Qwerty nie był do końca pewny, co o tym wszystkim sądzić. Próbował przejść za barykadę, ale wtedy opanowała go seria intensywnych wizji. Czy to dlatego, gdyż niechcący wywołał je, udając wielkiego proroka? Najpewniej ciężko było grać szaloną wyrocznię wtedy, kiedy naprawdę się nią było. A może po prostu opatrzność nad nim czuwała. Próbował zagłębić się w zdecydowanie zbyt wielkie niebezpieczeństwo, kiedy Malkav zawrócił go ze złej drogi.

Wizje Viktora były zdecydowanie niepokojące. Pierwsza może nie aż tak bardzo, ale druga już na pewno. Odcięta głowa, kołek w sercu, dziury po kulach… To nie brzmiało na robotę Nosferatu, czy nawet innych wampirów. Czyżby na podziemne metro miał nastąpić kolejny atak żołnierzy? Uiop poczuł się dziwnie wydrążony. Powinna zaatakować go panika z tego powodu. Chociażby ukłucie strachu wydawałoby się na miejscu. Ale nic. Pozostał niewzruszony. Wypalone bezpieczniki. Ten brak emocji był na swój sposób straszliwy, ale w tej chwili chwili Qwerty przejmował się bardziej innymi sprawami.

Nie podobała mu się równie bardzo wizja ściany szczurów, która się na niego zawaliła. Malkavian zawsze z ostrożnością interpretował swoje wizje, ale czy gryzonie nie były metaforą Nosferatu? To był dosłownie jeden z ich przydomków, Szczury Ściekowe. Wszystko wskazywało na to, że mogli zaatakować ich w tym tunelu, a zwiastowałoby to niechybną śmierć. Ostatnia wizja okazała się nie mniej przerażająca. Qwerty liczył na to, że nie spełni się, nie znajdzie się w pułapce Nosferatu.

- Wrogowie. Zewsząd wrogowie! - jęknął, czując na twarzy jęzor psa Gangrela. - Dobra… ty… ty może akurat nie… Przestań…!
Pozwolił się zaprowadzić do pozostałych.

Musiał przyznać, że Heroldowie prezentowali się szczególnie dobrze, biorąc pod uwagę ich wcześniejszą walkę z monstrum. Qwerty poczuł zadowolenie z tego powodu, ale wnet zmąciła je obecność nieznajomej dziewczyny. Zlustrował ją wzrokiem. Zdawała się tutaj nie pasować jeszcze bardziej niż Viktor. A to sprawiało, że kolejne lampki kontrolne zapaliły się w umyśle Uiopa. Spojrzał na jej pierścień. Ciemność metra nie pasowała do biżuterii. W takim miejscu jak to musiała mieć wartość magiczną, lub też świadczyć o przynależności do jakiejś frakcji. Qwerty skoncentrował na nim swój wzrok, chcąc dojrzeć jakiekolwiek pasemka energii ciągnące się z przedmiotu. Następnie spojrzał na Heroldów.
- Obawiam się, że może powtórzyć się sytuacja z Sharda - powiedział. - Atak wojska w połączeniu ze złą wolą lokalnych Spokrewnionych. Mam nadzieję, że de Worde wykaże się w takiej sytuacji lepszymi umiejętnościami medycznymi niż Królowa Anna. I większą moralnością - zawiesił głos.

Qwerty wyglądał jak aktor wyjęty wprost z horroru. Był cały obtoczony czarnym kurzem i prochem. Pod oczami rozciągały się krwawe ślady, które zostały częściowo rozmazane przez psa. Mimo to wciąż był wysoki, przystojny i dobrze ubrany, co w tym momencie tylko bardziej gryzło z resztą imudżu.
- Przychodzimy z Koalicji Sojuszu Spokrewnionych - wypowiedział prawie że przypadkowe słowa. - Każdy widzi, jak wygląda sytuacja w Londynie. Od czasu ataku na Elizjum znajdujemy się wszyscy w stanie wyjątkowego, podwyższonego zagrożenia - powiedział, starając się nawiązać kontakt wzrokowy z dziewczyną. - Mogę uwierzyć w jednego zabłąkanego wampira. W dwie zbłąkane owieczki nie uwierzę - rzekł. - Myślę, że jesteś tutejsza. A w takim razie musisz znać drogi ewakuacyjne. I w pierwszej kolejności chcę je poznać - rzekł pewnym tonem niegodzącym się na sprzeciw. W uszach zadźwięczał mu krzyk wszystkich spadających szybem na pewną śmierć. Przeżycie Sharda zmieniało człowieka. - Oczywiście przepraszamy za najście bez wyraźnego zaproszenia. To z naszej strony niezbyt kulturalne, jednak wyjątkowe czasy wymagają wyjątkowych środków. Londyn płonie. Tylko od nas zależy, czy nie spalimy się w jego ogniu. Proszę więc, przyszykujmy drogę ucieczki, zanim zaczniemy rozmawiać.

Bezpieczeństwo było najważniejsze. Dopiero potem Qwerty chciał przywołać temat Viktora.

Well said… - pomyslał Tony z nieukrywanym Wow! zdając sobie sprawę, że jeśli on był niezgorszym cwaniakiem, to Qwerty był niezrównanym mówcą i dyplomatą. Nie przypadkiem był pośród sług Mitry. Postanowił nie wtrącać się zbytnio w słowa szaleńca, a przynajmniej nie dopóki dobrze mu szło. Spojrzał znowu pytajaco na Reę uśmiechając się.

Rea uśmiechnęła się serdecznie do Qwertego i odgarnęła swoje lokowane włosy, niby przypadkiem. Nie była brzydka. Przynajmniej nie w świetle latarki.
- Tak, to tunele. Do tej części tuneli prowadzą dwa wejścia z góry. Jednym weszliście, ale tam siedzą gliniarze. Drugie jest na stacji, którą wyłączono z pracy na czas remontu. Remont trwa już pół roku i nic nie wskazuje na to, żeby miał się zakończyć. I to najbezpieczniejsze przejście dla nas w czasie tego panującego na górze szaleństwa. Chociaż… myślę, że lepiej nam zostać na dole. Jeżeli chcemy dotrzeć do de Worde, to i tak będziemy musieli schodzić głębiej i dalej stąd. Czasem korzystam ze starych pomieszczeń technicznych, żeby przetrwać dzień. Poziom na którym jesteśmy i ten pod nami są wyłączone z pracy metra. W tym miejscu są wyłączone. Ale po drodze pójdziemy przez normalnie funkcjonujące torowisko. Na szczęście przez stan wyjątkowy w mieście metro funkcjonuje do 21:00. Normalnie to do 3:00 trzeba się pilnować, żeby nie zostać mokrą plamą na froncie lokomotywy metra. Zawsze rejestrujcie gdzie minelismy pomieszczenie techniczne. Na najwyższym poziomie są co dwieście, trzysta metrów. Na niższych dużo rzadziej. Ale są małe i ciasne. Jednych drzwi może i do rana bronić jedna osoba.
Rea po krótkim wykładzie naciągnęła szelki plecaka. Sięgnęła po smartfona, który i tak był w trybie samolotowym, ale nadal służył za latarkę i zegar.
- Mam na imię Rea - powiedziała w końcu podchodząc do Qwertego. Malkvianin górował nad nią. Niby odruchowo otrzepała pył z jego ramienia. Nie zmieniało to kompletnie niczego, bo ubrania wymagały gruntownego prania. Ruszajmy.

Komisariat Bishopsgate. 4:00

Miasto zdawało się martwe. Ci, którzy dogorywają po imprezach już pozamykali się w mieszkaniach. Ci, którzy mieli wstać zaraz do pracy jeszcze łapali ostatnie chwile snu dla siebie. W zasadzie w mieście funkcjonowały w tej chwili jedynie dwie grupy społeczne. Jedna ściśle powiązana z wampirami. Druga modląca się, by ich dzieci przestały ząbkować.

Na parkingu dwa samochody stały z włączonymi silnikami. Chun Hei nie przyjechała. Za to wysłała tych samych ludzi, którzy mieli zatrzymać ich na tyłach rzeźni. W kilku słowach powiedziała Spoonowi, że ma się dobrze zastanowić czy chce zrobić krwawą masakrę na posterunku i czy potem da radę zatrzeć wszelkie ślady.

Było widać, że trzech ludzi z ekipy było wyraźnie zdenerwowanych.

Ale najpierw mieli załatwić wszystko na spokojnie. Nie miała się lać krew. Nikt nie miał zginąć.

Spoon miał tylko wykręcić numer do jednego z ludzi Chun gdy się zacznie. Oni mieli wejść z bronią na posterunek. Tymczasem Cath ze Spoonem pod ręką ruszyli pewnym krokiem do niczym nie wyróżniającego się budynku.

Przywitała ich twarz otyłego funkcjonariusza za pancerną szybą obok wielkich drzwi z zamkiem elektrycznym. Cóż… wiele wskazywało na to, że w tym miejscu ludzie Chun Hei się zatrzymają. W zasadzie jeszcze nic nie wskazywało, że wampiry nie zatrzymają się w tym miejscu.

- W czym mogę pomóc? - podniósł się powoli gruby policjant odstawiając kawę.

Mężczyzna jęczał. Płakał. Ale chyba w końcu trafiły do niego słowa Qwertego. Miał szansę na odkupienie. Trudno dojść do tego co miał w swojej głowie. Był głodny. Wycieńczony. Jego organizm walczył aż dotąd, ale czy był zdolny walczyć choćby o krok dalej?

- Zabiłem ich. Ja ich zabiłem. Alice i Jane. Moje słodkie kwiatuszki - Jego głos brzmiał dziwnie. Gardło było ściśnięte, a on sam był osłabiony do granic możliwości.

- Życie mnie ukarało. Karma jest zołzą. A może to sprawiedliwość Pańska? - w świetle latarki można było obserwować jak łzy rozmazują brud na jego twarzy. W zasadzie ciężko było dojść do tego, czy mężczyzna jest czarnoskóry, czy może jest raczej latynosem.
- Zawsze liczyłem się tylko ja. Dlatego jestem teraz sam. I będę sam...umrę tu i zgniję, nikt nawet nie będzie o mnie wiedzieć.

Przy ostatnim słowie głos mu się załamał.

Qwerty zaś stał i czuł jak bestia w nim szaleje. Być może na zbyt wiele jej pozwalał. Póki co trzymał ją w ryzach, ale nie wiedział jak długo to jeszcze potrwa. W miejscu, w którym byli nie mogli wiele więcej zdziałać.

Technik wymagał pomocy medycznej, której oni nie mogli mu zapewnić. Pies Gangrela już biegł po pomoc. Ale czy ten człowiek chciał żyć? Na dobitne pytanie Malkvianina nie odpowiedział. A może tak przedstawiona odpowiedź była wystarczająca? Może była w nim odpowiednia doza szaleństwa?

Nadszedł czas decyzji.

Castelli nawet nie zbliżał się do rannego. Wolał nie kusić losu, a właściwie to nie prowokować bestii do beztroskiego swawolenia, bo wtedy nie tylko przygnieciony biedak mógłby zostać poszkodowany. Pierwotny szał nie przebierał w środkach ani też specjalnie nie wybierał ofiar.

Ale zdrowy rozsądek mógł zdecydować. Kości zresztą zostały rzucone, pies pobiegł po pomoc. Czy miało mu się to udać było już poza jakimkolwiek spektrum wpływu koterii. Tony wtrącił się cicho, tak żeby nie słyszał ich mężczyzna:

- Zostawmy go. Pies może wrócić z pomocą. Pojawi się tu psiarnia i co znajdą? Osuszonego trupa? Jakbyśmy mieli mało kłopotów z ich strony. Jak dożyje to będzie miał szczęście, nie? No cóż, chyba zasłużył żeby trochę pocierpieć. Taka karma jak to sam ładnie stwierdził. Dość czasu tu straciliśmy, chodźmy, bo mnie też ciśnie w dołku i kurwa jak nie wytrzymam, to miło z pewnością nie będzie i ci go ewentualnie odnajdą będą mieli niezłą zagadkę.

Tymczasem Qwerty’ego nawiedziła przeszłość. Wspomniał moment swojego przeistoczenia. To był jedyny moment z dalekiej przeszłości, który pamiętał od razu po przebudzeniu.

Cytat:

W powietrzu unosił się zapach palonego drewna. Jaskrawe światło bijące z ognisk rozświetlało mrok lasu. Zbliżało się wraz z ciepłem płomieni oraz duszącymi obłokami dymu. Jednak najbardziej dech w piersiach zapierały głośne, przeraźliwe śmiechy oraz złośliwe krzyki. Trzy wiedźmy tańczyły pośrodku pożogi. Wszystkie ubrane w białe tuniki przywodziły na myśl antyczne boginie. Miały kasztanowe włosy zaplecione w ciasne warkocze. Oraz szaleństwo wypisane na twarzy. - Ogniu przyjdź! Jak nasz gniew! - Rotschreck wzbudź! Już wrze krew! - Bestii wnet! Zagrzmi zew! Czuł okropny strach. Nie tylko o siebie. Zerknął w bok na swoich dwóch braci. Wszyscy byli identyczni, podobnie jak trzy wiedźmy. Urodzili się razem i obawiał się, że razem umrą. Zostali bardzo ciasno związani i nie istniała najmniejsza szansa, aby przeciąć więzy. Ogień zbliżył się. Tak jak przeraźliwe damy. Jedna z nich uklękła przed nim i podstawiła misę ze szkarłatną cieczą. Obawiał się, że to krew. - Pij - szepnęła czarownica. - Pij i służ. Może będzie z ciebie wróż. - Daj nam proszę liter ciąg, które pozna świata krąg. - Przyszłość w ogniu jest i we krwi, a z przyszłości nikt nie drwi! Na swój sposób zdawały się bardziej znudzone niż głodne jakiejś rewolucyjnej przepowiedni. Choć nie wierzył w to wszystko… po kilku sekundach poczuł elektryczny dreszcz. Uwolniły mu dłoń. Zanurzył palec w cieczy i zaczął pisać po hebanowej desce. QWERTYUIOP Westchnął zawiedziony. Jednak wiedźmy, zaskoczone, roześmiały się. Jedna oblizała wargi. - Imię twe - szepnęła krótko. Po czym nachyliła się, by złożyć na jego szyi ostatni pocałunek…

Uiopowi chwilę zajęło, zanim ocknął się z transu.
- Zawsze będziesz sam? - zapytał. - A czy nie jest taka kolej ludzkiego losu? Wbrew pozorom… świat dzieli się na złych i dobrych ludzi. Źli są trawieni gniewem, smutkiem i rozczarowaniami, związanymi z przeszłością. Zabiłeś Alice. Zabiłeś również Jane. Gdzie cię to zaniosło? Kim jesteś teraz? Co zrobiłeś z tym całym bólem i udręczeniem? Odkryłeś najgorsze w świecie miejsce i upiłeś się, aby zapomnieć o bólu? Czyli wygląda na to, że twoja życiowa podróż ma się skończyć w tej chwili. Na okropnej śmierci będącej klejnotem koronnym okropnego życia. Cudownie… - mruknął Qwerty z przekąsem. - Zakładając, że jesteś złym człowiekiem. A mówiłem, że są również dobrzy. Ci dobrzy dzielą się na trzy kategorie. Pierwsza to ta, która starała się z całych sił, ale skurwysyństwo świata sprawiło, że zaczęła grać według jego reguł. W rezultacie sami stali się źli. Druga kategoria to te osoby, które pod wpływem zła wycofały się i zgasły. Zostały albo pustelnikami, albo bezwolnymi kreaturami, unikającymi za wszelką cenę konfliktu. Nawet konfliktu w słusznej sprawie. Jest również trzecia kategoria. Najtrudniejsza i najrzadsza. Te dobre osoby, które pod wpływem zła wiele wycierpiały. Być może również wiele złego wyrządziły. Ale podniosły się. Żeby wykonać kolejny krok. Bo zawsze najważniejszy jest kolejny krok. A jest nim stanie się lepszym człowiekiem.

Qwerty westchnął i jeszcze raz spojrzał na mężczyznę. Nawet nie znał jego imienia. Ale czy miało ono znaczenie? Faktem było to, że Uiop czuł litość względem człowieka i nie chciał go zabić. Z drugiej strony nie wierzył w psa Gangrela. Prędzej przyniesie im żołnierzy wroga, niż doktorów i pielęgniarzy.
- Do której kategorii należysz? - zapytał Uiop. - Gdzie się widzisz, gdzie się zaliczasz? Czy jesteś w stanie przyrzec mi posłuszeństwo do momentu, w którym uznam, że poradzisz sobie dalej sam? Czy jesteś w stanie osiągnąć ideały, do których sam dążę? Czy jesteś ulepiony z odpowiedniej gliny?

Qwerty zamilkł na moment.
- Pij i służ - rzekł. - Może będzie z ciebie wróż. Daj mi proszę liter ciąg, które pozna świata krąg. Przyszłość w ogniu jest i we krwi, a z przyszłości nikt nie drwi!

Qwerty ugryzł się w nadgarstek i podsunął go do ust mężczyzny. Następnie wyjął z kieszeni zapalniczkę i zapalił ją. Ogień był potrzebny. Przysunął go przed oczy mężczyzny.
Czekał na jego słowa. Sam w swoich zamierzchłych czasach wywróżył ciąg liter, który złożył się na pierwszy rząd w maszynach do pisania i bardziej nowoczesnych klawiaturach. Stąd też wziął swoje imię i nazwisko. Qwerty Uiop. Co mógł wywróżyć ten mężczyzna?

Gangrel długo był cierpliwy, obserwując całą scenę. To był zwykły kmiot! To nawet nie była przypadkowa ofiara, ktoś w złym czasie, w złym miejscu, nie! Ten osobnik umyślnie zaryzykował swoim własnym bezpieczeństwem i dlatego znalazł się akurat w tej pozycji. Zadziałało najstarsze prawo Matki Natury o przetrwaniu najsilniejszych osobników i eliminacji tych najsłabszych, znane obecnie jako “selekcja naturalna”. Tymczasem cała ich gromada stała od dobrych kilkunastu minut i rozprawiała na temat jego losów. Qwerty zrobił mu nawet wykład na temat życia i śmierci! Konającemu, spragnionemu człowiekowi, który prawdopodobnie co drugiego słowa nie usłyszał lub zignorował. A to wszystko w tle Londynu, którego społeczność wampirów właśnie obracała się w gruzy. W tunelach metra, po których błąkają się oszalałe z głodu bestie. Bestie, którymi sami mogą się za chwilę stać, wskutek wszechobecnej, niewytłumaczalnej aury, która z każdą godziną była coraz bardziej odczuwalna. Utamukeeus zakładał, że to wszystko jest dla nich oczywiste, dlaczego więc zachowywali się tak lekkomyślnie?! Sytuacja była tym abstrakcyjna, w porównaniu do ich zachowania poprzedniej nocy. Gdyby z taką samą dbałością i uwagą podeszliby do planowania zamachu na Valeriusa lub obserwacji tego co się dzieje w Shardzie, może całego tego bałaganu dałoby się uniknąć?

Paw oferujący spokrewnienie przywalonemu przelał czarę goryczy.

- WYSTARCZY!!! - ryknął na cały głos. Jego krzyk chwilę jeszcze niósł się po tunelach.

Dotychczas spokojny Utamukeeus był w tej chwili ewidentnie wściekły. Patrzył na Malkaviana jakby miał go za chwilę rozszarpać gołymi rękoma. Lub, co było bardziej adekwatne w tej chwili, gdy wyciągnął broń, wystrzelać w niego cały magazynek.

- Ruszamy. Teraz.

Malkawian ziignorował kompletnie sugestię Tonego, zaczynając psychodeliczny wykład gościowi, któremu było to potrzebne równie bardzo jak zeszłoroczny śnieg. Ale próba przeistoczenia, teraz, gdy nie mieli czasu? Tony odezwał się podniesionym głosem równocześnie z Gangrelem:

- Fucking hell! Qwerty Seriously?! Tracimy tu czas!

- Idźmy. - zgodził się Yusuf z Włochem i Indianinem - Nie mamy czasu na uczenie go wszystkiego od zera. Nie teraz, gdy Londyn płonie. Byłby tylko ryzykiem dla nas wszystkich, ogniwem które zostałoby szybko zgarnięte z ulic i najprawdopodobniej celem wielu, wielu bolesnych eksperymentów. Nie musimy dawać takich prezentów wrogowi. - dodał już zupełnie zimno Yusuf. Resztki empatii rozwiały się jak dym na wietrze. - Nie jestem jeszcze bardzo głodny, pomogę wam… Zachować umiarkowanie.*


- For fuck sake! Qwerty, mamy o niebo ważniejszą sprawę na głowie niż gość, który zasłużył na to co go spotkało. - gardłowo stwierdził Tony, próbując utrzymać na wodzy coraz bardziej rzucającą się pod skórą bestię.

Brujah nie chciał się posilać technikiem, głównie ze względu na to, że gdy Hookie sprowadzi tu ekipę ratowniczą, to odnajdą osuszone ciało, a w ciągu ostatnich nocy dość już się naoglądał polowań na wampiry. Ale nie ulegało wątpliwości, że w świetle tego co się wydarzyło przez ostatnie kilka minut, nie mogli też zostawić człowieka żywym. Widział i zapewne domyślał się zbyt wiele. Może kiedyś w czasach gdy był człowiekiem słowa biedka uznano by za bełkot trawionego gorączką, ale dziś w londynie był pewien ktoś z ogromną uwagą wysłuchałby, co ma do powiedzenia i wyciągnął z tego wnioski. Podzielił się tym cicho z innymi.

Pojedynczy strzał z pistoletu przerwał wszelkie ewentualne dyskusje. Indianin ruszył dalej, bez słowa komentarza, ostatecznie rozwiązując kwestię konającego robotnika. Pies, który nie był już potrzebny z misją ratunkową, dołączył do niego chwilę później, gdy ruszył głębiej w tunele metra, w poszukiwaniu Richarda de Worde.

Maszerowali już niemal pół nocy przez tunele metra. W większości w ciszy, a jak wiadomo - cisza sprzyja rozmyślaniom. W tej chwili, jak na złość, przydałby się Spoon z jego wiecznie nie zamykającą się gębą, bo akurat na rozmyślania o tym, jak bezdusznie uśmiercił konającego człowieka indianin nie miał ochoty. Mimo wszelkich usprawiedliwień, że mężczyzna i tak już był konający, że miał sporo grzechów na sumieniu, że pomoc i tak by nie nadeszła na czas, Utamukeeus czuł się winny. Trzeba było uciec myślami gdzieś indziej, skupić uwagę na czymś wystarczająco absorbującym...

Jeszcze raz: maszerowali już niemal pół nocy przez tunele metra. Mimo to mieli dotrzeć na miejsce dopiero przed świtem! Nie było wątpliwości - Rea prowadzi ich naokoło, o ile w ogóle prowadzi ich gdziekolwiek. Ta wszechobecna aura głodu, co jeśli po prostu ona czeka, aż wszyscy postradają zmysły i poddadzą się Bestii?

Cholerny Qwerty musiał być z nią w zmowie, dlatego tyle czasu zmarnował na tym przywalony kmiocie! Grał na czas, tak jak ona, opóźniał ich spotkanie z De Worde! A noc wcześniej jakimś cudem udało mu się uciec z obławy na Shard w stanie nienaruszonym. Ani jednej rany, podczas gdy on niemalże stracił obie ręce! Sędzia i Tony? Jeden kręci się tylko za nimi, nie zwracając na siebie uwagi, jak Mysz. Niby jest, ale go nie ma. Czeka, na swój kawałek sera, żeby nam go ukraść sprzed nosa. Tym kawałkiem sera mógł być właśnie Mitrowy sztylet. A Yusuf? Nazywa siebie Sędzią, ale jego wyroki nie mają żadnej mocy i żadnej sprawiedliwości! Jak można było puścić Valeriusa wolno, kiedy należała mu się ostateczna śmierć?!

Utamukeeus cały buzował w środku, dopiero teraz zdając sobie sprawę z całego spisku dookoła. Z pokerową twarzą, nie dał po sobie tego poznać. Zawsze był Samotnym Wilkiem. To żadna nowość, że teraz też musi sobie radzić sam.

Bezdomny. Kolejna przeszkoda na ich drodze, kolejne "przypadkowe spotkanie" na ich trasie, które ma ich tylko opóźnić. Traper miał plan - wykorzysta tą sytuację przeciwko nim. Dowie się w końcu, kto jest z nim, a kto przeciwko niemu, nawet jeśli wiadomo, że wszyscy są przeciwko niemu.

- To nie nasza domena i nie nasza Trzoda. Nie zatrzymywać się, idziemy dalej. - rozkazał wszystkim, gdy mijali bezdomnego.

Każdy, kto sprzeciwi się tej komendzie, udowodni że jest zdrajcą.