Heroldzi długo prowadzili dyskusje. Bal u Królowej Londynu to nie byle impreza. W końcu się przygotowali do wyjścia mimo różnicy zdań w temacie prezentu, który mieli zanieść, pokazać, bądź kompletnie olać.

Z trudem wcisnęli się do auta prowadzonego przez Spoona. Pierwszy raz zdarzyło się im jechać w sześcioro i z pewnością nie mieli miejsca na to, żeby w drodze odprawić jakiś rytuał. W zasadzie fakt, że żadne z nich nie musiało oddychać prawdopodobnie był wybawieniem w tej ciasnocie.

Ci, którzy pierwszy raz widzieli Shard przekonali się, że Utamkeeus nie przesadził nawet odrobinę. Budynek przytłaczał. Spoon blisko dwadzieścia minut krążył po podziemnym parkingu szukając miejsca i nie mogąc się nadziwić organizacji logistycznej tak dużego miejsca.

Wewnątrz szybko przebyli część handlową. Miasto na początku dwudziestego wieku również tętniło życiem, ale Heroldzi nigdy dotąd nie doświadczyli tego, że po dwudziestej wszystko może wyglądać zupełnie jak za dnia. W końcu dotarli do wielkiego atrium. Połączenia części handlowej z położonymi wyżej segmentami hotelowo-usługowymi.

Utamkeeus zauważył na ścianie wymalowany symbol.
I strzałkę pod nim wskazującą jeden z kilku korytarzy w atrium.
Za rogiem była mała poczekalnia z dwiema kanapami. To w tym miejscu zatrzymał się Navaho. Reszta natomiast szła dalej, aż do grupy trzech elegancko ubranych mężczyzn. Światło z jarzeniówek było na tyle mocne, że nawet uzasadnione, że panowie mieli na twarzach ciemne okulary.

Pierwszy zauważył to Tony, ale po chwili również Yusuf i Spoon dzięki swojemu doświadczeniu zorientowali się, że mężczyźni są uzbrojeni. Garnitury były ciut za szerokie, a pod ramionami odznaczał się ślad kabur z bronią.

Obok było też spore lustro, tuż obok niewielkich drzwi.

Bardziej niż oczywiste było, że byli przez owo lustro obserwowani. Jeden z ochroniarzy widząc ich wszedł do pomieszczenia.

Trzem mężczyznom, którzy w swojej historii mieli kontakt zarówno ze światkiem przestępczym jak i wojskiem wydało się oczywiste, że tam właśnie są strażnicy z bronią długą. Ich w końcu nikt nie postawi przy drzwiach w cywilnym budynku. To powodowałoby zbyt wiele pytań.

Stojący najbliżej zrobił krok do przodu. W lewej dłoni trzymał elegancki czarny notatnik. Uśmiechnął się do nich sztucznym i wyuczonym uśmiechem. Ocenił ich kreacje i najwyraźniej doszedł do wniosku, że przybyli na bal.

- Dobry wieczór. Nazywam się Johnson i miło mi państwa powitać. Proszę o państwa imiona i nazwiska. Kolega Thomson - w tym momencie równocześnie Thomson pojawił się w drzwiach, a Johnson odwrócił delikatnie, żeby wskazać na kolegę - odbierze od państwa broń, telefony komórkowe i wszelkie inne urządzenia umożliwiające komunikację, bądź nagrywanie. Zapewniam, że pozostaną one bezpieczne do zakończenia balu. Czy życzą sobie państwo oddzielne kasetki?

Thomson w dłoni trzymał sporej wielkości czarną kasetkę.

- Kolega Smith przejmie od państwa prezent dla Jej Wysokości - dodał na koniec Johnson.

Qwerty czuł delikatny niesmak. Przyjść na bal i w pierwszej kolejności usłyszeć pytanie o prezent? Ten system był kompletnie pozbawiony klasy. Na pewno musiał wymyślić to jakiś Ventrue. Na dodatek strażnicy nie bawili się w żadne uprzejmości, tylko byli bardzo bezpośredni w swoim pytaniu o podarki. W rezultacie Księżna Anna wypadała przed każdym Kainitą w Londynie jako osoba niezwykle chciwa i skoncentrowana na zdobyczach materialnych. Żałosne. Uiop tak myślał, ale oczywiście nie wypowiedziałby tego na głos.
- To musi być wielka przykrość dla Spokrewnionego, który bardzo napracował się przy prezencie, że nie może osobiście go wręczyć wspaniałej Księżnej - mruknął i uśmiechnął się kompletnie nieironicznie.

Stał u boku Catherine i spoglądał życzliwie na ochroniarzy, choć wcale nie czuł do nich sympatii.
- Tu jest mój telefon - rzekł. - Broni żadnej nie mam. Moje nazwisko sir Qwerty Uiop, ale to już na pewno wiecie - dodał Malkavian, poprawiając diadem księżniczki na szczycie głowy, swój znak rozpoznawalny.
W gruncie rzeczy żartował, bo nie sądził, żeby ktoś miał tu go na serio rozpoznać. Chciał jednak od początku wejść w rolę szalonego Malkaviana. Takim zawsze wybacza się więcej. Członkowie jego klanu nie byli traktowani poważnie, ale między innymi dlatego udawało im się przeżyć. Uiop akurat chciał być poważanym. Ale przetrwanie wydawało mu się mimo wszystko ważniejsze.

Podał wcześniejszy, stary telefon bez karty sim.
Drugi, który uzyskał od Spoona, znajdował się ukryty w bieliźnie Qwerty'ego. Nie sądził, że by go potrzebował, ale gdyby musieli się nagle zmyć z balu, to fajnie byłoby mieć jakąś łączność ze światem.

W końcu nadeszła ta nieszczęsna noc, której Navaho ani trochę nie wyczekiwał. Tak jak popadł w letarg, nie wiedząc co ma zrobić, tak i jeszcze w drodze do Shard się nad tym zastanawiał. Na wszelki wypadek wcisnął się w eleganckie ubranie, które w niektórych miejscach strasznie go krępowało, w innych z kolei było zdecydowanie za luźne. Jeśli przyjdzie mu pozostać na tym świecie dłużej, na pewno nie zostanie fanem garniturów. Wilczurowi polecił pozostać w okolicy hotelu i pilnować pani weterynarz. Księżna prawdopodobnie nie tolerowała zwierząt na swoim przyjęciu, nawet jeśli połowie zaproszonych zapewne niedaleko do nich. Swój stary telefon wyrzucił po drodze na jezdnię, nowy pozostawił w samochodzie.

Poprowadził wszystkich przez budynek Shard, a gdy dotarli do ochroniarzy, wysłał koterię przodem, samemu pozostając w poczekalni. To był moment w którym trzeba było podjąć decyzję. Czy świadomie wejść w prawdopodobną pułapkę? Kiedyś usłyszał w języku białych frazę "High risk, high reward", która nieprzetłumaczalna na język Navaho, idealnie oddawała obecną sytuację. Jeśli tam wejdzie, przestanie być niewidzialny w społeczności spokrewnionych, ale jednocześnie będzie miał okazję wypatrzeć detale i informacje, których nie mógłby w innych warunkach. Czy może jednak bezpieczny wariant? Nie wchodzić, poczekać, zdać się na informacje od reszty, jednocześnie nie mogąc ich w żaden sposób wesprzeć. Utamukeeus rzecz jasna nie mógł tego wiedzieć, ale instynkt podpowiadał mu, że drzwi za ochroniarzami to jedyna droga na bal. Żadnych wejść bocznych, awaryjnych.
- Duchy przodków, podpowiedzcie mi, co mam robić?

***

- Ja jestem piąty. - odpowiedział ochroniarzowi, który zaczął wypytywać Pawia - Utamukeeus z... - urwał na chwilę, zastanawiając się czy dodawać z jakiego plemienia - Po prostu Utamukeeus.
Następnie widząc, jak reszta wampirów wykłada wszystkie metalowe przedmioty i telefony, zrobił to samo, w pełni współpracując z Johnsonem, Tomhsonem i cholera wie jak miał na imię ten trzeci.