Dwie strony zbliżały się nieubłaganie szarżując naprzeciwko siebie, zamykając w potrzasku smagłoskórych. Ludzie jarla z wściekłością gnali przed siebie by zniszczyć, rozszarpać, zmieść na pył tych, którzy przeciwstawić się ośmielili ich panu.

Tłum za plecami przybyszy równie zażartą reakcję okazując, przepychał się kotłując, tratując zaczepienia namiotów, wywracając kociołki.
Z Aros zaś z palisady poleciały pierwsze strzały, wbijając się ze świstem w ziemię pod stopami walczących.

- Złapać ich i unieruchomić! Jeżeli ktoś wbrew memu rozkazowi krzywdę im uczyni sam się z nim rozliczę - od krzyczącego aftergangera niemal biła aura doświadczonego dowódcy. Kroczył powoli w stronę napastników. Ignorując strzały z palisady. Choć gdzieś tam Hrym już wołał. Już dobijał się z otchłani, by wyrwać duszę łucznika ślącego strzały w ich stronę.

Nie był pewien, czy go usłyszano. A jeśli nawet to czy przyjęto rozkaz. Łucznik z drużyny jarla wypuścił strzałę lecz wkrótce sam z krzykiem upadł na kolano z udem przeszytym strzałą obrońców Aros. Wypuszczona przez niego strzała pomknęła tuż obok nadbiegającego z krzykiem Araba wyrywając na jego twarzy czerwoną smugę. Drobinki krwi uniosły się przez chwilę w powietrzu, gdy napastnik odwracał się wokół własnej osi z wrzaskiem, tym razem bólu.
Trójka jego współbraci biegła nadal jednak tłum za nimi też nie próżnował. Powietrze przeciął ciśnięty kamień jaki ugodził najdalej wysuniętego mężczyznę pomiędzy łopatkami.
Padł na ziemię by zaraz zostać oblezionym przez pierwszych oburzonych obrońców jarla. Ci zaczęli najzwyczajniej go drapać i szarpać, chcąc roznieść na strzępy sprzeniewiercę.

Dwóch kolejnych biegnących napotkało na drodze Gunnara wywijającego swoimi ukochanymi młotami. Arabowie jednak zeszli z drogi przerażających ciosów i jednocześnie przypuścili atak na woja. Nim jednak sięgnęły go ich sztylety, prawy bark hirdmana przebił kolejny lecący bez większego celu pocisk straży. Gunnar charknął dziko, z kącika ust pociekła krew.
Ludzie w turbanach byli o kilkanaście kroków od Erika, wokół zaciskał się błyskawicznie tłum.

Sytuacja wymknęła się Slangenssonowi z rąk. Ale był w końcu zdeterminowanym aftergangerem. Ściskał stylisko topora. Z każdym krokiem czuł jak dziedzictwo krwi, które nosił w sobie napełnia jego ciało nowymi siłami. Jego ruchy stały się płynne. Stawiając coraz dłuższe kroki puścił się biegiem wprost na przeciwników.
- Nie przelewać krwi! - wykrzykiwał w biegu. I mimo całego zamieszania i jego szaleńczej szarży nie stracił nic ze swojej władczej postawy.
Pełen mocy krwi starł się z Arabem, który najwyraźniej chciał dobić jego ghula. Niesiony siłą rozpędu wzniósł tarczę osłaniając twarz. Nie potrafił sobie już przypomnieć kiedy ostatnio był tak zdeterminowany. Naparł całym ciałem chcąc powalić przeciwnika jednym ciosem.

Tarcza trafiła wyjątkowo celnie. Jednak nie była to broń, która mogłaby wyrządzić poważne szkody przeciwnikowi. Ot, Arab nabawił się kilku siniaków. Jednak Erik osiągnął to co chciał. Skupił na sobie uwagę obydwu przeciwników. Dodatkowo jeden z nich potrzebował chwili, aby odzyskać równowagę po ciosie tarczą.

Jednak jego towarzysz nie próżnował. Wbił długi nóż w bok wampira. Ostrze przeszło przez przeszywynanicę z pewnym trudem, zagłębiając się w ciało Erika gdzieś między łopatką a prawym ramieniem. W powietrzu rozniósł się jakiś arabski okrzyk, który najpewniej miał być wróżbą rychłego zwycięstwa. Jakież było zdziwienie napastnika, gdy Erik odwrócił głowę w jego stronę i wyszczerzył zęby w złowieszczym uśmiechu. W świetle kilku ognisk przy obozowiskach połyskiwały dwa długie kły. Rana nie zrobiła na nim najmniejszego wrażenia.

Wtedy oszołomiony w pierwszym ataku wojownik ruszył wprost na Erika z uniesionym ostrzem. Afterganger opuścił tarczę i broń. Stał z wyzywającym spojrzeniem czekając na cios. Napastnik zawahał się przez chwilę. Nie wiadomo, czy to postawa jarla go skołowała, czy też przelatująca obok płonąca strzała wypuszczona z palisady. W każdym razie jego cios był niezgrabny i mimo opuszczonej gardy ledwo trafił władcę. Ostrze cięło w poprzek ciała. Rozcięło wzmocnioną skórę na klatce piersiowej i zagłębiło się w skórę aftergangera.
- Lubiłem tę zbroję - powiedział tylko patrząc na kompletnie skołowanego napastnika.
Drugi zaś zachęcony skutecznym atakiem w bok tym razem uderzył w plecy. Wbił ostrze na wysokości nerek. Tak uczyli go walczyć. Takim ciosem powaliłby człowieka. Ale nie stawał przeciw człowiekowi. Jarl na Jeziorze Tyra stał niewzruszony. Zrobił jedynie krok do przodu. Ostrze wysunęło się z pleców, a bezbrzeżne zaskoczenie wypłynęło na twarz napastnika.
- Nie lubię jak się mnie atakuje od tyłu - głos wampira był spokojny. Niski. Jakby przemawiał z daleka. Niósł ze sobą dziwne wrażenie. Ludzie zaczynali spoglądać po sobie. Również walczący mężczyźni nie do końca wiedzieli co się dzieje. Strzał z palisady przestały nadlatywać.
- Ukorzycie się przede mną lub spłoniecie w ogniu mego gniewu!
Jego słowa były zaskakująco wyraźne. Aura majestatu biła od niego cały czas w ciągu walki, a teraz pojawiło się coś jeszcze. Jego sylwetka stawała się jakby cienista. Niezwykle groźna. Prawie wszyscy wkoło wiedzieli, że muszą słuchać właśnie jego. Jednak z jakiegoś powodu wizja gniewu jarla zaczęła się wdzierać do ich umysłów. Oto stał przed nimi…. groźny niczym lodowy olbrzym. Jego potęga przytłaczała, jakby ktoś spośród Asów sam zstąpił, by wywrzeć pomstę na niegodnych. Jego kły wydały się dłuższe niż sztylety. W jego oczach ziała otchłań. Ci, którzy rzucili mu choćby jedno spojrzenie zaczynali bać się o swoje dusze. Obaj przeciwnicy wypuścili broń z dłoni i natychmiast rzucili się biegiem do ucieczki. Ludzie zebrani wokół katowanego Araba również zaczęli krzyczeć w nagłym ataku paniki. Uciekając potykali się jeden o drugiego. Zresztą jak się okazało załoga Lodowego Węża również nie należała do najodważniejszych. Tylko piskliwy krzyk Ingeborg wyróżniał się na tle zawodzenia reszty drużyny. Gdy uciekali to rzucali za siebie broń i tarcze. Zrezygnowany Erik znów złapał nasadę swojego nosa między kciuk a palec wskazujący. Pokiwał głową z niedowierzaniem.

Afterganger potoczył wzrokiem po uciekających. Dwóch jego ludzi leżało w błocie zmieszanym ze śniegiem. Jarl najpierw podszedł do Araba, który oberwał od Jerkera. Jak się okazało łucznik Erika całkiem dobrze celował. Strzała zdarła część skóry z twarzy odsłaniając zęby sterczące teraz w przerażającym uśmiechu. Jarl wbił topór w ziemię i przyklęknął przy człowieku. Najpierw odchylił jego głowę. Potem wyjął z pochwy na plecach długi nóż, którym rozciął sobie nadgarstek. Stróżka krwi zaczęła ściekać wprost do otwartych ust. Obserwował przy tym ciało rannego, upewniając się czy ten się przypadkiem nie zakrztusi.

Później podszedł do drugiego z arabów. Ten oddychał z jeszcze większym trudem.
- Ludzie potrafią być okropni - rzekł z obrzydzeniem do samego siebie - gdy tylko mogą rozmyć odpowiedzialność w tłumie zachowują się gorzej niż zwierzęta.
Ten człowiek musiał dostać więcej krwi od wampira. Rany zadane gołymi rękami okazały się poważniejsze od trafienia grotem Jerkera.
Jarl uniósł oko nieszczęśnika, które leżało w śniegu. Jakimś cudem ocalało. Może to Wanowie wtrącili się nieco, a może to znak od Norn? Nie wierzył w to, że uda mu się zregenerować wszystkie rany nieszczęśnika. Jednak nic nie stało na przeszkodzie, żeby spróbować. Wcisnął wytarte ze śniegu oko w oczodół. Na szczęście dla mężczyzny był on nieprzytomny, gdy wampir dłubał w jego świeżej ranie. Również nad jego usta podsunął ociekający krwią nadgarstek. Krew wypełniła usta pozbawionego świadomości Araba i poczęła z nich wypływać… Nieprzytomny po krótkiej walce, odruchowym, spazmatycznym kopaniu powietrza znieruchomiał… Erik był zły na ludzi. Zignorowali go. Jak tak można… w obliczu władcy rozszarpać człowieka. Ludzie byli bestiami. Bestiami, przy jakich Hrym był potulnym pupilkiem.

W końcu podszedł do swojego ghula. Gunnar. Nieustraszony wojownik…. leżał i wpatrywał się w gwiazdy. Stróżka krwi spływał z ust na mieszankę śniegu i błota. Gdy ujrzał swego pana wciągnął szybko powietrze, a na jego twarzy pojawiło się przerażenie. Wciągnięciu powietrza towarzyszył dziwny charkot. Slangenson przyklęknął przy nim i zaczął od wyrwania strzał tkwiących w ciele ghula. Strach, który go przepełniał w połączeniu z bólem wyrywanych strzał odbił się krzykiem bólu, który odbił się od palisady i dalej roznosił wzdłuż zatoki. Z pewnością uciekający ludzie słyszeli go za swoimi plecami.
- Pij - powiedział głosem nieznoszącym sprzeciwu. Przycisnął również swoja dłoń brodaczowi.
W czasie gdy ten spożywał życiodajny płyn Erik patrzył na Jerkara. Łucznik uciekał przerażony. Uciekał najszybciej jak potrafił. Podnosił się i kuśtykał kilka metrów po to by po chwili znów paść na twarz. Łuk leżał w śniegu. Podobnie jak wielki młot Viviego i kilka mieczy i toporów.

W końcu wstał i ruszył do Jerkara. Nie spieszył się. Zaczynał czuć głód.
- Jerker, stój. Mogę cię wyleczyć - powiedział będąc kilka kroków za łucznikiem, który właśnie próbował się podnieść kolejny już raz. Jedyną jego reakcją na słowa aftergangera było przyspieszenie swoich prób. W końcu Erik złapał jego nogę i przyklękając unieruchomił go. Również z jego ciała wyjął strzałę.
- Cóż, w takim razie pomogę Ci na siłę… - panikujący łucznik próbował się zasłaniać, wyszarpywać, jednak wampir obszedł go i w końcu unieruchomił przyciskająć nadgarstek do ust. Próbujący się wyrwać w panice człowiek ugryzł go odruchowo. Krew wampira płynęła wprost do ust rannego. W tym czasie Erik szeptał mu do ucha słowa:
- W tej krwi jest moc. Jeżeli będziesz chciał się wyleczyć, to się uleczysz. Jedna myśl i znów pobiegniesz. Ale pamiętaj, że mogę cię znaleźć gdziekolwiek. Dlatego, jeżeli nie chcesz sprowadzić na siebie mojego gniewu, to pójdziesz pomóc temu leżącemu tam Arabowi. Gdy odzyskaja przytomność to wyjaśnisz im to co mówię ci teraz, tak?
Przerażony człowiek skinął kilkukrotnie szybko głową.

Wampir wstał. Było zimno. Pewnie przez całą tę krew, którą obdarował pole bitwy. Ruszył w stronę bramy w palisadzie. Po drodze mijając podnoszącego się na kolana Gunnara. Położył mu dłoń na ramieniu i tak nie pasujacym do sytuacji miłym szeptem rzekł tuż przy uchu ghula:
- Pamiętaj, że jeżeli będziesz posłuszny, to nigdy nie zaznasz gniewu Hryma. Pomóż Jerkerowi.
Poklepał go jeszcze i ruszył tam, gdzie ostatnim razem widział strażników szarpiących się z drzwiami dla dwóch srebrnych monet.Po drodze wyrwał z ziemi swój topór i przytwierdził go do pasa
Za jego plecami przerażeni ludzie poczęli wpadać do lodowatej wody, pozostawiając za sobą obozowisko i rozpalone ognie. Brodząc i pchając się zanurzeni w falach rzeki, gnali przepychając się i podtapiając tych co stali im na drodze, by czym prędzej dostać się do łódek i łodzi.
Między nimi była tez i załoga Erika - lecz ten afterganger skupion był jedynie na bramie do wciąż niedostępnego dla niego potężnego Aros.


Straże nadal na palisadach stały, a widząc zbliżającego się ku bramom Erika, strzały wypuściły.
Afterganger uniósł tarczę osłaniając możliwie dużą powierzchnię swojego ciała.

Uchwycił jednak skórzany uchwytu nie wytrzymał. Z cichych trzaskiem pękł wybijając jarla z równowagi pewnego chwytu. W tym też momencie zabłąkana, płonąca strzała wbiła się mu w ramię. Poczuł to. Poczuł wyraźnie jak jego bestia kuli się w sobie gdy on patrzył na płonącą strzałę. Wszystko trwało ułamek sekundy, niemal odruchowo chwycił strzałę i wyrwał ją ze zbroi. Czuł to w sobie… tuż pod skórą… jego największa siła wiła się ze strachu. Jednak on, Erik, opanował się na tyle, by nie rzucić się do szalonej ucieczki zupełnie inaczej niż jego załoga.

Erik

Otworzył oczy w gęstości nocy. Ból trawił jego ciało, bestia pełzała pod skórą choć w przebłyskach trzeźwych myśli nie czuł głodu. Był nagi. Świadomość zaczynała go wypełniać. Wciągnął powietrze, nie dlatego, że szukał oddechu. Interesował go zapach. Gdzie był? Jak się tu znalazł? Kto obdarł go ze zbroi? Zaczął wodzić dłońmi po swoim ciele. Czuł ból, jednak samo uczcie zdawało się pulsować. Chciał się zorientować gdzie jest jego źródło. Tak jak chciał się dowiedzieć kto go nakarmił. Czyżby Hrym o niego zadbał?
Wciągnięte powietrze przepełnione było zapachem zwierząt, odchodów, siana i potu. Gdy wpatrzył się w ciemność zaczynał dostrzegać zarysy dachu, w jednej części zapadłego. Leżał na zbutwiałym sianie, pomiędzy drewnianymi korytami, zasłonięty nimi przed wzorkiem przypadkowych przechodniów.
Czuł się osłabiony i … z trudem szukał porównania… Przez lata zdołał sporo wrażeń odrzucić w cień niepamięci. Pierwsze co przychodziło jarlowi do głowy to, że został otruty. Gdy skoncentrował się na źródle bólu, wspomnienia przeszyło mu odczuwane na nowo uczucie przebijania. Rana musiała być na plecach. Dłonią zaczął je gładzić. Pod opuszkami czuł kolejne blizny układające się w skomplikowane wzory. Chwilę zajęło mu zlokalizowanie świeżej rany. Skupił się w sobie, żeby doprowadzić swoje ciało do porządku. Czuł jak krew w nim krąży gdy skupił się na leczeniu swego ciała.
Poczuł jednak bardzo szybko, jak rana zasklepia się jedynie odrobinę, a reszta vitae krąży wokół zranienia nie wchłaniając się, nie zasklepiając rany. Rana była okrągła, na wysokości serca, poszarpana i piekąca, wywołująca słabość całego ciała. Podniósł się. Otrzepał nieco błota i innych zabrudzeń. Postanowił poszukać jakiejś wody, żeby się obmyć. Powoli ruszył przed siebie nie przejmując się swoją nagością
Od dawna nie czuł zawrotów głowy, lecz gdy wstał i pochylił musiał wstrzymać się jednego z koryt by nie wylądować ponownie twarz na klepisku. Zachwiał się i łapiąc równowagę jak dziecię małe ruszył na zwiedzanie. Chata jednak wyglądała na opuszczoną, sprzętów było tu niewiele, a te co były mizernej jakości i wartości. Szedł powoli, jakby ucząc się chodzić od nowa. Gdy podpierał się o różne przedmioty zastanawiał się, kto mógł tutaj przebywać i właśnie tutaj go wrzucić. W końcu ruszył do wyjścia, najpierw opierając się o drzwi i czekając nieco. Umysł mówił mu, że najpierw powinien wsłuchać się w to co jest za drzwiami. Ciało zaś, mówiło, że jeżeli ruszy za szybko, to znów wyląduje w błocie. W końcu pociągnął drzwi, żeby wyjść.
Szarpnął drzwiami i niemal równowagę stracił bo drzwi niemal w ręku mu zostały. Kolebały się na jednym zawiasie, trzymając jeno dzięki sprytnemu ich ułożeniu.


Noc przepełniały dźwięki zwierząt, jakieś pierwsze cykające robactwo dawało przedwczesny koncert. W dali zaszczekał pies, dobiegało go echo ludzkich głosów dobiegające z dala.
Przed nim zaś … Aros dumnie ukazywało swój majestat. Niewielkie wzniesienie terenu, na którym znajdowało się jego nędzne schronienie było zupełnie poza obszarem głównych zabudowań. I z dala od najmocniej strzegących straży.
Erik poczuł się jakby zdobywał perłę Jutlandii nawet nie od kuchni lecz od wychodka.

Afterganger ruszył chwiejnym krokiem przed siebie. Skupiał się na tym, żeby poruszać się przy zabudowaniach. Zawsze łatwiej było skryć się w cieniu, gdy ktoś nadchodził. Tak sobie to tłumaczył. Nie chciał przyznać przed sobą, że łatwiej będzie oprzeć się o ścianę jakiegoś budynku niż upaść.
Pierwsze zabudowania wydawały się być tak daleko…
Siłą woli parł do przodu by w końcu dopaść jednej z beczek stojących przy chacie. W środku niemowlę płakało, głos wdzierał się jarlowi w nieco otumaniony umysł. Szedł dalej. Sam nie posądzał się o tak wielkie samozaparcie. Czy to mu się wydawało, czy też kolejny budynek był jeszcze dalej niż poprzedni? Zacisnął szczękę i szedł dalej.
Trafił w końcu na studnię, nie oblężoną o tej porze nocy. Nie wiedział skąd przyszedł już bo sieć ulic i uliczek zaczęła stanowić labirynt. Przed nim tętniło życie. Słyszał je. Widział ogniska rozpalone w dali. Za sobą zostawiał mrok i ciszę. To wszystko było bez znaczenia. Najpierw chciał się obmyć. Zaczerpnął nieco wody ze studni. Najpierw przepłukał usta. Myślał o tym jak podano mu truciznę. Myślał jak ją z siebie wypłukać. Przechylił drewniane wiadro i zaczął pić wodę. Zimny płyn spływał mu gardłem, aż natrafił na martwy żołądek. Reakcja organizmu była niemal natychmiastowa. Mięśnie napięły się, a sam Erik zgiął się w pół i zwymiotował. To co wypłynęło z jego trzewi nie pachniało już wodą. Jednak oczyszczenie nie przyszło. Jarl uniósł wiadro nad siebie i oblał się wodą, tak, że spływała po jego włosach, brodzie i ramionach. Zmywając co bardziej nawarstwiony bród. Gdy skończył się oczyszczać zaczął rozglądać się wokół. Jednak w mroku panowała cisza. W tej części miasta próżno było mu szukać ludzi. Gdzieś w oddali słyszał szum ludzkich głosów. W końcu zaczął podążać w tamtą stronę. Tym razem skupiał się już nie tylko na ochronie przed upadkiem. Tym razem rozglądał się też, za czymś czym mógł się okryć
- Ingeborg, gdzie jesteś. Ile spałem? Kto mnie karmił - mówił coś pod nosem, jednak szukał w sobie mocy krwi.
Niepewność wypełniła jego umysł na mgnienie oka. Czy to karmienia otumanienie go obezwładniało? Ktoś specjalnie go truł?
Szedł, powoli kroki stawiając po ulicach miasta które im bliżej serca miasta, bardziej zadbane i cywilizowane się zdawały. Pomiędzy chatami pierwszą osobę zobaczył, co przystanęła na widok nie zwykły.
- Pomóż - rzekł głosem, który w pierwszej chwili wydał się mu jakiś obcy - pomóż mi - powtórzył afterganger zbliżając się do pierwszego napotkanego człowieka
- Co Ci dolega? - odpowiedź padła ostrożna i obawy słyszalnej pewna. Mimo to, mąż średniego wieku zbliżać się począł ostrożnie
- Chyba ktoś mnie otruł. Pomóż. Podejdź bliżej - głos Erika był niższy niż wcześniej. Jego mokre nadal ciało połyskiwało w nikłym świetle.
Mieszkaniec Aros ruszył w stronę jarla:
- Kto otruł? Straż trza wezwać, po znachora słać. - wciąż niepewny był lecz wiedziony uwodzicielskim, niskim głosem Erika podążał w jego kierunku by stanąć zdumionym poza jarla się wpatrując.

Chata wuja Freya

Podążając za Elin wskazaniami dotarli do chaty najętej.
Volva zaś zadowoloną być mogła bo wzór uliczek rozpracować zumiała - przynajmniej tej części Aros. Ciekawość budzić mogło w niej czy pozostałe są budowane na podobnym planie.
W obozowisku mniej ludzi się kręciło, wśród nich Ubba i Halfdan. Wojowie widząc nadchodzących z mroku nie czynili ruchów gwałtownych, jednak ci, co spostrzegawczy byli zoczyli, że gotowi byli by atak możliwy odpierać.
W chacie zaś Volund, Bjarki, Karina i Chlo byli z ciemnoskórym niewolnikiem, który włosy Franki rozczesywał.

Dopiero teraz skald kaptur zdjął a wraz z nim z płaszcza się wysupłał rzucając go w kąt. Na oko mógł być niewiele, może kilka lat starszym od jarla Tissø, ale wszak obaj aftergangerami byli i wiek z oblicza oceniony zdradliwym musiał być. Dość długie bo lekko niżej ramion sięgające, jasno brązowe włosy były zmierzwione i utrzymane w lekkim nieładzie, a krótka broda dopełniała owalnej, przyjemnej dla oka twarzy. Odziany był dostatnio w tym w kolczugę sięgającą półuda. Wzrok swój wpił w Eryka a choć lekkie zmarszczki w kącikach oczu powstałe jeszcze za życia wskazywały skorość do uśmiechu i pozytywne do życia nastawienie, to teraz wzrok miał zły.
- Freyvind syn Lennarta z Roskilde, przez krew syn Eyjolfa i brat Agvindura. Przysłał nas on tu jako i Ciebie. W tym samym zdaje się celu - odezwał się w końcu, głos zaś miał przepełniony czymś co urzekało, zwracało uwagę, nie pozwalało o sobie szybko zapomnieć.
Volva u boku skalda prosto stała, pan na Tissø mógł teraz dostrzec, że złote włosy w nieładzie kompletnym były, a strój bogato zdobiony haftami miała i biżuterią obwieszona jej szyja była. Nie odzywała się, gdyż przedstawiona już została jeno na męża patrzyła uważnie.

Erik od wejścia do chaty bacznie obserwował. Przysiadł na pierwszym drewnianym stołku, który udało mu się znaleźć. Uśmiechnął się do Chlo niemal mimowolnie. Po chwili pokłonił się.
- Sam tu przybyłem. Nikt mnie nie przysłał. Jeno o pomoc poproszon zostałem. Erik Slangenson, jarl na jeziorze Tyra. Nie jestem nic winien mym rodzicom, czy dziadom, toteż nie widzę powodu by pamięć ich tu przywoływać - młodzieniec zdawał się być arogancki w swojej wypowiedzi.
Nim jednak mówić skończył wzrok jego na wysokim, milczącym mężczyźnie o obliczu, które sprawiło, że wszystko wokół istnieć przestało. Pełne spokoju spojrzenie wyzierało spod ciemnych brwi i rzęs okalających ciemnobrązowe źrenice. Łuk warg, prostota nosa, wysokie sklepienia policzków nadawały tej postaci szlachetności tak niespotykanej, że wywoływała odruchowe westchnienia, zapadała w pamięć na wieki. Jarl patrzył z uwagą. W pierwszej chwili myślał, że to majak wywołany trucizną, później zaś mimowolnie rozchylił usta. Wciągnął powietrze jakby chcąc poczuć zapach pomieszczenia, jakby chcąc by na język opadł kurz stąd właśnie. Chcąc jak najwięcej zapamiętać z tego cudnego spotkania. Nie miało znaczenia to co mówił, to po co przybył. Ani też to, że był otoczony przez innych takich jak on. W końcu zamknął usta i pochwycił swój nos między palec wskazujący i kciuk. Zamknął oczy i czekał. Jakby sen, który trwał miał się rozwiać.
Pogrobiec zdawał się wcale nie poruszony tym. Wzrok jego jak gdyby na raz na Eryku i na innym świecie jakimś spoczywał, widział go, ale patrzył na coś… na kogoś może innego. Przepiękne oblicze niosło nieludzką obojętność, albowiem inaczej jak mogłoby być tak nieludzkie? Skinął rodzeństwu swemu przez krew:
- Bez porażki. Rad jestem, że tak prędkoście wrócili. I ja wnet... powrócę. - i z tymi słowy narzucił płaszcz co dlań jeszcze Chlo znalazła i jedną ręką kaptur zaciągając chatę opuścił.
Franka się roześmiała i jej śmiech perlisty przeszył powietrze. Zwinnym ruchem do Freyvinda podeszła wsuwając się pod ramię:
- Nie uprzedziłeś gościa, panie? - uśmiech w oczach miała gdy rozbawiona spoglądała w górę na skalda to na jarla Tissø, co rażony siedział bez ruchu. Ingeborg za to co przy Eriku się pochylała złym spojrzeniem we Frankę cisnęła.
Skald uśmiechnął się podchodząc do Chlo.
- Uprzedzać nie było czasu. - Wplótł rękę w jej włosy. - dowiedziałaś się czegoś na mieście?
Dziewczyna zamruczała cicho i powieki nieco przymknęła pod dotykiem Freyvinda. Skinęła głową i w oczy zaglądnęła. Najwyraźniej na osobności słowo zamienić chciała. Wtulona w bok aftergangera ciepłem niemal parzyła.
Elin tymczasem do Kariny się zwróciła cicho.
- Znajdź, proszę jakiś przyodziewek dla jarla… Lepiej się z pewnością wtedy poczuje.
- Od Bjarkiego wziąć na opłaty? - spytała dziewczyna ostrożnie obchodząc nowo przybyłego, łuk daleki zataczając przy tym.
Gdy usłyszał coś na swój temat Erik się ożywił.
- Dawnoście przybyli do Aros? Co wiecie o lokalnym jarlu? - choć mówił spokojnie, to nadal nie patrzył na nikogo. Dziwny piskotliwo-ćwierkający dźwięk posłyszał za sobą. Na jego ramię wskoczyła mampka, ciekawska i wszędobylska. Jorik począł ją nawoływać cicho:
- No chodźże tu, zołzo jedna… - machał dłonią rozpaczliwie, trzymając owoc - przysmak zwierzaka. Znęcona zapachem egzotyczna zabaweczka skoczyła w stronę Jorika mocno odbijając się od ramienia Eryka. Ten zdawał się jednak jej nie zauważyć, lub ignorować. Być może to przez otępienie wywołane ranami.

Volva głową skinęła Karinie i do pana na Tissø ponownie się zwróciła.
- Dzisiaj dopierom wpłynęli. Wiemy jeno, że zaginął. - Odpowiedziała na jego pytanie widząc, iż brat Chlo się zainteresował.
Jarl tym razem spojrzał na Ingeborg.
- Gdzie nasz statek? Tam mam jeszcze jakieś odzienie. I trochę kosztowności.
- Zacumowany w zatoce - rzucił Gunnar po raz pierwszy się odzywając. Przepuścił też wychodzącą Karinę.
- Chlo na przeszpiegi poszła. Nim wieści i to czego dowiedziała się powie, dwa słowa na osobności zamienić musimy. - powiedział Frey zastanawiając się co blondynka utrafiła, że przy wszystkich mówić nie chce.
- Co się stało, gdy tu przybyliście? Pamiętacie? - Volva jarla zapytała.
- Taa - powiedział niby od nie chcenia jarl. Tak naprawdę zależało mu na tym, żeby nikt z jego podwładnych przypadkiem się nie odezwał. Frey tymczasem Bjarkiemu głową kiwnął i wskazał dyskretnym ruchem Erika, sugerując, że potem ogromny Duńczyk mu opowieść jarla powtórzy. By nie tracić czasu wraz z Franką do izdebki się udał.
- Po moim przybyciu nie okazano mi należnego szacunku. Odmówiono wejścia do miasta. Gdy poprosiłem ponownie to nas zaatakowano.
Elin pokiwała powoli głową.
- I dopiero po trzech dniach żeście się zbudzili… - Stwierdziła z namysłem. Nie mając pojęcia co o tym sądzić. Jeśli wpadłby w letarg z powodu odniesionych ran, to sam tak po prostu by z niego nie wyszedł. - Spragnieni jesteście?
Jarl jeno pokiwał głową. Nie był w prawdzie spragniony, jednak wiedział, że wiele krwi mu braknie. Tym bardziej, że przybycie towarzyszy przerwało mu pożywianie
- Swą krew oferujesz pani? - w głosie aftergangera było coś takiego, co kazało myśleć Elin, że jest nią zainteresowany. W dodatku patrzył się wprost w jej oko wyzywająco i uśmiechał się.
Volva zamrugała zdziwiona i uśmiechnęła się delikatnie.
- Zapewniam Was panie, iż mojej krwi nie chcecie spróbować. - Odparła spokojnie.
Wstał z miejsca które zajmował i ruszył w jej stronę. Nie przejmując się w cale tym, że płaszcz rozsuwał się z każdym krokiem. W końcu jednak stanął tuż przed volvą. Spojrzał w jej oko i wyciągnął dłoń do jej twarzy.
- Jednooka. Dziecię Lokiego. Męczyli cię pewno za młodu - stwierdzał bardziej niż pytał. Dłoń zaś złożył na jej policzku i kciukiem delikatnie potarł

Strach przez chwile przemknął po jej twarzy, gdy wspomniał imię Pana Ognia ale rękę jego strąciła odsuwając się.
- Radzę znaleźć sobie człowieka do zaspokojenia Twego głodu, panie. - Uśmiechnęła się kły pokazując.
I on się uśmiechnął.
- Czyżbyś nie zaznała nigdy przyjemności pocałunku aftergangera? A może wspomnienie Lokiego wywołało w Tobie złe wspomnienia. Racz więc wybaczyć. W sumie gdyby mnie wyrzucono, że łączy mnie coś ze sternikiem okrętu z paznokci, to też pewnie zareagowałbym złością - pokłonił się grzecznie i zrobił krok w tył pozwalając volvie na odzyskanie nieco przestrzeni osobistej
Zaśmiała się krótko ale uważnie go teraz obserwowała.
- Powiedzmy, że nie wszystkim pozwalam zakosztować mojej krwi. - Odparła spokojnie z żalem nie znajdując żadnego ze swych braci obok. Podświadomie potrzebowała ich wsparcia - I tym razem mimo uszu puszczę uwagę o Panie Kłamstwa. Zmęczeni jesteście.
- Rannym jest - podążał za nią wzrokiem. W końcu ruszył chwiejnym krokiem w jej stronę.
- A może to ty pani, krwi aftergangera zakosztować pragniesz? - rzekł do jednookiej.
- Chorzy jesteście… - Odparła na to nagle Elin marszcząc brwi i dłoń do jego czoła przykładając by zetrzeć krwi kropelki i móc je powąchać. - Krew masz obcą… - Rzekła po chwili wracając spojrzeniem do pana na Tissø. - Może to to słabość powoduje… - Zerknęła na berserkera na chwilę jakby się nad czymś zastanawiając. - Z kogo ostatnio piliście?
Oczy wampira zwęziły się. W jego umyśle zaczynały składać się pewne fakty. Jednak więcej w nich dziur było, niż materii która mogła pozwolić na rozwiązanie sprawy.
- Nie był łaskaw imienia zdradzić. Ale raczej nie o tego człowieka ci idzie.
Pokiwała powoli głową rozcierając krew w ręce.
- Muszę to sprawdzić… - Zerknęła na wejście do drugiej izdebki zastanawiając się kiedy Freyvind i Chlo wrócą.
Erik wrócił na niski drewniany zydel, na którym rozsiadł się wygodnie, po czym osłonił swe ciało płaszczem.
- Czy wszyscy nasi ludzie są w mieście? - pytanie rzucił do Gunnara. - Czy pokazał się już Szeptacz?
- Część ludzi na statku siedzi, część w mieści. Ulf wieści zbiera. - odparł wielki wytatuowany wiking. Do chaty Karina weszła na powrót niosąc zawiniątko. Podała je volvie sama nieco za plecami zebranych przemykając i koło Jorika poza wzrokiem ciekawskich usiadła.
Wiedząca niechętnie do pana na Tissø podeszła i ubranie mu podała.
- Nim do swych rzeczy dotrzesz. - Odrzekła podając mu zawiniątko i odsuwając się lekko ponownie.
Gdy tylko podała mu pakunek, to na moment jego dłoń o jej dłoń się otarła. Znów spojrzał jej w oczy i uśmiechnął się serdecznie.
- Dziękuję - rzekł i ukłonił się z szacunkiem. W końcu wstał i ruszył do rogu pomieszczenia.
- Gunnar, chodźże tu, osłoń mnie.
Gdy wytatuowany brodacz przytrzymywał płaszcz Erik z Tissø zakładał podarowane ubrania