Rozmowa z Duchem Wielkiego Bagniska, czyli o tym jak wszystko idzie jak po sznurku.

Prawdę mówiąc Igor był lekko zdumiony ofertą, a może raczej narzuceniem swojego zdania, Ducha Wielkiego Bagniska. Zabawne w tym było jednak to, że planował i tak złożyć mu właśnie taką propozycję. Oczywiście z własnych samolubnych pobudek. Otóż, posiadanie takiego ducha, który co prawda powoli by odzyskiwał siły, było wielce pożyteczne. Jego wiedza i darmowe ostrzeganie o tym czy kto nie myszkuje po jego terenie były co najmniej korzystne. Można powiedzieć, że upatrywał w nim swojego rodzaju nauczyciela i stróża... a zapłata była stosunkowo niewielka. Tylko trzeba było się pozbyć tych ślimaków-szkodników i okazywać szacunek, bo w sumie co mogło pójść nie tak z tym planem?

- Będę wielce zaszczycony z Twojego towarzystwa. - odpowiedział z uśmiechem Szaman - Jestem pewny, że mogę się wiele od Ciebie nauczyć. Tym bardziej, że w tych czasach trudno o prawdziwą wiedzę z Dawnych Czasów.

Walka o lepszy byt działek, czyli słów kilka o ludzi przekonywaniu.

Szło różnie. Jedni byli bardziej upierdliwi, lub głupsi od innych, ale na szczęście kilka osób dało się przekonać do wymiany piecy... tylko będzie musiał się upewnić, co do tego na co zamieniają. Ogólnie wiedział, że będzie to przeprawa na internetach w poszukiwaniu specyfikacji i niejedna wizyta po sklepach, by podsunąć akurat te które są korzystne... ale czego się nie robi dla spokoju duchów natury?

...tym bardziej, że jeśli by zostawił te duchy samopas i nic nie zrobił to weszłyby mu na głowę i spać nie dały..

Jednak nie wszyscy byli podatni na perswazję. Pośród wyjątkowo topornych znalazło się jednak kilka perełek i o nich można by wspomnieć. Szczególnie, że Igor lubił ludzi trudnych. Na nich najlepiej szlifowało się swoje umiejętności, a każdą praktykę wręcz witał z otwartymi ramionami. W końcu w tych czasach ciężko było o dobrego interlokutora...

Pierwszym ewenementem okazał się staruszek. Bidulek widocznie już na zdrowiu podupadający, ale wciąż się mocno życia trzymający. Jak żyw wierzył w teorie spiskowe i te teorie miał zamiar obrócić przeciwko niemu.

- Dlatego trzeba wiedzieć co kupować, by nie przepłacać, a korzystać przez długie lata i mieć piecyk wart swojej ceny w złocie. Piecyk z którego jeszcze nasze wnuki będą korzystać. Odwiedzi mnie Pan jutro... powiedzmy w południe? Mam bardzo dobry piecyk, naręcze drewna starcza mi na prawie cały dzień, bo ciepło oddaje i trzyma wręcz rewelacyjnie, a przy okazji poznamy się lepiej. Jestem tu nowy i z chęcią bym poznał sąsiada przy herbacie, lub kawie.

Kolejnym ciekawym przypadkiem okazała się miła, acz naiwna, starsza pani stosująca chemię w ilości wystarczającej by struć konia... a co dopiero glebę i wszystkie rośliny. Jeśliby się jej nie wyprowadziło z błędu to niedługo czekać, a rosnąć będzie tylko to co uodpornione... czytać modyfikowane genetycznie.

- Ta miła pani z telewizji bierze grube pieniądze za to by właśnie promować preparaty które to ani skuteczniejsze niż natura, ani tanie, nie są. Pamiętam jak za młodych lat kiedy jeszcze hodowałem storczyki na parapecie w domu podlałem je promowaną chemią... co tu dużo mówić. Zmarniały mi. Gdyby nie rada mojego świętej pamięci dziadka to bym ich nie odratował. Wymieniliśmy ziemię na mieszankę torfu i kory, podlaliśmy odrobiną rozcieńczonego piwa... i wspaniale mi odrosła i przepięknie rozkwitła... - Igor zamyślił się na chwilę sięgając po wspomnienia... nie takie całkiem prawdziwe... by oddać chwilę - ...to były piękne czasy. Od tamtej pory nie używam chemii i wszystko mi rośnie ładniej i dojrzalej niż kiedy ją stosowałem, a tym kłamcom i naciągaczom z telewizji mówię "nie". Trzymam się dobrych dziad mojego dziadka który zawsze mówił "natura wymyśliła lekarstwo i nawóz na wszystko" i jestem szczęśliwy. Oszczędzam na chemii i żyję w zgodzie z roślinami, a one to wiedzą. Właśnie, wiedziała pani, że rozmawianie z kwiatami sprzyja ich rozwojowi? Sam się dziwiłem, ale... to prawda.

Jednak po rozmowie z przyjazną staruszką przyszła pora na młodzika. Lat naście i Michał musiał przyznać, że jego argumenty sprawiły, że delikatny uśmiech zawitał na jego twarzy. Cóż, myślenie miał całkiem "cywilizowane".

- Skoro ziemia wszystko przyjmie, może wykopiesz dziurę na działce i zakopiesz w niej wszystkie śmieci? Po co fatygować się do lasu i tracić na benzynie, ryzykować spotkanie z leśnikami, czy strażą miejską? W końcu ziemia wszystko wchłonie, prawda?

Co prawda wiedział, że młodzik zacznie zaprzeczać i się wykręcać, ale to było częścią gry. W końcu kto by śmiecił na własnym terenie? Tak czy inaczej miał zamiar wykorzystać tą nagłą zmianę w myśleniu młokosa by przekonać go do pozbywania się śmieci w cywilizowany sposób. Czyli wywożąc je. Obracanie kota ogonem... jak on to lubił.

Takie to przygody tego dnia miał biedny Szaman w swojej walce o dobro działek... lecz zbliżał się już powoli zmierzch, a on miał w planach jeszcze ugościć swoich towarzyszy broni. Starą i młodą gwardię, czy jak to w tych czasach się to zwało, a jutro? Jutro było całkowicie osobną historią... równie pracowitą, i równie ekscytującą.

Spotkanie u Szamana, czyli planów knucia ciąg dalszy... z niespodzianką.

Domena Igora nie zachwycała. Ot, trzy działki połączone w jedną z drewnianym domkiem z bali na tej po lewej stronie i z dwoma okropnymi pustakami po prawej. Trochę drzewek, trochę krzaków, a wszystko zarośnięte jak nieboskie stworzenie.

Szczęśliwie ogień w palenisku się tlił, a na ruszcie znajdowała się karkóweczka i kiełbaski od znajomego rzeźnika, oraz troszkę chlebka, by był bardziej chrupki. Wnętrze jego Sanctum nie było nadzwyczajne, choć główny pokój był całkiem spory. Na środku znajdował się stolik z czterema krzesłami, pod kominkiem stary fotel, a w rogu większych gabarytów wersalka. Do tego szafa, kredens i puste półki. Widać było, że Szaman dopiero się wprowadzał. Centralny stół zastawiony był plastikową zastawą. Pod nim znajdowało się parę zgrzewek piwa i dwie flaszki wódki, oraz kilka kartonów soków tłoczonych. Tak, tłoczonych, bo napojów z koncentratów czy innych ekstraktów znieść po prostu nie mógł.

Na słowa wilkołaka zamyślił się poważnie. Ten biznesmen stanowił problem, bardzo poważny problem, a kiedy doszedł w głębi siebie do decyzji powiedział.

- Zwykłym przekonywaniem go nie weźmiemy. Trzeba napędzić mu takiego stracha, by całkowicie odpuścił. W tej kwestii jednak na mnie nie liczcie... - lisi uśmiech pojawił się na jego twarzy - ...ja jestem dobrym Thearch'ą.

- Wracając jednak do poprzedniej kwestii... - powiedział z dozą namysłu - Tass... to skondensowana energia magiczna która powstaje kiedy energia Źródła nie zostanie pobrana przez Władającego. Nie znam układu sieci geomancyjnych w tej okolicy, ale jeśli rzeczywiście na przecięciach znajdują się Źródła to możemy oczekiwać zdrowej ilości Tassu rozsianej po całej Zielonej Arkadii. Pozyskanie jej ułatwiłoby nam wymuszenie współpracy wśród Zakonów... być może nawet rozwiązując nasze problemy z ubekiem i biznesmenem.

Leniwy uśmiech pojawił się na jego twarzy po czym sięgnął do kieszeni płaszcza i wyciągnął dużego skręta i pomachał nim lekko w powietrzu.

- Reflektuje ktoś na odrobiną relaksu? - zapytał kładąc nacisk pomrukiem na ostatnie słowo widocznie zadowolony z czegoś.

Wtedy nagle widać było, że myśl zawitała mu w głowie.
- Jest jednak szansa, że da radę go przekonać "miękkimi" środkami perswazji... - powiedział z z wyraźnym zadowoleniem - ...ale to będzie wojna podjazdowa.

Na propozycję Babci Kwiatek i 'prośbę' Wróblicy Igor skinął głową i powiedział, wręczając blanta starszej pani by czyniła swoją magię.
- To całkiem dobry pomysł. Jestem pewny, że ktoś z naszej Gwardii da sobie upić krew. W końcu obniżenie jej ilości w organizmie stymuluje wytwarzanie nowej, a to jest wielce zdrowotne. W końcu od zarania dziejów upuszczanie krwi było jednym z sposobów na zapewnienie żywotności i zdrowia.

Następnie przyszła kolej by odpowiedzieć na dalsze pytania. Na które to miał dobrą wiadomość. No, powiedzmy.
- Rozpocząłem ciężką pracę nad skargami naszych duchów. Zajmie to trochę czasu, ale powinno pójść w miarę gładko. Przewiduję, że w ciągu najbliższego miesiąca powinny wszystkie zostać załatwione pozytywnie. Tyle w gestii wstępnych wyliczeń, choć zakładam, że stanie się to wcześniej. Wszystko zależy od zmiennych które są poza moim zasięgiem.

Pogładził brodę w wielkim zamyśleniu opierając się o o ścianę. Miał pomysł co zrobić z Witkowskim. Najlepsze pomysły zawsze wychodziły przypadkiem podczas pracy z ludźmi. Można powiedzieć, że działały "na drugim kanale" niezależnym od głównego, świadomego.

- Mam też pomysł co zrobić z Witkowskim, ale dla pewności będę musiał trochę pogrzebać. Jak się uda zyskamy cennego sojusznika. Jak nie to nic wielkiego się nie stanie i otworzą się furtki do dalszej pracy nad nim. - Lisi, cwany uśmiech pojawił się na jego twarzy - Muszę tylko wybadać dokładnie co mu siedzi w głowie, a dalej pójdzie bez problemów myślę.

Zaśmiał się lekko jakby czymś rozbawionym. Tak, zdecydowanie planował sprawić by UBek jadł mu z ręki. Potrzebne było tylko upewnić się kilku rzeczy i pociągnąć za odpowiednie sznurki. Choć nie należał do osób szczególnie religijnych, gdyż religię uważał na jedną z fasad Kłamstwa, to mimo wszystko zanucił sobie zapewne wszystkim znaną piosenkę... a mianowicie "Barkę". Ludzie byli jak ryby. Odpowiednia pora, odpowiednia zanęta, odpowiednia przynęta i wszystko szło gładko!

- Rozumiem, że nie chcemy się wiązać zbytnio z Zakonami... - stwierdził adresując Śmietankowego Szamana - ...ale nawet oni nie są szaleni na tyle by porywać się na księżyc. Mają większe zmartwienia z Wieszczami Tronu którzy dość aktywnie działają w naszym rządzie i kościele, by rozciągać front. Nie mniej mogą być pożyteczni. Zostawcie to mi. Może moja pozycja w Srebrnej Drabinie nie jest nadzwyczajna, ale mam swoje bonusy i przywileje.

Oj tak, miał je i miał zamiar je rozszerzyć. Książki, łapówki, zacieśnienie personalnych relacji. Zabawne jak dobrze się złożyło, że akurat tutaj trafił. Choć Igor zapewne nigdy przed nikim tego nie przyzna, ale szanse by się wybić wzrosły drastycznie od kiedy został wplątany w sieć Zielonej Arkadii i miał zamiar z tego skorzystać. Jedyną przeszkodą były jego znikome ilości zdolności, ale w polityce magów nie to się liczyło. Przynajmniej nie tak bardzo jak w innych Zakonach...

- Na polowanie jak najbardziej chętny. Przyda się rozruszać kości i po praktykować trochę mojej sztuki. Tym bardziej, że ostatnio nie miałem większych ku temu możliwości. - stwierdził lekko, uśmiechając się przy tym uroczo. W końcu rozwój zdolności magicznych przychodził z praktyką. Kim byłby gdyby nie skorzystał na tym?

Igor spojrzał na Różę przeszywająco. Jej samowolka kosztowała go sojusznika i co tu dużo mówić był mocno z tego faktu niepocieszony. Prawdę mówiąc był zły. Wściekły nawet, ale zbił większość z tych emocji w sobie przyjmując maskę chłodu. Po zachowaniu kobiety mógł sądzić, że to wydarzenie na nią wpłynęło. W sumie było to dość oczywiste, ale nie czuł żadnego powodu by jej współczuć. Naważyła piwa to teraz będzie musiała je wypić. Za błędy się płaci, a niektóre zostają z ludźmi do końca życia.

- Naiwna dziewczyno... Dzięki Tobie straciliśmy cennego sojusznika! - warknął cicho. - Nie wiem do jakiego Zakonu należysz, ale my w Srebrnej Drabinie znamy wartość cierpliwości!

Jeśli miał jakieś podejrzenia co do tego do jakiego Zakonu należała Róża to teraz był niemalże pewny, że była to Wolna Rada. Co prawda mógł się mylić, ale żaden Zakon Diamentu nie porwałby się na takie szaleństwo, a już zdecydowanie nie bez konsultacji, czy rady.

- Następnym razem skonsultuj się z nami... - powiedział już bez warknięć i jakby cieplej - ...co się stało to się nie odstanie. Nie ma sensu płakać nad rozlanym mlekiem. Nawet jeśli to było bardzo dobre, świeże mleko z dużą ilością śmietanki...

Dłoń Thearhy powędrowała do skroni i zaczęła ją delikatnie masować w namyśle. Witkowski nie żył. Cóż, jeden 'problem' mniej. Pozostała kwestia pozostałych i tego całego Polowania...

- Jak już mówiłem z chęcią zapoluję... - jego głos był ponownie w pełni opanowany i nawet uśmiechnięty - ...a w kwestii trucicieli życia naszych duchowych sojuszników... jeśli ktoś ma jakiś pomysł to z chęcią wysłucham. W końcu jedziemy na jednym wózku.