Ryba przez chwilę pomyślała, że przeceniła swoje możliwości. To nie była portowa karczemka do której przybijali żeglarze, wyszaleć się po odbytym rejsie. Byli na środku morza, a w otoczeniu ze świecą szukać kogoś, kto nie wyglądał jak zawodowy morderca. Szczególnie akurat ta dwójka rzucała się w oczy. Wodnica przełknęła ślinę, kiedy czarnoskóry się odezwał, ale odejść teraz to jakby przypiąć sobie łatkę wiecznego kota. Nie miała większego wyboru, trzeba było próbować.

Już po drugiej kolejce zrobiło się jej niedobrze. Niekoniecznie z powodu mocy trunku, to świństwo smakowało okropnie! Zbierało się jej na wymioty, ale powstrzymywała się i piła dalej co jej podali do ręki. Pod koniec nie wiedziała co się dzieje, po prostu piła, nawet wtedy, kiedy doszedł ją odgłos upadającego rywala. Potem sama padła.

Miała prześwity świadomości, podczas których udało jej się zagarnąć wygraną. Dziwota, że nikt nie ruszył. To musiała być jakaś oznaka korsarskiego szacunku, bo jeszcze rano chcieli im spuścić manto, pewnie okraść, a teraz? Teraz była bogatsza o kilkadziesiąt sztuk złota i nie musiała iść tłumaczyć się Perle, że nawaliła. Podciągnęła się do równie zalanego oponenta o czarnej skórze i z uśmiechem na ustach, poklepała go po policzkach. Wygrała, psia go mać! Z takim dryblasem!

Dalej wydawało jej się, że ktoś ją prowadzi. Oby nie na karcer. Ścisnęła kieszenie i modliła się, żeby nie buchnął jej złota. Tylko tyle mogła zrobić, nie byłaby w stanie ruszyć palcem, gdyby chcieli ją teraz skroić lub zrobić coś gorszego. Na szczęście łaskawca pachniał znajomo, to chyba ten łysy. Odłożył ją do hamaka, dobry człowiek...

Wybudziła się po krótkim czasie. Nie wiedziała, która godzina, ale jeżeli to był ranek, powinna już oddać pożyczone pieniądze. Wstała, ledwie trzymając pion, tylko dzięki chwyceniu się hamaka. Lekkie falowanie statku przyprawiało o mdłości, ale udało się jej nie porzygać i wpełznąć na hamak syreny. Chciała tylko oddać pieniądze, które z trudem położyła na Perle, ale była tak zalana, że zamiast wrócić na swoje miejsce, prawie natychmiast zasnęła.

Dzień wcześniej (a raczej noc)...

Oczekiwanie na resztę kompani dłużyło się mermence na tyle, że lekko przysnęła. Wybudził ją jakiś łoskot i sapanie - to łysy mag tarabanił się pod pokład, ni to wlokąc, ni to niosąc wodnicę, która wyglądała, jakby zbyt mocno wzięła sobie do serca niektóre morskie przyśpiewki. Perła chciałaby bardzo odzyskać swoje zainwestowane pieniądze, ale sądząc po stanie, w jakim była Dziewczyna Ryba, mermenka mogła równie dobrze dyskutować z jakimś przydennym pąklem - taka sama szansa, że zostanie zrozumiana. Przymknęła więc oczy znowu...

... tylko po to, by zostać obudzoną po kilku minutach przez spadającej jej na brzuch i biust złote monety. Zszokowana do cna Perła otworzyła oczy, tylko po to, żeby ujrzeć dość egzotyczny obrazek ledwo trzymającej się na nogach wodnicy, która wysypała na nią odliczoną ilość złotych monet. Najwidoczniej od nadmiaru alkoholu Rybie szwankowała motoryka i nie bardzo potrafiła trafić do kieszeni Perły. Zanim mermenka zdołała coś wykrztusić, wodnica okręciła się kilka razy wokół własnej osi z gracją barowego pijusa i, najwyraźniej przekonana, że trafiła do własnego hamaka, wgramoliła się do łóżka Perły. Przy okazji czknęło się jej kilka razy niebezpiecznie; Perła widziała już, co potrafi z siebie wydobyć morska panna, postanowiła więc nie ruszać się zbytnio i pod żadnym pozorem nie budzić niepotrzebnie wodnicy. Owszem, w hamaku zrobiło się nieco ciasno, ale to i tak mała strata w porównaniu do świadomości, że każdy gwałtowny ruch, na przykład próba wyrzucenia Ryby z hamaka, może skutkować obrzyganiem kwasowo-alkoholowym pawiem...

***

- Hej! Psyyt! - kiedy Taloman wchodził pod pokład, od strony hamaka Perły dobiegło go mało dyskretne wołanie. Mermenka machała do niego ze swoje koi. Wyglądało na to, ze w międzyczasie wyrosły jej dwie nogi... choć po bliższym przyjrzeniu się okazało się, ze to tylko wodnica, z jakiegoś tajemniczego powodu znajdująca się w tym samym hamaku. Taloman skierował się jej stronę.
- O co chodzi? - zapytał.
- Ty teraz masz pracę na pokładzie, prawda? - zagadnęła Perła, poprawiając się tak, żeby było ją widać spod śpiącej dziewczyny.
- Tak, jestem obecnie takielerzem. - potwierdził.
- Jest taka sprawa... na której można coś zyskać, tak myślę. Ale przez to, ze muszę warować u tego ochlaptusa w kuchni, to nie mam jak jej załatwić. - sarknęła - Ten gnom, który był tu rano... Conchita coś tam coś tam... truł mi uszy pół wieczoru na temat swojej nieszczęśliwej miłości. Gdybyśmy dobrze to rozegrali, mamy szansę na pozyskanie oddanego sojusznika. Albo i dwóch. Może i nie jest to ktoś szczególnie wartościowy, ale zawsze lepsze to nic... Wchodzisz w to? - spytała, bacznie przyglądając się orokidowi.
- Zależy ile to zachodu. Sądzę, że tak. Powiedz jednak co wymyśliłaś? - podpytał.
- Trzeba znaleźć jaką Rosie. Tak się nazywa ta jego wybranka... - mermenka podrapała się za uchem - Nie znam jej... ale na większość kobiet działa to samo: cenny prezent albo jakiś wyczyn. Ten gnom nie zrobi oczywiście ani jednego, ani drugiego sam... chyba że mu pomożemy.
- Rosie to ta niziołka. Skrzypki już jej oddałem niestety. Wyczyn... prezent...? Jest chłopak na pokładzie co ładnie rzeźbi. Myślisz że starczy?

Perła zagapiła się na Talomana.

- Zależy co lubi... Mhm. Znasz ją, tak? Może spróbuj się dowiedzieć, czego by chciała... ale delikatnie! - zastrzegła - A ja przekaże to gnomowi. Jeśli się uda, to będziemy mieli dwie dusze złapane na raz, winne nam niemałą przysługę! - wyszczerzyła ząbki, jakby sama myśl niezmiernie ją cieszyła.
- Znam ją to duże słowo. Podpytam jak powie to powie. Swatka to jednak nie moja rola. Trzeba im pokazać naszą siłę. Nie prezenty. - zamarudzil hobgoblin
- Siłę... taaak. Ale odrobina subtelności czasem nie zaszkodzi. Dlatego działamy razem, prawda? Każde ma swoje metody. - Perła zaśmiała się lekko - Po prostu z niej to wyciągnij. Reszta już na mojej głowie...

Teraz...

Wszystkie misterne plany mermenki szlag trafił, kiedy bosman zjawił się w kubryku z jakże "radosną" wiadomością, że właśnie "kotom" przypadła dziś rola szczurołapów czy innych zęzowych nurków. Perła tęsknym spojrzeniem obdarzyła wiszący na ścianie kambuzu magiczny hak i wciąż przeżuwając suchara, dołączyła do reszty "karnej kompanii', czekającej przy zejściu w dół. Pilnujących ich zbirów obdarzyła kwaśnym uśmiechem - niby takie chojraki, a boją się tego, co mogło zalęgnąć się w brudzie. Co to mogło w końcu być... szczur z sześcioma nogami czy przerośnięty krab albo zdziczała kura? Mermenka nie spodziewała się niczego groźniejszego pod pokładem, w końcu statek cały czas był pod obserwacją kręcącej się wszędzie załogi.

Cuchnąca ciemność nie napawała jednak optymizmem. Perła wytężyła wzrok, ale nie widziała tak dobrze w mroku, jak jej zielony towarzysz; szepnęła więc kilka słów, i z jej dłoni spłynęły kule jasnego, ciepłego światła, które powoli poszybowały w głąb zęzy, oświetlając teren.

Perła: Dancing Lights. Posyła je naprzód, przed Talomana.

Sama kiwnęła głową wodnicy, by ta szła za hobgoblinem. Mermenka nie zamierzała zostawać na haniebnym końcu - tą pozycję zostawiała dla maga - ale nie miała zamiaru tez pchać się naprzód, w nieznane. Dziewczyna Ryba wyglądana bardziej doświadczoną w bojach, a sądząc po pasji, z jaką wczoraj rano gryzła orka, bitki nie były dla niej pierwszyzną.

Wodnicę obudził huk. Dochodził z bardzo bliska i nawet go poczuła. Wypadła z hamaka i chlusnęła o mokre dechy. Coś się jednak nie zgadzało, jakby za nisko było, jej wyro znajdowało się na „pięterku”. Może rozmyślałaby o tym dłużej, gdyby nie poganiający ich bosman i kac, oba równie nieprzyjemne jak na początek dnia. Nie zdążyła nawet zabrać swojej porcji sucharów, gdyż zwyczajnie zaspała... a spało się jej tak jakoś... przyjemniej.

Postawiono przed nimi zadanie, które pewnie tak naprawdę było karą. Nie wiedziała, czy chcą ich sprawdzić, czy po prostu się pozbyć. Orczy pysk pewnie podpadł wczoraj, bo coś się dziewczynie wydawało, że nie przyszedł z własnej inicjatywy ich obić. Pewnie któryś z oficerów rozkazał zlać nowych w ramach jakiejś próby ognia i wcale by ją nie zdziwiło, gdyby miał to być Scourge we własnej osobie.

Do zęzy wskoczyła za trójką kotów, rozglądając się w przeciwnym kierunku do reszty, szczególnie omijając fruwającego światła. Może na niewiele nada się w zwarciu, ale przynajmniej mogła spróbować wypatrzyć świnio-boja tam, gdzie nie sięgał wzrok innych.