Jusron zastrzygła uszami gdy usłyszała melodię Lucildy.
- O. A myślałam, że tylko ja się nie spaliłam.

***

Kiedy Tupik rozkuł półdrowkę, ta obięła go ramieniem i pocałowała namiętnie
- Mój bohater...

***

- Cokolwiek... - wtrąciła swoją opinię na temat strategii. - Tylko spieprzajmy już stąd.

Tupik z nieskrywanym zmieszaniem spojrzał na spiralne schodki ciągnące się w dół. Czyżby alternatywne zejście prowadzące do dna studni? Co kryły podziemia twierdzy? Może tam właśnie była cała ta arena a oni juz toczyli walkę w rozgrywce , obserwowani za pomocą magii?

Tupik nader szybko ocenił że wyrywanie łańcuchów i wspinaczka zajmą więcej czasu niż zejście schodami. Rozumiał potrzebę odzyskania księgi przez Oskara, czy tez własnych rzeczy, ale nie zapominał że byli w siedlisku wroga, czas nie działał na ich korzyść, a nieznajomy uciekinier nie tracił czasu.
Żałował że nie potrafi widzieć w ciemnościach choćby tak jak krasnoludy i że samemu ciężko będzie mu się przeprawić na dół.

- Chodźmy. - Stwierdził wskazując ręką spiralne przejście w dół.

- Szkoda czasu na czcze gadanie oraz na zwiedzanie górnych partii twierdzy. Jeżeli na dole są jacyś strażnicy to ich uśpimy i ograbimy. Nawet jak narobią harmidru to nie będą słyszani przez tych u góry. A jeśli ci powyżej narobią rabanu to wkrótce będziemy mieli cały garnizon na głowie. Weźcie po pochodni, może nie jest to najlepsza broń, ale lepsza niż gołe pięści.

Czekał aż któryś z "wielkich" ruszy by móc schować się za jego plecami. Atak z zaskoczenia wciąż był jego mocną stroną. Zwłaszcza ostatnio.

Zelda zastanawiała się chwilę nad studnią, a potem zapytała niziołka - Tupik otworzysz jakąś celę? Chętnie sprawdziłabym czy da się bezpiecznie skoczyć do studni.
Jej uśmiech był złośliwie szczery.

- Może byłbym w stanie opuścić kogoś na dół studni, tak żeby mu się nic nie stało za pomocą czaru? Zwłaszcza z kimś małym i lekkim powinno się udać - odezwał się gnom spoglądając na Tupika. Jego umiejętności iluzjonisty nie były może imponujące. Nie miał w życiu zbyt wiele czasu aby trenować. Jednak w sytuacji krytycznej, a ta do takich niewątpliwie należała, chyba warto było zaufać magii...

Cromthalgor, dzierżąc pochodnię oraz łańcuch mogący w potrzebie służyć jako korbacz, niezwłocznie ruszył za Rathanem i Tupikiem. Chociaż droga prowadziła w dół wierzył, że może doprowadzić go do wolności. Niezdecydowanie współtowarzyszy i strata czasu przy studni, mogła kosztować zbyt wiele. Zastanawiał się czy wśród uwięzionych są jego pobratymcy i co jakiś czas przyglądał się nieszczęśnikom w mijanych celach. Jedynie dla nich mógłby zaryzykować, podejmując próbę ich uwolnienia.

Anbar westchnął, widząc, że grupa więźniów niepotrzebnie się rodziela, jak zabłąkane koźlątka. Dostrzegał zalety pójścia w dół, ale wiedział, że jego brata nic nie odciągnie od jego księgi zaklęć- był mu winny pomoc w tej sprawie, szczególnie po tym w co go wpakował...

- Stać durnie, idziemy z moim bratem po nasz dobytek! W grupie nasza siła, nie rozdzielajmy się! - Zacisnął pięści, rozłożył muskularne ramiona i zagrodził Rathanowi drogę.