Odkopuje start wątek, gdyż zawarte w nim rozważania mnie zaciekawiły.

Moim zdaniem pragnienie miłości jest tym co jest wspólne przynajmniej dla wszystkich ssaków i nie mam żadnych wątpliwości, że zarówno magowie jak i wilkołaki mogą kochać i być kochani a nawet w niektórych sytuacjach ich uczucie może być szczęśliwe.

Inaczej sprawa przedstawia się moim zdaniem z wampirami wraz ze śmiercią ich zdolność do prawdziwej miłości zostaje ograniczona i na ogół jeśli coś czują to tylko więzy krwi lub chęć przejęcia na własność innej istoty żywej lub nie żywej (jej lojalności, uczuć, fizycznego ciała). W pierwszym przypadku to więzy dla samego spokrewnionego, w tym drugim dla podmiotu który jest "pożądany" jest to tragedia, a jeśli jest to ktoś kto prawdziwie kocha ko jest to najgorszy koszmar. W tej sytuacji "uczucie" wampira przynosi tylko ból i cierpienie.

Wierzę jednak, że czasem, bardzo rzadko (trochę częściej u młodych spokrewnionych o wysokim człowieczeństwie) dochodzi do prawdziwego uczucia, które jednak zawsze kończy się bólem, cierpieniem i utratą.

Jeżeli pokochają człowieka ich uczucie od samego początku jest skażone cierpieniem i świadomością, że dla nich jest to jak trzepot skrzydeł motyla pozostawiający po sobie ranę na wieki. Gdy uważają, się za istoty przeklęte toczyć się będzie w nich wewnętrzna walka czy ważniejsze jest dla nich "posiadanie" tej istoty po wsze czasy czy pozwolenie jej przeżycie swego losu. Nawet gdy wampir nie ma takich rozkim i przemieni śmiertelnika za jego wiedzą i uprzednią zgodą ten może go znienawidzić gdy miesiąc miodowy minie a ten na własnej skórze doświadczy konsekwencji zmiany swego stanu. Jeśli nawet go nie znienawidzi szok przemienienia i więzy z rodzicem mogą zaburzyć uczucie miłości które zlewając się z więzią do rodzica co sprawi że stwórca zwątpi w jego istnienie. W konsekwencji przynajmniej jedna ze stron zostanie zraniona - "chciała tylko mocy i po przemienieniu już mnie nie kocha", albo "zostałam przemieniona i z podmiotu stałam się własnością". Dalej może jeżeli nawet eten etap przejdzie dobrze dalej są kolejne schody - przemieniony staje się inną osobą, zmieniają się jego potrzeby pragnienia, odczucia i znowu będą się ranić - "to jest już dla mnie obca osoba, nie ma nic wspólnego z tą którą pokochałem" (pomyśli stwórca) albo jeśli uczucia przemienionej zasną i zobaczy, że ma władzę nad swym rodzicem wcześniej czy później będzie chciała ją wykorzystać i wtedy to kwestia czasu gdy historia miłości stanie się historią śmierci i nienawiści. Co doprowadzić może do tego, że jedna kochająca osoba zginie z rąk drugiej.

Jeśli spokrewniony pokocha innego wampira jest równie źle szansa, że on odwzajemni ich uczucia jest drastycznie mała za to szansa stania się jego zabawką jest odwrotnie proporcjonalna. Uczucie ujawnione może nie spodobać się rodzicielowi a to rodzi konflikt wewnętrzny, inni spokrewnieni mogą uznać tą relację jeżeli będzie trwała za długo za nowo powstającą koterię i zagrożenie dla panującego układu itd i tp.

Dlatego uważam, że wampir który już raz albo dwa raz coś takiego przeżył prędzej zabije osobę która porusza w nim "serce" w sposób zagrażający, że poczuje miłość niż narazi się na ponowne przeżycie najpiękniejszego uczucia świata które dla niego stanowi najgorszą słabość i przekleństwo.

Podsumowując, moim zdaniem szczęśliwa miłość wampirów nie może istnieć, ich szczęście jest tylko przelotną chwilą jak blask świecy która musi zgasnąć

Stary wampir przestaje widzieć sens egzystencji, brak mu uczucia miłości niesamowicie. Wspomnienia z czasów gdy był zdolny kochać są dla niego najdroższe, niczym święty gral. No ale kiszka... 400 letni cynik nie potrafi.
Brak odczuwa do tego stopnia, ze myśli nawet nad wywołaniem jej sztucznie. Wejście w więzi... ale wie, że choć będzie w euforii miłości, to stanie się czyjąś marionetką. Świadomość tego może burzyć czystość uczucia płynącego z więzi. Kółko się zamyka.
Uwagę jego zwraca bardzo młoda wampirzyca. Podoba mu się jej charakter, budzi jakąś pasję.
Stary wampir rozkochuje ją w sobie, bo ona nie-życie liczy dopiero w miesiącach i uczucia takie nie są jej jeszcze obce. Problem jednak w tym, że on nie potrafi wykrzesać tego w sobie, choć cholernie tego pragnie.
rozmawiają o tym.
To ona proponuje obopólną więź.
Więź wywołuje u niego to czego sam nie potrafił. Miłość. Miłość czystą bo upragnioną przez stulecia. Miłość trwałą bo zabezpieczoną więzami. Względem osoby, która nie wykorzysta więzi do robienia z niego marionetki, ale nawet przeciwnie, sama oddała się mu z więzią. Względem osoby co nie zestarzeje się i nie umrze. Względem osoby której nie odebrało się życia. Miłość cholernie szczęśliwa.
Dokładając do tego motyw seksualności, gdzie klasyczne bara-bara ludzi jest niczym przy wampirzym akcie w którym sam seks to tylko tło, przyjemna domieszka do ekstazy jednoczesnego picia i bycia pitym...
Najgłębsza miłość ludzi to przy tym przedszkole.