Kilka tygodni spędził z Caroliną i Leonem na nauce swoich wampirzych mocy. Poznawał róźne sposoby w jaki może wykorzystywać swój urok osobisty, umiejętności manipulacji, mówienia i przekonywania innych do swoich racji. W końcu dowiedział się jak Carolina sprawiła, że w samochodzie mało co nie obślinił tapicerki. Ucząc się tej mocy z zaskoczeniem odkrył, że Carolina musiała coś do niego mówić, gdy go“zauroczyła” .

To było ciekawe odkrycie i od tego momentu, próbował wielokrotnie, wykorzystywać tę sztuczkę na niej, Leonie i Devonie, aby przekonać ich do tego co chciał osiągnąć.

Właśnie szkolił się w panowaniu nad kolejnym stopniem tej mocy - czyli wywieranie przerażającego wrażenia na innych przy pomocy samego spojrzenia.
Z lekkim zawodem Carolina odkryła, że niestety nie oddziedziczył jej mocy szybkości. Za to kolejna moc, jaką okazało się posiadł, sprawiła mu wiele frajdy. Podbijanie zmysłów: smaku, słuchu, węchu, wzroku - to było jak oglądanie filmów 4d na tripie. Picie krwi z podbitym smakiem wprawiło go za pierwszym razem niemalże w ekstazę.

Dzień po dniu nauki, wymagające skupienia. Prawie zapomniał o laboratorium, o pracy, o żonie. Za dużo nowych bodźców.
Gdy zaczął w widoczny sposób ogarniać całość ale jednocześnie czuć się zestresowany tempem nauki, Carolina stwierdziła, że pojedziecie na imprezę, gdzieś… Dała Davidowi wybór lokalu i poprosiła tylko, żeby dał znać jak się ma ubrać. Osobie z jej statusem nie wypada się “wypuścić” nieprzygotowanej.

Tygodnie leciały bardzo szybko. Praca zaczęła odchodzić powoli na dalszy plan. David za to zanurzał się coraz głębiej w świat wampirów. Tym razem on mógł wybrać miejsce wyprawy. Zdecydował się na klub, który często odwiedzał ze znajomymi z ministerstwa. Miał tam kartę vipwską, więc nie powinno być problemu. Ubrał się w luźną koszulę, po czym zapukał do drzwi za którymi spodziewał się zastać mentorkę. Jeszcze zanim otworzyła powiedział:
Jestem gotowy, żeby wyjść. Impreza w stylu smart-casual. Nie musisz się śpieszyć z przygotowaniem, lokal czynny całą noc.

Carolina otworzyła drzwi rozczochrana jak nieboskie stworzenie, w halce i narzuconym na to szlafroku, z telefonem przy uchu. Wysłuchała rozmówcy i z furia zakończyła połączenie.
Rzuciła parę przekleństw i urwała rejestrując Twą obecność. Gwizdnęła i uśmiechnęła się:
No, no, mi amado. Wytaczasz ciężką arytlerię, widzę. Dobrze, daj mi pół godziny.

David poszedł do ogrodu. Zaczął spacerować i spoglądać na księżyc. W końcu podszedł do swojego Audi, które stało zaparkowane w tym samym miejscu od jego przeprowadzki do willi. Nie był tak zapalonym kierowcą, jak jego mentorka, ale ten samochód był symbolem. Stał uziemiony tak, jak uziemiony był tutaj David. Oparł się o maskę i czekał.

Carolina zjawiła się faktycznie po pół godzinie, stukając niebotycznymi obcasami, zrobiona.
Bez słowa rzuciła mu kluczyki do samochodu i nie czekając na szarmancki gest, otworzyła drzwi po stronie pasażera i wsunęła się na siedzenie.
- Na coś czekamy jeszcze? - ponagliła.
Widząc kobietę zagwizdał przeciągle.
- Nigdy nie wiem, czy tak na mnie działasz, czy to ten Zachwyt.
Wsiadł do samochodu i ruszył. Wszelkie wspomagania i skrzynia s-tronic były tak inne od samochodów, które wybierała Carolina. David starał się przede wszystkim nie zwracać na nich uwagi, więc nie szarżował między kolejnymi skrzyżowaniami. Lokal był jednak dość daleko od will.
W końcu dotarlli na miejsce.
- To tutaj.
Jazda autem bardzo go uspokoiła. Carolina zdawała się rozumieć, że czegoś mu w jego istnieniu brakuje.
Gdy zaparkował przed klubem, podbiegł do nich valet boy i usłużnie otworzył drzwi Carolinie.
Odebrał od Davida kluczyki i wręczył niewielki żeton jako pokwitowanie.
Carolina wsunęła dłoń pod jego ramię i szepnęła:
- To Twój wieczór. Dzisiaj Ty rządzisz - na jej twarzy pojawił się lekko kpiący uśmieszek. - Na co przede wszystkim masz ochotę?

Na dźwięk słów “ty rządzisz” przebiegł w głowie Davida obraz Caroliny uprawiającej brutalny seks z innymi mężczyznami. Na jego oczach. Lubił patrzeć. Lubił oglądać jak coś co powinno sprawiać rozkosz sprawiało równocześnie ból. Lubił decydować o tym kogo i kiedy ma spotkać ból.
Odwzajemnił uśmiech. Wyciągnął ramie, tak, żeby mogła go złapać.
- Wejdziemy, posłuchamy muzyki, może z kimś porozmawiamy? Może nie wyjdziemy stąd sami? Kilka osób tutaj mnie zna, ale rotacja jest tak duża, że mało prawdopodobne, abyśmy się z kimś spotkali. No i jeśli wszystko się ułoży, to może coś dziś wypijemy.
Nie chciał tego przyznać głośno, ale ostatnio picie krwi sprawiało mu największą przyjemność.

Carolina wsunęła dłoń w jego wyciągniętą rękę i skinęła głową:
- Jak sobie życzysz, mi amado. Dzisiaj Twoje życzenie jest rozkazem - zaśmiała się pokazując rząd białych ząbków. Przesunęła sugestywnie językiem tam gdzie normalnie pojawiały się kły.
Podreptała u jego boku do wejścia.

- To będzie interesujące - poznać Twój świat. - wsunęła niewielką torebkę pod pachę i pogłaskała jego ramię wolną dłonią.
Przy wejściu David machnął tylko czarną kartą ze złotym napisem wielkiemu gorylowi. Weszli bez problemu do przedsionka, z którego elegancka kobieta zapraszała ich na piętro, gdzie znajdowała się sfera VIP. David pomachał przecząco głową.
- Tym razem spróbujemy kogoś poznać poza strefą VIP - ciężko jednoznacznie powiedzieć czy kierował te słowa do kobiety z obsługi, czy może raczej do swojej partnerki.
Weszli do dużej sali, która w większości składała się z parkietu. Parkietu pełnego młodych wyginających się ciał. W dużej mierze turystów. W koło słychać było muzykę elektroniczną.
- Tutaj przychodziłem często wybierać mężczyzn, którzy później uprawiali seks z moją żoną. Cóż. Aktualnie nie mam z nią kontaktu, w zasadzie mieszkam z inną kobietą. Czasem też poznawałem tutaj kobiety z którymi ją zdradzałem. Innymi razy też piłem drinki - pociągnął ją bliżej baru.
- Tutaj się nie napijemy, ale obecność alkoholu w dłoniach wzbudzi zaufanie jeśli kogoś poznamy. Tym bardziej, że może mi tutaj uda się kogoś Zachwycić?
Carolina przysłuchiwała się Jego słowom. Gdy opowiadał o swojej seksualnej przeszłości przejechała palcem wskazującym po jego wargach. Przyglądała się ruchowi ust, gdy kontynuowałeś wspomnienia.
- Brakuje Ci tego? - spojrzała poważnie na Davida gdy stanęli przy barze. - Czy to tylko próba przekazania mi tego na co masz dzisiaj ochotę - dodała unosząc lekko brew z uśmiechem.
- Nie wiem czy mi tego brakuje. Cuba Libre raz, - powiedział podniesionym głosem do barmana.
- Chyba nie. Na pewno nie z Tobą. Widzisz, żona była tylko moja, mogłem ją mieć zawsze. Dlatego podniecało mnie to “zarządzanie” nią. Ty do mnie nie należysz. Nie miałem Cię nigdy. Ciebie najpierw chciałbym jako kochankę. Albo chciałbym dziś kogoś tu zaciągnąć do łóżka i pić razem z Tobą! W ogóle chciałbym pić. Uwielbiam to odkąd mnie nauczyłaś. Na co masz ochotę? - wyjął kartę kredytową żeby zapłacić za drinki
Carolina nie odpowiedziała ale podała mu swoją torebeczkę i zrobiła kilka kroków idąc tyłem. Jej oczy błyszczały jak zawsze wtedy, gdy wpadała na jakiś pomysł, zabawny według jej standardów. Po chwili wmieszała się w tłum na parkiecie i zniknęła Davidowi z oczu.

Wypatrywał jej w tańczącym tłumie, gdy poczuł bardziej niż usłyszałeś wibrowanie. Telefon ukryty w torebce podskakiwał rytmicznie na barze. Gdy ponownie wrócił wzrokiem do tłumu tańczących ciał, zobaczył Carolinę tańczącą z jednym z mężczyzn. Odwróciła go tak by móc się przyglądać swojemu podopiecznemu z drugiego punktu w pomieszczeniu. Przysunęła się blisko mężczyzny i przejechała dłońmi po jego torsie. Na twarzy pojawił się lekki znak zapytania. Poruszała się uwodzicielsko, kręcąc powoli biodrami i drażniąc tanecznego partnera. David wiedział jednak, że to on tak naprawdę jesteś jej widownią. Odwróciła się tyłem do mężczyzny, odgarnęła włosy na jedno ramię i jak w zwolnionym tempie pochyliła się do przodu, wypinając tyłeczek i ocierając o biodra mężczyzny. Pokręciła biodrami z prawa na lewo, z lewa na prawo, zagryzając lekko dolną wargę i czekając na reakcję wampira lub znak co ma robić dalej.
David patrzył na tę scenę z uwagą. Nie czuł już tych samych rzeczy, które tak na niego wpływały za życia. Jednak w dużym stopniu nadal powodowało to jakąś formę przyjemnego podniecenia. Patrzył na dziewczynę i posłał jej buziaka w powietrzu.

Ręce mężczyzny objęły pazernie jej biodra i przyciągneły ją do jego krocza. Ruch był mocny, i Carolina niemal straciła rówowagę. Uniosła brew obserwując Davida cały czas. Potem najwyraźniej zmieniła zdanie bo wyprostowała się i zanim facet zdażył zareagować znikła ponownie w tłumie. Mężczyzna pokręcił się chwilę i ruszył w jej ślady.

Torebka ponownie rozszalała się na barze, wibrując znacznie dłużej niż poprzednio.

Minął kawałek, zaczął się drugi. W końcu Carolina pojawiła się w zasięgu wzroku swego widza ponownie, tym razem, z kobietą, która z budowy ciała przypominała bardzo żonę Davida. Drobna blondynka z obfitym biustem. Gdy wyłowił je z tłumu Carolina właśnie całowała ją namiętnie, dłońmi pieszcząc pośladki dziewczyny. Wydawało się, że sprawia jej to przyjemność. W końcu oderwała się od towarzyszki, odsunęła jej włosy z karku, wplatając w nie palce. Odgięła nieco jej głowę. Palcem wolnej ręki przesunęła po szyji, tam gdzie wiedział, że najlepiej, najsmaczniej się wgryzać. Spojrzała pytająco na Niego.
Szeroki uśmiech zagościł na twarzy Davida. Kiwnął głową na znak aprobaty. Odstawił drinka i palcem wskazującym poruszał, żeby wskazać kobiecie co ma robić.
- Chodź i zabierz koleżankę - powiedział. Choć raczej go nie usłyszała, to jednak ruch warg był dość jednoznaczny. Oblizał usta na koniec zdania.
Carolina nachyliła się do dziewczyny i niby całując jej ucho, coś wyszeptała. Blondynka spojrzała na nią jakby bijąc się z myślami, Carolina wskazała na stojącego przy barze Davida. To zdaje się przełamało jej wątpliwości i dała się pociągnąć wampirzycy w jego kierunku.
- Mi amado - powiedziała Carolina - to Sophie. Sophie to David.
Sophie wyciągnęła do Ciebie dłoń i uśmiechnęła się:
- Miło mi poznać. - popatrzyła to na mężczyznę to na Carolinę lekko speszona - Więc jak to … przepraszam - roześmiała się nieco nerwowo, nieco z podnieceniem - co robimy?
David wziął wyciągniętą dłoń i delikatnie ucałował. Podał też dziewczynie swojego drinka.
- Nam również miło poznać, proszę napij się. Rozluźnij.
David nie mógł się opanować. Po ćwiczeniach na Leosie i Devonie wreszcie miał okazję przetestować zachwyt na kimś żywym.
- A co takiego ty chciałabyś dziś robić? - Zapytał dziewczyny.
W tym samym czasie postukał w torebkę Caroliny dając jej do zrozumienia, że coś się w niej działo.

Gdy podawał drinka blondynce, Carolina stanęła za nią i objęła ją delikatnie w pasie. Oparła brodę o jej ramię i leciutko dmuchnęła na szyję.
Sophie przymknęła lekko powieki, na jej twarzy pojawiły się leciutkie wypieki.
- Carolina wspomniała, że mielibyście ochotę na dodatkowe towarzystwo - wyjąkała gdy dłonie Caroliny pogładziły jej brzuch i zaczęły wolniutko wspinać się w górę. Sophie wciągnęła powietrze i jak zaczarowana wpatrywała się w usta. wampira Dłonie Caroliny leciutko ujęły jej piersi, sama wampirzyca z zadowoleniem również wpatrywała się w niego.
- Tak, Sophie. David ma dzisiaj urodziny. I chcę mu sprawić przyjemność, taki specjalny prezent. - polizała koniuszek ucha blondynki. - Pomożesz nam świętować, prawda? - ścisnęła sutki Sophie mocno, wpatrując się w Twoją twarz. Sophie wydała cichy jęk i pokiwała głową.
David delikatnie dłonią przeczesał włosy dziewczyny. Przysunął swoją twarz bliżej. Rękę zatrzymał na jej policzku.
- Nie myśl o sobie jako o “dodatkowym” towarzystwie. Dziś uczynimy cię gwiazdą wieczoru. Możliwe, że przeżyjesz coś najprzyjemniejszego w swoim życiu. Niedaleko stąd jest całkiem miły motel.
Pocałował dziewczynę. Czuł jej ciepło. Czuł jej puls. Zapach jej skóry uderzał do głowy. Była taka pełna krwi. W końcu się oderwał i ucałował Carolinę. Jej smak już znał, ale czuł podniecenie na myśl o tym co ich czekało.
- Chcesz iść z nami? - zapytał Sophie, choć już wiedział jaka będzie odpowiedź.
Sophie pokiwała głową i popchnięta leciutko przez Carolinę wtuliła się w Davida. Gdy całowaliście się z Caroliną, Sophie lekko pogładziła go po brzuchu, jej palce rozpięły dwa guziki koszuli. Wsunęła dłoń i zaczęła delikatnie wodzić palcem wokół jego sutka. Zostawiła kilkanaście drobnych pocałunków na jego szyi. Dłoń Caroliny zacisnęła się na jego pośladku, gdy wampirzyca oddawała pocałunki.
Oderwała się od Davida i mruknęła Ci do ucha:
- Idźcie przodem, dogonię Was, tylko sprawdzę o co chodzi. - sięgnęła po torebkę i wyciągnęła komórkę.
Ruszyłeś z wtuloną w Ciebie blondynką. Wyszliście z klubu, a Sophie stawała się coraz to odważniejsza. Zdecydowanie pomysł jej się podobał.
Carolina pojawiła się niedługo po tym jak valet boy podstawił samochód z miną lekko nietęgą.
Usiadła za Sophie na tylnym siedzeniu.

Kilka chwil później zatrzymał samochód na motelowym parkingu.
Wysiedli i skierowali się do recepcji by wynająć pokój. David zapłacił gotówką za pokój na jedną noc. Recepcjonista nie skomentował kwestii - chyba klienci jak oni zdarzali się tu nagminnie. Po drodze do pokoju Carolina szepnęła, że będzie musiała załatwić pewną kwestię po drodze do domu.
- Przepraszam, mi amado, nie chcę psuć Ci Twojego wieczoru, ale to nie może czekać do jutra. - wymruczała przepraszająco.
David podał klucze do pokoju Sophie. Zapamiętał numer i powiedział dziewczynie na ucho:
- Wejdź do pokoju, rozbierz się do naga. Zawiąż sobie oczy i połóż na łóżku. Zaraz dołączymy.
Gdy dziewczyna odeszła poza zasięg ich głosu rzekł:
- O co chodzi? Kto do Ciebie cały czas wydzwania? Mogę jakoś pomóc?
- Pomóc możesz, zawożąc mnie w jedno miejsce. Interesy - powiedziała wymijająco Carolina. - Ale to za chwilę. - wtuliła się w niego i pogładziła po ramieniu z uśmiechem - Należy Ci się ten wieczór więc póki co, chodź świętować urodziny. - pocałowała Cię leciutko i pociągnęła do pokoju.

David ruszył bez zbędnego wahania. Sophie jeszcze nie zdążyła zrobić tego o co ją prosił, więc zaczął pomagać jej w rozbieraniu. Sam też rozpiął koszulę, a pasek od spodni posłużył mu do skrępowania rąk dziewczyny. Rękaw koszuli zasłonił oczy blondynce. Później powoli zaczął pieścić dziewczynę. Przyciągnął też do siebie Carolinę, na której ciele również co jakiś czas składał pocałunki. Chodź czuł, że to co się dzieje może być jeszcze bardziej przyjemne, to był zaniepokojony problemami swojej mentorki. Dość szybko zbliżył się do szyi dziewczyny. Przyciągnął do siebie też Carolinę ściskając mocno jej idealne włosy. Szybkim ruchem otworzył tętnicę dziewczyny, a wampirzycę przysunął na tyle blisko, by ich usta zetknęły się na gorącym strumieniu krwi. Wiedział już doskonale na ile może sobie pozwolić, więc z każdej sekundy starał się czerpać maksimum przyjemności. Bliskość jego stwórczyni potęgowała doznania. Ich wargi się spotykały. Języki ocierały o siebie. Jednak krew z tętnicy wypływała bardzo szybko. Zaraz mogli przeholować. David zaczął zalizywać ranę. Spijał resztę krwi z szyi, po czym w naturalny sposób upajał się krwią z ust Caroliny. Pocałunki stawały się coraz intensywniejsze, żeby tylko czuć jeszcze ten smak na jej języku.

Stracił poczucie czasu. Pożądanie fizyczne...bestia… głód…wszystko zaczęło się mieszać ze sobą. Krew, jej smak, jej zapach, zapach krwi na skórze blondynki, smak zakrwawionych ust Caroliny. W pewnym momencie usłyszał swój własny chrapliwy pomruk, któremu towarzyszył podobny, wydawany przez Toreadorkę. To ocuciło go nieco i wybiło ze spirali ekstazy. Carolina opadła na niego, włosy rozrzucając mu na twarzy, ramionach. Przez chwilę leżeli wtuleni i dochodziliście do siebie. Carolina objęła go mocno udami i cmoknęła w zagłębienie szyji.
- Wszystkiego dobrego z okazji urodzin - zaśmiała się wprost do jego ucha.
Powoli i z ociaganiem odsunęła się nieco od Davida i poklepała Sophie po policzku.
- Sophie, Sophie, obudź się.
Dziewczyna wymruczała coś nieprzytomnie.
- Sophie popatrz na mnie. - gdy blondynka otworzyła oczy i próbowała zogniskować spojrzenie, Carolina powiedziała:
- Byłaś w klubie tego wieczora, i spotkałaś przystojniaka o imieniu Daniel. Poszłaś z nim do motelu, spędziłaś z nim noc. Było niesamowicie. Gdy się obudziłaś, po nim nie został żaden ślad. Źle się poczułaś, zapewne po ilości alkoholu w klubie. Pojechałaś do szpitala, aby sprawdzić swój stan zdrowia. Do klubu nie wrócisz.
Puściła twarz dziewczyny i zaczęła się zbierać.

- Chodź, mi amado. Już czas na nas.

David bez zbędnego ociągania założył koszulę. Uwolnił też nadgarstki dziewczyny i ponownie założył pasek do spodni. Wyszli z pokoju i szybko wsiedli do samochodu.
- Dziękuję za prezent. Nie wiem jak to robią wampiry, ale to było lepsze niż orgazm - westchnął - To dokąd jedziemy? - Odpalił samochód i wyjechał z parkingu

Lisa zawiodła, Kasadian widział to na jej twarzy gdy mijała go skrytego pod zasłoną niewidoczności. Malkavian nie był zachwycony tym rozwinięciem sprawy ale czas który spędził samotnie w swej willi dał mu czas do przemyśleń i możliwe udało mu się znaleźć rozwiązanie.

Kasadian jak zwykle pojawił się w pokoju Isobel niczym duch, nie usłyszała skrzypienia drzwi czy desek podłogi. Stary zamek też nie postanowił się odezwać.
- Musimy porozmawiać dziecko - odezwał się głos Wampira który usiadł na fotelu który wcześniej zajmowała Lisa, drewniane wieszaki ciągle leżały na podłodze zmieszane z górą ubrań Isobel które Kasadian rozkazał jej matce przynieść na miejsce, a młoda Toreadorka wyrzuciła w panice.
- O tym kim jesteś, o tym co się wydarzy i o tym co już było, o twoim ojcu.
- Isobel - usłyszał z szafy. - Mam imię i nie jestem dzieckiem.
- Dobrze więc Isobel - powiedział Kasadian tak jak by smakował jej imię w trakcie jego wypowiadania.
- Wyjdź proszę.

Przez dłuższą chwilę nic się nie działo. W końcu jednak dziewczyna wyszła z szafy i usiadła na drugim fotelu.
- Ta druga kobieta mnie nie znosi - powiedziała.
- Może…. choć ja uważam, że jeszcze cie po prostu nie zna - odparł Kasadian starając się nie wiązać, przynajmniej chwilowo, z żadną ze stron tego jakże śmiesznego i błahego dla niego konfliktu
- Przeżyłaś swą pierwszą noc i dzień jako wampir, wiesz już, jak mam nadzieje, że ojciec skradł z twego życia słońce - powiedział Malkavian wracając do swego spokojnego normalnego tonu - i zakładam, że chciałabyś mnie zapytać o wiele rzeczy. Pytaj więc.

Dziewczyna pokiwała głową. Ona też przemyślała i zrozumiała niektóre rzeczy.
- Mój ojciec złamał prawo, tak? Jakie? Co to znaczy? Zostanie ukarany, czyli zabiją go, tak?
- Pokrótce tak, właśnie tak się dzieje. Ale ty pragniesz dłuższego wyjaśnienia więc takie ci zaprezentuje. - powiedział i wygodniej rozsiadł się w fotelu starszy pozwalając sobie nawet na, jakże frywolne, wyciągnięcie nóg przed siebie.
- Jednakże nie będzie to ani krótka ani łatwa odpowiedz więc słuchaj uważnie. - mówił zmieniwszy znowu ton, tak, że Isobel straciła wrażenie, że rozmawiają. Słuchała teraz opowieści.
- Nasz…. gatunek istnieje tak długo jak sama ludzkość, nie pojawiliśmy się magicznie gdzieś na kresach wschodniej europy w wiekach średnich, nie wypełzliśmy z piekieł ani nie jesteśmy tworem profanowania krzyża czy innych wymysłów współczesnego filmu i literatury. Aż do wieków średnich nie było wśród nas jedności istniały co prawda klany, odpowiedniki rodziny wśród wampirów ale nie łączyło nas wiele. Każdy był Panem swoich włości i nikt nie miał prawa nakazać mu niczego. Wszystko jednak musiało się zmienić, ludzie pojęli kim jesteśmy i nauczyli się nas zabijać. Mroczne wieki to nie tylko termin zacofania ludzkości to też mroczny czas dla wampirów, ojciec wysyłał synów na stracenie by móc uciec, a córka własną matkę. W tych czasach wampiry zaczęły łączyć się w grupy, Koterie, jak je nazywamy i wspólnie zaczęli tworzyć własne prawa. Po paru wiekach powstały dwie grupy Camarilla i Sabat. Sabat to grupa do której należał twój ojciec, Camarilla grupa do której należę Ja. Grupy te różnią się diametralnie, twój ojciec jak z resztą inne wampiry Sabatu uważał, że śmiertelnych trzeba złamać. Zdeptać i upokorzyć, uczynić z nich zwierzęta hodowlane za które je uważa. Ukarać ludzkość za to, że śmiała podnieść rękę na swych Panów w mrocznych wiekach. W drodze do tej zemsty nic ich nie ogranicza, mordują i niszczą wszystko co im wadzi. Dlatego ojciec nie odzywał się do ciebie przez te wszystkie lata, byłaś dla niego córką kozy którą, kiedyś gdy sam był nikim, uważał za żonę. Nie pytał się czy wybierzesz noc bo nie miało to dla niego znaczenia, nie miałaś zdania bo kto pyta o zdanie psa. Nawet jeżeli to jego ulubiony pupil. - tu zrobił pauzę by Isobel przetrawiła to co właśnie jej przekazał.
- A ja nawet nie byłam ulubionym pupilem - dodała dziewczyna cicho.

Kasadian spojrzał na dziewczynę, usłyszał jej krótką wypowiedź, ale nie skomentował jej. Dziewczyna musiała usłyszeć resztę, jego opowieści. Inna sprawa, że ta i tak nie oczekiwała na nie odpowiedzi.
- Camarilla natomiast dział inaczej - mówił dalej ciągnąc swą wypowiedz - także jesteśmy wampirami Moja Droga nie będę cię okłamywał, nie stronimy od ludzkiej krwi i nie upodlamy się stawiając się niżej niż oni jako przeklęci czy upadli. Dano nam moc i nieśmiertelność nie bez powodu. Lecz samych ludzi postrzegamy inaczej, są naszymi korzeniami, nie doskonałymi i kruchymi niczym papier, lecz ciągle korzeniami. Widzimy co ludzkość potrafi osiągnąć, a co przez wieki jej uniemożliwialiśmy w naszej pysze. Wampiry Camarilli są pasterzami nie wilkami z głębi lasu - mówił a jego słowa układały się niczym melodia - Sabat wypowiedział nam wojnę, nie wspieramy jego sprawy więc jesteśmy wrogiem i traktują nas niewiele lepiej niż zwykłych śmiertelników. Sabat nie boi się ludzi, tylko Camarilla stoi mu na drodze. Dlatego pochwyciłem twego ojca i oddałem go naszemu Szeryfowi, on dowie się co planował twój ojciec i ochroni tą wyspę przed atakiem Sabatu- tu znowu przerwał - rozumiesz już dlaczego ?

Isobel pokiwała głową. Głos Kasadiana działał na nią kojąco. Wyciszał jej emocje i dzięki temu fakty szybciej do docierały do dziewczyny. Do tego - wierzył w to, co mówił. Nie udawał, jak tamta kobieta. Isobel czytała takie rzeczy. Zaciętość zniknęła z jej twarzy, pojawiał się głęboki smutek.
- Nie chciałam, żeby tak się stało. Czy to da się cofnąć?
- Nie wiem, o co pytasz ale znam odpowiedz na oba pytania: nie. Ani czyny twego ojca ani twoja przemiana nie może zostać cofnięta. - odpowiedział Kasadian ku rozpaczy nastolatki.

Wiedziała, że taka będzie jego odpowiedź. Miała nadzieję, że będzie inna, choć wiedziała, że musi być taka. Przez chwilę mocowała się sama ze sobą.
- Dziękuję - powiedziała, spoglądając w końcu na Kasadiana. - Mogłeś mnie tam zostawić, prawda? -
- Nie mała Isobel - odpowiedział Kasadian wstając z fotela - powinienem cię zgładzić - odparł kierując się w stronę drzwi które następnie otworzył kluczem - choć ze mną wiele musisz się jeszcze nauczyć

Dziewczyna poszła bez słowa. Przepełniała ją teraz wdzięczność do nowego opiekuna, choć - oczywiście - nie potrafiłaby nazwać tego uczucia.

Lisa stała za drzwiami z założonymi krzyżem na piersiach rękami, a jej mina nie wyrażała zadowolenia. Zupełnie inne słowa, niż sama słyszała, perfidia. Nie mogła się doczekać, kiedy zetknie się z nimi na korytarzu.
Gdy tylko wyszli spojrzała na Kasadiana z wyrzutami, Isobel zaś nie uraczyła nawet swym wzrokiem.
- Piękne słowa, Kasadianie. Czyżbym od dziś była pastereczką? - spytała z pogardą.
- I to co ty usłyszałaś, i to co właśnie przekazałem Isobel, było prawdą Piękna Liso - powiedział Kasadian zatrzymując się gdy Lalka postanowiła przemówić, był świadomy tego, że stała na progu jej kroki usłyszał z daleka.
- Świat nie jest prosty niczym w powieści, ty potrzebowałaś odstąpić krok od swego człowieczeństwa by pojąć kim się stałaś. Isobel ojciec wtrącił w przepaść i ona musiała powrócić. -
- Ufałam Ci. - powiedziała ze smutkiem w głosie - Ale cóż, trudno. Idź się zająć swoją nową ulubienicą, pasterzu, a ja pójdę gdzie indziej. - rzekłszy to odwróciła się na pięcie i udała się w stronę wyjścia.

Kasadian zatrzymał ją jednak delikatnie odziana w rękawiczkę z cielęcej skóry dłoń opadła na jej ramię i choć dotyk był delikatny niczym muśnięcie Lisa miała wrażenie, że na jej ramieniu spoczęła stalowa sztaba.
- Nie odchodź Moja droga… sama jesteś młoda w nocy zrozum tą, która los wepchnął w Nasz świat. Ty miałaś wybór. Ją z niego odarto.
Próbowała strącić jego dłoń.
- Nie pamiętasz już? Jestem wilkiem, a Pasterze nie znoszą wilków. - odparła jedynie, wciąż nie zerkając na dziewczynę. W sumie, to była jej obojętna, jakoś nie potrafiła jej winić za to, że tutaj jest, tym bardziej, że była dość uroczą nastolatką.
- Tak jak i ja - odpowiedział i ujął dłoń kobiety - Dwojaka jest natura każdego wampira, to też zrozumiesz i to prędzej niż myślisz.
- Póki co nie chcę Cię widzieć. Puść mnie. - odparła oschle.
- Idź więc, dowiodłaś mi swego rozsądku. Masz moje zaufanie. Czyń co uważasz. - odpowiedział jej Kasadian i zabrał dłoń z jej ramienia.
- Niebieski - odezwała się Isobel, śledząca dotąd milcząco tą fascynują wymianę. - Lubię niebieski, Liso.
Blondynka po raz pierwszy zerknęła na dziewczynę. Uśmiechnęła się lekko.
- Cieszę się. Jutro taki Ci przyniosę. - powiedziała, po czym pewnym siebie krokiem oddaliła się, kierując się do swojej sypialni.

Trzy dni minęły od ostatniego polowania Lisy, a głód znowu zaczął pojawiać się na krawędzi świadomości. Kasadian jednak nie zabierał jej na kolejne łowy, wspominał za to w trakcie ich nocnych spotkań o jakimś dziecku, kolejnym młodym wampirze, który Kasadian przygarnął niczym zbłąkane kocie.
- Mam dla Ciebie zadanie moja droga.... - zaczął rozmowę starszy gdy tylko wszedł do pomieszczenia w którym przebywała Lisa.
- Chodź proszę za mną . -
Lisa z zobojętniałą miną wstała z fotela i podeszła do wampira. Spojrzała na niego wymownie mrużąc oczy i przechylając głowę w bok, jakby chciała wydobyć informacje z wnętrza jego głowy.
- Zadanie? Czemuż miałabym wykonywać jakieś prace? - spytała ze smutkiem w głosie.
- Poznasz naszą małą wampirkę i przyuczysz według własnego uznania. - odpowiedział Kasadian - jest jeszcze dzieckiem, a jak widzę.moje metody wychowawcze sięgają czasów z poprzedniej epoki -
- Że co proszę? - spytała z wyraźnym niezadowoleniem, a jej postawa od razu przybrała formę zamkniętą, poprzez ułożenie rąk krzyżem na piersiach.
- O czym Ty do mnie mówisz? - dopytała gniewnie.
- Masz zagrać dla mnie rolę starszej koleżanki, może przyjaciółki która chroni młodszą przed gniewem starego wampira - powiedział.
- Po co Ci jakaś młoda wampirka? Ja Ci już nie wystarczam? - spytała z ogromnym smutkiem, odwracając się bokiem do Kasadiana i spuszczając głowę w dół.
- Jesteś mą partnerką w nocy Liso, krwią z mej krwi. Lecz jak wkrótce zapewne się przekonasz, świat, do którego przystąpiłaś, jest domeną nieustannych sporów o władzę. Przy szachownicy są tylko dwie role albo jest się grającym albo pionkiem. Mam już swoją królową, mego laufra, ale wciąż potrzebuje pionków by móc grać. - mówił enigmatycznie Malkavian - ofiarowuję ci część władzy nad tym pionem Liso, nie odtrącaj tego.
Aktorka, gdyby tylko mogła, westchnęłaby ciężko. Mimo niemożności wynikającej z fizjologii, teatralnie wykonała owy gest, choć bez oddechu nie było to takie samo.
- Dobrze więc. Prowadź.

Kasadian wstał z fotela i zaprowadził Lisę do kolejnego skrzydła willi. Młoda Malkavianka od razu zauważyła, że to skrzydło jest bardzo podobne do tego, w którym Kasadian zamknął ją w pierwszych jej dniach po przemianie ale było trochę mniejsze. Nie musieli szukać długo, szloch niósł się po korytarzach i bezbłędnie zaprowadził ich do pokoju w którym skryła się Isobel. Kasadian wręczył wtedy klucz do skrzydła Lisie i powiedział.
- Uczyń mnie dumnym Moja Piękna, liczę na Ciebie. - i pozostawił swą podopieczną samą ze swym zadaniem.

Skrzywiła się ponownie. Jej mina była tak mocno nieusatysfakcjonowana, że każdy mógłby się poczuć skrępowany. Mimika ta jednak nie gościła długo, gdyż aktorskie zapędy Lisy, przepędziły widoczne niezadowolenie. Użyła danego jej klucza, by przejść przez drzwi, które następnie zamknęła za sobą na zamek, ponownie go używając.
Rozejrzała się poszukując jakiegoś dzieciaka. Stukot jej obcasów zawsze zdradzał jej pozycję.

Isobel - zamknięta w swojej bezpiecznej szafie - usłyszała, ze ktoś wchodzi do pokoju. Przestała płakać i przycisnęła się mocniej do tylnej ściany mebla. A może to policja? Zorientowali się, że ten szaleniec ja tu trzyma.. Nie wyszła jednak - planowała nie opuszczać swojego schronienia tak długo, jak się da.
- I tak Cię było słychać. - oznajmiła Lisa wchodząc w głąb pokoju i rozglądając się po nim. Był podobny do jej, choć dużo brzydszy. Przynajmniej taką opinię miała blondynka, a wiadomo, że nie było w niej ani krzty obiektywizmu.
- Możesz wyjść, jeśli chcesz. - dodała spokojnym, kobiecym głosem i przejechała palcem po biurku, jakby chciała sprawdzić warstwę, siedzącym na nim, kurzu. Usiadła sobie na fotelu i założyła nogę na nogę. Nie miała zamiaru nikogo do czegoś zmuszać.
- Nie chcę - usłyszała Lisa z szafy.
- Nie mam zamiaru Cię zmuszać ani przekonywać. - odparła w stronę, z której dochodził głos nastolatki. Blondynce naprawdę nie robiło to większej różnicy, robiła tylko to, o co poprosił ją Kasadian.
- Z początku bycie tym, kim jesteś, może wydawać się beznadziejne i… Można poczuć zawód. Jednakże Kasadian jest dobry. Chce dla Ciebie jak najlepiej, nie chce, byś była smutna - powiedziała troskliwie, choć troska była udawana, Lisa dobrze wiedziała jak ukrywać swoje prawdziwe emocje i odczucia oraz jak sprawić, by głos jej był przyjemny i ciepły.
Przez dłuższy czas z szafy nie dochodziły żadne odgłosy. Lisa zaczęła się już powoli zastanawiać, czy przyjdzie jej spędzić w tym miejscu całą noc, kiedy nagle dziewczęcy głos zapytał.
- Znasz go? Dobrze?.
Lisa uśmiechnęła się pod nosem.
- Znam. - skłamała przepięknie, co szło jej wyśmienicie. Uwielbiała odgrywać swoje role.
- On martwi się o Ciebie, jest mu przykro, że nie umie złapać z Tobą kontaktu. Czemu go odtrącasz? - ciągnęła dalej, matczynym głosem, pełnym troski i przejęcia. Chyba dostane Oskara.
- Zapewniam Cię, że nie jest złą osobą - dodała na koniec.
- Czy jest teraz noc? - dobiegło jeszcze z szafy.
- Owszem. Inaczej bym spała. - odparła z powagą.
W szafie coś zahurgotało, a potem drzwi powoli się otworzyły. Lisa ujrzała chudą i bladą nastolatkę, z potarganymi włosami, w za dużej podkoszulce.
Dziewczyna spojrzała na kobietę z zachwytem.
- Musisz być wampirem - westchnęła. - Jesteś piękna.
Lisa pękła wewnętrznie z dumy
- Ach, to dzięki niemu.

Na twarzy Isobel pojawiło się zacięcie.
- On nie jest dobry - potrząsnęła głową. - Oddał mojego tatę na śmierć, a mnie tu zostawił samą, w ogniu.
- Jak to w ogniu? - spytała niby zainteresowana. Kwestię ojca póki co pominęła, nie znała sytuacji, a prędzej uwierzyłaby Kasadianowi, niż jakiejś dziewczynce.
- Trudno to wyjaśnić - Isobel zmieniła temat. - Czy on ciebie słucha? Może go poprosisz, żeby pozwolił mi wrócić do domu?
Z trudem się powstrzymała, by nie parsknąć
- W swoim domu nie będziesz bezpieczna. Nikt nie zrozumie tego, kim jesteś, Ty nie będziesz potrafiła tego zrozumieć i w końcu dopadnie Cię blask poranka i umrzesz w potwornych cierpieniach… Nie życzę Ci tego. Dom był bezpiecznym miejscem, kiedy byłaś ludzkim dzieckiem. Teraz, będąc … dzieckiem Kasadiana, nigdzie nie będziesz bezpieczna, tylko przy nim. - pierwsza rozbudowana wypowiedź, znów rola odegrana perfekcyjnie, tyle uczuć i emocji. Liso, jesteś wspaniała!
- Jak Ci na imię?
Dziewczyna skrzywiła się.
- Isobel. Ale mylisz się, on nie jest moim ojcem, a ja świetnie potrafię dbać o siebie. Już dawno nie jestem dzieckiem.
- Cieszę się, że potrafisz. - odparła z lekkim uśmiechem i przechyliła głowę lekko w bok.
- Wiem, że nie jest Twoim ojcem. - zaśmiała się krótko - Moim też nie jest. Ale stworzył nas, a w takiej sytuacji zostaje przyjęte to głupie nazewnictwo. - westchnęła z niezadowoleniem na myśl o tym, jak się do niej czasami zwracał.
- Może ciebie - prychnęła dziewczyna. - Mnie nie. Nic od niego nie potrzebuję.
- A Ciebie stworzył ktoś inny? Czemu z nim nie jesteś?
- Bo ten dureń go oddał jakiemuś szeryfowi! - wybuchnęła dziewczyna. - Wiec nie wciskaj mi to głodnych kawałków jaki jest dobry, i jak sie mną przejmuje! Bo to pieprzone bzdury!
- Masz prawo mieć swoje zdanie - rzuciła blondynka z niesmakiem. Oczywiście, że nie mogła uwierzyć komuś takiemu. Kasadian był nieskazitelny!
- Ale może po prostu porozmawiacie ze sobą i dowiesz się, czemu tak się stało? Szeryf brzmi jak ktoś, kto egzekwuje prawo. Być może Twój stwórca zrobił coś nielegalnego, a Kasadian Cię przygarnął. - Lisie ulżyło. Jeśli to nie on ją stworzył, to by znaczyło, że w pierwotnych planach wcale jej nie chciał. I całe szczęście! Po co mu ktoś inny, skoro ma ją?
- Gdyby mu nie zależało na Twoim dobru, to by Cię zostawił na pastwę losu. Przyszedłby świt i byś spłonęła, jak ten… LESTAT! Oglądałaś “Wywiad z wampirem?”
- Co? - spytała. - Oglądałam Zmierzch. Ale to jest durne. A mój tata na pewno nic nielegalnego nie zrobił! Nielegalne to jest trzymanie kogoś wbrew jego woli. I zabieranie komórki. To jest nielegalne. Zgłoszę to na policje, jak tylko stad wyjdę. - przyjrzała się kobiecie. - Wyglądasz jak taka aktorka z filmu, co moja mama ogląda.

Lisa uśmiechnęła się ponuro
- Wydaje Ci się. - odparła kłamliwie z ładnym uśmiechem. - Zmierzch jest strasznym gównem, nie wiem jak można to oglądać. - odparła fukając. Nie dostała głównej roli, więc musiało to być szitem, ot, prosta dedukcja.
- No i dlaczego zabrał Ci komórkę? Czy może ją zgubiłaś? No i ten, kto Cię zamienił, spytał Cię wpierw, czy tego chcesz? - lawina pytań spłynęła na dziewczynę, zupełnie jakby blondynka straciła resztki empatii i zrozumienia.

Dziewczyna przykuliła ramiona, ale szybko odzyska rezon.
- No co ty, kto widział gubić komórkę. Wszystko tam mam, fejsa, a tutaj nawet telewizora porządnego nie ma. Zabrał mi ten Kasadian, złośliwe. - westchnęła. - Ostatnio nikt mnie nie pyta, co chcę. Tata też nie pytał.. Ale wrócił tu, specjalnie dla mnie.
- Wrócił i patrz gdzie jesteś. Przykro mi - ponowne kłamstwo przemknęło przez jej usta zupełnie, jakby nim nie było.
- Co byś chciała? Spytam Kasadiana o komórkę, chcesz?
- Koniecznie - rozpromieniła się dziewczyna. - Jeszcze zapytaj, kiedy pojedziemy do mojego taty. I kiedy będe mogła iśc do domu. Mogę iść z tobą?
- Nie idę teraz do Kasadiana, wiesz… On nie zawsze chce, bym była przy nim. Porozmawiam gdy tylko nadarzy się okazja. Ale mogę tutaj jeszcze posiedzieć, może chcesz o coś spytać? No i ewentualnie, gdyby nie miał Twojego telefonu, może być nowy? Kupię Ci, jeśli chcesz. - lekki i przyjemny uśmiech zagościł na jej twarzy. W sumie, to fajna mała z niej była. Byle tylko Kasadian nie wolał Isobel od Lisy.
- Pewnie - ucieszyła się Isobel, ale że nie urodziła się wczoraj, to szybko dopytała : - Ale tak po prostu mi kupisz komórkę? Co będziesz chciała w zamian?

Lisa zdziwiła się
- Nic. Stać mnie to Ci kupię, wielkie mi halo. - odpowiedziała wzruszając ramionami.
- Tak po prostu...? - Isobel trudno było uwierzyć w nagłą szczerość obcej kobiety.
Coś jej jeszcze przyszło do głowy.
- Może wyjdziemy na dwór? Jest noc, nie ma się czego obawiać .
- Tak po prostu. Kasadianowi zależy na tym, byś nie była smutna, a ja mam dużo kasy i kilka tysięcy mniej, nie zrobi mi żadnej różnicy. A jeśli chcesz wyjść, to musimy spytać Kasadiana. Pewnie jeśli tylko o tym pomyślisz, to zaraz zjawi się obok.
- Tobie też nie wolno bez niego wychodzić? Myślałam, że możesz iść, gdzie chcesz.. Tylko do ogrodu, tu jest tak nudno...
- Jestem młodym wampirem, podobnie jak Ty. Nie powinnam sama wychodzić, jeszcze nie teraz. Ufam Kasadianowi i sądzę, że Ty też powinnaś. Póki co nie zrobił nic, przez co miałabym się czuć źle i sądzę, że nigdy tego nie zrobi. Kocha mnie, na swój własny sposób i nijak to życie ma się do Zmierzchu, wierz mi.
- Skoro Cię kocha, to nie będzie zły jak wyjdziemy na chwilę... Prawda?
- A Twoja matka by nie była, gdybyś po nocy się włóczyła narażając własne życie? Tutaj schemat jest ten sam. Jak się kocha, to się martwi.
- No weź... Nie chcę się włóczyć , tylko wyjść na chwilę do ogrodu. Sama mówiłaś, że w dzień nie da rady.
- W dzień się śpi - uśmiechnęła się z rozbawienia. Jeszcze do niedawna sama tego nie rozumiała. - Jeśli chcesz wyjść, musisz spytać Kasadiana. Zawołaj go. Zobaczysz, że nie jest taki zły.

Isobel przewróciła oczami.
- Nie ufa ci. Inaczej byś mogła wychodzić sama.
- Prędzej tobie, to Ty chcesz uciekać, a nie ja. Mnie jest tu dobrze
Isibel znowu prychnęła, a potem dopadła drzwi, którymi weszła kobieta. Szarpnęła je raz, i drugi przekonując się, ze są zamknięte.
- Nienawidzę cię! - rzuciła. - A jego jeszcze bardziej! Wynoś się stąd, wynoś! - krzyczała, a potem w geście bezradności schowała się z powrotem do szafy.

Lisa miała ochotę się śmiać, tylko jej aktorski fanatyzm nie pozwalał jej na to. Wstała niespiesznie z fotela, a stukot jej obcasów narastał w uszach Iso, kiedy blondynka zbliżała się do szafy. Otworzyła ją.
- My Ciebie nie znienawidzimy, Isobel. Bez względu na to, jak bardzo będziesz przerzucać na nas swoją złość, będziemy tutaj dla Ciebie. Jutro kupię Ci telefon, ok? Powiesz mi, jaki kolor lubisz? Powiesz tylko to i pójdę, jeśli tego chcesz. - powiedziała troskliwie z lekkim uśmiechem na ustach, z którego biło przyjemne ciepło. Gdy tylko opuści ten pokój, sama sobie wręczy minimum Nagrodę Publiczności, a potem urządzi imprezę w swoim pokoju.
Jedyna odpowiedzią było kilka drewnianych wieszaków, które ciśnięte z nieposkromiona furią przeleciały niebezpiecznie blisko głowy Lisy.
- Ok. Dostaniesz sraczkowaty. - rzuciła w odpowiedzi i wycofała się idąc w kierunku drzwi.

Adres: osiedle St Clair, w górach powyżej Port-of-Spain. Dla miejscowych - stosunkowo bogata dzielnica, niektórzy mają prywatną ochronę a wszyscy służbę.

Podpisane zdjęcia całej piątki: nikt publicznie znany, ale jeden z nich, Francis Borde, ma zdjęcie w mundurze policyjnym (Stephen rozpoznaje insygnia, gościu był w grupie szybkiego reagowania, a David wręcz raz spotkał typa osobiście). Reszta ( dwie kobiety i dwóch mężczyzn, cała czwórka tutejsza sądząc po fizjonomii) ma neutralne zdjęcia w cywilnych ciuchach