Fyrskar

Podpisuję się. Kolegia magii są fajne na jedną-dwie sesje, kiedy chce ci się jeszcze grać czarodziejem Kolegium Bursztynu, ex-szczurołapem. Potem orientujesz się, że fajniej jest grać mniej infantylnym czarodziejem poziomu 2, ex-szczurołapem i możesz miotnąć w kanałach podmiejskich upragnioną błyskawicą, bo nie jesteś teletubisiem, żeby mieć ustalony kolor.

 

Warlock

Mając styczność z systemami, gdzie nie ma ograniczeń w rzucaniu czarów i te w przypadku większości klas nie mają większego wpływu na wygląd czaromiota (chyba, że gracz tak postanowi), WFRP II ed. jest dla mnie miłą odskocznią i urozmaiceniem - podobnie jak mroczniejszy klimat (owszem, można prowadzić w Ravenloft'cie i innych bardziej mrocznych settingach, ale mechanika - z wyjątkiem tych pierwszych edycji D&D - nie wspiera tak bardzo założeń fabularnych świata jak to ma miejsce w Warhammerze, który jest stworzony pod jeden tylko setting).

Nałożenie tych ograniczeń na magię i zezwolenie na zagłębienie tajemnic magii tylko jednej szkoły dla mnie jest na plus z kilku względów. Z fabularnego:
- Uwielbiam magów-specjalistów, niezależnie od systemu. Magowie, którzy teoretycznie mają dostęp do każdego zaklęcia są dla mnie miałcy i bez polotu, bo czym się wtedy wyróżnia jeden czarodziej od drugiego?
- Cechy fizyczne, które podkreślają czyjeś predyspozycje są również bardzo ciekawym rozwiązaniem. Nie dość, że podkreślają specjalizację maga to jeszcze sprawiają, że wyróżnia się wyglądem na tle zwykłych śmiertelników.
- Ryzyko związane z rzucaniem zaklęć to już w ogóle ewenement na skalę światową Wcześniej oczywiście były klasy takie jak Dziki Mag, ale żaden system, który ja znam, nie ma magii równie potężnej co niebezpiecznej i to uważam za duży plus.

Pod względem mechaniki taki system magii pozwala na uniknięcie sytuacji, w której gracz sięga po zaklęcia z różnych dziedzin, kierując się tylko i wyłącznie chęcią stworzenia najpotężniejszej postaci. Teraz wybiera jedną szkołę i dostaje cały pakiet zaklęć - co więcej, szkoły nie różnią się miedzy sobą tylko pod względem ofensywnych zdolności, ale jest tam też cała masa zaklęć użytkowych.
Po drugie; gracz nie jest ograniczony do kilku zaklęć na dzień jak to ma miejsce w wielu innych systemach. Nie musi regenerować żadnej many, ani odpoczywać po wypstrykaniu wszystkich komórek z zaklęciami. Zaklęcia, do których ma dostęp może rzucać w nieskończoność, ale wiąże się to z ryzykiem.

Wcale nie uznaję systemu magii w drugiej edycji WFRP za najlepszego (jest co najmniej jeden o wiele lepszy ), ale z pewnością wyróżnia się na tle wielu innych RPGów, a przy tym nie jest dla gracza ani MG wrzodem na tyłku. Dla was to Hogwart, Power Rangers i Teletubisie, a dla mnie zbiór ciekawych rozwiązań, które nadają czarodziejom charakteru.

 

__________________
[URL="www.lastinn.info/sesje-rpg-dnd/18553-pfrpg-legacy-of-fire-i.html"][B]Legacy of Fire:[/B][/URL] 26.10.2019

Lord Cluttermonkey

Magia jest niebezpieczna dla tych, co nie policzyli prawdopodobieństw.

A pstrykanie komórek to koncepcja wzięta z arcydzieła fantastyki J. Vance'a. Wstydziłbyś się porównywać ją do majaków jakiegoś randomowego nerda z GW.

Wszyscy czarodzieje w tym całym D&D 3 wyglądają tak samo? To po co dzieciaki kupują tyle podręczników?

Po prostu ziomek masz sentyment do Power Rangers.

 

Warlock

Nie, w D&D (począwszy od AD&D) są też specjalizacje w szkołach magii, ale powód, dla którego ludzie kupują wszystkie podręczniki jest mi nieznany - równie dobrze można bawić się jednym lub trzema.

Nie wiem czy jest sens dyskusji z Tobą skoro traktujesz to tak prześmiewczo... Mówiłem to również w oparciu o opinię moich graczy, którzy grali ze mną w prawie wszystkie edycje D&D oraz WFRP 2 ed (inne systemy też liznęliśmy, ale tylko tymczasowo). Jako MG lubię, gdy magowie bardziej wyróżniają się od siebie i nie twierdzę, że magia w D&D jest gorsza (przeciwnie), ale ta w WFRP jest ciekawym urozmaiceniem - szczególnie, że wspomniana przez Ciebie koncepcja z komórkami jest wykorzystywana w całej masie cRPGów i RPGów.

Co więcej; za najlepszy system magii uważam D&D 4.0, gdzie zaklęć jest sporo, ale liczba dostępnych bohaterowi czarów została dość mocno ograniczona (choć można je znacznie częściej rzucać) i jest też cała masa rytuałów, które zastępują większość zaklęć użytkowych z poprzednich edycji.

 

__________________
[URL="www.lastinn.info/sesje-rpg-dnd/18553-pfrpg-legacy-of-fire-i.html"][B]Legacy of Fire:[/B][/URL] 26.10.2019

Campo Viejo

Wolę magię pierwszej edycji, choć przyznam się, że potencjalna manifestacja Chaosu jest wystarczającym hamulcem dla graczy, aby w ryzach trzymali swe zapędy i klimatycznie, to tez jest dobry pomysł. Nie lubię jednak, że druga edycja jest taka usystematyzowana, jakby chciała magię i Chaos uczesać, zamknąć w szufladkach. Zupełnie jakby mieszkańcy uniwersum mieli pojęcie o tym wszystkim, a taki ciołek aspirujący bohater mógł zostać Sigmar wie kim, albo jego wcieleniem... Dlatego wolę punkty magii jako moc postaci, magię rozczochraną, która może być liźnięta przez każdego i świat, w którym przedmioty magiczne nie są od razu artefaktami...

 

__________________
"Lust for Life" Iggy Pop
'S'all good, man Jimmy McGill

Matyjasz

Na marginesie, człowiek w młotku może władać wszystkimi dziedzinami magii i specjalizować się w jednej.
Uczeń czarodzieja->wędrowny czarodziej->(200PD)guślarz->czarownik
Daje możliwość nauczenia się każdego czaru do 15 PM (czyli wielu) za 100 PD.
Swoją drogą podobne do 1 edycji (choć zrobione na odwrót), gdzie najpierw mag tłukł 4 profesje czarodzieja a potem specjalizował się w jednym wietrze magii.

 

Ulli

Pomysł na magię w warhammerze 2 edycji bardzo dobry, w edycji 1 zły.

Ja je zbieram. Jak pocztówki.

W sumie z grubsza zgadzałbym się z Warlockiem, gdyby nie to...

Gdybym żył w USA pozwałbym wydawcę za szkody moralne i oszustwo. Cała czwórka nadaje się do tego by nią napalić w piecu. Podział na rytuały, moce użytkowe i resztę nie wiem po co.

 

Fyrskar

Uzasadnij proszę.

 

Ulli

Pierwsza edycja: Brak bana na rzucanie czarów dla niziołków i krasnoludów co się kłóci według mnie z filozofią tych ras. Brak rozróżnienia na magię elfów i tą praktykowaną wśród ludzi co też nie pasuje do filozofii ras i ich historii. Elfy w końcu zostały wybrane, czy też wyhodowane przez Slanów właśnie po to by lepiej rozumiały i posługiwały się magią.

System punktów magii bardziej pasujący do jakiejś gry planszowej niż fabularnego RPG. Gdyby nie okres w jakim powstała 1 edycja powiedziałbym, że zerżnęli z jakiegoś MMOrpg.

Schemat rozwoju profesji magicznych całkowicie różny od rozwoju pozostałych profesji (magowie 1,2,3,4 poziomu- co za brak wyobraźni). Niepotrzebna komplikacja.

Rozróżnienie na magię dobrą i złą. Istna bajka i bajkowe potraktowanie tematu. Brak wyrafinowania. "Dobrą" można praktykować bez żadnych konsekwencji tak prawnych, społecznych jak i tych natury, że tak to nazwę, biologicznej. Przynajmniej nic nie znalazłem w podręczniku głównym. Nie wiem jak w dodatkach.
Pamiętajmy, że Imperium to mroczny, zabobonny świat. Mamy łowców czarownic. Tymczasem można sobie hasać bez żadnej kontroli i rzucać kulami ognistymi na prawo i lewo.

"Źli" magowie niezależnie od tego jakby byli dobrzy są skazani na choroby, śmierć i na przykład przemianę w jaszczurkę. Żadnych rzutów przy przyznawaniu punktów obłędu za wyjątkiem tego ile ich się dostanie.

Przecież nie trzeba by ich było w ogóle ścigać. Wystarczyło by im pozwolić by robili swoje i sami się zniszczyli. Nie dostrzegam też by odnosili jakiekolwiek korzyści z tego, że oddali się chaosowi. Nie są silniejsi od "dobrych" magów, więc po co?

Druga edycja:
Powiązanie umiejętności magicznych z filozofią i historią ras. Rozróżnienie na magię "wysoką", kolorów i chaosu - dhar (dodatkowy smaczek).

Bardzo realistyczny system rzucania czarów. Można rzucić ich nieograniczoną ilość, ale każde rzucenie czaru wiąże się z ryzykiem.

Dopracowana filozofia posługiwania się magią. Stwierdzenie, że każda pochodzi od chaosu i posługiwanie się nią to igranie z ogniem. Teoria kolorów- bardzo oryginalny pomysł. Trochę więcej ryzykują ci, którzy posługują się dhar, ale w zamian zyskują potęgę dostępną najsilniejszym magom elfów.

Spojrzenie na magię od strony prawnej i społecznej. Genialny pomysł z kolegiami magii, traktowaniem magii przez szarych ludzi, miejscem magów w społeczeństwie. Rozróżnienie na magów imperialnych i na przykład tych z Kisleva.

Mógłbym jeszcze pisać, ale jestem głodny. Idę na kolację.

Podsumowując - według mnie fani pierwszej edycji to po prostu sentymentalni romantycy, tęskniący za młodzieńczymi latami i pierwszą fascynacją RPG.

 

Fyrskar

Nie bierzmy obu tych ras za jedno. W przypadku krasnoludów faktycznie jest to dziwactwo, co zostało zaznaczone w podręcznikach - wśród populacji zamieszkującej góry maga nie uświadczysz, kształcą się oni i wegetują na nizinach.

W zasadzie jedyną różniącą się od drugiej edycji rzeczą jest tutaj nazewnictwo - w pierwszej edycji numerki, w drugiej jest to obłożone skleconą naprędce otoczką fabularną i kilkoma nazwami. Rozróżnienie na mistrza magii czy arcymaga jest niespecjalnie kreatywne.

Trafnie zauważyłeś, że obie edycje dzieli kilkanaście lat i powstawały pod wpływem zupełnie innych inspiracji.

A w drugiej edycji jest inaczej?

Stary Świat jest mroczny i zabobonny, ale w drugiej edycji.

Natomiast hasać i rzucać kulami ognistymi na prawo i lewo można raczej w drugiej niż pierwszej edycji, a to dlatego, że brak w niej punktów magii lub innego ograniczenia ilości rzucanych czarów.

Raczej nudny podział zrobiony pod WFB.

Z ryzykiem zatracenia umiejętności posługiwania się nabytą wiedzą matematyczną. Szanse na to, że rzucenie czarów będzie skutkować poważniejszym uszczerbkiem na zdrowiu czarodzieja są nikłe, wbrew temu, co możemy wyczytać z materiałów fabularnych.

Niestety, mechanika magii 2ed. zaprzecza otoczce fabularnej prezentowanej przez podręczniki. A to, czy sam pomysł się podoba, czy nie, warunkuje już gust danego gracza.

Jak wyżej, kwestia gustu.

Smacznego.

Reasumując, spojrzenie na magię od strony fabularnej może się w drugiej edycji podobać. Wielkim jednak jej problemem jest to, że mechanika gry ma zauważalne kłopoty z realizowaniem wspomnianych założeń fabularnych i jest z nimi zwyczajnie niespójna.

Wszyscy erpegowcy to sentymentalni romantycy, którzy zamiast pracować na swoje rodziny bawią się w dawno przebrzmiałe hobby, jakim są gry fabularne.