Klejnot Wielkiej Rzeki obserwował małe ludzkie sylwetki przesuwające się ulicami. Mieszkał już na tej ziemi od jakiegoś czasu, ale widok takiej masy ludzi ściśniętej na tak małej przestrzeni był dla niego wciąż zdumiewający. Porównanie do robactwa było tylko częściowo poprawne - owszem, każda z tych ludzkich sylwetek, niczym mrówka czy pszczółka pełniła swoją rolę w tym miejskim ulu. Najczęściej, podobnie do wspomnianych owadów, byli oni zwykłymi robotnicami. Na tym się jednak ich podobieństwa kończyły. Fakt, że ludzka "królowa", w odróżnieniu od tej owadziej, mieszkała z dala od swoich robotnic i dobro całego ula miała w serdecznym poważaniu jeszcze można by było uznać za cechę gatunkową. Niewybaczalnym było jednak to, że w odróżnieniu do robactwa, ludzie nie utylizowali niczego. Wręcz przeciwnie - generowali tylko więcej i więcej odpadków i zanieczyszczeń, rujnując każdy ekostan jaki zastali, zamiast go ulepszać i dbać o niego.

Przyprawiali Utamukeeusa o obrzydzenie bardziej, niż te wielkie ślimaki bez skorupek.

Bóg Słońce Mitra był największą nadzieją na to, że ten stan rzeczy można odwrócić, a ludzkość, z pomocą kogoś inteligentnego, cierpliwego, ale i surowego jeśli było trzeba, nauczy ją jak dbać o Matkę Naturę. Cienkokrwiści mogli stanowić znaczącą siłę pomocniczą w tej długoterminowej edukacji. Stali rozkrokiem pomiędzy dwoma światami - śmiertelnych i nieśmiertelnych. Mogli czerpać mądrość z obu i nie ograniczało ich widmo śmierci ze starości.

Gdyby nie rasizm.

To ciekawe, że akurat tą cechą wykazywali się tylko ludzie. Istoty rzekomo świadome i myślące.

Traper wypatrzył z dachu swój cel. Obserwował tego człowieka już od kilku nocy. Poszlaki wskazywały na to, że mógł być jednym z nisko-pokoleniowców. Navaho miał nadzieję, że śledząc go trafi do jakiegoś miejsca spotkań innych jemu podobnych. Mógłby wtedy wybadać teren i dowiedzieć się czegoś więcej, na temat nowo - powstającej społeczności wampirów w mieście, którą z jakiegoś powodu wszystkie inne klany zdają się głupio ignorować.

Spoon.

- Will tak? Nie wiem wiele o tobie. Jak to się stało, że się poznaliście z Bru, to nie wiem. Więcej mogłabym powiedzieć o Tonym. W końcu wybrałam go na potomka.

Na twarzy Galijki pojawił się grymas. Historia Toniego niosła za sobą jakieś wspomnienie, którego rudowłosa nie chciała wyciągać.

- Zaufaj małej. Jest wygadana. Może coś ugra. A oboje wiemy, że zdążysz dobiec do nich zanim do muzeum wbiegną komandosi w pełnym rynsztunku. Czasem warto najpierw spróbować innych rozwiązań. Nie to żebym nie lubiła wbić komuś mordy w ścianę - uśmiechała się, w swojej wieczorowej sukience z kieliszkiem szampana w dłoni. Spoon wiedział, że w tym co mówiła o wbijaniu kogoś w ścianę nie było ani jednej nuty przenośni.

- Nasz klan jest bardzo skuteczny w zabijaniu. Pewnie dlatego ja byłam jego chorążym. Pewnie dlatego On wybrał cię na egzekutora. Każdemu z nas przypadają pewne role do wykonania. Niektórzy z nas są bardzo ludzcy. Jak Bru. Inni są żołnierzami, mordercami, a przemiana tylko wzmacnia ich wewnętrznego drapieżnika. Ktoś taki po śmierci staje się super żołnierzem, czy super mordercą. I tym jesteś Spoon. Jesteś Supermordercą. Narzędziem do usuwania przeszkód. Biczem Bożym Boga Słońca. Tym, który nigdy nie kwestionował jego poleceń. Szczerze, nie wiem dlaczego poddano cię rytuałowi. Czyźbyś miał wątpliwości paląc kościoły czy mordując rodziny swoich celów po to, żeby one wyszły z kryjówki? Wątpię.

Arwyn cały czas zerkała w stronę Cath. Nie było wątpliwości, że była gotowa zareagować.

- Tacy jak ty są potrzebni. Zawsze gdy słowa zawodzą. Jeżeli nie uda Wam się dogadać z Anną… jeżeli zaczniemy wojnę… Wiedz, że w mojej armii będziesz mieć zawsze miejsce. I wiedz, że jesteśmy lojalni wobec swoich. Znajdziemy Bru, gdziekolwiek jest.

Nagle Spoon poczuł dłoń na przedramieniu. Zaciskała się z siłą imadła.

- Koleś z kamerą na piętrze - powiedziała do Spoona przez zęby.
- To termowizjer.

Na piętrze faktycznie był mężczyzna ogolony na łyso i wpasowując się w obraz żołnierzy sił specjalnych upchniętych w tanie garnitury. Miał przy twarzy urządzenie podobne trochę do lornetki, a trochę do przenośnego telewizora. I co jakiś czas w nie zerkał patrząc po sali.

Yusuf

To wtedy zrodził się plan. Poznał słabość boga. Musiał ją tylko wykorzystać. Ale miał czas. Był wampirem. Mogły umrzeć pokolenia, a on będzie trwać.

***

Siedział za sporej wielkości stalowym biurkiem. Wokół szumiały komputery lampowe i mechanizmy obracające taśmy z pamięcią. Przeglądał raporty. Podjął decyzje. Qwerty Uiop. Słabe ogniwo Heroldów. I nieprzewidywalny czynnik Malkavian w jednym. Wiele wskazywało, że nadzwyczajna sieć stworzona przez umysły tego klanu zmniejszała wpływ rytuału. Wziął pióro, którym wypisał kilka słów.

“Wysoki dziwak. Guys Hospital, darmowa przychodnia. Sprowadzić go żywcem. Pojawi się w ciągu tygodnia”

Zwiniętą kartkę przywiązał do jednego ze szczurów, a później kazał mu znaleźć odpowiedni kontakt.

Londyn stanął w ogniu. Antigen szturmowało Shard. Hafsa zabita przez Klub Łowców. Anna praktycznie już nie miała władzy. Sięgnął po kolejną kartkę i zapisał niemal bez udziału woli:

“Kiedy przybędzie Justycariusz?”

Był pewny, że Camarilla zainterweniuje. Nadal nie zgrywała mu się jedna rzecz. Do tej pory wszystkie poszlaki wskazywały, że Antigen miał powiązania z Mitrą. Skąd więc atak na magazyn Shiraziego? Chciał odsiać najlepszych Heroldów?

Cath

Towarzyszący kobiecie mężczyzna odwrócił się uśmiechając pod nosem. Oto jego koleżanka została zahaczona przez miłośniczkę sukien wieczorowych, podczas gdy oni tu mieli poważną akcję. W tym uśmiechu i w odruchu odsunięcia się było coś, co jednoznacznie kojarzyło się Cath z ignorancją. Czy kobieta może się nadawać w ogóle do pracy w jednostkach specjalnych? Szukają w końcu wprawnego zabójcy. Wyjątkowo zdolnego. Nadludzko szybkiego. Nadludzko silnego. A tu jakaś cizia zgaduje o kieckę. Prychnięcie rozbawienia było niemal widoczne.

- Tak? - zapytała kobieta.

Kobieta była zakłopotana. Z jednej strony pochlebiało jej to co powiedziała Cath. Z drugiej strony wiedziała jaka będzie reakcja kolegów. Pod suknią było widać wyraźnie zarysowane mięśnie. Zwłaszcza na rozcięciu, które ukazywało łydkę. Biegaczka? Sprinterka? Lekkoatletyka? Z pewnością komandoska. Nie pofatygowali się nawet, żeby swoich tajniaków ubrać normalnie.

Sama kobieta była zakłopotana. Sukienka była ładna, chodź z sieciówki. Przez chwilę myślała co odpowiedzieć. Przyznać się do sieciówki? Skłamać wytwornej damie na gali sztuki?

- Przyznam szczerze, że suknia leżała w szafie od dawna, czekając na stosowną okazję. - skłmała

Wtedy Cath poczuła ramię Spoona.
- Idziemy, szybko - wycedził przez zęby.

Szlachcianka miała jedynie chwilę, żeby przeprosić rozmówczynię.


Utamukeeus

Nie pomylił się. Mężczyzna szedł na spotkanie. Nie było go trudno śledzić. Ludzi po zmroku było niewiele jak na standard Southall, ale i tak dużo więcej niż normalnie na mieście. Dość, żeby się ukryć.

No i znalazł miejsce spotkań.

Trzy Mosty.

Cud inżynierii. Miejsce gdzie przeprawa wodna przecinała się z drogą dla powozów i traktem kolejowym. Umowna granica Southall i innych części Londynu. To tutaj się zbierali. Wieczorne spotkania robotników zmęczonych pracą. Wyrzutków społecznych. Tu pasowali. Jedne z grup śpiewały. Inne się przekrzykiwały. W jednym z dalszych kręgów trwała bijatyka. To tam był jego cel.


Tony

Krwawa mgła powoli schodziła. Poczuł uderzenie w twarz. Otrząsnął się. Tym razem dostał z otwartej dłoni. Ktoś zdawał się go cucić. Po chwili zrozumiał swoją pozycję. Stał przed nim bardzo wysoki czarnoskóry mężczyzna. Trzymał go za ramię. Wysoko. Przyciskał do ściany.

Tony zdał sobie sprawę, że jego nogi nie dotykają ziemi.

- Pojadł? To spokój. Musimy to posprzątać. - Mówił twardą angielszczyzną z kolonii. Afryka Południowa? Trinidad? Tony nie umiał określić.

- Arwyn się wkurzy. Ale ładnie dałeś im popalić. Pomóż mi sprzątać. Nie chcemy mieć na głowie Juliet Parr, prawda? I tak ma nas na celowniku.

Mężczyzna puścił Tonego i złapał leżące samotnie dwie nogi i jakiś korpus. Jak się okazało nie należały do jednej osoby. Tony chwilę myślał co się dzieje. Starał się kojarzyć fakty.

Zawadhi Locke. Potomek Arwyn. Pilnował go? Nadal mu nie ufali? A może Arwyn się o niego martwiła?

Juliet Parr? Szeryf Londynu.

- Juliet jest strasznie cięta na Mitrę - Zawadhi kontynuował pogawędkę jak gdyby przerzucali pszenicę w porcie, a nie zbierali trupy. - Nie może go ruszyć, ale wie że Arwyn należy do najbliższego kręgu. Będzie czerpać ekstatyczną przyjemność z pogrążenia każdego, kto jest ważny dla Gwen. Masz dużo szczęścia, że tu jestem młody.

- Ale myślę, że Juliet zginie niedługo. Nie można sprzeciwiać się Słońcu. Z drugiej strony chodzą słuchy, że siksa robi sobie gnizdko w szeregach Camarilli i planuje się zmyć, zanim Mitra ją spali. Wtedy pewnie Arwyn zostnie szeryfem. I dobrze. Te szczury potrzebują silnej ręki.



Gwenllian Arwyn

Gdy tylko Spoon i Cath do niej dołączyli powiedziała coś. Nikt z nich nie zrozumiał, ale coś im mówiło, że był to jakiś dialekt celtycki czy inny język, którego już nie używano. I nagle ludzie zaczęli się odsuwać. Opuszczali galerię, w której jednym z eksponatów była czapka.

Wampirzyca podeszła do gabloty i sięgnęła do niewielkiej wnęki, która skrywała czytnik linii papilarnych. Wsunęła tam palec, a ciche syknięcie zwiastowało otwarcie gabloty. Galijka sięgnęła kawałek materiału. Tkanina mająca dwa tysiące lat była w jej dłoni trzymana z niemalże boską czcią.

- Prowadźcie do wyjścia. Nie mamy już czasu.

Indianin, mimo całej swojej niechęci do kolonizatorów zza Wielkiej Wody, musiał im przyznać, że jeśli chodzi o inżynierię i budownictwo, dalece przewyższali jego lud. Zdołali ujarzmić siły, które zdawałoby się, ujarzmić się nie da. Zapanowali nad ziemię po której stąpali, modelując ją według swoich potrzeb i wydobywając z niej to co najlepsze. Zapanowali nad wodą, kreując sztuczne zbiorniki wodne lub zmieniając koryta istniejących już rzek. Jedyne, czego jeszcze nie zdominowali, to powietrze i przestrzeń nad ich głowami. Gdyby tylko wtedy traper wiedział, jak rewolucja wydarzy się po przełomie braci Wright...

Obserwowany mężczyzna doprowadził go do miejsca, w którym tętniło życie towarzyskie wszelkich wyrzutków społeczeństwa, biedoty i wszelkich pochodnych. Ludzi było więcej niż na ulicach mijanych do tej pory i Utamukeeus zgubił swój cel na dobrych kilka chwil. Chcąc, nie chcąc, musiał zanurzyć się w tą ludzką masę i spróbować odnaleźć zgubę. Wtedy zobaczył jego.

Wyglądał jak typowy, brytyjski gentleman. Garnitur, czy też frak - Indianin wciąż nie rozpoznawał niuansów modowych Europy - nie był nowy, melonik na głowie też swoje już widział. W ręce trzymał laskę. W skrócie - kompletnie nie pasował do całego otoczenia. Tak szybko jak się pojawił, tak szybko też zniknął. Czy to było tylko przewidzenie? Dlaczego więc, przez ułamek sekundy, wydawało się, że tamten również dostrzegł trapera?

W oddali słychać było krzyki. To było ostatnie miejsce, którego Utamukeeus jeszcze nie sprawdził. Gdy się zbliżył, wszystko stało się jasne, skąd ten gwar - bijatyka. A właściwie zorganizowana walka w kręgu. Dwóch walczących, otoczonych pijaną gawiedzią, motywującą swoich zawodników. W tle miejscowi "przedsiębiorcy", przyjmujący, uczciwe lub nie, zakłady. I on, największy naganiacz, komentator i organizator całego widowiska. Każda cywilizacja potrzebuje swojego odpowiednika walk gladiatorów. "Chleba i Igrzysk". Gdy Navaho się zbliżał, starcie właśnie dobiegło końca, a publiczność na chwilę rozsunęła się, robiąc miejsce dla pokonanego, który był właśnie wleczony przez jego kolegów. Typ za którym indianin podążał, jak się okazało, był czempionem tej areny.

***

- To mówisz, że jesteś z plemienia Navaho i dasz mojej publiczności widowisko jakiego jeszcze nie widzieli, jeżeli to będzie ostatnia walka tego wieczoru? - organizator walk, pulchny mężczyzna, który jako jeden z nielicznych dookoła nie pił dzisiaj, ledwo powstrzymywał swoją ekscytację, widząc jakiego "egzotycznego" gladiatora dostał dzisiaj od losu.
- Jak Cię zwą, czerwony?
- Utamukeeus.
- Utum... Bloody hell, jak kurwa? Nie wymówię tego, masz jakieś inne imię? Przydomek?
- Na angielską mowę moje imię można przetłumaczyć jako Klejnot-Wielkiej-Rzeki.
Organizator wybuchnął śmiechem. Nie mógł zachować powagi, nieważne jak bardzo by się starał.
- Zapomnij o tym, zajmę się tym. Jesteś następny.
Utamukeeus nie rozumiał co tak rozbawiło tego człowieka.

***

- PANOWIE I... ACH, ZAPOMNIAŁEM, NIE MA WŚRÓD NAS PAŃ, BO SĄ ZAJĘTE CZEKANIEM NA WAS W DOMACH, OCHLAPUSY!!! Wyjątkowym zbiegiem okoliczności, mam dzisiaj dla was prawdziwą atrakcję! To będzie ostatnia walka tego wieczoru, ale zapewniam was, że tego widowiska nie zapomnicie na długo! Oto, zza Oceanu, z dzików terenów Amerykańskich stepów, prosto dla nas sprowadzono prawdziwą bestię! Ten człowiek to praktycznie na wpół zwierzę, nie żałujcie go! Indianin prosto z klanu Navaho, który słynie ze swojej żądzy krwi i zjadania zabitych, na ring wchodzi... SAMOTNY WILK!!!

Zapowiedź organizatora, obrzydliwie rasistowska i stereotypowa, w kilku miejscach pokrywała się z obecnym wizerunkiem Navaho. Z irokezemi gołym torsem pokrytym bliznami, w świetle od lamp i pochodni, mógł wyglądać dość dziko. Gdy wkraczając na ring rzucił w stronę publiczności kilka losowych słów w języku plemienia, co by jeszcze bardziej podkręcić widowisko zgodnie z obietnicą, tylko dopełnił wizerunku dzikusa. Nikt nie wiwatował.

Rzecz jasna, nie była to walka uczciwa. Żaden Brytyjczyk, nawet ten z największych nizin społecznych, nie mógł sobie pozwolić na porażkę od takiego podludzia jak jakiś Utamukeeus z plemienia Navaho. Mentalność "Panów Świata" była już tak głęboka wpojona w rozumowanie każdego wyspiarza. Toteż nieuczciwych zagrywek był cały wachlarz. Na początku publiczność próbowała przytrzymać indianina, ale gdy któryś z postronnych dostał przypadkowym ciosem i stracił przytomność, porzucono ten pomysł. Wtedy zza ringu zaczęto rzucać butelkami i cegłami, które mogły być użyte jako broń. Na arenę zaczęli też wchodzić kolejni zawodnicy. Ostatecznie, po kilku brutalnych nokautach, walczących pozostała tylko dwójka.

Samotny Wilk i Czempion.

- Wydaje mi się, że już się napatrzyliśmy wystarczająco. - zabrzmiał nagle głos w oddali, momentalnie uciszając cały tłum. Gentleman w meloniku.

Richard de Vorde.

CDN...