Laura ostatnie dnie spędzała na pomaganiu swoim wiedźmom, a właściwie wiedźmie i wiedźmarzowi. Z uwagi że czekała ich być może długa kampania partyzancka ich trójka wraz z innymi o wiedzy zielarskiej organizowali wędrówki po lesie. Szukali wtedy głównie ziół zarówno tych które mogli by przerobić na medykamenty. Choć znajdowali też takie które przydawały się w tworzeniu mikstur ułatwiającym przechodzenie w świat duchów.
Wiedźma z jednej strony była zapracowana z drugiej nadąsana, że podczas ostatniej celebracji Jace zostawił ją ze swoja siostrą.
Co zaowocowało w nowa wiedzę na temat mięty jaką czuła Klara do brata wiedźmy. Laura chętnie odpowiadała na pytania łowczyni, przy okazji widząc polę do podręczenia brata tymi zakusami młodej Beleren. Choć była to zabawa na później, mieli teraz dużo pracy.

Dopiero wieczór po ustaleniu taktyki ataku przyniósł dziewczynie ten moment nudy i nic nie robienia. Znaczy gdyby nie była przygotowana do drogi pewnie właśnie szykując się jak niektórzy.
- No no...jeszcze nie gotowy? - Skomentowała widok pakującego się psionika.
- Nie, muszę opróżnić swój plecak i zrobić miejsce na ekwipunek dla więźniów. - odpowiedział. Odwrócił się do dziewczyny �-- Pomysł twojego brata. - Wzruszył ramionami uśmiechając się. - A Ty już gotowa?
Laura uśmiechnęła się jak chochlik. - Myślisz, że chodziłam bym przeszkadzać innym gdybym sama nie była gotowa? - Jej palec podążył drogą wzdłuż jego kręgosłupa. - Iiii pomysł z rzeczami dla uratowanych to dobry pomysł.
Jace uśmiechnął się poddając dotykowi. - Domyśliłem się i wiem. - odpowiedział kolejno na pytanie i stwierdzenie wiedźmy. Odłożył swoje rzeczy na kupkę obok swojego śpiwora chowając kilka pakunków do zwyczajnego plecaka podróżnego.
- Tak ładnie wszystko poukładałeś szkoda by było …- jej dłoń przeniosła się na leżące obok rzeczy chłopaka - gdybyś musiał zaczynać od początku ...ale pewnie byłaby to zasłużona kara…- W głosie Laury dało się słyszeć groźbę, zabarwioną co prawda nutą “chęci psoty’ ale z wiedźmą nigdy nic nie wiadomo. Chłopak uśmiechnął się, wpierw nieznacznie, wpatrując się w oczy dziewczyny, po czym szczerze i głęboko kręcąc przy okazji głową. Jego wzrok błądził przez chwilę po grocie, w tej chwili jeszcze pustej, ale w każdej chwili ktoś mógł wejść.
- Kara? - spytał, gdy ich spojrzenia ponownie się spotkały.
- Za to jak mnie bezczelnie zostawiłeś w towarzystwie Klary! - Rzuciła z przesadną ekspresją. - Lubię twoją siostrę ale miałam inne plany niż spekulować jej jak powinna zwrócić na siebie uwagę Mikela. - Powiedziała nadal sumpatyzując z dawną towarzyszka zabaw. - No i jeszcze nie doczekałam się jak pewien abstynent zaprosi mnie do tańca, albo wymknie się ze mną na “spacer”. - No tak, Jace raczej nie folgował sobie radośnie jak reszta bawiących się w jaskiniach. Był poważny i trochę nie w sosie, tak przynajmniej myślała Laura, ale postanowiła się nad nim popastwić. Rzuciła mu kłodę nazwana ‘insynuacja’ i czekała aż chłopak się speszy i zacznie się denerwować..- No chyba że już byłeś z kimś umówiony…
Wyraz twarzy chłopaka zmieniał się w miarę słuchania. Wpierw chciał się wciąć, potem uśmiech zbladł, a na koniec spojrzał na dziewczynę z całkowitym niezrozumieniem.
Natłok przekazanych informacji oraz forma ich przekazania otrzeźwiły Jace’a momentalnie. Odsunął się poważniejąc.
- Cóż, poruszyłaś wiele tematów, nie chce żeby nam cokolwiek umknęło w niedopowiedzeniu. - położył akcent na ostatnie słowo.
- Jeśli chodzi o moją siostrę, to mam nadzieję, że wybiłaś jej z głowy szczeniackie próby zaimponowania Mikelowi? - zaczął od najważniejszej dla niego sprawy, która była też pierwszą poruszoną przez Laurę.
- Jej lekkomyślne zachowanie doprowadzi do tego, że będzie ryzykować własnym życiem żeby tylko zaimponować twojemu bratu, a to doprowadzi do wielkiego nieszczęścia. - ponownie ten akcent postawiony na ostatnie dwa słowa i poważne spojrzenie błękitnych oczu sprawiły, że wiedźma wiedziała, że psionik traktował tę sprawę śmiertelnie poważnie.
- Mhmmmm… - Zastanowiła się Laura, zdecydowanie coś rozważała. - Jaką to ‘tragedie’ dokładnie masz na myśli? - Od wiedźmy bila nuta rozbawienia. Zastanawiała się co też strasznego może wyniknąć w ewentualnym zauroczeniu siostry Jace’a w Mikelu.
Beleren spojrzał zaskoczony - Serio pytasz? Powiedziałem przecież, że będzie ryzykować własnym życiem. Rzuci się na coś, co ją przerasta jak Yastra i zginie próbując udowodnić coś, czego nikt od niej nie oczekuje. A na pewno nie twój brat. -
- Naprawdę postrzegasz swoją siostrę w ten sposób? - Zwróciła się Laura już spokojniej, bez szyderstw bez śmieszków z psionika. - Jako niemądrą młokoskę która zaryzykuje własne życie by komuś zaimponować?
- Tak. - odpowiedział śmiertelnie poważnie.
- Pewnie będziesz miał w nosie moje zdanie ale i tak je usłyszysz Jaca’e Balerenie. - Powiedziała stanowczo Laura, ale nie było w tym gniewu. - Nie powinieneś się wtrącać w życie uczuciowe swojej siostry. Jeśli ona się dowie, że choćby próbowałeś, to uczucie zdrady jakie spowodujesz odsunie ją od ciebie. Nie ustrzeżesz jej przed światem zawody miłosne są ich częścią. Co do tej tragedii której się obowiasz…- Wzięła głęboki oddech i kontynuowała z kamienna twarzą ale w w środku była smutna. -...Mamy wojnę Jace. Polują na nas Żelazne Kły, każdy z nas może być postawiony w sytuacji kiedy będzie musiał wybrać swoje życie lub innych. To niesprawiedliwe, ale tak jest. Jeśli taka sytuacja spotkała by Klarę naprawdę chcesz spłycić jej wybór, odwagę i być może poświęcenie do trywialnego zauroczenia?
Jace prychnął mimowolnie. - I kto tu spłyca? - zapytał retorycznie. - Ja nie będę ryzykować życiem swoim i reszty tylko po to, żeby się tobie przypodobać - odpowiedział całkiem poważnie.
- Owszem, jesteśmy na wojnie, nie musisz mi tego przypominać. Byłem tam, gdzie to się zaczęło. Widziałem jak płonął mój dom i ginęła moja rodzina! - powiedział z wyraźnym wyrzutem. Jak śmiała go pouczać o wojnie? Nie było jej gdy wszystko legło w gruzach… odetchnął głęboko i zaczął łagodniej.
- Każdy może zginąć, część zginie ratując innych, ale chcę uniknąć śmierci spowodowanej niepotrzebną brawurą. I mam gdzieś zawody miłosne i to z kim się chce spotykać. To jej życie i jej decyzje. Mnie zależy, żeby było jak najdłuższe. Jeśli Mikel nie odwzajemnia uczucia, to lepiej żeby wyleczyła się z tego, zanim ktoś przez to uczucie straci życie. odpowiedział chłodno. Jace przyglądał się dziewczynie jakby jej w ogóle nie znał. Powinna rozumieć troskę o rodzeństwo, szczególnie ona, mająca znacznie bliższy kontakt z bratem niż on miał z siostrą.
- A więc mimo, że poprosiłeś Klarę na szczerą rozmowę w której powiedziałeś jej, że się o nią martwisz. I nie chcesz widzieć jak traci życie przez jej ‘brawurę’ i ze względu na to prosisz by nie ryzykowała niepotrzebnie to najwyraźniej Ona powiedziała w żołnierskich słowach że zrobi co zechce. Dlatego ty teraz mówisz każdemy by nie zachęcał jej do ewentualnego podążania za swoim aktualnym zauroczeniem. Ale mimo tej jawnej nie odpowiedzialności z jej strony nadal pozwalasz jej na wyprawę z nami…- Rozrysowana przez Laure scena miała dużo przerysowanych elementów. No i Laura nie miała oczywiście wiedzy że Jace i Klara taką ‘teoretyczną rozmowę’ odbyli czy też jaki był jej prawdziwy koniec. Dla wiedźmy było oczywiste, że jeśli ona martwi się o zachowanie brata to mu o tym mówi. Szczerze i bez zbędnego słodzenia. �-Albo jak w tym przypadku idzie z nim by w miarę możliwości pilnować jego pleców. Reakcja Jace była dla niej średnio zrozumiała, może ‘starsze’ rodzeństwo tak miało? Może tak ma od ataku na miasto? Laura nie wiedziała, w sumie jeśli chodzi o poznawanie się nawzajem to zaczęli dopiero niedawno. Wcześniej aż tak nie przejmowali się swoimi uczuciami czy motywacjami.- ... o ile obawę o siostrę rozumiem to zachowanie i metodę prewencji ...tak nie do końca.
- Robisz zbyt dużo asumpcji... - uciął krótko. - Zaraz będziemy ruszać na hobgobliny, potrzebujemy w pełni skupić się na tym co jest istotne, więc... o co ci w ogóle chodzi? Tak w prostych żołnierskich słowach? - spytał odwracając kartę.
- Co mi chodzi? - Powiedziała już gniewnie na bycie zbytą Laura. - Może o to, że jak przyszłam do ciebie podczas święta to najpierw nie mogłam cię znaleźć a potem zostałam zdegradowana najwidoczniej do roli opiekunki twojej siostry. A ty nawet potem nie zabrałeś mnie choćby na głupia rozmowę o niczym! A teraz jak przyszłam do ciebie spędzić z tobą odrobinę czasu bo jak wyruszymy to nie będzie czasu ni okazji. To ty mi suszysz głowę żebym ci pomogła trzymać Klarę z daleka od Mikela, bo w twoich oczach to nadal głupia dziołcha co nie wie co robi. - Głos był już podniesiony i dobrze słyszalny w najbliższym otoczeniu. - Pójdę już żeby ci nie przeszkadzać w końcu musisz skończyć się pakować! - powiedziała gniewnie i odwróciwszy się na pięcie ruszyła do innej części jaskiń. Za nią wyleciał Gackowsław, który solidaryzując się w gniewie wiedźmy, zostawił dla obiektu ich irytacji “prezent” na torbie chłopaka.
- W moich oczach to ty nie wiesz co robisz! - syknął cicho łapiąc dziewczynę za rękę. - I nie próbuj więcej manipulować mną, ani moją rodziną. Jeśli do Klary dojdą brednie jakie tu wykrzykujesz… - puścił dziewczynę kiwając głową z niesmakiem. Odetchnął głębiej. - Lepiej już idź. Mam sporo roboty. - powiedział ze smutkiem.
Laura przeklinając go pod nosem i wyszła z pomieszczenia zła na niego a jeszcze bardziej na siebie, że pozwoliła sobie by jej na nim zależało. ~Głupiec~ Rozbrzmiało w jej głowie. �-�-
Jace stał przez chwile pośród swoich rzeczy po czym ze złością machnął ręką przywołując moc. Resztki śladów Gackosława rozbryzgały się na scianie.

~*~

Rozmowa z Jace’m nie przebiegła jak oczekiwała Laura. Ba, ona poszła w bardzo nieprzewidywalnym kierunku i dziewczyna nadal była wielce zła, zdziwiona i zszokowana. I smutna, gdyby wiedziała że samym wspomnieniem o rozmowie z Klara na temat jej brata wywoła taką burzę, pewnie zachowałaby to dla siebie.
Jej nogi same powiodły ją do osoby która mogła przynieść jej odrobinę równowagi.
- Ty też się jeszcze pakujesz? Pomóc ci? - Zapytała swojego bliźniaka zza jego pleców.
Mikel wzdrygnął się lekko, zaskoczony pojawieniem się siostry.
- Przestaniesz kiedyś próbować dorpowadzić mnie do zawału? - Chłopak uśmiechnął się szeroko. Wcale nie oczekiwał odpowiedzi na swoje pytanie. �--Co tam młoda?
Laura w rzadkiej sobie wylewności przytuliła się do brata. - Jestem zła i przyszłam tutaj żeby kogoś nie zamienić w ropuchę. - Powiedziała gniewnie co z uwagi że przytulała się teraz do starszego, o minutę, brata musiało wyglądać śmiesznie. - A jak już jestem mogę doprowadzić cię do zawału...albo pomóc w pakowaniu. - Mikel poczuł jak nietoperz siostry wylądował mu na głowie i też się przytulał ...do bujnej czupryny wojownika, który był wyraźnie zaskoczony tym, co właśnie się działo.
-Ciebie również dobrze widzieć o przepotężny Gackosławie! - wojownik już od jakiegoś czasu odnosił wrażenie, że nietoperz jest z charakteru jak kot i to on uważa się za Pana ich wszystkich.
- Potężny! - Poprawiła intonacje brata w konkretnym słowie Laura.
- A nie PRZE potężny? - zapytał zdziwiony i niepewny gdzie popełnił błąd.
- Intonacja…- Wyjaśniła, szepcząc, Laura.
-Postaram się zapamiętać. - nadal nie był pewny, co było nie tak w jego intonacji, ale uznał, że bezpieczniej się zgodzić.- Kto ci tak dopiekł? - zapytał po kilku sekundach.
- Beleren. - Powiedziała krótko, nie uważała że mądrym byłoby to ukrywać. Mikel i tak by się domyślił.
- Musi być grubo, skoro już nie Jace.. - spojrzał, czekając na dalsze wyjaśnienia.
- Okazał się jednak głupcem...ale poradzę sobie z nim. - Powiedziała już pewniej siebie ale nadal skutecznie przeszkadzała bratu w pakowaniu przez uścisk. - A jak nie to poproszę żebyś go stłukł.
-Z największą przyjemnością! - mimo swoich słów wydawał się bardziej zaniepokojony niż radosny - Powiesz mi co zrobił?
- Nie. Nie mam ochoty marnować na niego czasu i oddechu. Przynajmniej nie więcej niż to potrzebne….Mikel... wiesz że uważam iż jesteś bardziej niż kompetentnym wojownikiem, tak? - Zapytała zmieniając temat.
-Nooo… wiem… - odpowiedział niepewnie, zaskoczony i lekko przestraszony nagłą zmianą tematu.
- A mimo wszystko się boje...że zginiesz, dlatego idę pilnować twoich pleców...ale się boje, że mimo tego że ty jesteś świetnym wojakiem a ja Potężną Wiedźmą to to nie wystarczy… - Jej głos jakby zadrżał a uścisk obu istot nabrał na sile. -...więc proszę cię, uważaj tam na siebie.
Chłopak w odpowiedzi uścisnął mocno bliźniaczkę. Laura niezwykle rzadko była tak wylewna i nie chciał zniszczyć tej chwili.
-Ja też się boję. Od walki z tym zwiadowcą boję się, że sobie nie poradzimy. Dlatego nie chciałem atakować. Tak było bezpieczniej.
Tylko wiesz co? - przerwał szukając odpowiednich słów - Z tobą za plecami nie boję się już niczego. - pocałował siostrę w czoło - W ostateczności uciekniemy i zostawimy im Jace'a. Wyliczy ich zamiast nas. - niepewnie zażartował.
Laura za to nie pewnie czknęła zapewnie tłumiąc śmiech. Po czym wróciła do swojej stoickiej wiedźmiej JA. - Spakowałeś amulet? Pewnie zapomniałeś, zawsze zapominasz o małych rzeczach.
-Spakowałem. - wskazał na wisiorek na szyi - W sumie to zastanawiam się tylko nad eliksirami leczącymi. Nie wiem ile przekazać Jace'owi, żeby spakował do torby, a ile rozdać reszcie atakujących. Sobie zostawiam dwie na wszelki wypadek. - krótko wyjaśnił.
- Rozdaj po tyle samo innym a reszta do torby, zawsze mamy jeszcze nasze czary i różdżkę. - Poradziła Laura, podobnie jak brat wolała by ich ludzie byli dobrze zabezpieczeni na wypadek obrażeń.
-Sęk w tym, że nawet jak sobie zostawię jedną to braknie dla wszystkich walczących, a już na pewno nic nie trafi do torby. Zastanawiam się, czy łucznicy naprawdę będą ich potrzebować? Jak myślisz? - zapytał.
- Nie. Są daleko i w teorii poza zasięgiem zagrożenia. Można dać im dwie na całą grupę, na wszelki wypadek...czuje ze do tej rozmowy powinnam wiedzieć jaką ilością tych flaszek dysponujesz.- Odpowiedziała i jednocześnie zapytała wiedźma.
- Dziesięć. Tyle mam łącznie. Jedna zostaje ze mną i reszta do rozdysponowania. - chłopak skrzywił się lekko. Wydawało mu się, że miał ich trochę więcej. Zdobywanie jaskiń okazało się jednak bardziej kosztowne niż mu się wcześniej zdawało.
- Spytaj się czy mają własne. Jeśli nie, daj im dwie, a resztę na pierwsza linie. Ja też tam będę więc w razie potrzeby będę używać na was magi. - Powiedziała logicznie Laura. Porozmawiali jeszcze chwilę i Laura zwrócili sobie uwagę na parę szczegółów podczas pakowania. Potem Wiedźma udała się po swoje spakowane już rzeczy i wyszla na miejsce zbiórki.

***

Droga do obozu***

Ostatnie pożegnania i wskazówki. Ostatnie słowa czy pocałunki na szczęście. Laura stała i obiecywała rodzicom że oboje z Mikelem wrócą cali. Potem podeszła do wiedźmiarza na ostatnie wskazanie zadań pod jej nieobecność. Miała na sobie nowy pomysł na strój stworzony przez swoją wyobraźnie i magiczną branzoletę. W drodze trzymała się z Mikelem i jego grupą od czasu do czasu wspomagała zwiadowców mała sztuczka magiczną. Ot mały łut szczęścia czy lepsza koncentracja. Droga była długa ale Laura nie narzekała. Nie pierwszy raz ona i jej brat mieli daleką drogę do przejścia.

Emi

Gdy dopplerka wróciła do obozu, oddziału zwiadowców już w nim nie było. Prace przy reorganizacji pola minowego trwały aż do wieczora. Mimo, że Emi wyrzucała sobie niepodjęcie próby sabotażu, mogła przynajmniej mieć pewność, że zapamiętała, gdzie leżą pułapki i jak bezpiecznie tamtędy się przedostać. Ku jej uldze, wizyta w namiocie alchemicznym nie wywołała, póki co, żadnych reakcji - może nikt nie zagląda do tych skrzynek codziennie, albo próbują to załatwić po cichu? Cóż, pozostał jeszcze jeden dzień, by przekonać się, czy dotychczasowe działania przyniosły jakieś efekty i czy da się zrobić coś jeszcze, by zaszkodzić hobgoblinom przed samym atakiem.

Jace, Laura, Mikel

Zbliżał się już zachód słońca, gdy Sulim w pośpiechu wrócił z poszukiwania miejsca na nocleg. W dłoni trzymał niewielki kawałek papieru, a sam wydawał się bardzo poruszony.
- Kharrick przysłał nam wiadomość! - wysapał -W stronę jaskiń idzie czwórka zwiadowców, tą samą ścieżką, co my. Wpadną na nas za parę godzin, już po zmroku -
Wiadomość przekazana przez druida wywołała niemałe poruszenie wśród grupy. Czyżby zbliżała się okazja do sprawdzenia się walce przed samym atakiem na obóz?

Na wieść, że mają jeszcze kilka godzin do spotkania, Pheandarczycy postanowili ruszyć dalej i uważnie rozglądać się za dobrym miejscem na ewentualną zasadzkę. Po mniej więcej godzinie, udało się trafić na nieco bardziej otwartą polanę, z której wyjście prowadziło przez wąski przesmyk, pomiędzy stosunkowo wysokimi skalnymi wzniesieniami. Miejsce wydawało się wręcz idealne na zasadzkę. Mikel zasugerował jak rozmieścić ich siły i o dziwo plan przeszedł bez większych zastrzeżeń. Właściwie to tylko Laura i Jace sami wybrali sobie pozcyje i to dosyć oddalone od siebie, a psionik zdawał się unikać też Mikela i uznał, że lepiej będzie mu po drugiej stronie zasadzki, razem z rodzeństwem. Czas oczekiwania upływał dosyć nerwowo, ale w końcu stało się. Grupa z Pheandar mogła w końcu przejść swój chrzest bojowy.


Grupa hobgoblinów składała się z trzech zwiadowców i ich dowódcy - hobgoblinki, której nie odstępował na krok ogar myśliwski. Wszyscy mieli na sobie stroje maskujące, a poza standardowym wyposażeniem także sieci, zapewne do chwytania jeńców. Poruszali się sprawnie, zwartym szykiem, uważnie lustrując otoczenie. Wszyscy czekali w napięciu, aż miną niewielki wąwóz, na szczycie którego ukryli się łucznicy, i dotrą do rozwidlenia, gdzie będą łatwym celem. Niestety półmrok, który panował pod drzewami, nie pomógł phaendarczykom. Gdy tylko hobgobliny wyszły zza rogu, zauważyły kryjącego się w krzakach Shagariego, a zaraz po nim kilka innych osób.
- Brać ich! - krzyknął dowódca.

Mimo, że wykryli zasadzkę, to zwiadowcy zauważyli tylko część Pheanadarczyków. Dwie grupki, ukryte na skale nad przejściem zaatakowały w tej samej chwili, kiedy dowódca zaczął wydawać rozkaz. Pociski poleciały w stronę zaskoczonych hobgoblinów, ale tylko strzała Tezzereta trafiła i bomba Vane’a poczyniła jakieś szkody. Największą wartość miały jednak działania Jace’a, który wydawał się stać i nic nie robić. W rzeczywistości mocno zaatakował umysł wrogiego dowódcy.

Mikel, który jako pierwszy otrząsnął się po tym, jak zostali wykryci, zaszarżował na najbliższego z hobgoblinów i jednym ukośnym cięciem rozciął mu korpus, co spowodowało, że wnętrzności zaczęły wypływać wylewać się z otwartego brzucha. Przeciwnik żył jeszcze chwilę, ale nie stanowił już dla nikogo zagrożenia.

W czasie, kiedy Klara i Tez posłali dwie kolejne celne strzały, ich starszy brat, zadowolony zamętem jaki chwilowo wywołał w umyśle hobgoblinki, zadbał o to, żeby to samo spotkało też jej wiernego psa, a Ci natychmiast rzucili się na siebie i czworonóg zaliczył lekkie cięcie sejmitarem.

Rufus, teraz odmieniony, z przyzwanym widmowym toporem wezwał pomoc z zaświatów.
~ Duchy moich przodków, kierujcie mą ręką ~ - wyszeptał w myślach niemą modlitwę i zaszarżował na tego samego przeciwnika, którego właśnie zaatakowała Elda. Potężne uderzenie prawie zmiotło wroga przecinając pancerz, skórę, mięśnie i ścięgna.

Laura, wraz ze swoim podopiecznym, również dobrze sobie radziła. Samym tylko spojrzeniem osłabiła wolę wroga, którego Shagari za pomocą swojej magii położył do snu, a Diethard zadbał, by już nigdy się nie obudził.

Największym zaskoczeniem okazał się jednak Torve. Zaszarżował z rykiem na hobgoblina, zamachując się zdobycznym toporzyskiem. Drwal słynął z tego, że podczas festynów, popisując się swoją siłą, jednym uderzeniem ścinał niewielkie drzewka i przepoławiał pnie. Najwyraźniej znalazł nowy sposób na popisy - tułów hobgoblina został oddzielony od jego nóg płynnym cięciem, obryzgując wszystkich dookoła krwią.

Mikel wykonał szybki krok i dwa razy zaatakował dowódcę. Jedno cięcie dosięga hobosa, raniąc go mocno.

Dowódca próbowała uciec z zasadzki, ale Torve skutecznie jej to uniemożliwił, odcinając nogę przy samym udzie. Hobgoblinka padła na ziemię i szybko się wykrwawiła.
Pies rzucił się wściekle na drwala, jakby próbował pomścić swoją panią, i wgryzł się w jego łydkę, ale szybko załatwiła go strzała, posłana przez Klarę, przebijając mu gardło.

********

Widząc, że już po wszystkim, Phaendarczycy pozwolili sobie na chwilę radości. Poklepywanie po plecach, żarty ze zmęczonego Torvego, że pomylił hobgobliny z dębami, podziwianie magicznego topora Rufusa, wyliczanie, kto kogo powalił. Widać, że tak druzgoczące i szybkie zwycięstwo było im bardzo potrzebne, poprawiając morale i dając wiarę, że są w stanie wygrać także i zbliżające się starcie.

Mikel po przeszukaniu ciał, poległych był więcej niż zadowolony z łupów. Spora część ekwipunku zdobytego na wrogach przewyższała jakością to, co było w posiadaniu Pheandarczyków. Najbardziej zainteresowały go świetnej roboty długi łuk i mistrzowsko wykonane długie miecze.
-Słuchajcie! Te miecze są naprawdę dobre, sejmitar z resztą też. Ja na waszym miesjcu powimianiałbym swój sprzęt na ten tutaj. - spojrzał z uśmiechem na Vitalego, który faktycznie podszedł i zaczął oglądać ostrza. Zadowolony Mikel zabrał jedno z nich i łuk, który wcześniej zwrócił jego uwagę, po czym skierował się do młodszego z półorczych braci.
- Półbrzydalu! Twój mieczyk jest niemal tak tępy jak Ty, a wiem że lubisz te dłuższe ostrza. Trzymaj. - podał broń i poklepał Irvana po ramieniu.
- Uważaj, żebym ci go nie wsadził, gdzie słońce nie dochodzi! - warknął rozbawiony półork, przyjmując broń i ważąc ją przez chwilę w dłoni - Rzeczywiście, lepiej wykonane niż te, które zabraliśmy tym w Phaendar. To jakiś ważniejszy oddział może? -
-Być może, ale nie byli zbyt groźni. Tamten zwiadowca przy jaskiniach był o wiele lepiej wyszkolony. Mniejsza o to. Mamy teraz kilku wrogów mniej w obozie do pokonania. Powinno być łatwiej. Wszyscy dobrze się spisali! - ostatnie zdanie wypowiedział głośniej kierując je w równym stopniu do rozmówcy, jak do reszty.
- Mieliśmy przewagę czterech do jednego i element zaskoczenia, to musiała być…- Vitale mruknął na tyle cicho, żeby pozostali nie usłyszeli, ale Mikel nie dał mu dokończyć i szturchnął go w bok. Spojrzenie zdawało się mówić: “Wiem”.
-... rewelacyjna współpraca z naszej strony, że nikomu nic poważnego się nie stało, a z nich nie ma co zbierać! - dopowiedział normalnym tonem, a później dodał niemal szeptem - Morale to ważna rzecz. Idę zadbać o jeszcze jedno. Weź jeden z mieczy. Ty chyba masz podobne upodobanie do broni jak Irvan co?
Vitale nie odpowiedział, nie do końca przekonany optymizmem Mikela. Skupił się bardziej na odebranym hobgoblinowi ostrzu.
Wojownik zaś dziarskim krokiem podszedł do stojącego lekko na uboczu rodzeństwa Belerenów.
- Dobra robota. Może nie idealna, ale oddaliście kilka dobrych strzałów i udało wam się ich zaskoczyć. - zaczął neutralnie, żeby ocenić ich nastroje.
- Faktycznie, poszło całkiem nieźle. - zgodził się Jace, który nie zbliżał się nawet do martwych ciał. Nadal był lekko blady po doświadczeniu wyniku potężnego uderzenia Torv’a.
- Potrzebowaliśmy takiego zwycięstwa, ludzie idący mieli bardzo wyczuwalne wątpliwości powoli przeradzające się w strach. - zdobył się na uśmiech, ale żołądek wywracał się na drugą stronę.
- Kilka dobrych strzałów? - prychnął Yan - Przy tej celności moglibyśmy spudłować, celując we wrota stodoły - wskazał gestem strzały powbijane w ziemię i ściany wąwozu - Ale przynajmniej tym razem my jesteśmy górą -
- Nie było aż tak źle. Strzelanie do wroga to trochę inne emocje niż polowanie na zwierzynę. - psionik poklepał rodzeństwo po plecach odwołując się do ich doświadczenia.
- Słusznie… Klara, pamiętasz, jak o mało nie postrzeliłaś wujka Tefera, kiedy zabrał nas na pierwsze polowanie? - Yan wyszczerzył się do siostry, która posłała mu mordercze spojrzenie. Wojownik z przyjmenością obserwoał ich relację, tak podobną do tej jego i Laury, ale wiedział, że przyszedł tu w konkretnym celu.
-Słuchajcie… Zerkałem jak strzelacie i wydaje mi się, że wiem co jest nie tak, ale czy moglibyście wypuścić teraz po jednej strzale w tamto drzewo? Tak mniej metr nad ziemią. - poprosił.
- Teraz? - zdziwił się Jace. Wojownik tylko przytaknął.
~ Miałeś czas na przyglądanie się strzelaniu podczas walki? ~ spytał mentalnie powątpiewająco.
~ To była prosta walka i nie pierwszy raz przy mnie strzelają. ~- odpowiedział szybko. W międzyczasie zaskoczone rodzeństwo niepewnie sięgnęło po łuki. Cel nie był daleko, a pień był dosyć gruby, więc wszystkie strzały trafiły, ale żadna nie na wskazanej wysokości. Wszystkie trafiły ciut niżej niż powinny, a strzała Yana dodatkowo była najdalej od środka.
-Klaro mam ostatnią prośbę. Napnij łuk jakbyś miała strzelić jeszcze raz. Nie wypuszczaj jednak cięciwy i wytrzymaj tak chwilkę. Coś wam pokażę. - mówił spokojnym, życzliwym tonem. Bliźniaczka Yana szybko wypełniła polecenie i utrzymywała łuk napiętym. Mikel stanął za nią. - Do tego momentu wszystko jest idealnie. Tuż przed strzałem cała trójka rozluźnia mięśnie grzbietu… - dotknął pleców Klary, tam gdzie mięśnie były napięte, demonstrując pozostałym, o które konkretnie mu chodzi -... przez co strzała traci moc i dlatego trafiacie niżej, niż chcecie. Yan dodatkowo porusza lewą ręką, jakby już chciał skierować łuk ku kolejnemu celowi. Możesz się już rozluźnić Klaro. Dziękuję. - uśmiechnął się do dziewczyny - Wydaje mi się, że w sytuacji stresowej jak walka chcecie oddać strzał jak najszybciej. Rozluźniacie mięśnie za wcześnie bo w głowie jesteście spięci i martwicie się zanim jeszcze wypuścicie strzałę. Mogę się oczywiście mylić, ale założę się, że przy polowaniu na dzikie kaczki pudła nie są tak częste. - Wojownik zdawała się mieć zamiar kontynuować wykład, ale Yan nie dał mu dosyć czasu. Sięgnął po łuk i tym razem wykonał wszystko trochę wolniej, skupiając się na plecach. Ku zaskoczeniu wszystkich, poza Mikelem, pocisk uderzył wyżej niż poprzednio, mniej więcej metr od podłoża. W dalszym ciągu był odsunięty od środka, ale był to już jakiś progres.
Łucznicy pokiwali głowami, przyjmując pouczenia Mikela, ale nie wyglądali na specjalnie ucieszonych. Może to okoliczności szkolenia, a może fakt, że wojownik pokazał im ich wciąż spore braki w umiejętnościach.


- Dobra, zbierajmy się. Mamy przewagę i morale po naszej stronie. Szkoda byłoby to roztrwonić. Mamy jeszcze trochę do przejścia przed następnym postojem. - psionik zgarnął wszystkich gestem do zagęszczenia ruchów.
-Prawda. Trzeba kuć żelazo póki gorące. Jeszcze tylko jedno. Weź go Klaro. - Mikel przekazał jej łuk, który wcześniej tak mu się spodobał. - Widzę, że tak jak ja wolisz łuki z mocniejszym naciągiem, a ten jest diabelnie dobrze wykonany. Zrobisz z niego lepszy użytek. Powodzenia. - uśmiechnął się do dziewczyny i odszedł by pomóc pozostałym się zorganizować do wymarszu. Dziewczyna przez chwilę przyglądała się broni, jakby ją skądś znała, ale jej brat szybciej sobie przypomniał.
- To jest łuk Rathana! - Jace był zaskoczony. Co prawda widział we wspomnieniach Sulima coś, co przypominało puklerz wojownika, to jednak widzieć na żywo… pokiwał smutno głową. Pamiętał jak dziś, jak odciągali go od głupiej decyzji ruszenia za patrolem… widać jednak że ich najgorsze obawy się potwierdziły.
- Mam nadzieję, że Tobie przyniesie więcej szczęścia siostrzyczko. - powiedział, jednak symbolika tego gestu nie pozwalała mu nie dodać - Rathan był lekkomyślny w swoich decyzjach, zbyt pewny siebie i bez pokory… - spojrzał na rodzeństwo. Nie potrafił wykrzesać z siebie optymizmu jaki towarzyszył im jeszcze chwilę temu. Chciał coś jeszcze dodać, ale uśmiechnął się tylko sztucznie oddalając w stronę Sulima.

XI dzień miesiąca Rova, Fangwood, 41 dni po ucieczce z Phaendar, 15 dni po dotarciu do jaskiń

Emi

Kolejna noc w towarzystwie dwóch masywnych futrzaków sprawiła, że Emi zaczęła tęsknić za kąpielą. Wygrzebawszy się rano z nory, ruszyła po raz trzeci w stronę obozu, by sprawdzić, jakie efekty przyniosły jej ostatnie działania.
Po dotarciu do swojej kryjówki, przekonała się, że czasem wystarczy kilka drobnych rzeczy, by zakłócić działanie nawet bardzo dobrze zgranego oddziału. W obozie panowało zamieszanie, przynajmniej połowa hobgoblinów wykazywała oznaki zatrucia, biegając za potrzebą lub zwyczajnie wymiotując w krzaki. Trójka hobgoblinów i jeden bugbear, wyglądająca na mocno odwodnionych, zostało zaprowadzonych do namiotu alchemiczki, w którym szybko zorganizowano lazaret. Nie minęło więcej niż kilkanaście minut od wejścia pacjentów do środka, gdy wypadła z niego wściekła jak osa alchemiczka, i pognała do namiotu dowódcy. Emi nie była w stanie dosłyszeć, czego dotyczyły wrzaski, ale miała swoje podejrzenia. Chwilę później alchemiczka opuściła namiot ze sporym sińcem na twarzy i rozciętą wargą, i spokojniejszym już krokiem wróciła do siebie. Zaraz za nią wyszła też ciężkozbrojna hobgoblinka z obstawy dowódcy, po czym zaczęła bezceremonialnie przeszukiwać rzeczy żołnierzy i przepytywać ich samych.
Taak, teraz dopplerka miała już pewność, że była to zasługa jej lepkich rączek.

Jace, Laura, Mikel

Do obozu zostało kilka godzin marszu przez gęstwiny, jednak Sulim nalegał, by przenocować w pobliżu i ruszyć dalej dopiero rano, by mógł znaleźć odpowiednie miejsce, z którego będą mogli szybko i sprawnie uderzyć na hobgobliny. Nikt nie protestował zbyt mocno, wykorzystując wolny czas na opatrzenie ran i otarć, a także rozdzielenie zdobycznego ekwipunku. Co dziwne, krasnolud zniknął gdzieś w mrokach nocy, wracając dopiero nad ranem.

Następnego dnia, wczesnym popołudniem Sulim doprowadził całą grupę bezpiecznie do niewielkiego jaru, mieszczącego się w centrum wyjątkowo gęstych zarośli, około godziny drogi od obozowiska Żelaznych Kłów. Drzewa wokół były młode, a rosły tak blisko siebie, że przypominały raczej palisadę niż zwykły młodnik. Sam jar opadał dość łagodnie do głębokości około dwóch metrów, a ziemia nie była zbyt sypka. Miejsce to wydawało się aż podejrzanie wygodne do spędzenia dłuższego czasu niezauważenie, ale pytany o to druid uśmiechał się tylko tajemniczo.
- Sulim poleci i przyprowadzi tutaj Kharricka i Psotniczka - Zaproponował, gdy pozostali rozbijali obozowisko - No chyba że ktoś chce jeszcze zobaczyć obóz, zanim zrobi się ciemno? -

- Jeśli znajdą kogokolwiek z nas, cały plan zrobi się o wiele bardziej skomplikowany. Nikt nie zwróci uwagi na kolejne zwierze krążące na niebie, ale ludzie to co innego. Tym bardziej na wieży. - powiedział Jace. - Zdam się na Twoją ocenę Sulimie ale jeśli będziesz czuć potrzebę, mogę obejrzeć obóz Twoimi oczami. -
- Sulim myśli, że damy radę się przekraść niezauważenie, las jest duży, a hobgobliny mają swoje trasy patroli. - odpowiedział krasnolud z pewnością.
-Zabierz mnie ze sobą Sulimie. Chciałbym zobaczyć to z czym się mierzymy. - poprosił Mikel, na co pytany ochoczo pokiwał głową.

Nikt poza wojownikiem nie wyraził zainteresowanie obejrzeniem obozu - inni woleli raczej przygotować się i odpocząć przed atakiem. Gdy opuścili jar, Sulim szedł zdecydowanie ostrożniej, zwracając bardziej uwagę na otoczenie, by przypadkiem nie wpaść na jakiś patrol. Maszerowali już dłuższy czas, gdy chłopak usłyszał jakieś wrzaski nieopodal. Krasnoluda jednak to specjalnie nie przejęło, dalej prowadził go przez zarośla - ledwie zobaczył fragment wieży obserwacyjnej, mocne szarpnięcie wciągnęło wojownika w gęste krzaki. Przez moment przedzierali się pod ich osłoną, by dotrzeć do samej krawędzi wąwozu, gdzie ktoś już na nich czekał. Hobgoblin! Mikel zdążył już odruchowo sięgnąć do swoich ostrzy, gdy zaskoczony szaroskóry zmienił się w szaroskórą - a więc Emi potrafiła przyjąć więcej kształtów...

Po krótkim powitaniu cała trójka wyjrzała za krawędź wąwozu. Źródło słyszanych z dala wrzasków znajdowało się na jego dnie, w samym centrum obozu Żelaznych Kłów. Cały skład osobowy, liczący sobie prawie dwa tuziny goblinoidów, stał karnie na baczność w kręgu, obserwując odbywającą się właśnie kaźń. O dziwo, nie były to tortury nad jednym z jeńców, a nad zupełnie nagim hobgoblinem! Potężny bugbear, zapewne dowódca obozu, z wyraźną przyjemnością znęcał się nad jednym ze swoich podwładnych, przywiązanym do wbitego w ziemię pala. Obaj byli już cali pokryci krwią tego drugiego, jednak niedźwieżuk dalej z lubością nacinał jego skórę, po czym powolutku, wręcz delikatnie, odrywał całe jej pasy z jego ciała, wsłuchując się we wrzaski katowanego niczym w śpiew barda. Następnie odkładał je w równiutkie rządki na stolik obok, z którego brał także kilka szczypt soli do posypania ran. Cały ten proceder powtarzał kilka razy, kalecząc całe ciało więźnia - pierś, ramiona, uda, brzuch, twarz przypominały teraz krwawe strzępy. Kiedy ten w końcu stracił przytomność z bólu i utraty krwi, dowódca kiwnął głową na hobgoblinkę w stalowym pancerzu, by wystąpiła z szeregu. Gdy zaczęła używać magii do uleczenia ran więźnia, zaczął mówić, wycierając dłonie w szmatkę.
- Powtórzę to raz jeszcze - nie mam zamiaru tolerować kradzieży, ani jakichkolwiek innych przestępstw, w moim oddziale! Każdy przypadek, nieważne, kto, co i komu, będzie traktowany w dokładnie taki sam sposób! Najpierw za brak szacunku do dowódcy - wskazał na pedantycznie rozłożone kawałki skóry - A dopiero potem za przewinę, zgodnie z jej wagą! - odczekał jeszcze moment, aż podleczony hobgoblin odzyska świadomość, po czym sięgnął po długi ząbkowany nóż, przypominający bardziej piłę. Widząc to, skazany chciał zawyć ze strachu, ale z jego gardła wydobył się jedynie ochrypły charkot. Wycie udało mu się dopiero wtedy, gdy bugbear zaczął wykonywać wyrok, a było długie i nieomal zwierzęce. Trwało przez cały czas, gdy nóż powoli, bez pośpiechu przegryzał się przez kolejne warstwy tkanek i kości, obryzgując obu strugami posoki. Gdy dłoń w końcu, po przynajmniej minucie cięcia, odłączyła się od ciała, dowódca odłożył ją na stół, a dopiero potem spojrzał na wykrwawiającego się żołnierza.
- Nie będę tracił zapasów na jego leczenie! Niech się do czegoś jeszcze przyda, rzućcie go wilkom! - wydał rozkazy - Niech to dla was będzie przestroga! Rozejść się! Jutro patrol ma zająć się odnalezieniem reszty dobytku!-
Ciało “złodzieja” zostało bezceremonialnie rzucone do zagrody wilków, które wraz z goblinem od razu rzuciły się do pożerania hobgoblina. Emi wydawało się, że po uderzeniu w ziemię ten na moment odzyskał przytomność, ale na niewiele mu to pomogło. A wręcz przeciwnie.