— Tak... Zalejmy się w trupa. Dobry pomysł... — odparła zgryźliwie Sathara, schodząc z łóżka i mrucząc coś pod nosem o samopoczuciu. — Zostawmy tego niby-proroka w spokoju, niech zarżnie tego księcia i wszystkich jego ludzi! Już ja i dam mówić nam, że mamy tylko jakoś go wywabić a potem nas jakąś czarną magią czy czymś wrzucać do środka jaskini! — zaczęła się ekscytować i w ramach protestu zwaliła zawartość łóżka na ziemię. — Pieprzę tę mgłę. Czarostwo jedne. Pewno porwało nas gdzieś na chwilę, skoro zawalenie się jaskini nas nie zabiło.

— Módl się, aby ta eksplozja to nie była sprawką twojej zabawy z kryształem — krzyknęła na zaklinacza. — Zabiłabym cię za to gdybym tylko była pewna, że to faktycznie byłeś ty. Że też mi coś odbiło i zgodziłam się tam pójść. I wt jeszcze chcecie tam wracać?

Skończywszy w końcu krzyczeć, zaczęła gwałtownie zbierać ze stołu swoje rzeczy, strącając sporą ich część na ziemię. Zostawiła je samym sobie, choć nie dało się określić czy to dlatego że nie chciała psuć sceny schylając się po nie czy w gniewie nawet tego nie zauważyła.

— Idę na zewnątrz. Dość mam pracy dla lordów czy innych możnowładców... — prychnęła już nieco mniej rozeźlona. — Powodzenia — dodała, otwierając drzwi.

Malcolm stęknął boleśnie na krzyki Sathary, powoli się uniósł kiedy kobiety gwałtownie opuściła pomieszczenie.
- Ma dziewka sporo werwy. - spojrzał na pozostałych - Czy ktoś jeszcze doświadczył swego rodzaju wizji, czy tylko ja miałem ten przywilej? - Tormita rozmasował ręce i kark wydając z siebie obolałe mruki - I czy ktoś jeszcze czuł... intruzję w umysł? Byłem przekonany, że ktoś starał się odczytać moje myśli. - westchnął, kiedy dłonie zaczęły naciskać zobolałe nogi.

- Znam się na Arcanach, ale mogę tylko spekulować. - ponownie się położył zbierając myśli - Mgła miała inną naturę niż ta, która nas sprowadziła, ale definitywnie była magiczna. Być może miała na celu nas unieruchomić. Nasz oponent raczej nie był odpowiedzialny za eksplozję. Primo nie ma to sensu, secundo wątpię, aby posiadał tak potężną magię. Wątpię, aby kamień był bezpośrednio odpowiedzialny za eksplozję. Zważając, że nic ci nie jest Gharth. - Malcolm spojrzał w sufit - Panowie, zostaliśmy wykorzystani. Przez Księcia, albo przez trzecią siłę. Nie wiem, kto ma słuszność w tym sporze, ale obecnie jesteśmy zdani na Niclasa. Radzę odpuścić sobie powrót do jaskini, zważając, że wejście się zawaliło, a nasz oponent to ciągle wilkołak.- usiadł ponownie -Gharth posiadasz jakieś zaklęcia wieszczące? Jeżeli nie... no cóż będziemy musieli znaleźć jakiegoś maga, który nam z tym pomoże.

— Ugościł nas, tylko po to, abyśmy pozałatwiali sobie jego sprawy. Gdybyśmy zamiast awanturnikami byli zwykłym chłopstwem, nawet by na nas nie spojrzał. Zresztą, nie będę zdradzana na każdym kroku tylko dlatego, że ktoś mnie przenocował.

Fuknęła kobieta, przytrzymując stopą drzwi. Ciężko było jej zrozumieć dlaczego reszta wolała zostać u księcia, chociaż skoro tego chcieli, to niech im będzie.

— Wiele jest zła na tym świecie, któremu nie podołamy. Więcej dobrego będzie w walce z czymś, co można pokonać. Pozatym, zwaliła się na niego cała jaskinia, więc jeśli i jego nie ocalił jakiś diabeł, pewno i tak już nie żyje.

Malcolm delikatnie prychnął na słowa Sathary.
- Jestem pewny, że w jego planach nie było odnieść ran z ręki tego wilkołaka, chyba, że na prawdę był gotów się poświęcić dla tego oszustwa. Poza tym, jak powiedziałaś „jesteśmy awanturnikami”. Sądzisz, że nasze interakcje z chłopstwem ograniczyłyby się do czegoś innego niż ocalenie córki młynarza za nagrodę? – zerknął na Gerta – I spędzenie nocy z córką młynarza?

Tormita zerknął na Halvara.
- Jeszcze nie spotkalem osoby, która uważałaby, że przubuje ją obrazić sugerując, że wróg chciałby odczytać jej myśli. Zaprawdę Halvarze niezwykły z ciebie osobnik. Skoro o tobie mówimy, wyjaśnisz może co się stało z tobą w jaskini? Nie kojarzę, abyś narzekał na lęki związane z jaskiniami wypełnionymi mgłą.

Nie skomentował słów Gerta, niech biedak sądzi, że robi słusznie. Tormita miał opinię co do księcia i jego słóg, ale miał zamiar kontynuować inwestycję w te relacje. Ciekawe, że Rokita, również jest przybyszem... możnaby to wykorzystać.

- A skąd ja mam wiedzieć, że intruzja to grzebanie w głowie? Myślałem, że to jakaś “penetracja” czy inne bezeceństwo.
Olbrzym z północy mówił zmieszany drapiąc się przy tym po głowie. Usiadł na brzegu stołu na którym były ułożone ich rzeczy.
- No to tego ten on mnie zaczął intrudować. I wam powiem tak obleśnie mnie intrudował, że straciłem panowanie nad sobą. Wypytywał co robimy w jego domu. A ja mu, że przyszliśmy porozmawiać. No i on wtedy mnie głębiej intrudował. Do bólu wręcz - wzrok Halvara przebiegł po towarzyszach i stojącej w progu kobiecie. Ewidentnie czuł wstyd mówiąc o akcie, który miał miejsce. Nie przywykł najwyraźniej do intruzji.
- No… i potem pamiętam, że skuliłem się i padłem we mgle.