Sytuacja zmieniała się dynamicznie. Żołnierze Antigenu zaczęli strzelać swoimi karabinami w stronę helikopterów. Helikoptery w związku z tym zwiększyły odległość. Po chwili poleciały z nich granaty ze smugą dymu upadając pomiędzy żołnierzy. Ci, z gorliwością zombie zdawali się ich nie zauważać. Dym uwalniał się powoli, w czym nie pomagał mu stale siąpiący deszcz. Mitra zaś powoli rozglądał się wokół, jakby szukając kolejnych Heroldów.

Cath widząc to odruchowo przywarła do klimatyzatora. Była na dachu kilkaset metrów od niego. Sama widziała wszystko dzięki lornetce. Czy pradawny bóg mógł ją zauważyć?

Antigen zdawał się sparaliżowany. Podzielony na dwie grupy był kompletnie niezdolny, żeby zagrozić Mitrze. Żołnierze dzielili się na tych, którzy byli mu posłuszni na ziemi, i tych, którzy bali się strzelać do kolegów z helikopterów.

Na dachu panowała nieco stresująca atmosfera.

Diaz była ranna. Uderzenie Spoona i jej pochwycenie połamało jej żebra. Mimo ciężkiej kevlarowej kamizelki rozpędzony wampir był jak pociąg. Po wyraźnym poleceniu Cath kobieta odkaszlła krwią i sięgnęła w stronę radia. Urządzenie było niewielkie i najwyraźniej niesuzkodzone. Spoon musiał rozluźnić chwyt, co zrobił po wymianie spojrzeń z Catheriną.

- Tu Diaz, dowodząca czwartej grupy uderzeniowej. Oddział poszedł w rozsypkę. Blank przejął kontrolę nad wszystkimi. Musimy spalić go do gołej ziemi.

Coś zatrzeszczało w słuchawce w uchu kobiety. Spoon słyszał wyraźnie dzięki swoim nadludzkim zmysłom.

- Tu pułkownik Richards. Na dole są nasi ludzie, nie zaryzykuje ich życia.
- Musimy go spalić. To Mitra. Oni tu myślą, że jest bogiem.
- Zrzuciliśmy gaz łzawiący. Czekamy.
- Trzeba go spalić! - Diaz upierała się pod wpływem dominacji Catheriny.
- Uspokójcie się poruczniku. Gdzie jesteście?

Arwyn zmiażdżyła w palcach niewielką jednostkę radiową.

- Starczy. Richards jest głównym dowódcą polowym. Ona nic więcej nam nie załatwi. To tam trzeba szukać - Dawna chorąża Mitry wskazywała jeden z trzech krążących wyżej helikopterów.

- Skoro oni nie chcą tego dokończyć, to my się tym zajmiemy.
Galijka jak wskazała Chun Hei plac budowy przed sobą, a potem wzięła rozbieg i skoczyła. W miejscu z którego odbijały się jej drobne stopy stojąca najbliżej Cath zauważyła pęknięcia betonu. Wampirzyca odbiła się z niewiarygodną siłą, tak, że w powietrzu przeleciała kilkadziesiąt metrów zanim spadła i przetoczyła się w błocie.

Gaz łzawiący okazał się rzeczywiście wyjątkowo nieskuteczny. Padający deszcz rozbił jego chmury tak, że z kilkunastu komandosów najwyżej czterech opuściło broń i przecierało oczy. Galijce to nie przeszkadzało w żaden sposób. Miała blisko dwa tysiące lat doświadczenia na polu bitew.

A za sobą miała ludzi Chun-Hei. Czy raczej wampiry Chun Hei.

Catherina widziałą, że starsza uwierzyłą w jej kłamstwo. Coś jej podpowiadąło, że posłała ją na śmierć. Nie bojąc się już jednak palącego spojrzenia Mitry wychyliła się i przez lornetkę obserwowała starcie tytanów.

Widząc rudowłosą kobietę wytarzaną w błocie, która miała ledwie metr czterdzieści wzrostu żołnierze Antigen wahali się co zrobić. Nawet kompozytowy gladius nie robił wielkiego wrażenia. Był matowo czarny i w mroku nocy wydawał się bardziej atrapą niż prawdziwą bronią.

- Nie dopuszczą jej do niego. Nie ma szans. Są pod jego całkowitym wpływem - komentował Jean, który patrzył przez drugą lornetkę.

Jednak Arwyn warkneła. Spoon wyraźnie to usłyszał swoimi wyostronymi zmysłami. I zrobiła dokładnie to samo co w muzeum. Oboje z Cath pamiętali jak usunęła jednym gestem całą grupę zwiedzających, żeby umożliwić im ucieczkę. Nie musiałą przejmować kontroli nad Antigenem. Nie zmusiła nikogo do działania wbrew Mitrze. Jedynie oczyściłą sobie pole. Nagle grupa żołnierzy odsunęła się, a potem zaczęła odchodzić.

I wtedy ruszyła z atakiem. Tak szybko, że jedynie Spoon mógł rejestrować jej ruchy. Cięcie z góry rozcieło twarz boga. Cięcie z boku otworzyło mu trzewia. Kopniak w kostkę miał go powalić, a pchnięcie mieczem miało go przebić na wylot.

Miało…

Kopnięcie Mitra zablokował kopiąc ją w zakroczną nogę. Odgłos łamanej kości i krzyku kobiety rozdarł deszczową noc. Jeszcze nie zdążyła odzyskać równowagi, a Mitra wykonał szeroki zamach mieczem Yusufa. Ostrze wbiło się od góry przy szyi kobiety. Przeszło przez obojczyk i dalej w głąb rozcinając połowę klatki piersiowej. Arwyn była w szoku, a bóg-słońce nie mogąc wyrwać miecza jedną dłonią z jej ciała zaparł się nogą o jej brzuch i wyszarpnał ogromny miecz z ciałą galijkki. Ona sama przetoczyłą się do tyłu. Moc krwi zasklepiła część obrażeń.

W tym czasie ludzie Chun Hei skupili się na dożynaniu rozbiegajacego się Antigenu. Wielu z nich nie wiedząc czy uciekać, czy też pomagać swojemu władcy stało i czekało bez ruchu. Ludzie Chun Hei byli bezlitośni, ale było ich tylko kilku.

Gwendolyn ponwnie natarła. Przechodziła to samo, co wcześniej Yusuf i Utamkeeus. Wiedziała, że nie będzie w stanie długo się opierać woli boga-słońca, dlatego musiałą atakować szybko. Ale w przeciwieństwie do tamtej dwójki ona naprawdę była najszybsza.

Wykorzystała wszystkie swoje atuty. Była dużo niższa od nowego ciała Mitry. A jego miecz był dużo bardziej nieporęczny. Wymagał długich i szerokich cięć. Do tego wampir miał tylko jedną sprawną rękę. Niewielka rudowłosa przetoczyła się pod nogami boga słońca tnąc po ścięgnach. Człowiek upadłby i nie mógł chodzić. Mitra zdawał się tego nie poczuć.

Ale nie to było głównym atakiem. Rozpędzona dzięki swej mistrzowskiej akceleracji kobieta odbiła się i wyskoczyła na kilka metrów w górę, tak, żeby uderzyć całym swoim ciężarem i całą nadludzką siłą w boga słońce. Spadała niczym rozpędzony meteoryt otoczony burzą rudych włosów. Mitra nie był w stanie sparować tego ciosu. Ale też nawet nie próbował. Jego wzrok ledwie nadążał za szybką jak błyskawica kobietą. Wpuśicł miecz z dłoni, tak, że rękojeść wylądowała w błocie, zaś stercząca w niebo klinga stała wycelowana w niebo. Gdy już wiedział, że nie uniknie ciosu odwrócił się tylko robiąc miejsce na spadajacą Arwyn.

Jej gladius wbił się głęboko w pierś Mitry, otwierając jego klatkę piersiową. Ale to on uśmiechał się do niej. Patrzył w jej oczy, gdy te robiły się mętne.

Mająca metr i czterdzieści centymetrów kobieta nabiła się na niemal dwumetrowe ostrze całym swoim ciężarem. Ostrze wchodziło w ciało na wysokości lewego uda i przechodziło przez całe jej ciało wychodząc na styku obojczyków i przebijając dalej czaszkę. Siła jej skoku była tak duża, że rękojeść prawie cała zniknęła w błocie. Oto chorąża Mitry zawisła niczym widoczny znak jego powrotu na Tron.

Wampir wyjął jej gladius zdrową dłonią i ruszył w stronę Chun Hei.

Młodsza wampirzyca, ani jej ludzie nie byli w stanie się oprzeć jego potędze. Kolejno padali na kolana. Do Chun Hei podszedł, pochylił się i coś powiedział na ucho, po czym Azjatka wstała i ruszyła prowadząc swojego nowego pana. Zostawiając za sobą ciało rudowłosej galijki wiszącej na mieczu.

Król opuszczał szachownicę niepokonany…

- Kurwa, kurwa, kurwa! - powiedziała Cath spoglądając to na Spoona to na ciało Arwyn.

- Banda pierdolonych debili, ale kto by tam kurwa słuchał Ventrue, lepiej zanieść gęsi lisowi pod nos, przecież co ma się wysilać z szukaniem kurnika.
- Tak to się kończy, jak się za politykę biorą ci, którzy nie zostali do tego powołani - zazgrzytała zębami na myśl o Indianinie. Nie powinna była dać temu zdrajcy drugiej szansy. Yusuf też wcale nie był lepszy, jakby nie można było podmienić pieczęci i zachować czapki dla siebie. No i pierdolony Antigen, druga inkwizycja, wystawiłam im kurwa starożytnego wampira, w momencie kiedy był osłabiony, praktycznie podałam im gęś na złotym pólmisku, a oni nawet nie użyli porządnego noża - pomyślała.


Spojrzała jeszcze raz na rzeź.
- Wycofujemy się - powiedziała cicho. Następnie skierowała spojrzenie na Pierra. -Sprawdźcie czy ta tam nie ma przy sobie jakiś nadajników, bierzemy ją na wynos - wskazała na trzymaną przez Spoona kobietę.

Potem sięgnęła po telefon i zaczęła wybierać numer Juliette, zastanawiając się ile Camden rzeczywiście znaczy dla Mitry.

- Asamicka magia - powiedział Brainbridge po czym splunął. Zupełnie nienaturalnie, bez otwierania ust na iluzorycznej twarzy.

- Zabierzcie go i za mną - powiedział mag prowadząc w stronę izulorycznej ściany, za którą był odwiedzany wcześniej przez Heroldów ukryty wymiar.

Spoon potrzebował chwili, by opanować błędnik w czasie gdy ściany wokół zaczęły się przesuwać i tworzyć nowe pomieszczenia. Ściany zdawały się nie zgrywać ani stylem, ani kształtem. Przez moment Spoon miał wrażenie, że stoi na suficie. A po chwili przed Brainbridgem pojawiły się schody, po których schodził w pustkę.

Spoon niosąc ciało postąpim za nim. Parr gdzieś znikneła z ludźmi Brujah. Za to wokól pojawiły się inne postaci. Dwie kobiety ubrane w azjatyckie szaty, z włosami upiętymi w kok. Tremere powiedział coś jednej z nich.

Spoon rozejrzał się wokół.
Zeszli do jakiejś piwnicy. Teraz wszystko wyglądało zupełnie normalnie. Drzwi ani schody się nie przemieszczały. Ściany stały na swoich miejscach. Nawet błednik się dostosował.

Jedna z kobiet po otrzymaniu instrukcji od Brainbridge'a wyszła... przez ścianę. Druga wskazała miejsce na podłodze.

- Proszę go tu położyć. Uwaga na kołek.

Spoon nie był pewny kiedy na podłodze zapłonęły świece, które były jedynym źródłem światła. Na podłodze było coś, co wyglądało na pięcioramienny pentagram wymalowany krwią.

Brainbridge w półmroku nie miał już na sobie iluzji. Z twarzą spaloną do połowy wyglądał jak upiór. A fakt, że wpatrywał się w Spoona pustym oczodołem wcale a wcale nie sugerował Brujah, że właśnie w tym miejscu chciałby być.

Cath nie zamierzała jednak zbytnio oddalać się od pozostających w odwodzie Brujah. Po kilku krokach wygodnie usiadła opierając się plecami o komin budynku.

Zanim odpowiedziała Chun Hei rozejrzała się po panoramie miasta a następnie powiedziała:

-Nie obchodzi mnie, ile krwi zostanie przelane w Londynie. Podobnie jak nie interesuje mnie życie Camdena. Interesuje mnie za to co Mitra może mi dać w zamian za życie kochanka. Tylko konkretne gwarancje. Czy znasz odpowiedź na to pytanie?