Jeleń dyszał przez jeszcze zaledwie trzy bicia serca. Ślady ran przywodziły na myśl gigantyczne pazury ptakopodobnych potworów z mitów i legend. Fałszywy alarm, pomyśleli awanturnicy. Materiał na nową pieśń, przeszło przez myśl trubadurki. Miała już nawet tytuł: "Tam, gdzie jelenie spadają z nieba".

" Śniadanie " - pomyślał uradowany Aarakocra na widok martwego jelenia.

Przez chwilę - może nieco dłuższa pozostał na miejscu patrząc czy coś przyleci po swą zdobycz. Dopiero gdyby nic nie nadlatywało w poszukiwaniu jelenia, można było iść spać, tym razem nieco bliżej drzew i krzaków.

Zapamiętał by nie latać nocą po Borze... być może i w dzień też nie , przynajmniej bez potrzeby.

Nastał świt. Smugi światła wschodzącego słońca przebiły się wreszcie przez nocną mgłę. Poszukiwaczy przygód czekała powrotna podróż, z pewnością krótsza i mniej męcząca niż tropienie poszukiwanej nekromantki, choć musieli mieć się na baczności. Nie zamierzali ryzykować kolejnego spotkania z patrolem Czerwono-Czarnych. Dlatego też Lino - genasi, harfiarz i tropiciel w jednej osobie - prowadził ich innym szlakiem oraz użył swych magicznych zdolności, by zagwarantować niewykrywalność podróżujących przez pierwsze dwie szklanki marszu. Dzięki temu pozostawiane przez nich ślady zniknęły niczym roztopiony śnieg.

Drużyna Mithrilowych Czaszek ruszyła przez wzgórzysty bór. Troski awanturników ulatywały stopniowo, podobnie jak szaro-mleczne macki mgły. Mieli nadzieję powrócić do Kamienia Grzmotów jeszcze przed południem. Wzgórza stawały się coraz niższe i coraz mniej dzikie, lecz las wciąż wydawał się awanturnikom bardziej ponury i starszy od wszystkiego, co kiedykolwiek widzieli.

Choć na swój sposób emanował też subtelnym pięknem. Cały dzień zapowiadał się wspaniale, wręcz magicznie. Był to wymarzony czas na przygody. W ciepłym powietrzu, przesyconym zapachem leśnych kwiatów, rozbrzmiewały nieustannie ptasie śpiewy, gdy do uszu drużynników dotarła para wysokich, czystych, słodkich a zarazem smutnych kobiecych głosów, które dopełniały się wzajemnie z ćwierkaniem ptaków, cykaniem świerszczy i szelestem kołysanych wiatrem liści, zupełnie jakby światowej klasy solistki występowały z akompaniamentem leśnej orkiestry na niezliczoną ilość instrumentów.

Tworzona w locie muzyka oczarowywała swą niesamowitością. Nawet ci awanturnicy, którzy niespecjalnie znali się na sztuce, byli pewni, że nigdy wcześniej nie słyszeli podobnych harmonii. Doszli do wniosku, że mają do czynienia z oryginalnymi, niespospolicie utalentowanymi muzykami. Liadonowi przypomniały się opowieści o pieśniarzach mocy, elfich i ludzkich muzykach, którzy czarowali za pomocą dźwięków.

Im więcej łowcy przygód słuchali tych najczarowniejszych tonów, których komuś niebiegłemu w arkanach sztuki niepodobna opisać istoty, tym bardziej rosła ich fascynacja. Leśna fuga rozbrzmiewała z powracającymi tematami urzekającej wprost urody. Jej wykonawczynie musiały znajdować się gdzieś nieopodal, za zboczem wąwozu, którym właśnie podróżowała drużyna.

Aarakocra nie potrafił za bardzo oprzeć się ciekawości, mimo podejrzeń że za uroczym śpiewem i melodią może stać jakaś pułapka. Przecież to był Bór w którym dobre i niewinne istotki - które niewątpliwie nuciły swa pieśń, nie miały prawa przeżyć. Za dużo tu potworów, bandziorów i innych orrów... Wzbił się do lotu by z wysokości spojrzeć na źródło tej pięknej melodii i ich wykonawczynie.

Kobieta nie była w specjalnie kontemplacyjmym nastroju by napawać się urokami muzyki. Wykorzystywała każdy możliwy cień jaki dawały drzewa na ich drodze, w nocy zerwała się z wrzaskiem i bronią w ręku z powodu jak się okazało "zdechłego jelenia", były oczywiście jeszcze świerzo zasklepione rany. Języczka do wagi dodawał fakt, że za jakieś dwa dni, będą "te dni"...

Kargar nie był szczególnie wrażliwy na muzykę, chociaż potrafił docenić dobrą karczemną lub żołnierska pieśń - nigdy nie słyszał jeszcze takich niezwykłych melodii. Sprawiały, że prawie zapominał o napięciu, adrenalinie i strachu, który towarzyszył ostatnim wydarzeniom. Ale nie mógł się rozluźnić, kto wie jakie czartowskie pułapki mogły czaić się w tym Borze i może właśnie wpadali w jedną z nich.

- Masz rację, bądźmy czujni i gotowi, żeby dobyć broni - skinął z aprobatą Liadonowi. Potem odprowadził wzrokiem odlatującego Nevara - Jak tam lecisz to sprawdź kto to! A ta wariatka znowu gra..... - spojrzał w stronę Lu, marszcząc brwi.