Kosmiczna bryka Mandrigala

Hwang doznawał uczucia niezwykłego podniecenia za każdym razem, kiedy miał okazję położyć dłonie na lśniącym lakierze samochodu Miguela. Było w tej maszynie coś, co poruszało wrażliwą nutę w sercu sieciarza, coś przesyconego aurą zwierzęcej mocy. Wsiadając do środka wozu Hwang czuł te same dreszcze emocji jak wówczas, gdy jego cyfrowy awatar materializował się w wirtualnej przestrzeni miejskich baniek Sieci. I jak wtedy, kiedy oglądał zdjęcia Anny robione ukradkiem Agentem przy każdej nadarzającej się okazji.

Hwang zdawał sobie sprawę, że Miguel kocha samochód kuzyna równie mocno jak on sam kochał swojego wypasionego wietnamskiego cyberdeka. Tylko jeden raz, na samym początku wspólnej znajomości, popełnił błąd i otworzył tubkę Kimchi siedząc na przednim siedzeniu pasażera. I nigdy więcej już tego nie zrobił.

- Zaraz, chwila - odezwał się zdenerwowanym głosem w reakcji na słowa napalonej na akcję Maryśki - Jakie strzelanie? Jeszcze kogoś postrzelimy przez przypadek! Co ty myślisz młoda, że my robimy rajd na schronisko opieki społecznej? Jeśli tam siedzą boosterzy, to jeszcze się na nas wkurwią! Masz ubezpieczenie w Trauma Team jak ci się płuca zapadną? Bo ja nie mam, kurła fak. Ja was bardzo proszę, zróbmy to z głową. Najlepiej najpierw do jakiegoś sklepiku po prepak kiełbasopodobny, może to wystarczy, żeby tego zwierza wywabić z budynku.

Coraz bardziej przejmując się swoimi własnymi argumentami, Hwang zaczął się wiercić niespokojnie na siedzeniu, na zmiany macając obudowę cyberdeka i stercząca z kabury pod kurtką kolbę krwiście czerwonego Streetmastera.

- A ktoś się tutaj w ogóle zna na psach? Moja stara robiła świetny gulasz z psa, z dodatkiem kimchi zajebiste żarło, ale już od lat nie udało jej się złapać żadnego bezpańskiego kundla. Posucha teraz na psie mięso jak nie wiem co.

Aidan, jak to miał w zwyczaju rozwalony niczym król na tronie, siedział tylko cicho, wysłuchując kolegów i koleżanki z lekko drgającą brwią i podbródkiem wspartym o dłoń. Tu westchnął, tam przetarł oczy, dalej jeszcze wystukał jakiś rytm. Auto, świętość nad świętościami dla Madrigaila, zaczynało być dla Kallistera lekko za ciasne, jazda zbyt nudna i żałował, że reguły wewnątrz bryki nie pozwalały nawet na odpalenie papierosa. Podrapał się knykciami po brodzie, ziewając z nudów. Wyprostował się w końcu i zaczął obracać Agenta w palcach.

- Kundla to my mamy odzyskać, a nie adoptować - odezwał się. - Na chuj wydawać eurosy na coś więcej, niż kiełbasę? Już lepiej przepić.

Skoro o kasie była mowa, Aidan wyciągnął z kieszeni rzucony im wcześniej plik banknotów. Część z nich odliczył starannie i, chwyciwszy Hwanga za nadgarstek, wcisnął mu setkę eurodolarów. Resztę schował z powrotem w płaszcz.

- Fundusz operacyjny - odpowiedział na pytające spojrzenia. - Chcecie kupować fanty dla kundla, proszę bardzo. Reszta pójdzie na rozeznanie, bo za darmo nikt nic nie sprzedaje. O ile dobrze kojarzę, to gdzieś przy datozbiorze jest knajpa dla solosów. Żadna z tej pijalni "Big Momma", a już na pewno nie "Afterlife", ale podobno kto pyta, nie błądzi. Warto pogadać z lokalsami, jak Park będzie buszować w sieci. O, już prawie jesteśmy.

Aidan skinął głową w stronę okna, za którym już zaczynały kwitnąć krzykliwe neony i jeszcze bardziej krzykliwe kreacje tutejszych joytoys. Kallister przechylił się do przodu, jedną dłonią bezceremonialnie wspierając o ramię Miguela, drugą wstukując ciąg cyfr we wbudowany radiokomunikator. Gdy już wrócił z powrotem na swoje miejsce, odwrócił się w stronę Reiko, uśmiechając się doń przymilnie.

- Reiko, kochanie, zaszczycisz mnie swoim wspaniałym i niezastąpionym towarzystwem?

Dla efektu strzelił jeszcze brwiami i puścił fikserce oko.

W drodze do Datapoola przy Jersey Downside

Hwang złapał w dłonie rzucony mu przez Aidana zwitek banknotów, przeliczył je odruchowo uśmiechając się jednocześnie promiennie. Nawykły do noszenia w kieszeniach monet wartych w sumie nie więcej niż dwadzieścia, trzydzieści eurodolarów, na widok setki w szeleszczących nowiutkich papierkach omal nie dostał ślinotoku, ale powstrzymał się w ostatniej chwili przed piskiem radości pomny tego, że z racji starszeństwa wiekiem nie wypadało mu robić z siebie błazna przy młodszych kompanach.

Zamiast tego schował pieniądze do jednej z wewnętrznych kieszonek kamizelki. Anna znajdowała się dwa siedzenia dalej, toteż netrunner postanowił urządzić z myślą o niej mały pokaz swoich mniej oczywistych umiejętności. Przekręcając się w lotniczym fotelu Park wyciągnął z kabury na krzyżu noszonego tam Streetmastera, dziesięciomilimetrowe cacko rodem ze stajni Dailunga. Sieciarz wiedział doskonale, że Kotka lubowała się w broni, że takie przedmioty stanowiły esencję jej życia. Nie bez powodu ściągał ukradkiem z publicznych serwerów filmiki demonstrujące zasady posługiwania się bronią palną i nie na próżno ćwiczył z nią na sucho, kiedy tylko miał ku temu okazję.

Dokładnie tak jak podejrzewał, Anna zwróciła uwagę na wyciągniętą demonstracyjnie broń niczym każdy inny człowiek na zbliżającą się do niego tłustą mięsną muchę. Czując na sobie jej spojrzenie, ale nawet nie próbując nawiązać kontaktu wzrokowego, pozornie skupiony wyłącznie na Dailungu Hwang odciągnął w tył zamek pistoletu, a potem zaczął macać kciukiem z boku broni próbując nacisnąć nim dźwignię zwalniającą zamek do pierwotnej pozycji.

Nie spodziewał się, że zamiast tego naciśnie przycisk zwalniający zaczep magazynka. I że magazynek na oczach wszystkich wysunie się z rękojeści broni wpadając z głośnym stukotem pod któreś z siedzeń.

- Ja pierdolę, czego jeździsz po takich wybojach! - wrzasnął sieciarz spoglądając oskarżycielskim wzrokiem na Miguela - Jeszcze się przez ciebie postrzelę!

Nie czekając na odpowiedź kierowcy, który od dłuższej chwili prowadził wóz po wyjątkowo zadbanej i pozbawionej dziur nawierzchni, poczerwieniały Hwang zgiął się wpół i przycisnąwszy klatkę piersiową do kolan zaczął szukać upuszczonego w widowiskowy sposób magazynka.

- 진짜 똥 - do uszu Aidana dobiegł zduszony pomruk netrunnera, dosłownie cedzony przez zęby w jego ojczystym języku.

Taka mała scenka obyczajowa w oczekiwaniu na wpisy współgraczy…

Data Pool w Jersey Downside

Hwang wysiadł z samochodu i rozejrzał się po tętniącym życiem placu. Kwartał w Jersey Downside zasiedlony był przez ludzi utrzymujących się z istnienia lokalnego serwera, ukrytego w kompozytowej obudowie przypominającej powiększony do rozmiarów towarowej windy bankomat i zasilanego podziemnym kablem energetycznym pociągniętym z elektrowni w Derrenger.

Lokalsi doskonale dopasowali się do możliwości tworzonych przez istnienie Data Poola. Otaczające główny plac kwartału kilkupiętrowe czynszówki należały w czasach przed wybuchem atomówki do znacznie większej dzielnicy mieszkalnej zasiedlonej przez klasę robotniczą Night City. Przepędzeni z tego rejonu promieniowaniem, ludzie powrócili po pewnym czasie odbudowując porzucone i splądrowane przez cyberboosterów kamienice, stawiając na nogi lokalne biznesy i rozwijając strefę przyjazną dla dostarczających metropolii zapasy nomadów. A kiedy władze uruchomiły w Jersey Downside autonomiczny serwer z dostępem do wirtualnej przestrzeni, jak grzyby po deszczu wokół wyrosły dalsze punkty usługowe: warsztaty samochodowe, punkty usług serwisowych, sklepiki z prepakiem i filtrowaną wodą, salony bio modyfikacji, jadłodajnie i noclegownie, wszystkie podpięte mniej lub bardziej legalnie do instalacji zasilającej Data Pool.

Nic dziwnego, że Jersey Downside wręcz kipiało życiem i ludzką aktywnością.

Drogi MG, wyrzuciłem w teście pozyskiwania informacji 7, co daje mi wynik łączny 20 (INT 7, Przeszukiwanie baz danych 6) - tym samym zaliczyłem test na poziomie bardzo trudnym!

Kosmiczna bryka Madrigala
Jersey Downside

Plan ugadany, częstotliwość radiowa do kontaktu wbita w system, sto eurodolarów rzucone pańskim gestem na zachcianki towarzyszy, którzy nie mieli w planach lub słabo nadawali się do zasięgania języka, więc Aidan zajął się po prostu sprawdzeniem po raz n-ty Johnny'ego i Kerry'ego - przezorny, zawsze ubezpieczony. Usatysfakcjonowany inspekcją swoich wiernych pistoletów czekał tylko cierpliwie, aż w końcu zatrzymają się nieopodal datozbioru i ruszą wprowadzać plan w życie, upewniwszy się jeszcze tylko, czy gnaty aby na pewno leżą dokładnie tak, jak lubił w kaburach przytulonych do żeber i skrytych pod płaszczem.

Zatrzymali się w końcu, gdzie wrzaskliwe neony świeciły najmocniej, szeroko pojęty ambiance był najgłośniejszy i kałuże śmierdziały najgorzej. Ciężkie buciory stuknęły o popękaną ulicę, gdy Aidan pierwszy wyskoczył z auta, przeciągając się i zaciągając powietrzem. Niezbyt świeżym, w końcu w Night City jedynie trupy bywały świeże, ale nosowe filtry pozwalały mu na swobodne oddychanie tak długo, jak pamiętał o oddychaniu przez nos. Czekając, aż hanza ogarnie się i pozbiera do działania, wyciągnął jeszcze okulary przeciwsłoneczne z wewnętrznej kieszeni i wcisnął je na nos, ze zwyczajową dla siebie dozą powagi.

- Pamiętaj tylko starą eskimoską mądrość, kochany - Kallister z teatralnie poważną miną chwycił Hwanga za ramiona. - Gdy nadejdzie czas białego zimna... nie żryj Czarnego Lodu.

Spoufale poklepał Parka po poliku, reszcie machnął tylko dłonią, obracając się na pięcie i ruszył zuchwałym krokiem wgłąb alejki, prowadzącej do neonowego serca tej części Jersey Downside.

- Hágoónee', chooms - rzucił jeszcze przez ramię w ramach pożegnania.