Francja; pn Francja; Paryż

Noemie nawet się ucieszyła widząc Woodsa całego i zdrowego. Tak jak się spodziewała ten nie okazał żadnego entuzjazmu na ich widok, więc i ona ograniczyła się do skromnego powitania. Szczerze jednak ucieszyła się widząc Sorena. Obiecała sobie, że jak znajdzie się tylko chwila na osobności to wypyta go o sprawę Gabrielle i jej podwładnych. Teraz jednak mieli inne zadanie.

- Skoro obaj są już w naszych rękach wypadałoby ich wstępnie przesłuchać. Tak na wszelki wypadek jakby tym ważnym świadkom coś przeszkodziło dotrzeć do Anglii. - Francuz nie ukrywał, że nie miałby nic przeciwko gdyby tym zajęła się trójka gości.

- Chciałabym się tym zająć. Oraz prosiłabym by przy przesłuchaniu Belga towarzyszył mi Funes, a przy przesłuchaniu Niemca, Gordon. - Noemie od dłuższej chwili ciekawa była co też wydarzyło się w Belgii. Miała też nadzieję, że uda się wyciągnąć z obu kaprali nieco informacji. - Lejenowi zaproponowałbym dołączenie do francuskiej armii, Fabera jednak trzeba na pewno jak najszybciej odesłać do Anglii.

Potem dłuższą chwilę wsłuchiwała się w wypowiedź Sorena.
- Muszę potwierdzić zmianę zadania z centralą. Archiwa są dla nas bardzo istotne. - Nie chciała nie zgadzać się na inne zadanie, ale nie z takimi materiałami opuściła Anglię. Nie znała też zamysłu swoich przełożonych. - Jeśli góra się zgodzi podejmiemy się zadania, chyba że, oddeleguję Funes i Gordon do pomocy, a sama udam się po państwo Joliot. Jest tam już dwóch agentów, tak?

- Co do ciekawostek związanych z kapralami, obawiam się, że musisz poczekać na przesłuchania. Mieliśmy duże opóźnienie, a i na miejscu nie było tak różowo jak byśmy chcieli. - Belgijka wzruszyła ramionami. - Będziemy z pewnością musieli uzupełnić ekwipunek, wszystko straciliśmy podczas wypadku, a nie mogłam pozbawić oddziału na froncie niezbędnej broni i sprzętu. Kajdanki Fabera wzięłam z posterunku policji.

Gdy skończyli spytała jeszcze Sorena czy chciałby się przejść i porozmawiać z nią o dawnej sprawie.

Woods stał na balkonie, paląc kolejnego już papierosa. Nie cierpiał francuskiego tytoniu, ale póki co był na niego skazany. Zapasy, które wziął ze sobą z Anglii, uległy niemal całkowitemu zużyciu. Zostały mu tylko trzy sztuki, które postanowił zostawić sobie na szczególnie czarną godzinę. Chociaż jeszcze chwilę wcześniej zastanawiał się czy taka nie nadeszła.

Wstępne przesłuchanie obu kaprali dało pewne efekty, ale w sumie nic specjalnego. Nowe rodzaje uzbrojenia, nowatorskie ich użycie, ot i tajemnica upadku belgijskiej twierdzy. W tym co mówił Lejen można się było po prawdzie dopatrzeć czegoś nietypowego, ale bez potwierdzenia z drugiego źródła, Woods nie zamierzał tego traktować inaczej niż owoców bujnej wyobraźni Belga. Niestety drugie źródło wybrało milczenie.

W każdym razie to i tak nie miało większego znaczenia. Zadaniem grupy Faucher nie było pozyskanie informacji od dwójki żołnierzy, a dostarczenie ich do Londynu, gdzie w obroty wezmą ich specjaliści od tego rodzaju zabaw. Frustracja Woodsa wymierzona była w coś zupełnie innego.

Trudno mu było uwierzyć w to co było napisane w depeszy, którą po przeczytaniu podała mu Noemie. Zamiast wracać do Londynu z odnalezionymi kapralami i archiwum paryskiej Spectry, musieli póki co pozostać na miejscu. Mało tego, praktycznie zostali oddani pod rozkazy Sorena, który zresztą już znalazł im jakieś zajęcie.

Na domiar złego przyszły kolejne złe wieści z frontu. Padło Lille, tysiące francuskich żołnierzy dostało się do niewoli. A tak ładnie się tam bili, przynajmniej jeśli wierzyć komunikatom prasowym. Jaka była prawda wiedzieli tylko w biurze propagandy.

Anglik wyrzucił niedopałek przez balustradę i wszedł do środka. Podszedł do Noemie i spytał możliwie cicho, tak by tylko ona go mogła usłyszeć:

- Błagam, powiedz że nie masz ochoty zostać chłopcem... to jest dziewczyną na posyłki tego Francuza.

Oczywiście wiedział jaką odpowiedź otrzyma. W końcu taki był rozkaz z centrali. Wiedział, że Noemie nie może odmówić, również dlatego, że naraziłoby to na szwank ich stosunki z paryskimi kolegami, ale po prostu musiał wyrazić swoją dezaprobatę dla tego pomysłu. Pomysłu, który za chwilę sam pomoże wprowadzać w życie... Ech, znowu nabrał ochotę na papierosa.

Francja; pn Francja; Paryż

Nomie spojrzała nieco zaskoczona na Woodsa. “Błagam” musiała przyznać iż nie spodziewała się iż takie słowo mogłoby przejść przez jego gardło. Nie skomentowała tego jednak.

- Nie.. nie mam na to ochoty, jednak rozkazy to rozkazy. Przyznaję, że potwornie kusi mnie by zostawić ciebie i Brygit byście mimo wszystko dopilnowali tematu archiwum. Jeśli jest tam już dwójka agentów to nie musimy wszyscy latać za tą rodzinką… tym bardziej że mogłoby być to bardzo podejrzane. - Belgijka wzruszyła ramionami i wyjrzała przez okno. - Decyzję jednak pozostawiam wam. Ja udam się do Joliotów by wypełnić polecenie dowództwa.

Faucher nie była w dobrym nastroju. Niedawno sporządziła kolejny raport z informacjami uzyskanymi podczas przesłuchań, a nawet z ich brakiem. Nie tłumaczyła Faberowi, jak bardzo się mylił licząc na obóz jeniecki. Ona nie mogła sobie tu pozwolić na brutalne przesłuchanie, tym zajmą się specjaliści z Agencji. Po tym co powiedział Joffrey nie mogli choćby nie spróbować wyciągnąć z Niemca informacji. Na jego nieszczęście. Samemu belgowi zaproponowała już spokojniej by udał się do Anglii. Zaoferowała mu że po ponownym przesłuchaniu, będzie mógł dołączyć do brytyjskiej armii. Z resztą poprosiła Agencję by o to zadbała i napisała do swojego wojskowego przełożonego. Joffrey mógł się im jeszcze przydać i trzeba było o niego zadbać.

Sorena ponownie poprosiła o uzupełnienie ekwipunku. Potrzebowała cywilnych i wojskowych ubrań. Broni, naboi, noża i innych rzeczy, które znajdowały się na podstawowym wyposażeniu żołnierza. O resztę zatroszczyła się sama, spacerując sobie po paryżu pomiędzy przesłuchaniami i raportami, i po ludzku odpoczywając przed wyjazdem.

- Myślę, że ta opowieść o cichym wybuchu może być zwykłym bajaniem
żołnierza, który był w szoku po odniesieniu rany w pierwszej i na razie jedynej, walce w życiu - odpowiedział szorstko Woods. - I dopóki nie dostaniemy potwierdzenia z drugiego źródła, tak to zamierzam traktować. Co do Niemca... Cóż, to raczej twoja dziedzina. Kto z nas może lepiej znać się na Niemcach? Dlatego nie wierzę, że o to pytam, ale co proponujesz? Przypominam jedynie, że przesłuchanie kaprali nie należy do naszego zadania. Tym jest dostarczenie ich do Londynu - mówiąc to skierował wzrok na Noemie, jak gdyby przypominał o tym Belgijce.

Clermont było kolejnym z tych francuskich miasteczek, jakie Adamski odwiedzał. I choć niewątpliwie było urokliwe, to agent Spectry zdecydowanie bardziej wolałby siedzieć w Paryżu, o wiele bliżej wielkiego świata, bliżej wieści, bliżej toku wydarzeń. Tutaj, o tym co się dzieje na froncie, mógł się dowiedzieć tylko z gazet lub radia, ale doskonale zdawał sobie sprawę na ile wiarygodne były to źródła. Pamiętał jak we wrześniu Kurier Warszawski informował o bombardowaniu Berlina, ofensywie na Prusy Wschodnie, czy o zwycięskiej bitwie pod Kutnem i wielkich stratach nieprzyjaciela. Już wtedy wiedział o niektórych z nich, że to bzdury, o innych dowiadywał się później. Dziś wiedział, że mediom, w czasie wojennym, nie ma sensu wierzyć.

Był więc na prowincji, odcięty od bardziej konkretnych wieści, ale nie znalazł się tu bez powodu. Miał szpiegować małżeństwo niejakich Joliotów, podobno powszechnie uznanych fizyków i chemików, ale Franek wiedział o tych dziedzinach niewiele więcej niż wyniósł ze szkoły, a już na pewno nie śledził aktualnego ich rozwoju. Dopiero z akt dowiedział się, że Irene Joliot to córka słynnej polskiej fizykochemiczki Marie Curie-Skłodowskiej, co z jednej strony dodatkowo go zainteresowało, a z drugiej poczuł do siebie jakby obrzydzenie, że oto na obczyźnie musiał podglądać w zasadzie własną rodaczkę. I nie pomogła myśl, że w sumie robi to dla jej dobra. Poczuł się niczym jeden z kundli Modelskiego.

Pomimo wątpliwości, bez szemrania wypełniał rozkazy. Do Clermont przybył z kolegą z paryskiej centrali. Zastąpili oni inny duet, który przed nimi zajmował się "ochroną" państwa Joliot. Starszy z tej dwójki, agent Philippe, Franek nie dowiedział się czy to jego imię, czy nazwisko, wtajemniczył nowoprzybyłych we wszystkie szczegóły. Wskazał najlepsze punkty obserwacji, zdradził wszystkie zwyczaje pary naukowców, jak i miejsca, w które się zwykle udawali. Oddał im klucze do niewielkiego mieszkania, w którym stało jedno tylko łóżko, ale skoro zawsze jeden z agentów miał mieć baczenie na "ochranianych", nie miało to większego znaczenia. Poznał też Franka z komendantem miejscowej policji, w razie gdyby agenci potrzebowali wsparcia.

Znajomość z komendantem Jarbertem okazała się zresztą przydatna również w temacie rozeznania. Parę dni temu w pobliżu miasta znaleziono parę spadochronów, które specjaliści sklasyfikowali jako niemieckie. Adamski natychmiast wysłał meldunek Sorenowi, załączając prośbę o sprawdzenie w dowództwie lotnictwa czy francuskie myśliwce, bądź "pelotki", nie zestrzeliły w pobliżu jakiegoś niemieckiego bombowca. Do dziś jednak nie przyszła żadna odpowiedź, zapewne lotnicy mają ważniejsze rzeczy do roboty niż pomoc wywiadowi, zwłaszcza że nie chodziło o Deuxieme Bureau.

Poza tym, w każdym razie, nie działo się nic ciekawego. Joliotowie żyli, zdawać by się mogło, całkiem zwyczajnie, przynajmniej jak na wojenny czas. Adamski obserwował ich na zmianę ze swoim partnerem. Pracowali systemem 8-godzinnym, z czego ostatnią i pierwszą godzinę "dyżuru" odbywali wspólnie, co z kolei dawało cztery zmiany na dobę. Może i nie pozwalało to się najlepiej wysypiać, ale we wrześniu było ze snem zdecydowanie gorzej.

Teraz zaś agent Spectry siedział w ogródku kawiarni, co jakiś czas zerkając niecierpliwie na zegar na ratuszowej wieży. Duża wskazówka nieubłaganie zbliżała się do dwunastki, mała w zasadzie osiągnęła już pozycję ósemki. Mężczyzna miał na sobie ciemny garnitur, włosy starannie zaczesał na prawą stronę. Jego kapelusz spoczywał na krześle obok, na którym zawiesił też płaszcz. Prawą nogę założył na lewą i sączył kawę z eleganckiej, małej filiżanki. Jeden z ostatnich luksusów z czasów pokoju, jaki mu pozostał.

Luksus ten nie mógł jednak sprawić by zapomniał o sytuacji, w jakiej się znajdował. Siedział na widoku, w samym środku miasta, przy jednej z popularniejszych knajpek. Gdyby ktoś chciał go znaleźć, nie miałby z tym żadnego problemu. Nie podobało mu się to, czuł się z tym wyjątkowo niekomfortowo. I nie pomagał fakt, że w Clermont prawdopodobnie nikt go nie będzie szukał. No, prawie nikt, bo oczywiście nie wystawiał się na widok bez powodu.

Rano przyszła wiadomość od Sorena, że przysyłają im tutaj wsparcie. I to nie byle jakie wsparcie, ale nową szefową. Adamski nie był pewien czy powinien to odczytać jako brak zaufania do własnej osoby. Z drugiej strony, jeśli nie ufają mu nawet jego rodacy, jak można tego oczekiwać po sojusznikach? Czy po skończonej walce z Niemcami będzie musiał przejść kolejną weryfikację, tym razem w wykonaniu jakiegoś francuskiego Modelskiego?

Najgorszym był jednak fakt, że nawet nie wiedział jak wygląda ta nowa szefowa, to ona miała go rozpoznać i dlatego sterczał w tej kawiarni, dając się podziwiać wszystkim przechodzącym. Parę razy miał nawet nadzieję, że zbliżająca się młoda dama, okaże się tym, na kogo czekał, ale każda przechodziła obok, albo siadała przy innym stoliku.

Znów spojrzał na zegar. Ten zaczął wybijać ósmą...

Noemie niedawno przyjechała do Clermont. Miała na sobie cywilne ubranie. Jedną z tych popularnych w tych czasach garsonek. Soren umówił jej spotkanie. Miał na nią czekać Adamski… była niemal pewna, że kiedyś słyszała to polskie nazwisko, teraz jednak trudno było jej sobie przypomnieć gdzie.

W walizce zostawiła mundur, ubranie na zmianę i resztę wojskowego ekwipunku. Leżała w bagażniku zaparkowanego za rogiem auta. Podeszła do wskazanej przez paryskiego agenta kawiarni i bez trudu rozpoznała siedzącą tam postać. Kojarzyła Polaka z ostatniej niemieckiej akcji, w jakiej brała udział. Nie współpracowali bezpośrednio, acz twarz mężczyzny, który przekazywał jej informacje utkwiła w jej głowie.

Z uśmiechem podeszła do jego stolika i oparła dłoń na wolnym krzesełku.

- Czy mogę się dosiąść? - Spytała płynnie po francusku.

Franek zerwał się na równe nogi, jak to każdy polski oficer przed damą. Podając jej rękę, powiedział z uśmiechem:

- Porucznik Adamski. Franciszek, ale może mi pani mówić Frank, albo Francis, w ostateczności Francois - płynnie mówił po francusku, ale od razu szło poznać, że to nie jego rodowity język. - Wiem, że dla Francuzów moje imię nie jest najłatwiejsze do wymówienia. Proszę siadać. Czego się pani napije? Mają tu całkiem niezłą kawę.

- Porucznik Annabelle Fournier - Noemie uśmiechnęła się, przedstawiając się przydzielonym jej nazwiskiem. - Dziękuję. Będzie mi dużo łatwiej używać imienia Francis. Wobec tego mów mi proszę Belle.

Zajęła miejsce przy stoliku spoglądając na Polaka. Woods odzwyczaił ją od uprzejmości i choć nigdy by tego nie przyznała, czuła się nieco nieswojo.

- Kawa brzmi wspaniale - Rzuciła spoglądając na lokal, w którym się spotkali.

Adamski wezwał zaraz gestem kelnera i zamówił kawę dla damy. Gdy pracownik kawiarni się oddalił, wbił bystry wzrok w kobietę. Na twarzy widniał jednak szczery uśmiech.

- A więc to panią Soren przysłał na nowego szefa? - zaśmiał się przyjaźnie. - Jakie będą pierwsze rozkazy? - ton głosu miał miły. Samo pytanie zabrzmiało po części jak lekki żart na rozluźnienie atmosfery.

- Będziemy robić za przewodników - Noemie uśmiechnęła się. - Nie wiem jednak czy to dobre miejsce do omawiania szczegółów - Przed dłuższą chwilę z uśmiechem uważnie obserwowała swojego rozmówcę. - Co cię sprowadza do Francji?

- To, co wszystkich Polaków. Wojna. We wrześniu zostawiliście nas na pastwę Hitlera - w jego głosie słychać było delikatne echo żalu. - Po upadku Polski dostałem się przez Bałkany do Francji, z nadzieją na przydział w formowanym Wojsku Polskim. Niestety, nie dla każdego oficera starczyło miejsca, za dużo ich tu zjechało - znów ten pogłos żalu. - Na szczęście z nieba spadł mi Soren i przynajmniej nie umieram z głodu, a i może uda się zrobić przy okazji coś pożytecznego.

- Ale byłeś w Niemczech, prawda? - Noemie ściszyła głos upijając kawy. - Wróciłeś potem do Polski?

Adamski zamyślił się przez chwilę.

- Czy my się już kiedyś nie spotkaliśmy? - spytał.

- Owszem.. w Niemczech. W okolicy 35-ego - Belgijka napiła się nieco kawy uważnie obserwując swego rozmówcę. - Wtedy jednak przedstawiłeś się jako Muller - dodała cicho.

Mężczyzna pokręcił głową, ale na jego twarzy pojawił się uśmiech.

- Ech, ta głowa - powiedział wesołym tonem, pukając się w czoło. - Teraz pamiętam, chociaż ty wtedy też nie występowałaś jako Francuzka. Zresztą, zdaje się, że wiszę ci przysługę, bez ciebie nie dotarlibyśmy do tej listy. Powiedz, wiedziałaś wtedy kim jestem naprawdę?

- Tyle, że nie tym za kogo się podajesz i że jesteś po mojej stronie - Noemie odstawiła pustą filiżankę po kawie. - W tych czasach nie potrzeba dużo więcej.

- Muszę więc popracować nad moim austriackim akcentem - Franek zażartował. - Mam tu niedaleko wynajęte mieszkanie, dziesięć minut piechotą, gdybyś chciała odpocząć po podróży. Możesz się czuć jak u siebie, ja i tak mam dzisiaj pracowitą noc.

- Obawiam się, że nie mam czasu na odpoczynek. Ty i ktoś jeszcze macie mi pomóc w przetransportowaniu pewnego małżeństwa.

Adamski rozejrzał się wkoło, czy nikt nie może ich podsłuchać. Upewniwszy się, że w pobliżu nie ma nikogo, powiedział:

- Przetransportowaniu? Rozkazy mówiły o cichej obserwacji.

- No to się zmieniły. Pogadamy u ciebie? - Noemie wyjęła portfel, gotowa zapłacić za swoją kawę.

Adamski gestem powstrzymał kobietę przed wyciągnięciem gotówki. Sam rzucił banknot dziesięciofrankowy na stolik i wstał.

- Musimy wyjść z rynku tą ulicą - wskazał najbliższe skrzyżowanie.

- Jasne - Noemie podążyła za znajomym agentem. Nie mieli dużo czasu, powinni ruszać.

Wkrótce dotarli na miejsce. Mieszkanie nie było zbyt duże. Salon, połączony z sypialnią, niewielka kuchnia i łazienka.

- Małe, ale własne - zażartował Frank. - Chociaż w zasadzie to tylko "małe" się zgadza. Usiądź, proszę - wskazał złożoną wersalkę. - Rozmawiać możemy w miarę swobodnie. To jakie są te nowe rozkazy?

- Frederic i Irene Joliot. Mamy podejrzenie, że Niemcy będą chcieli ich zgarnąć. Musimy ich stąd zabrać i najlepiej przetransportować do Anglii - Noemie wyłożyła w skrócie zadanie, które jej wydano. Usiadła na fercalcs i wyjrzała przez okno.

- No to musimy się śpieszyć. Niedawno w pobliżu miasta znaleziono dwa niemieckie spadochrony. Może to tylko lotnicy z jakiegoś zestrzelonego samolotu, ale jeśli wasze podejrzenia są prawdziwe, to może… - nie dokończył.

- Wątpię by był to zbieg okoliczności - Noemie wstała z sofy na której na chwilę usiadła. - Widziałeś kogoś nowego w mieście? Opowiesz mi po drodze. Chodźmy do mojego auta.

Mężczyzna zaśmiał się, ale nie był to szyderczy śmiech, raczej ciepły i przyjazny.

- Wiesz, w tym mieście żyje trochę ludzi, codziennie widuję jakąś nową twarz - powiedział zamykając drzwi do mieszkania, a następnie kierując się w stronę stronę schodów. - Policja prowadzi poszukiwania tej dwójki. Pewnie sama byłaś legitymowana po drodze, to właśnie przez nich. Ale środki mają ograniczone i raczej nie ma co liczyć na to, że trafi się ślepej kurze ziarno. Macie takie przysłowie we Francji?

- Hm… chyba nie ma we francuskim bezpośredniego odpowiednika - Noemie zamyśliła się, by roześmiać po chwili. Szybkim krokiem schodziła po schodach. - Lepsi jesteśmy w powiedzonkach o miłości. Wracając jednak do tematu… przy moim szczęściu ostatnio...Joliotów już porwano.

- Spokojnie, mój kolega ich teraz obserwuje. Nie spuszczamy z nich oka od tygodni.

Noemie wyszła z budynku i poprawiła żakiet od garsonki.

- Wobec tego jedźmy do niego.

Poprowadziła Polaka w kierunku otrzymanego od Sorena auta.