[DnD 5e]Spadkobiercy: Kuźnia gniewu - Strona 10

**Kerm** · 22-02-2019, 09:24

Jak się tego można było spodziewać, napotkane do tej pory orki nie były jedynymi mieszkańcami tego poziomu twierdzy. Pytanie brzmiało, ilu przeciwników kręciło się po pomieszczeniu. I kolejne - czy za załomem nie ma kilka następnych, którzy mogliby włączyć się do ewentualnego starcia.

- Silvaro - szepnął Daykyn - sprawdzisz, czy tam dalej się ktoś nie kręci? Potem trzeba by zrobić tutaj porządek. - Spojrzał w stronę drzwi, za którymi ktoś się krzątał.

Rot · 22-02-2019, 17:59

Silvara przeniosła wzrok na kota. Jeśli chciał kontynułować sprawdzanie tego poziomu była gotowa spełnić proźbę szlachcica i zrobić cichy rekonesans.

shewa92 · 25-02-2019, 10:23

Kieł był zadowolony z decyzji drużyny. Niechęć do orków tylko potęgowała pragnienie oczyszczenia górnego poziomu. Cieszyło go również to, że Daykyn normalnie odzywał się do Silvary. Najwyraźniej ta dwójka postanowiła odłożyć spór na jakiś czas. Postanowił przystać na propozycję wysłania Lady na zwiad. Dobrze wiedzieć, co czeka za rogiem.

- Ruszaj królewno. - Kot obdarzył Silvarę promiennym uśmiechem. - Poczekamy tutaj na Ciebie. W razie czego wołaj.

Jessica Hyde · 26-02-2019, 21:02

Decyzja została podjęta. Bez zbędnych dyskusji, niepotrzebnych kłótni i bez jakiejkolwiek konsultacji z Riwelenem. Takie zachowanie można by odebrać jako celową zniewagę i przejaw braku szacunku, jednak Riwelen nie mógł być bardziej zadowolony z takiego obrotu sprawy. Nareszcie miał święty spokój i ciszę. Nikt nie zadawał mu pytań, a milczenie dawało mu ukojenie. Z tej perspektywy, nawet gadatliwy Kieł wydawał się mniej irytujący. Dopóki decyzje podejmowane przez pozostałych pokrywały się z jego przekonaniami, kapłan mógł pozostać w cieniu i z należytą uwagą obserwować poczynania Daykyna, który tak łatwo mu nie odpuści.

Obca · 28-02-2019, 18:19

Silvara ruszyła korytarzem, była gotowa do współpracy, ale wszyscy widzieli, że była to głównie zasługa Kła. Tabaxi najwyraźniej posiadał duże zdolności przywódcze które pozwalały trzymać ich razem.

W dalszej części korytarza po lewej stronie był krótki odcinek schodów. Prowadził w górę do dużych wzmocnionych żelazem drzwi. Na żelaznym kolcu na ich środku wisiała zakrwawiona ludzka czaszka. Nie był to zapraszający widok.

Diablica na razie zostawiła drzwi zwłaszcza, że nie była wstanie usłyszeć czy coś jest za nimi. Były za masywne i dobrze izolowały dźwięki...albo po drugiej stronie nic nie było.

Idąc dalej, po prawej stronie dziedziczka znalazła mały korytarzyk. Na jego końcu stał posąg, groźnie wyglądającego krasnoluda w ciężkim pancerzu. Kamienny wojownik w jednym ręku trzymał miecz, a w drugim kowalski młot. Posąg stoi na dużym kamiennym postumencie. Cała struktura ma ponad dwa metry wysokości i waży pewnie kilkaset kilogramów,

Rot · 01-03-2019, 10:36

Silvara ruszyła przed siebie robiąc to w czym była dobra – węsząc. Odtwarzała w myślach trasę. Wrócili do pomieszczenia ze skarbami i przeszli korytarzem na północ. Miał on rozgałęzienia na prawo bliżej nich i na lewo który dalej się rozgałęział.
W tym na lewej ktoś był – prawdopodobnie orki. Przemknęła się po cicho obok tego miejsca i poszła dalej aż doszła do schodów które doprowadziły ją do potężnych drzwi z okrwawioną głową. Bądź co bądź orki miały jakiś swój unikatowy styl. Chwilę nadsłuchiwała, ale nic nie usłyszała po drugiej stronie. I… Mogła w sumie otworzyć te drzwi. Ale… Jeśli znowu oberwała by pułapką zrobiło by się głośno. A była teraz sama. Postanowiła na razie dać im spokój i się cofnęła.
Skręciła w prawo w mały korytarzyk. I znalazła pomnik krasnoludka robota jak nic. Postanowiła, że obejrzy go „trochę dokładniej” sprawdzając czy nie ma tam jakiś ukrytych schodków, albo przejść. Jak na nic nie trafi to wróci po resztę i zda im relację jak to wygląda z jej perspektywy.

**Kerm** · 02-03-2019, 11:56

Czekanie i równoczesne nic-nie-robienie nie było czymś, co Daykyn lubił najbardziej na świecie. Prawdę mówiąc bezczynne czekanie było czymś, czego zdecydowanie nie lubił. Wiadomą jednak rzeczą było, iż czasami trzeba było to zrobić. Na przykład teraz, gdy czekali na powrót Silvary.
Ze strony, dokąd udała się na zwiady złodziejka, nie dochodziły żadne hałasy, można więc było się domyślać, że zwiad odbywa się bez kłopotów. Dlatego też Daykyn skupił się na najbliższych drzwiach, usiłując zorientować się, z iloma osobami będą mieć do czynienia po ich otwarciu.

Jessica Hyde · 03-03-2019, 22:30

Riwelen i Silvara zdecydowanie wyznawali różne zasady. Dzielące ich różnice nie ułatwiały im współpracy. W tej sytuacji, kapłan miał dwa wyjścia: mógł się złościć i liczyć na to, że kiedyś Sivlara się zmieni lub mógł pogodzić się z jej ‘innością’ i zacząć z tego korzystać. Nawet jeśli nie zawsze się z nią zgadzał, Riwelen ufał w jej zawodowe umiejętności. Dlatego postanowił czekać na jej powrót wierząc, że z całej ich czwórki ona najlepiej poradzi sobie z tym zadaniem.

W mniemaniu kapłana, cierpliwość była cechą ludzi wielkich i najwidoczniej nie była mocną stroną Daykyna. Widząc jak zaklinacz kręci się wokół drzwi, złamał swoje postanowienie milczenia.

- Na Silvanusa, po co się tam kręcisz? - spytał karcąco, na co Daykyn, kładąc palec na ustach, pokazał kapłanowi, że ma być cicho.

Riwelen podszedł do zaklinacza, bowiem nikt tak nie potrafił wyprowadzić go z równowagi tak bardzo jak on.

- Zaraz to przez ciebie wszyscy dowiedzą się o naszej obecności - odparł szeptem.

- Przecież stoję i nic nie robię - odpowiedział mu na ucho zaklinacz. - I usiłuję się dowiedzieć, ile tam jest osób - dokończył równie cicho.

- Wolałem się jedynie upewnić - stwierdził kapłan nieufnie i dodał: - Wiem do czego jesteś zdolny.

Daykyn spojrzał na niego z niedowierzaniem, wyraźnie oczekując rozwinięcia wypowiedzi.

- No i co się tak patrzysz? Nie udawaj, że nie wiesz o czym mówię - odparł stanowczo, mierząc go wzrokiem. Z powodu szeptu owa stanowczość nie do końca była udana.

- Porozmawiamy później - odparł szeptem Daykyn, z trudem kryjąc rozbawienie. - W cztery oczy, jak się pozbędziemy tych tam... - Skinął głową w stronę drzwi.

Podirytowany kapłan odpuścił sobie dalszą rozmowę i w milczeniu czekał na powrót Silvary.

shewa92 · 05-03-2019, 08:18

Kieł lekko poddenerwowany wyczekiwał powrotu Silvary. Sam chętnie dołączyłby do niej, ale postanowił przypilnować pozostałych towarzyszy. Nie chciał powtórki sytuacji z początku ich wyprawy szabrowniczej. Nie był pewny, czy to jego obecność, czy zaklinacz i kapłan po prostu uznali swój błąd, ale tym razem rozmawiali o wiele ciszej. Na tyle cicho, że kot uznał, że nie musi interweniować. Niby był dowódcą, może tymczasowym, ale jednak dowódcą i wolał być zapamiętany jako dobry i łaskawy niż jako tyran. Nie wątpił, że zanim ta eskapada dobiegnie końca, będzie jeszcze musiał pokazać się z tej gorszej strony.

~Cóż... Porządny opierdol jeszcze nikogo nie zabił.~ zaśmiał się w duchu i chociaż nastawiał się na to, że bardziej stanowcza interwencja będzie prędzej czy później niezbędna, w głębi serca liczył na rozsądek towarzyszy.

Bardziej w tym momencie niepokoiło go dziwne napięcie panujące pomiędzy Riwelenem i Daykynem. Póki co, nie był w stanie dociec, co jest jego źródłem. Zaklinacz albo lubił być w centrum każdej kabały, albo sam je powodował.

~Tak wiele pytań, a tak mało odpowiedzi. No nic... Poczekamy i zobaczymy co jest na rzeczy.~ Kieł postanowił od teraz uważniej obserwować ich obu. Resztę oczekiwania na Lady spędził w ciszy, kontemplując i obserwując.

Obca · 14-03-2019, 18:47

Silvara słusznie postanowiła nie spieszyć się z mechanizmem jaki napotkałą na drodze. Opłacało się Pułapka została unieszkodliwiona otwierając drogę do jeszcze jednych drzwi. Nasłuchując Silvara oceniła, że za nimi znajduje się około czterech osób, być może więcej jeśli inni się nie odzywali.
Powróciła z informacjami do swoich towarzyszy. Mieli więc troje drzwi być może przeciwnicy czaili się za każdymi z nich. Do tej pory jakoś szło być może szczęście nadal będzie sprzyjać bohaterom. A może sufit zawali im się na głowy.
Wszyscy spojrzeli na Kła w oczekiwaniu decyzji co robią. Czy badać po kolei każde drzwi czy może zejść na dół.

22-02-2019, 09:24	#91
Kerm Administrator Reputacja: 1	Jak się tego można było spodziewać, napotkane do tej pory orki nie były jedynymi mieszkańcami tego poziomu twierdzy. Pytanie brzmiało, ilu przeciwników kręciło się po pomieszczeniu. I kolejne - czy za załomem nie ma kilka następnych, którzy mogliby włączyć się do ewentualnego starcia. - Silvaro - szepnął Daykyn - sprawdzisz, czy tam dalej się ktoś nie kręci? Potem trzeba by zrobić tutaj porządek. - Spojrzał w stronę drzwi, za którymi ktoś się krzątał.

25-02-2019, 10:23	#93
shewa92 Kowal-Rebeliant Reputacja: 1	Kieł był zadowolony z decyzji drużyny. Niechęć do orków tylko potęgowała pragnienie oczyszczenia górnego poziomu. Cieszyło go również to, że Daykyn normalnie odzywał się do Silvary. Najwyraźniej ta dwójka postanowiła odłożyć spór na jakiś czas. Postanowił przystać na propozycję wysłania Lady na zwiad. Dobrze wiedzieć, co czeka za rogiem. - Ruszaj królewno. - Kot obdarzył Silvarę promiennym uśmiechem. - Poczekamy tutaj na Ciebie. W razie czego wołaj.

28-02-2019, 18:19	#95
Obca Reputacja: 1	Silvara ruszyła korytarzem, była gotowa do współpracy, ale wszyscy widzieli, że była to głównie zasługa Kła. Tabaxi najwyraźniej posiadał duże zdolności przywódcze które pozwalały trzymać ich razem. W dalszej części korytarza po lewej stronie był krótki odcinek schodów. Prowadził w górę do dużych wzmocnionych żelazem drzwi. Na żelaznym kolcu na ich środku wisiała zakrwawiona ludzka czaszka. Nie był to zapraszający widok. Diablica na razie zostawiła drzwi zwłaszcza, że nie była wstanie usłyszeć czy coś jest za nimi. Były za masywne i dobrze izolowały dźwięki...albo po drugiej stronie nic nie było. Idąc dalej, po prawej stronie dziedziczka znalazła mały korytarzyk. Na jego końcu stał posąg, groźnie wyglądającego krasnoluda w ciężkim pancerzu. Kamienny wojownik w jednym ręku trzymał miecz, a w drugim kowalski młot. Posąg stoi na dużym kamiennym postumencie. Cała struktura ma ponad dwa metry wysokości i waży pewnie kilkaset kilogramów,

02-03-2019, 11:56	#97
Kerm Administrator Reputacja: 1	Czekanie i równoczesne nic-nie-robienie nie było czymś, co Daykyn lubił najbardziej na świecie. Prawdę mówiąc bezczynne czekanie było czymś, czego zdecydowanie nie lubił. Wiadomą jednak rzeczą było, iż czasami trzeba było to zrobić. Na przykład teraz, gdy czekali na powrót Silvary. Ze strony, dokąd udała się na zwiady złodziejka, nie dochodziły żadne hałasy, można więc było się domyślać, że zwiad odbywa się bez kłopotów. Dlatego też Daykyn skupił się na najbliższych drzwiach, usiłując zorientować się, z iloma osobami będą mieć do czynienia po ich otwarciu.

03-03-2019, 22:30	#98
Jessica Hyde Reputacja: 1	Riwelen i Silvara zdecydowanie wyznawali różne zasady. Dzielące ich różnice nie ułatwiały im współpracy. W tej sytuacji, kapłan miał dwa wyjścia: mógł się złościć i liczyć na to, że kiedyś Sivlara się zmieni lub mógł pogodzić się z jej ‘innością’ i zacząć z tego korzystać. Nawet jeśli nie zawsze się z nią zgadzał, Riwelen ufał w jej zawodowe umiejętności. Dlatego postanowił czekać na jej powrót wierząc, że z całej ich czwórki ona najlepiej poradzi sobie z tym zadaniem. W mniemaniu kapłana, cierpliwość była cechą ludzi wielkich i najwidoczniej nie była mocną stroną Daykyna. Widząc jak zaklinacz kręci się wokół drzwi, złamał swoje postanowienie milczenia. - Na Silvanusa, po co się tam kręcisz? - spytał karcąco, na co Daykyn, kładąc palec na ustach, pokazał kapłanowi, że ma być cicho. Riwelen podszedł do zaklinacza, bowiem nikt tak nie potrafił wyprowadzić go z równowagi tak bardzo jak on. - Zaraz to przez ciebie wszyscy dowiedzą się o naszej obecności - odparł szeptem. - Przecież stoję i nic nie robię - odpowiedział mu na ucho zaklinacz. - I usiłuję się dowiedzieć, ile tam jest osób - dokończył równie cicho. - Wolałem się jedynie upewnić - stwierdził kapłan nieufnie i dodał: - Wiem do czego jesteś zdolny. Daykyn spojrzał na niego z niedowierzaniem, wyraźnie oczekując rozwinięcia wypowiedzi. - No i co się tak patrzysz? Nie udawaj, że nie wiesz o czym mówię - odparł stanowczo, mierząc go wzrokiem. Z powodu szeptu owa stanowczość nie do końca była udana. - Porozmawiamy później - odparł szeptem Daykyn, z trudem kryjąc rozbawienie. - W cztery oczy, jak się pozbędziemy tych tam... - Skinął głową w stronę drzwi. Podirytowany kapłan odpuścił sobie dalszą rozmowę i w milczeniu czekał na powrót Silvary.

22-02-2019, 17:59	#92
Rot Reputacja: 1	Silvara przeniosła wzrok na kota. Jeśli chciał kontynułować sprawdzanie tego poziomu była gotowa spełnić proźbę szlachcica i zrobić cichy rekonesans.

26-02-2019, 21:02	#94
Jessica Hyde Reputacja: 1	Decyzja została podjęta. Bez zbędnych dyskusji, niepotrzebnych kłótni i bez jakiejkolwiek konsultacji z Riwelenem. Takie zachowanie można by odebrać jako celową zniewagę i przejaw braku szacunku, jednak Riwelen nie mógł być bardziej zadowolony z takiego obrotu sprawy. Nareszcie miał święty spokój i ciszę. Nikt nie zadawał mu pytań, a milczenie dawało mu ukojenie. Z tej perspektywy, nawet gadatliwy Kieł wydawał się mniej irytujący. Dopóki decyzje podejmowane przez pozostałych pokrywały się z jego przekonaniami, kapłan mógł pozostać w cieniu i z należytą uwagą obserwować poczynania Daykyna, który tak łatwo mu nie odpuści.

01-03-2019, 10:36	#96
Rot Reputacja: 1	Silvara ruszyła przed siebie robiąc to w czym była dobra – węsząc. Odtwarzała w myślach trasę. Wrócili do pomieszczenia ze skarbami i przeszli korytarzem na północ. Miał on rozgałęzienia na prawo bliżej nich i na lewo który dalej się rozgałęział. W tym na lewej ktoś był – prawdopodobnie orki. Przemknęła się po cicho obok tego miejsca i poszła dalej aż doszła do schodów które doprowadziły ją do potężnych drzwi z okrwawioną głową. Bądź co bądź orki miały jakiś swój unikatowy styl. Chwilę nadsłuchiwała, ale nic nie usłyszała po drugiej stronie. I… Mogła w sumie otworzyć te drzwi. Ale… Jeśli znowu oberwała by pułapką zrobiło by się głośno. A była teraz sama. Postanowiła na razie dać im spokój i się cofnęła. Skręciła w prawo w mały korytarzyk. I znalazła pomnik krasnoludka robota jak nic. Postanowiła, że obejrzy go „trochę dokładniej” sprawdzając czy nie ma tam jakiś ukrytych schodków, albo przejść. Jak na nic nie trafi to wróci po resztę i zda im relację jak to wygląda z jej perspektywy.

05-03-2019, 08:18	#99
shewa92 Kowal-Rebeliant Reputacja: 1	Kieł lekko poddenerwowany wyczekiwał powrotu Silvary. Sam chętnie dołączyłby do niej, ale postanowił przypilnować pozostałych towarzyszy. Nie chciał powtórki sytuacji z początku ich wyprawy szabrowniczej. Nie był pewny, czy to jego obecność, czy zaklinacz i kapłan po prostu uznali swój błąd, ale tym razem rozmawiali o wiele ciszej. Na tyle cicho, że kot uznał, że nie musi interweniować. Niby był dowódcą, może tymczasowym, ale jednak dowódcą i wolał być zapamiętany jako dobry i łaskawy niż jako tyran. Nie wątpił, że zanim ta eskapada dobiegnie końca, będzie jeszcze musiał pokazać się z tej gorszej strony. ~Cóż... Porządny opierdol jeszcze nikogo nie zabił.~ zaśmiał się w duchu i chociaż nastawiał się na to, że bardziej stanowcza interwencja będzie prędzej czy później niezbędna, w głębi serca liczył na rozsądek towarzyszy. Bardziej w tym momencie niepokoiło go dziwne napięcie panujące pomiędzy Riwelenem i Daykynem. Póki co, nie był w stanie dociec, co jest jego źródłem. Zaklinacz albo lubił być w centrum każdej kabały, albo sam je powodował. ~Tak wiele pytań, a tak mało odpowiedzi. No nic... Poczekamy i zobaczymy co jest na rzeczy.~ Kieł postanowił od teraz uważniej obserwować ich obu. Resztę oczekiwania na Lady spędził w ciszy, kontemplując i obserwując.

14-03-2019, 18:47	#100
Obca Reputacja: 1	Silvara słusznie postanowiła nie spieszyć się z mechanizmem jaki napotkałą na drodze. Opłacało się Pułapka została unieszkodliwiona otwierając drogę do jeszcze jednych drzwi. Nasłuchując Silvara oceniła, że za nimi znajduje się około czterech osób, być może więcej jeśli inni się nie odzywali. Powróciła z informacjami do swoich towarzyszy. Mieli więc troje drzwi być może przeciwnicy czaili się za każdymi z nich. Do tej pory jakoś szło być może szczęście nadal będzie sprzyjać bohaterom. A może sufit zawali im się na głowy. Wszyscy spojrzeli na Kła w oczekiwaniu decyzji co robią. Czy badać po kolei każde drzwi czy może zejść na dół.