Prosto w środek tarczy strzelniczej, pomyślał Lino. Faktycznie, było zaledwie około stu kroków odległości między nim a celem - zupełnie jak podczas ćwiczeń. Łowca stał przez chwilę z napiętym łukiem, po czym posłał kolejną migoczącą błyskawicę. Bicie serca później kędzierzawy rozbójnik leżał ze strzałą w grubej szyi.

Ręka drugiego łucznika zadrżała ze strachu. Kargar wykonał unik, gdy strzała wbiła się w drzewo tuż za jego głową i skoczył jak uwolniona sprężyna. Bandyci nigdy wcześniej nie mierzyli się z tak groźnym nieprzyjacielem. Wojownik walczył w straszliwy sposób. Z niejasną świadomością, że wrogowie go ranią, rozszczepił czaszkę oraz ciało zniewieściałego scultimidonusa aż po mostek i, parując z zimnym wyrachowaniem długie cięcie, przeszył ciało uszatego chojraka. Śmiałek upuścił najbrzydszy miecz, jaki Kargar widział, a z jego ust wydobyło się coś między cichym stęknięciem a westchnieniem.

- Och, bogowie - jęknął. Plama na jego koszuli powiększała się. - Wyciągnij go. Byłem przecież dobrym... Zagrodnikiem... Naprawdę nie chciałem... Zabić... Jelenia... Płaciłem podatki... Zawsze pła...

Kiedy zbój osunął się na ziemię, z jego ust chlusnęła krew, a z rany na brzuchu płynęła druga struga. Kargar, stojący nad parą szkarłatnych postaci, jakie zaległy nieruchomo na ziemi, nie miał czasu do stracenia - łucznik o uroku głodnej łasicy składał się do strzału.

Kargar wydał z siebie okrzyk triumfu, kiedy arogancki łotr padł pod jego mieczem, podobnie jak sekundę wcześniej jego kompan. Takie łachudry nie powinny się mierzyć z prawdziwymi wojownikami.

"Już nie takiś hardy, będziesz płacił podatki w piekle, wieśniaku." Kargar wyciągnął miecz, spluwając na spadającego na ziemię w kałuży krwi konającego.

Wziął głęboki oddech - świat zrobił się klarowniejszy, kiedy cześć furii uszła z niego. Zobaczył, że jeden łucznik utrzymuje się jeszcze na nogach. Zbierając siły, zaszarżował na niego ze ociekającym krwią mieczem.

Genasi przyłożył do ucha lotkę strzały. Wraz z brzękiem cięciwy krzyknął z zaskoczenia i strachu, kiedy jego pocisk świsnął w bok, a posłana w tym samym czasie wroga strzała sprawiła, że olbrzymi Kargar cofnął się dwa kroki i zgiął się w pół...

Tak pochylony, nagle zerwał się jak szarżujący byk, a napiętą ciszę rozerwał jego głos, dudniący niczym pękająca skała. Spojrzał rozognionymi oczami na łucznika. Ten jęknął, jakby chciał błagać o litość, kiedy Kargar z dzikim wrzaskiem zatoczył gigantycznych rozmiarów obosiecznym mieczem świetlisty krąg śmierci, przy czym wydawało się, że nie wkłada w to najmniejszego wysiłku.

Weteran rozłupał czaszkę wroga tak, że kiedy wyszarpnął głownię, ze szczeliny zaczął się wysączać mózg zabitego. Kargar kopniakiem odtrącił zwłoki, które bez życia poturlały się w dół zbocza. Spocona, wykrzywiona pragnieniem zemsty twarz najemnika wyglądała jak maska czerwonego demona.

Kargar rozejrzał się wokół obłędnym spojrzeniem, ale nie było już żadnych wrogów do ubicia. Adrenalina uchodziła z niego. Jakby przypomniał sobie o tkwiącej w jego ciele strzale bandyty, którą wyciągnął i odrzucił, następnie przysiadł sapiąc ze zmęczenia. Strzepał z siebie i ze swojej broni ślady krwi i wnętrzności bandytów, ale wiedział, że będzie później musiał poświęcić na to więcej czasu żeby doprowadzić miecz i zbroję do właściwego połysku.

"Nareszcie Mithrilowe Czaszki odzyskują honor! Dobra robota Lino" -z abrobatą skinął głową zwiadowcy.

"Teraz trzeba tym łotrom zabrać głowy, bo nagrody są za nich, i co tam jeszcze cennego mieli, a jak któryś jeszcze ducha nie wyzionął to weźmy go do pozostałych - już nam wyśpiewa gdzie są i co knują jego kamraci". - Powiedział po chwili.

Pożar w końcu został ugaszony , co Nevar przyjął z duża dozą ulgi. Nawet skinął głową w geście podzięki tym którzy pomagali w gaszeniu ognia. Chwilę odsapnął, dziobem przeczyścił i przetrzebił pióra, po czym miał już lecieć do wcześniej znalezionych zwłok po nowe bukłaki gdy uświadomił sobie, że i bandyci powinni posiadać jakoweś. Jedno i drugie przypomniało mu iż jeszcze nie podzielił się zresztą drużyny swym odkryciem.

- Tam są zwłoki. - wskazał kierunek w którym odnalazł ciało. - Zabite przez pułapkę. To było przy nich – wyciągnął kilka łupinek z urny z niezrozumiałym dla niego tekstem i karteczkę która znajdowała się przy zwłokach. Na ewentualne pytania zamierzał odpowiadać kiwnięciem głowy, lub prostym tak lub nie – przynajmniej na tyle na ile się dawało.

Niedługo później wzbił się w przestworza by rozejrzeć się po okolicy i sprawdzić czy coś nie nadciąga w kierunku jaskini, było pewnym jednak, że tak czy inaczej trzeba opuścić to miejsce. Miał nadzieje że z góry wypatrzy jakiś lepsze miejsce na obóz. Przy okazji zamierzał tez sprawdzić czy przy którymś z łuczników nie znajdował się i nie przetrwał jakiś długi łuk. A może i coś innego , przydatnego , kolorowego, co inni uznali za nie warte zabrania?

Fizyczna praca przy gaszeniu ognia dobrze wpłynęła na Jusron. Opuchlizna co prawda wciąż jej doskwierała, ale przynajmniej rozruszała ciało. Kiedy robota dobiegła końca, kobieta wbiła przed sobą miecz i usiadła skrzyżnie na leżącej tarczy, wygrzebała z torby fajkę i nabiła ją zielem. Przypaliła ją jednym z tlących się jeszcze badyli. wzięła kilka głębokich wdechów, puściła kilka kółek, wolną ręką drapała się po plecach.
- Gdybym tylko dorwała tego skurwiela których chciał nas spalić żywcem… - zadumała się aż jej spuchnięte wargi wykrzywiły się w posępnym uśmiechu - w jej głowie bezsprzecznie objawiała się wizja jakiś tortur.

Strudzeni walką i gaszeniem pożaru awanturnicy zebrali się przed jaskinią - musieli działać, jeśli chcieli przeżyć i wyjść z boru obronną ręką. Dopiero teraz zauważyli, że Hullack wyglądał bardzo podobnie do innych lasów, a jednak czuło się, że jest inny. Każdy cień wydawał się ciemniejszy, każdy odgłos bardziej złowieszczy. Drzewa rosły tu gęsto i nierzadko zasłaniały światło słońca. Gdzieś daleko za ich plecami znajdowała się strażnica, natomiast przed nimi... Tylko bogowie wiedzieli co. Poczuli, że znaleźli się w innym świecie - wyjechali poza krawędź cywilizacji wprost do niebezpiecznej dziczy i być może świadomość tego wszystko zmieniała.

Dla Jusron, Hullack wyglądał bardzo podobnie do innych lasów: pieprzone kłębowisko powierzchniowych roślin będące wylęgarnią wszelakiej maści istot, od robali po potwory. Jednakże, czuło się tu pewną specyfikę. Każdy cień wydawał się ciemniejszy, drzewa rosły tu gęsto i nierzadko zasłaniały światło słońca, co niewątpliwie było zaletą, dla każdego stworzenia ciemności w tym również Jusron.

Towarzysze wspomnieli coś o głowach ktore będzie trzeba spieniężyć i Jusron faktycznie przypomniało się, że taka była umowa z miejscową władzą. Kobieta mogła by po prostu poucinać łby mieczem ale była w wyjątkowo ponurym nastroju. Ponadto wciąż nie była pewna czy opuchnięte ramie nie odmówi jej nagle posłuszeństwa i nie sieknie czachy w pół… nie, trzeba było nieco finezji. Wyciągnęła z torby brzytwę którą przeważnie goliła własną głowę i hm… te “nieliczne kępki sierści jakie ktoś z elfią krwią mógł mieć” Otworzyła ostrze i powolutku, “pitu pitu” chlastała ludzkie mięso w koło szyjnych kręgów, by w kulminacyjnym momencie wyłamać głowę i unieść do góry. Nie omieszkała też powycinać trupom wątroby która świetnie nadawała się na jej opuchliznę.

Po robocie, kobieta siedziała i kopciła fajkę, przykładając wątrobę do spuchniętej nogi, na drugią miała pod tyłkiem, odpoczywała.

Gdy hardy ludzki samiec i pomiot skał, wrócili z udanej jak widać jadki. Człowiek wyglądał na nieźle poturbowanego, ale Jusron była pewna, że taki śliny chłop wyliże się. Jej wzrokowi nie umknąło ścierwo które ze sobą przytaskali.
- Och co my tu mamy! podpalacz we własnej osobie, wybornie… - wycedziła przez zaciśnięte na ustniku fajki zęby.
- To co teraz? - wymownie zapytała bardziej Kargara niż kogokolwiek innego.