wioska. A przynajmniej taka się wydawała.

Pojedynczy mieszkańcy byli widoczni na głównej drodze prowadzącej przez wioskę, jednak nikt szczególnie nie palił się, by przywitać przybyszów. Jedni przyglądali się bohaterom z bezpiecznej odległości, inni, którzy akurat stali na trajektorii ich drogi, nagle zdawali się przypomnieć sobie, że mają jakąś ważną rzecz do zrobienia gdzieś indziej. I w taki właśnie sposób podróżnicy zostali powitani w wiosce. Jak na tak ekscentryczną grupę, chyba powinni się cieszyć. W końcu nie zostali ani obrzuceni kamieniami, ani otoczeni gromadą dzieci, cieszących się na przybycie cyrku.

Sami odnaleźli karczmę. Nie był to jakiś wielki wyczyn, ponieważ znajdowała się na głównej drodze, prowadzącej przez wioskę. A drogi były raptem dwie. Mieli okazję zobaczyć jeszcze jedno rozwidlenie, z którego mniejsza droga odbijała na wschód, w stronę dziwnych ruin i chyba jedynego budynku, który w pełni zbudowany został z kamienia - kościoła, jak się domyślali.

Sama karczma z zewnątrz niczym się nie wyróżniała. Był to częściowo murowany, częściowo drewniany dwupiętrowy budynek, nad wejściem którego widniał szyld przedstawiający kobietę na miotle, pod którą widniał napis "Tawerna Pijanej Czarownicy". Z wewnątrz dochodził umiarkowany karczmiany rumor, nie głośny tak jak w centrach większych miast, lecz zdecydowanie wyróżniający się na tle tej cichej wioski.

Bohaterowie przywiązali swoje wierzchowce do poręczy przed wejściem, po czym sami wkroczyli do środka. Gdy wszyscy przekroczyli próg, wydarzyła się rzecz dość typowa. Typowa i dla tawern postawionych na takim odludziu i dla opowieści takich jak ta. Mianowicie nastała chwila napiętej ciszy. Siedzący przy stolikach bywalcy – w większości przypominający najzwyklejszych farmerów i farmerki – zaprzestali rozmów i rzucili w ich stronę podejrzliwe spojrzenia. Jednak, jak i zwykle bywa w takich sytuacjach, chwila ta minęła szybko, a gawiedź wróciła do swoich własnych spraw, jedynie łypiąc wzrokiem od czasu do czasu na przybyłych.

Karczma nie była zbyt duża, jednak od razu można było poczuć w niej domową atmosferę. Raptem kilka stolików rozrzuconych zostało po kwadratowym pomieszczeniu tu i tam. Ściany ozdobione zostały typowo wiejskimi ornamentami – tu i ówdzie wisiały kosze z wysuszonymi kwiatami, koło od wozu, jarzmo wołu czy nawet fragment pługu.

Po przeciwległej do wejścia ścianie znajdował się bar, za którym stał czarnoskóry mężczyzna. Był łysy, jednak jego twarz zdobiła krótka spiczasta siwa broda, zdradzająca jego podeszły wiek. Miał na sobie białą koszulę oraz przykrywającą ją częściowo skórzaną rozpiętą kamizelkę - po sporych wielkości brzuchu widać było, że czasy kiedy mógł spokojnie zapiąć wszystkie jej guziki dawno minęły. Na widok bohaterów mężczyzna kiwnął głową przyjaźnie, a w jego oku pojawił się błysk zaciekawienia.

Na jego widok od razu zaczęło nasuwać się mnóstwo pytań. Osób o takiej karnacji nie sposób było znaleźć w tych rejonach świata.

Zaś w rogu pomieszczenia, na niewielkim podeście stał młody blond włosy chłopczyk. Miał ładną buzię, która ewidentnie nie zyskała jeszcze męskich rysów. W rękach trzymał drewnianą lirę, którą nerwowo próbował nastroić. Towarzyszyły mu przy tym dokuczliwe komentarzy trójki innych chłopców w podobnym wieku, którzy siedzieli przy stoliku tuż pod miniaturową sceną.

- No co jest niedojdo! Zagrasz w końcu, byśmy mieli się z czego pośmiać, czy tchórzysz!? - krzyknął jeden z chłopców - rudowłosy grubasek. Pozostała dwójka dopingowała go, krzycząc "Tchórz! Tchórz!".

"Ta dzisiejsza młodzież", chciałoby się rzec.

Jednak, po pierwszym, dość powierzchownym rzucie okiem, miejsce wyglądało przyjemnie i bezpiecznie. Zapach piwa i wina w powietrzu dodatkowo zapewnił bohaterów, że znaleźli się we właściwym miejscu. W końcu mogli odsapnąć.