Johnson, Thomson i Smith niemal jednocześnie wzruszyli ramionami. Nikt nie miał zamiaru łamać nóg Malavianowi, żeby zobaczyć ślady drutów. Nikt nie chciał też dyskutować długo z Ventrue. Najwyraźniej straż miała jasne instrukcje i była też przygotowana na takie sytuacje.

Katherina nie chcąca oddać swojego Hejgugla została poinstruowana aby go wyłączyć, ponieważ jeżeli chciałaby z niego skorzystać na balu, to zostanie wyproszona. Wszystko w miłym i uniżonym tonie, jakim zwykł przemawiać szkolone ghule do szlachetnych wampirów. Była w tym pewna subtelna, acz niewypowiedziana groźba. Wszak jak inne wampiry spojrzą na kogoś, kto zostaje wyproszony z balu u Królowej? Wszak odsunięto by ją od dworu na wiele lat. Czy mogli sprawdzić czy Hejgugl jest włączony? Nie była pewna, ale łamanie tego zakazu i nastawienie się na pośmiewisko nie było tego warte. Nie mniej, ten wszystkowiedzący prostokąt pozostał w jej torebce.

Winda zjechała, a w jej wnętrzu znajdował się kolejny ochroniarz wyglądający jak klon swoich trzech kolegów. Skłonił się elegancko i zaprosił do wnętrza. Tylko Utamukeeus zwrócił uwagę na to, że Johnson podniósł kołnierzyk do ust i powiedział: - Jedzie do was szóstka, sprawiają kłopoty, miejcie ich na oku.

Sama winda jechała niecałe pół minuty. Nie wyświetlały się nigdzie numery pięter, ale i nie zakładali, że ta konkretna winda jest dostępna z innych poziomów. W końcu zatrzymała się. Było to dziwne uczucie. Część heroldów nie jeździła nigdy windą. Dla części nie było to nic nowego, choć nigdy nie jechali tak szybko.

- Witamy na sześćdziesiątym szóstym piętrze.

Drzwi windy rozstąpiły się ukazując ogromne i przeszklone atrium. Ktoś zaprojektował to piętro tak, że dwa poziomy łączyły się ze sobą. Ściany zewnętrzne były ogromnymi sześciometrowymi taflami szkła. Z każdej strony można było podziwiać panoramę miasta. A pomiędzy tymi przeszklonymi przestrzeniami znajdowały się kanapy, krzesła, stoliki. Kilka wysp pełniło rolę barów. W dalszej części piętra znajdowały się zamknięte pomieszczenia, do których co jakiś czas ktoś wchodził i wychodził.

Na imprezie były już tłumy. Prawdopodobnie organizatorka sortowała gości wedle ważności. Pytanie więc, czy byli mniej, czy bardziej ważni od tych, którzy już byli na miejscu?

Yusuf i Spoon, którzy praktycznie zawsze spodziewali się zagrożenia natychmiast zauważyli, że za ich grupą podąża wzrok ochroniarzy. Odnotowali czterech w promieniu najbliższych pięciu metrów.

- Lady Montague, jakże miło panią widzieć - zabrzmiało niemal jak syknięcie powitanie eleganckiej kobiety w białej sukni. W dłoniach dzierżyła ona wielki notatnik obity ciemnobrązową skórą.

Catherine rozpoznała kobietę. Jej twarz… z jakiegoś powodu kojarzyła się z czerwoną suknią i złotymi kolczykami. 1920? 1921? Kiedy ostatnio były razem na “imprezie”? Lady Scarlet Churchil. Ventrue. Wspomnienia wpływały do umysłu Catheriny niczym fale zalewające Titanica.

1921… Nie… 1924, tak. Europejska premiera Cesarzowej… tak, Pola Negri miała tę złotą sukienkę. Wtedy się zaczęło… Ah… czyli Scarlet miała nadal o to żal. O Astrid Trevelli z klanu Toreador. Ile lat minęło? 80? 90? Jak długo Ventrue może nosić w sobie żal? Ta myśl jakoś tak rozbawiła Cath, co wywołało niekontrolowany skurcz na twarzy Scarlet.

- Przyznam szczerze, że myślałam, że zginęłaś w jednym z bombardowań w czasie wojny. Cóż, plotki były mocno przesadzone jak widzę. Cieszę się, że widzę cię w dobrym zdrowiu. - Kłamała z uśmiechem na ustach.

- Astrid nie pochwaliła się, że będziesz. Na liście też nie odnotowałam twojego nazwiska, a to znaczy że jesteś tu z... - Scarlet przeniosłą wzrok na eleganckiego i wysokiego mężczyznę z zabawkową koroną na głowie.
- Jak mniemam sir Qwerty Uiop - trzeba było przyznać, że Scarlet była dobra w tym co robiła. Wszelkie ślady tego, że obecność Catheriny jakkolwiek na nią wpłynęła zniknęły. Jedną ręką otworzyła notatnik i eleganckim długopisem coś w nim zanotowała.
- Nazywam się Scarlet Churchil i dziś pełnię rolę majordomo jej Wysokości Królowej Anny. Już otrzymałam informację o tym, że państwa podarek ma niematerialny charakter - nie przerywając kontaktu wzrokowego z Qwertym, którego najwyraźniej uznała za przywódcę wykonała delikatny ruch dłonią w swoim notesie. Postawiła krzyżyk. Tudzież skreśliła kogoś… coś… czy prezent miał tak duże znaczenie? Gierki Ventrue były męczące dla Malkavianina już od pierwszej sekundy.
- Zachęcam do skorzystania z gościnności. Królowa w tej chwili przyjmuje umówione audiencje - Zerknęła do notatnika - Przez telefon wspominał pan o chęci takowej. Obawiam się, że nie będzie mogła przyjąć każdego z państwa indywidualnie, ale może chcieliby Państwo wyrazić swój szacunek wobec królowej jako grupa?

Przekartkowała stronę szukając dostępnych godzin.

- Mielibyśmy około dziesięć minut około dwudziestej drugiej dwadzieścia - uniosła brwi pytająco.


A do tego czasu mieli czekać ponad godzinę…

***

Gdy sir Qwerty i lady Catherina jako ich główne siły uderzeniowe związały socjalną walką majordomo Churchil reszta robiła to, co wydawało im się słuszne. Udawała, że są niewidzialni, a jeszcze lepiej nieistniejący. Poświęcali czas na wychwytywanie szczegółów.

Całe wydarzenie uświetniła muzyka grana przez kapelę, a nie jedynie puszczana z głośników. Było pianino. Skrzypce. Saksofon. Nikt nie śpiewał. W powietrzu roznosiła się jedynie przyjemna linia melodyczna.

Wokół była cała masa ludzi. Yusufowi przez myśl przebiegł tylko użyty w dyskusji argument o tym, że nie powinni zabierać ludzi na zamkniętą imprezę. Cóż… widocznie czasy zmieniły się bardziej niż myślał.

Ochrona starała się pozostawać niewidzialna, a jednak byli rozstawieni z wprawą. Tak, żeby można było błyskawicznie dotrzeć do ewentualnego źródła problemów. Raczej nie byli wampirami, ale z całą pewnością wiernymi ghulami. Wampirom byłoby ciężko się skupić w takim natłoku jedzenia.

Śmiertelnicy byli każdego rodzaju. Młodzi i starzy, Mężczyźni i kobiety. Spoon z radością zauważył grupę stłoczoną wokół dwóch półnagich mężczyzn toczących bój na pięści. Ochrona nie reagowała. Po chwili okazało się, że jeden z wampirów w eleganckiej marynarce wbił swoje kły w ramię zwycięzcy. Podczas gdy drugi, którego kolczyki w lewym uchu kontrastowały z rozpiętym garniturze pił z przegranego. Znał ten typ. W czasie walki u ludzi wydzielała się adrenalina. Była baaardzo przyjemna we krwi.

W zamkniętych pomieszczeniach odbywały się bardziej wysublimowane akty konsumpcji. Część spokrewnionych odżywiała się w trakcie aktów seksualnych, czego nie chcieli ukazywać tak publicznie jak bójek.

Na jednym z barów leżała naga kobieta, w której pierś wpijał się nosferatu. Mimo eleganckiej koszuli brak nosa na jego twarzy zdradzał natychmiast klan z jakiego pochodził.

Grupa wampirów plotkowała bliżej. Inna plotkowała dalej. Trudno było sobie wyobrazić lepsze miejsce do zasięgnięcia języka i poszukiwania starych znajomych. Oto znaleźli się na festiwalu krwawej orgii.

Utamukeeus starał się nie obserwować tego wszystkiego. Starał się. Jednak był zwiadowcą. Całe życie przede wszystkim obserwował. Przez moment wydało mu się, że w jednym z pomieszczeń widział konia. Był dość daleko i wszechobecny zapach krwi mógł pomieszać mu zmysły, ale logika podpowiadała, że przecież nie jest jedyny w swoim rodzaju. Są inne wampiry, które nie piją z ludzi. Widok wiszących przy barze paczek z plazmą upewnił go, że każdy znajdzie na na tym poziomie coś dla siebie.

Musieli tylko ustalić co dalej...

Qwerty poczuł się nieco przytłoczony rozmachem imprezy. Z jednej strony spodziewał się zobaczyć tutaj wiele osób zajmujących się najróżniejszego rodzaju aktywnościami… a z drugiej chyba nie przygotował się na to odpowiednio. Na pewno nie pod względem psychicznym. Rozglądał się na wszystkie strony, zastanawiając się nad tym, jak wiele osób powinien w tym towarzystwie znać. Amnezja była okropnym przekleństwem. Sugerowała zagrożenie z każdej strony. A co, jeśli miał wielu śmiertelnych wrogów i ci już ostrzyli sobie na niego łapy? Oczywiście nie zabiją go w Elizjum, jednak to nie do końca uspokajało Uiopa. Może dlatego uczepił się Scarlet. Kobieta nie wyglądała tak, jak spodziewał się Qwerty, mimo że nie spodziewał się kompletnie niczego. Była atrakcyjna i na pewno bardzo zadbana, choć jej orientalne rysy i kolor skóry nie kojarzyły mu się z angielskimi Ventrue. Ciężko mu było uwierzyć, że ten wywyższający się klan przemieniłby kogoś takiego i to wiele lat temu. Może jednak nie wszyscy byli rasistami.

Qwerty nie do końca wiedział jednak, o co miał pytać Scarlet. Już poprzednim razem zadawał jej pytania, jednak odparła, że nie ma wystarczającej wiedzy, aby udzielić na nie odpowiedzi. Choć może problemem było połączenie telefoniczne. Na żywo sprawy mogłyby prezentować się zupełnie inaczej. Uśmiechnął się szeroko do Spokrewnionej, nawet jeśli należała do tego paskudnego klanu.
„Ja sam, w towarzystwie dwóch Ventrue”, pomyślał. „Zlituj się nade mną Boże.”
Trochę odczuwał wyrzuty do kolegów, że tak szybko rozpierzchli się, zostawiając go samego, ale z drugiej strony nie mógł ich za to do końca winić. Sam postąpiłby dokładnie tak samo.

Ale nie mógł. Czas zmienić się w Czarującego Dżentelmena. Uiop skoncentrował się na tym z całych sił. Zaczął mówić kursywą i ozdobną czcionką.

- Wyrazy uznania i miłości w kierunku jej wysokości, Królowej Anny! - Qwerty poważnie potraktował stanowisko herolda. - To dzięki jej dobremu sercu wszyscy mogliśmy się tutaj spotkać. A to naprawdę wielki zaszczyt i przyjemność, znaleźć się na dzisiejszym balu - rzekł. - Samo słowo bal pochodzi z łacińskiego ballare, które oznacza „tańczyć”. I muszę przyznać, że kiedy tylko panią zobaczyłem, lady Churchil, momentalnie poczułem ochotę, żeby z panią zatańczyć. Proszę mi wybaczyć te niestosowne słowa, jednak dżentelmenowi nie przystoi kłamać, zwłaszcza w towarzystwie tak urokliwej damy. Piękno tego otoczenia nie jest wcale oparte na cudownych, szklanych powierzchniach - Qwerty przesunął dłonią w stronę okien. - Nie zawiera się w finezyjnym wyposażeniu i ozdobach - dłoń Malkaviana skierowała się na meble i bary. - Ani też w cudownym, wykwintnym parkiecie - ręka ruszyła w stronę podłogi. - Choć muszę przyznać, że wyjątkowy wzór słojów drewna mnie po części hipnotyzuje - zażartował. - Jednak nie tak bardzo jak czerwień pani ust, jakże pełnych i kuszących. Czy to od nich pochodzi pani imię? Scarlet. Cudowne. To jak język dwa razy dotyka podniebienia przy dwóch ostatnich spółgłoskach, „l” i „t”… ScarLeT - mówił imię z francuskim akcentem. - Poezja. A to dopiero początek pani zalet - mruknął i pokręcił głową, jak gdyby nie mógł uzmysłowić sobie, jak tak idealna istota mogła istnieć. - Czerń pani oczu, cóż za głębokie spojrzenie! Lekko skręcone włosy, opadające majestatycznie na jedno ramię. Wąska kibić skryta pod bielą najcudowniejszej sukni, jaką widziałem od naprawdę dłuższego czasu - uśmiechnął się urokliwie i dotknął ramienia Montague. - Przepraszam Catherine - szepnął do towarzyszki, po czym przeniósł wzrok z powrotem na Scarlet. - Ale tak jest - dokończył i mrugnął okiem, dając do zrozumienia, że to tylko niewinny żart.

Miał nadzieję, że nie przesadzał z pochwałami. Poza tym wywyższył Scarlet kosztem Montague, co mogło nie spodobać się tej drugiej. Ale ciężko było z tego zrezygnować. Jeśli kobiety kochały coś w świecie bardziej od diamentów, to było to poczucie wyższości nad innymi kobietami. Co normalnie zapewniały diamenty... Ale że ich tutaj nie było, to Uiop postanowił przejąć ich rolę. Poza tym przyszło mu na myśl, że jego sposób flirtowania mógł być trochę przestarzały, ale Qwerty nie dysponował nowoczesnymi wzorcami w tym zakresie. Pozostało mu więc zaśmiać się urokliwie i kontynuować.

- Jednak mówię o rzeczach, które dostrzega każdy wchodzący tutaj gość. Nie bez powodu została pani wybrana na majordoma. Postawienie na tej pozycji osoby tak spektakularnej ma na celu zbicie każdego z pantałyku, kiedy tylko pojawi się na balu. I na pewno udaje się. Jednak ja dostrzegam w pani więcej. Dużo więcej! Chociażby przywiązywanie wagi do detali… Pani kolczyki odpowiadają idealnie ozdobom na sukni, współgrając z nimi bezbłędnie. Poza tym intuicja… nawet nie przedstawiłem się, a z miejsca wytypowała pani moją tożsamość! W takim nawale gości - Qwerty rozejrzał się po otoczeniu. - Pełen profesjonalizm i przygotowanie. Kobieta idealna nie tylko ciałem, ale i umysłem - pokręcił głową. - Chciałbym więc poznać jej duszę, aby upewnić się, że istoty niebiańskie rzeczywiście chodzą po ziemi - uśmiechnął się. - Perfekcyjne istotnie w każdym względzie.

Skłonił się i teatralnym gestem zdjął koronę z głowy. Następnie wyprostował się i obdarzył Scarlet miną tak przepełnioną sympatią i uznaniem, jak tylko potrafił.
- To się nie godzi nosić koronę w towarzystwie osoby szlachetniejszej - powiedział. - A uważam, że taka pani jest, na pewno szlachetniejsza ode mnie. Czy jednak zgodziłaby się pani poświęcić nieco czasu na rozmowę ze mną? - zapytał. - Wszyscy goście są już na balu, więc nie musi być pani nadal na posterunku. Zasługuje pani na chwilę relaksu. Czyż nie dla niego znajdujemy się tutaj wszyscy? - zapytał, po czym jego spojrzenie przeniosło się na bijących się mężczyzn. Parsknął śmiechem. - Choć nie wszyscy, jak widzę! Lady Churchil, zaklinam panią! Musimy stanowić przeciwwagę dla tych dżentelmenów. Jeśli na balu w jednym miejscu dochodzi do bijatyki, to w drugiej jego części należy stworzyć przyczółek intelektualnych rozmów. Tak bardzo, jak oni są brutalni, my będziemy wyrafinowani - mruknął uwodzicielsko i przybliżył się nieco, filuternie mrużąc oczy.

Jeżeli pistolety mogłyby strzelać wiązkami uroku osobistego, to Qwerty bombardował Scarlet pełną artylerią. Nie posiadał Prezencji, ale może to nawet lepiej. Gdyby Churchil wyczuła na sobie Dyscypliny, mogłaby się zjeżyć. Uiop musiał ją do siebie przekonać oldschoolowo. Miał nadzieję, że wystarczy. Od powodzenia zależało WSZYSTKO.

A przynajmniej wiele. Jeżeli udałoby mu się uwieść Scarlet, nie miałoby znaczenia to, że nie przynieśli żadnego materialnego prezentu. Uiop przeczuwał, że jeśli na tej liście nie będzie skreślenia, to brak faktycznego podarunku nie będzie miał najmniejszego znaczenia. Poza tym Scarlet mogłaby mu tak wiele powiedzieć… Wyjawić tak wiele sekretów… Niekoniecznie od razu przekazałaby informacje o Pieczęci, ale Uiop nie był w gorącej wodzie kąpany. Mógł pracować nad Churchil długo. Jeżeli misja wymagałaby od niego tego, to mógłby się w niej nawet zakochać, jeśli dzięki temu ona miałaby zakochać się w nim. Tak bardzo jak Spokrewnieni mogli kochać… rzecz jasna. Ale wciąż, podobnie jak ludzie, byli istotami społecznymi. Pragnęli adoratorów, zwolenników, postaci, dzięki którym mogliby poczuć się wyjątkowo. Taka Scarlet najpewniej całe życie stała w cieniu Księżnej, czy może raczej Królowej Anny. Czy nie chciałaby choć raz być tą najważniejszą kobietą? Qwerty mógł jej zapewnić to uczucie.

W zamian pragnął jedynie…
…wszystkiego.

Qwerty mówił… a potem mówił… A kiedy skończył mówić… wtedy znowu mówił. Co ciekawe, Scarlet mu nie przerywała. Zdawała się prawdziwie zaczarowana jego słowami. Uiop z jednej strony spodziewał się takiego efektu, a z drugiej przecież wcale nie mógł być go pewny. Oczy Kainitki zdawały się coraz bardziej okrągłe. Być może nie była przyzwyczajona do takiej galanterii. Gdyby serce Uiopa biło, teraz zaczęłoby dużo szybciej. W pierwszej chwili poczuł ogromną satysfakcję. Jego zadaniem było uwiedzenie kobiety i wszystko wskazywało na to, że mu się udało. Widział to w jej spojrzeniu, mimice. Słowom nie można było ufać. Ale pierwszym odruchom jak najbardziej. A z reakcji Churchil wynikało, że była prawdziwie i bezkreśnie zafascynowana Uiopem.

Zimna satysfakcja Malkaviana jednak nie trwała długo. Naturalna reakcja majordomo działała niczym rozpalony grzejnik. Chciał uwieść Scarlet, ale tym, że dała się uwieść… uwiodła go w odpowiedzi. I to kompletnie nieświadomie.

- Nie odpuszczę pani, pani Churchil - Qwerty chwycił ją za ramiona.
Najchętniej ująłby jej dłonie, ale miała ten notatnik oprawiony skórą. Uiop pragnął go przejąć i przesunąć wzrokiem po liście gości. Czy znajdowały się tutaj osoby wymienione w liście od Patera Thomasa? Tremere Sri Sansa albo Nosferatu de Worde? Uiop wcześniej pragnął zlokalizować i odnaleźć wiele ważnych Spokrewnionych. Taki bal stanowił idealny pretekst do nawiązania znajomości i poszerzenia strefy wpływów.
Ale nie mógł się na tym skoncentrować.
Myślał tylko o Scarlet Churchil.

Wcześniej wymieniał jej przymioty po to, aby się jej przypodobać. Ale teraz naprawdę zaczął zwracać uwagę na piękny odcień jej skóry, czerń oczu, ułożenie włosów, garderobę… Sposób w jaki wypowiadała się i jak układała się jej mimika, kiedy na niego spoglądała. Malkavian był zachwycony nią, a po części wiązało się to z zachwytem nad samym sobą, związany z tym, że udało mu się ją… zachwycić.
To było dużo zachwytu, a Uiop w nim tonął.
Przypominało to spadanie w bezkresną studnię miłości. Nie było tu ciemno, ponuro i wilgotno. Tylko coraz cieplej, milej i rozkoszniej. Wampir czuł, jak jego IQ spada z każdą sekundą. Czuł się coraz bardziej pijany. Co było dziwne, bo przecież nie pożywiał się na żadnym wstawionym śmiertelniku. A jednak jego psychika funkcjonowała inaczej. Pozytywne myśli nawarstwiały się i wnet Qwerty zgubił się w nich.

- Nie odpuszczę pani - powtórzył Uiop. - Nie zapomnę o pani. Jest pani wyjątkowym stworzeniem, co chcę doceniać każdej nocy po przebudzeniu się. Ale… ale wszyscy zasługują na uczucie takie jak nasze - powiedział i w kącikach jego oczu pojawiły się krwawe łzy. - Nie można zazdrośnie chować miłości tylko dla siebie. Trzeba się nią dzielić. To dlatego, bo miłość jest jedyną potęgą we wszechświecie, która po podzieleniu pojawia się w większej ilości. Pączkuje wraz z dobrą wolą Spokrewnionych. I zamierzam rozprzestrzenić ją na całą salę. Nie…! Na cały Londyn! Cały świat! To moje prawdziwe zadanie. Dopiero teraz to rozumiem. Teraz to czuję.

Odskoczył od Churchil. Nawet nie spoglądał na jej reakcje. Nie myślał o tym, co kobieta o nim pomyślała. Uiop był pewny, że go kochała. Wszyscy go kochali! Kiedy rozejrzał się po sali, spostrzegł, że dosłownie każdy Spokrewniony patrzył w jego stronę. Uśmiechał się do niego szeroko. Qwerty zadziwiony spoglądał na bezkresne morze twarzy wyrażających podziw, uwielbienie i miłość w stosunku do niego. Uiop nie dziwił się temu. Przecież sam siebie kochał!

Ruszył prędko w stronę grającego zespołu. Nie było żadnego wokalisty, jednak mikrofon pozostawał na miejscu. Wzywał go. Qwerty czuł pewność, że opatrzność mu go tutaj zostawiła. Chwycił go i zaczął mówić na całą salę.
- Wszystko dzieje się zgodnie z boskim planem - rzekł. - Jesteśmy bożymi dziećmi. Gdyby Bóg nas nie kochał, nie przemieniłby Kaina. Nie dałby mu zdolności pozostawienia potomstwa. Nie jesteśmy przeklętym wynaturzeniem, pomiotem diabła, nieświętymi drapieżnikami w cieniach. Stanowimy jego najdoskonalsze dzieło - mówił Malkavian. - Co więc zdarzy się, jeżeli w jednym miejscu zebrać setkę istot doskonałych? - zapytał. - Uzyskamy rajski ogród i z tego też względu witam was wszystkich na wspaniałym Balu Edenu. Nazywam się Qwerty Uiop i zaszczytem jest powitać was wszystkich w imieniu Jej Wysokości Królowej Anny, pani całego Londynu i niekwestionowanym przywódcy z woli Boga i nas wszystkich. Witam zarówno Dzieci, jak i Starszych. Tak samo Ancillae, jak i Neonatów. Dumnych Ventrue z Klanu Królów, pierwotnych Gangreli z Klanu Bestii, silnych Brujahów z Klanu Uczonych, oświeconych Malkavian z Klanu Księżyca, potężnych Nosferatu z Klanu Ukrytych, zmysłowych Toreadorów z Klanu Róży, uczonych Tremere z Klanu Taumaturgów. Witam również przedstawicieli Lasombry, Tzimisce, Giovannich, Ravnosów, Banu Haquim i Ministerstwa Setytów. Witam też bezklanowów, jeśli tacy zostali zaproszeni. Witam was wszystkich!

Uiop uśmiechnął się szeroko i przesunął wzrokiem po wszystkich zebranych. Pomachał dłonią Scarlet, która musiała być zachwycona, że wyręcza ją z jej pracy. Qwerty zawsze uważał, że należało się dzielić obowiązkami i odciążać zarobionych przyjaciół.

- Być może nasze nieżycie nie jest aż takie smutne i beznadziejne - rzekł. - Może jesteśmy w stanie osiągnąć wspólnie coś pięknego. Czy naprawdę za każdym działaniem Spokrewnionego musi czaić się ukryta agenda oraz sznurki Jyhadu działającego w tle? Czy jesteśmy naprawdę tak zepsuci do szpiku kości i zblazowani dekadami i wiekami spijania krwi oraz zabijania? Czy dwójka nieznajomych Kainitów nie może spotkać się i po prostu zaprzyjaźnić się z sobą? Albo nawet zakochać? Tak po prostu. Wszystko wskazuje na to, że tak. Bo właśnie to mi się przytrafiło dzisiaj. Właśnie to dzisiaj poczułem - powiedział i położył dłoń na swojej piersi. - Każdy z nas jest warty miłości i akceptacji, a co najważniejsze… zasługuje na to, żeby żyć. Wszyscy jesteśmy wyjątkowi i podzieleni, ale musimy znaleźć sposób, żeby nauczyć się współdziałać. Musimy się zjednoczyć, ukochani. Żyjemy w okropnych, niebezpiecznych czasach. Nadciąga zagrożenie. Należy spojrzeć prawdzie w oczy, bez względu na to, jak smutna by nie była. Minęły czasy, kiedy byliśmy niezwyciężonym zagrożeniem z legend i mitów. Kiedy mamki straszyły nami niegrzeczne dzieci, kiedy te zachowywały się nieodpowiednio. Wkroczyliśmy w dwudziesty pierwszy wiek, w którym ludzkość stała się silniejsza niż kiedykolwiek wcześniej. Minęły czasy, kiedy byliśmy niekwestionowanymi drapieżnikami, a oni naszymi ofiarami. Teraz granice między tymi dwoma stanami zacierają się… gdyż oni zaczęli polować na nas! - Qwerty krzyknął. - Cóż za hybris! Cóż za potwarz! Widziałem to na moje własne oczy, Bóg mi świadkiem! Ludzkie, miękkie, ciepłe ciała odziane w pancerze twardsze i wytrzymalsze od naszej skóry! Wymyślna broń, której zastosowanie i użyteczność wymyka się wszelkim prawom logiki! Co więcej, niekwestionowana przewaga liczebna w stosunku do naszych sił! - Uiop podniósł do góry dłoń zaciśniętą w pięść. - Byłem świadkiem tego, jak potrafią walczyć i bałem się o moje własne życie, co jeszcze kilka lat temu byłoby nie do pomyślenia. Widziałem, jak najlepsi i najpotężniejsi z nas z trudem są w stanie odeprzeć ich atak… I widziałem też, jak wielu umierało - z oczu Qwerty zaczęły ciec łzy. - Dzieci Abla przelewają Vitae Dzieci Kaina. Świat stanął do góry nogami, ale my musimy odnaleźć się w nowym porządku! Musimy przetrwać!

Dobrze, że Malkavian nie musiał oddychać, bo tylko dzięki temu był w stanie tak szybko przemawiać, nie tracąc tchu.

- Szanuję i uwielbiam was wszystkich - kontynuował Qwerty. - Kocham każdego z was z osobna, gdyż jesteście moimi braćmi i siostrami. Może należymy do różnych klanów, ale wszyscy pochodzimy od Kaina. Jesteśmy jednym ludem, choć tak podzielonym i skłóconym. Dlatego wzywam was do zaprzestania walk i potyczek między sobą. Kiedyś mogliśmy sobie na to pozwolić, ale nie w dobie technologii, internetu, dronów, podsłuchów i satelit. Prowadźmy się nawzajem ku przetrwaniu i Golcondzie. Nie poddawajmy się retoryce, że apokalipsa jest nieunikniona. Jeszcze możemy odwrócić Dzień Sądu, dzień Gehenny. Dlatego mimo, że nie jesteście w torporze… i tak wzywam was do przebudzenia się. Nadszedł czas przemian. Czas wspólnoty, prawdziwej wspólnoty. Nie bezmyślnej walki o władzę nad strukturami, które za chwilę rozpadną się, jeśli niczego nie zrobimy! Bo rodzaj ludzki nadchodzi! I zabije nas tą swoją technologią - Qwerty wymówił to ostatnie słowo jak gdyby było przekleństwem. - Jeżeli mu na to pozwolimy.

Uiop trochę już tracił parę. Jego umysł nie funkcjonował logicznie. To nie był ten sam Malkavian, który zazwyczaj wykonywał ruchy. Nigdy nie działał tak głupio i impulsywnie. Nawet nie uświadomił sobie tego, że powitał wszystkich w imieniu Królowej, po czym praktycznie odwołał Krwawe Łowy. Nie przyszło mu do głowy, w jakim świetle postawił Annę swoją przemową. Jeżeli teraz przyjdzie i każe wszystkim zabić Gwen, wyjdzie na głupią i małostkową osobę, która nie ma szerszej perspektywy. Qwerty w ogóle nie myślał w ten sposób. Przeżywał PTSD po walce w magazynach i chciał zapobiec dalszemu rozlewowi wampirzej krwi, gdyż kochał wszystkich Spokrewnionych. Uśmiechnął się do wszystkich z nadzieją, niewinnością i naiwnością.

- Dziękuję za uwagę - powiedział. - Zdaje sobie sprawę, że moje słowa mogą być niepopularne, ale musiały zostać wypowiedziane. Jestem gotów zaryzykować swoim własnym bezpieczeństwem i dobrym imieniem dla dobra ogółu. Dla waszego dobra. Nie mam żadnych ukrytych intencji ani planów, a zależy mi jedynie na dobru nas wszystkich. Serdecznie zapraszam do kontaktu ze mną wszystkie osoby zainteresowane wspólną walką z prawdziwym wrogiem. Nie tylko ja potrzebuję przyjaciół. Wszyscy ich nawzajem potrzebujemy, aby przetrwać te trudne czasy. Najcięższe od początku istnienia naszego gatunku.

Czyli zaproponował stworzenie w najlepszym przypadku swojej własnej partii, a w najgorszym kultu.

Skłonił się aż do kostek, wyprostował, uśmiechnął raz jeszcze i zszedł z podestu.