Zabawa, która kończy się jeszcze przed tym jak człowiek się zmęczy… Była kiepską zabawą. Mimo wszystko wystarczającą, żeby wylać z siebie większość złości. Po raz kolejny zatłuczenie jakiegoś istnienia było “odprężające”. Gdy nie było już do kogo strzelać olała całkowicie drużynę i byle jako pierwsza, podleciała do ogniska i leżących w około gratów niedźwiedziożuków. Koncepcja odnalezienia przynajmmniej małej górki złota rozsypała się w małe kawałeczki. Nie było tam nic przydatnego prócz kawału piekącego się mięsa. Zła na taki obrót sprawy pchnęła wątły stelaż a całość wpadła w odmęty języków ognia i żółtych od temperatury kawałków drwa. Pomienie buchnęły a przez chwilę wysokość ogniska podskoczyła, jednak po krótkiej chwili wracając do stanu pierwotnego. Nie było już co zbierać.


Czynność ta nie była aż tak zajmująca, by nie przysłuchiwać się dyskusji na własny temat rozpoczętej energicznie przez największego krótkonogiego cwaniaka. Po udzieleniu swojej odpowiedzi drapieżna kobieta odebrała komentarz Dageona jako komplement i napuszyła się z satysfakcją. Również z odpowiedzi reszty jej uśmieszek był coraz szerszy. Była rozbawiona i uniosła lekko głowę zastanawiając się. W końcu wybiła się w powietrze i przykucnęła na najdalszym stalagmicie. Złapała za swoją złotą harfę i z szyderczym uśmiechem zaczęła szarpać za melodyjne struny.

- Jak mnie nazwałaś, portowa narożnico?! - warknął krasnoludzki łotrzyk zaciskając wściekle pięści. Nie miał zamiaru już tego dłużej tolerować - chwycił za kuszę, podszedł nieco bliżej tak, że miał po swojej prawicy wysoką wapienną kolumnę za którą mógłby szukać schronienia przed strzałami Tiary.

Garnath utkwił w skrzydlatej kobiecie mordercze spojrzenie i wycelował.

Krasnolud nacisnął za spust, a cięciwa kuszy w odpowiedzi zabrzęczała głośno. Lecz bełt nie dosięgnął harpii, gdyż nagle coś czarnego i twardego wyrosło przed łotrzykiem blokując jego śmiały atak. Pocisk odbił się skały, która wyrosła tuż przed jego twarzą. Garnath chciał cofnąć się do tyły zaskoczony, ale otaczająca go ściana skalna nagle stopniała zmieniając się w błoto, by krótką chwilę później poderwać się z ziemi i owinąć się wokół jego stóp.
Przerażony krasnolud próbował wyskoczyć z lepkiej brei, ale ta z każdą upływającą sekundą robiła się coraz twardsza, aż w końcu zmieniła się w litą skałę więżąc jego nogi prawie do pasa.
- Coś mi zrobiła, czarownico?! - wykrzyczał nie kryjąc zaskoczenia.

Z początku Tiara jeszcze była skupiona w premedytacji drażniąc krasnoluda tak długo aż w końcu dany będzie jej pretekst to rozprawienia się z nim w inny sposób. Nie była pewna, czy odważy się na taki krok, jednak wątpliwości zostały rozwiane. Takie samo zaskoczenie malowało się na twarzy kobiety. Szybko jednak zaskoczyła, co się stało łowiąc swoją szansę. Pisnęła radośnie i wybiła się w powietrze lądując po chwili na barkach krasnoluda wypychając mu kuszę z rąk swoim ciężarem.

- Coś powiedziałam na temat celowania we mnie gnido - wycisnęła sadystycznie i mściwie ściskając go za szczękę zadbawszy, by ostre pazurki wpiły się w jego skórę - I tak, masz rację lubię małe zielone stworki. A wiesz czemu? - produkowała się wisząc na nim - Bo wydzierają się najgłośniej ze wszystkiego, co mogłam zakatować na śmierć i pożreć. Ciekawe jak głośno ty byś krzyczał - wykrzywiła swoje usta w sadystycznym grymasie satysfakcji a dłoń zacisnęłą się silniej i szarpnęła - Nieomieszkam sprawdzić. Nie myśl sobie, że to pójdzie tobie płazem.

Następnie kobieta zeskoczyła z przybitego do gruntu krasnoluda i złapała za jego sakwę. Był to błąd i to całkiem poważny, gdyż dłonie krasnoluda wciąż były wyswobodzone. Garnath okazał się zaskakująco szybki jak na przedstawiciela brodatej rasy i chwilę po tym jak harpia wystawiła swe szponiaste dłonie po jego sakiewkę on trzymał już mały misternie wykonany przez krasnoludzkich mistrzów toporek świetnie przystosowany do takich właśnie akcji.
Jakiż był to wyraz bólu i zaskoczenia na twarzy przebiegłej Tiary, gdy ręcznie zdobione ostrze krasnoluda zatopiło się w jej dłoni pozostawiając po sobie paskudnie wyglądającą ranę. Tiara nie byłaby sobą gdyby dała łotrzykowi tak łatwo wygrać. Zdrową szponiastą ręką wyprowadziła cios na wysokości szyi Garnatha nie po to by rozszarpać mu gardło, ale po to by zerwać z jego szyi złoty amulet Amaunatora.
Oboje szarpali się zacięcie między sobą - krasnolud wyprowadzał kolejne ciosy toporkiem, ale harpia zręcznie je unikała skrzecząc przeraźliwie. W końcu poirytowana tą głupią grą rzuciła się na łotrzyka całym ciałem przy kolejnej próbie odebrania amuletu.
Skrzydła głośno zatrzepotały próbując utrzymać kobietę w równowadze kiedy ta dosłownie stała na krasnoludzie z pazurami u stóp wbitymi w jego okrytą skórznią klatkę piersiową. Silnym kopniakiem trafiła Garnatha w nos łamiąc mu go i w tym samym czasie zręcznym ruchem ręki zerwała amulet z jego szyi.

Tym większe było zdziwienie wrednej istoty, gdy przedmiot po przypadkowym naciśnięciu drobnego symobolu Pelora błysnął magicznym światłem. Cały czas stojąc na krasnoludzie ignorując jego wściekłe sapanie i próby zrzucenia z siebie harpii wlepiła swe chciwe oczy w nową zdobyć w pełni nią zauroczona. Światło mieniło się setką barw i po chwili przygasło, by ułamek sekundy później wybuchnąć światłem tysiąca słońc prosto w jej przyzwyczajone do mroku oczy. Kobieta zaskrzeczała tak samo zaskoczona jak przerażona. Ogarnięta totalną ślepotą wypuściła z dłoni amulet, którego Garnath zręcznie pochwycił. Nie widząc nic zatrzepotała skrzydłami chcąc odsunąć się jak najdalej od swego przeciwnika, po czym wzbiła się w powietrze lecąc na oślep. Pozbawiona wzroku harpia przeleciała jeszcze kilka metrów, gdy nagle nieświadoma licznych wystających stalagmitów łupnęła twarzą w jeden z nich i spadła na ziemię dodając sobie na skórze kilka nowych bruzd i rozcięć.

Oszołomiona i oślepiona leżała na dnie jaskini próbując dojść do siebie.

Jedną z wielu zalet bycia w postaci kota, była niewątpliwie możliwość spokojnego przyglądania się światu, bez większego niepokoju o to, że ktoś może zakończyć życie podsłuchującego. Co prawda, czasami zdarzał się nadgorliwiec, który w napadzie złego humoru próbował wyładować swój gniew na "zwierzęciu" jednak przypadki te, nie zdarzały się często, a ona starała się aby delikwent nigdy więcej nawet nie pomyślał o "kopnięciu kotka".
Nie raz korzystała z tej zalety wraz z Eiwarem, czasami sama.
W tym momencie siedząc skupiona na dbałości o higienę swojego lśniącego futerka spoglądała kątem oka na swoich towarzyszy i przysłuchiwała się im uważnie. Zachowanie harpii jakkolwiek mogła nauczyć się ją ignorować osłabiało zespół, już wiadomo było, że nie trafili do mamusi za piecyk, a pilnowanie czy ptaszysko nie postanowi wbić komuś sztyletu w bok za kilka świecidełek nie było najlepszą, choć prawdopodobną myślą.
Cóż, Runa w duchu postanowiła przyłączyć się do tej rozgrywki. Bycie kotem dawało szerokie możliwości. A pióra mimo nieprzyjemnego swądu, były bardzo łatwopalne...

Po uderzeniu w stalagmit próbowała od razu się podnosić, co niestety w przeliczeniu swoich możliwości kończyło się kolejnym zachwianiem się i upadkiem. Gdy ognisty czaromiot zbliżył się do niej, Tiara znowu była w pozycji półleżącej. Zaciętość, zaskoczenie, ból oraz bolesną niemożność pogodzenia się z wynikiem całej sytuacji, malowały się jej na twarzy. W końcu nie otrzymała tego, co chciała.

- Zjeżdżaj starcze - odwarknęła na tyle groźnie, by w ten sposób ukryć swoją jeszcze obecną niezdolność do poruszania się.

Bezradnie przytrzymując w nadgarstku ranną dłoń, skrzydlata zaczęła powoli się wycofywać, na tyle na ile było możliwe w jej pozycji. Zejść z drogi i ulokować się w jakimś neutralnym miejscu. Nim jednak sensownie się poruszyła obok maga stali krasnolud z kotką, wnikliwie przyglądając się harpii. Jeszcze przed tym jak wymyśliła, co im odszczekać została zaatakowana przez tego drugiego. Doskoczył jej i złapał za manatki, na co kobieta zareagowała zaskoczonym przeraźliwym skrzekiem. Nie wiedziała, czego się spodziewać, wiedziała, że musi się wyrwać. Dageon wielkimi i masywnymi krasnoludzkimi łapami trzymał ją w żelaznym zacisku. Zaczęła się bezskutecznie wyrywać. Sytuacja w jakiej się znalazła dotarła do niej dopiero po tym jak otrzymała pierwszy cios. Zaskoczenie nagle zmieniło się w przerażenie i panikę, zmieniając również jej skrzeki na coś, co przypominało skowyt bitego psa. Jej reakcja rzuciła się do wykorzystania wszystkiego, co mogło od niej oderwać wściekłego krasnoluda. Na zmianę szarpała, drapała, kopała, gryzła, czy wierzgała w dalszym ciągu w panice przeraźliwie skowycząc.

Dageon nie miał zamiaru odpuścić nawet w najmniejszym stopniu. Wymierzana kara zamieniła się na prawdziwy śmiertelny pojedynek, bez obecności ostrego uzbrojenia, co w cale dla niego nie robiło różnicy. Okładał i przytrzymywał w imieniu swoim. Przytrzymywał i okładał w imieniu wyśmianej rasy krasnoludzkiej. Drapieżna kobieta miałaby z nim wątpliwe szanse stojąc, a co dopiero będąc dociskana do parteru. Nie mogła się nawet odgryźć a cały szereg zadrapań i szram na Dageonie był dla niego kompletnie nie istotny. Okładał skrzydlatą kobietę bez pamięci wzniecając w powietrze setki kawałków pierza. Złamał i wyrwał pare piór gdy Tiara choć odrobinę odsunęła się od niego, łapiąc ją brutalniej i ciągnąc do siebie.

W tym czasie reszta swobodnie przyglądała się katowaniu kobiety. Eiwar z Urcharem ucięli sobie pogawędke. Czarnoksiężnik cieszył się z cudzej krzywdy i bólu. Kotka przyglądała się, by tylko wychwycić szansę przyrządzenia harpii na gorąco. Faugar natomiast mógł poczuć ulgę, że właśnie na jego oczach bezpieczeństwo w drużynie wzrasta eliminując Tiarę… Choć najpierw musiał sobie odpowiedzieć na pytanie, czy skrzydlata zaliczała się do drużyny, którą miał chronić, czy już nie...

Diabelna zawziętość kobiety rozciągnęła proceder do jakieś minuty, po której nie miała już sił uciekać a jedynym, co jej zostało była obrona przed kamiennymi pięściami krasnoluda. Piskliwy skowyt cichł niepokojąco aż w końcu po jaskini rozchodził się tylko tępy odgłos uderzania. Po dłuższym czasie w końcu i on ucichł.

Dageon mógł być z siebie dumny. Masakrując harpię odpłacił przynajmniej w małym stopniu to, co chciał na początku. Gdy w końcu zlazł z niej i zabrał łapska mógł przyjrzeć się swojemu triumfowi. Pod jego niewielkimi nogami leżała pobita do nieprzytomności kobieta. Rzucona jak szmata w kąt i wiotka jak rozgotowana potrawka. Unoszące się wszędzie kawałki piór drażniły jego oddech a drobinki wlazły gdzie tylko mogły. Wojownik wyglądał jakby ktoś przyłożył mu małą pierzastą poduszką a cały urobek, wylezwszy z materiału, wgryzł mu się w bujną brodę, wąsy i włosy. Sam pierz nie pojawił się znikąd. Pokieraszowane, postrzępione, licznie połamane i wyrwane pióra zmieniły piękny piękny wizerunek w pobojowisko. Blask i wrodzona pewność siebie zostały stłumione przez niezliczone siniaki na ubrudzonym w sadzy ciele. Ciężko było znaleźć miejsce w którym krasnolud nie przyłożył ze wściekłością swojej pięści. W miejscach gdzie wbrew pozorom delikatna skóra nie wytrzymała uderzeń pojawiły się krwiste rozcięcia. Piękny kosztowny materiał jakieś kotary, który przysłaniał jej ciało, również stracił swój blask. Był przetarty, naderwany w wielu miejscach i również umorusany w pyle. Ozdobne łańcuszki opinające go przylegle do ciała nie wytrzymały i już w połowie przysłaniały to, co przysłaniały wcześniej. Cała porozcinana i sina twarz nie wyrażała już żadnych wcześniejszych emocji. Rozwarte usta i nawet niedomknięte, załzawione z bólu w całej okolicy, oczy.

Po zadaniu kontrolnego kopniaka w brzuch nie było żadnej reakcji poza porządanym tępym odgłosem i bezwiednym zabujaniem leżącego ciała.

Wygrał.