Uśmiech nie schodził z twarzy lorda i o dziwo nadal zdawał się być to uśmiech miły i życzliwy, a nie jak można by było przypuszczać złośliwy, czy ironiczny.
- Drogi panie - odparł książę - choć znajdziesz takich, którzy oddają hold i cześć Gusta Magla, to osobiście nie nadałbym wszechobecnej mgle, statusu bóstwa. Jest to moim zdaniem naturalny fenomen, którego prawdziwej natury i charakterystyki, nasi mędrcy jeszcze nie odkryli. Mgła posiada zdolność, czy raczej powinniśmy powiedzieć cechę, wszak jest przedmiotem nieożywiony, przenoszenia rzeczy i istot. I co ważne przenoszenia w obie strony, że się tak wyrażę. Raz ktoś trafi na naszą wyspę, tak jak na przykład wy, a innym razem ktoś od nas zaginie bez śladu. To drugie, przyznaje zdarza się o wiele rzadziej, ale się zdarza. Nic więc dziwnego, że prości ludzie przypisują Gusta Magla cechy osobowościowe, magiczne, boskie, a nie raz i demoniczne. Czy jednak tak powinni postępować ludzie inteligentni? Sami odpowiedzcie na to pytanie.
Książę przerwał na chwilę, oparł łokcie na stole i powiódł, pełnym skupienia spojrzeniem, po swoich gościach.
- A skoro już przy tym jesteśmy... Czy waszym zdaniem są bogowie? To istoty potężniejsze od nas, mądrzejsze? Jakieś byty absolutne, jak twierdzą co poniektórzy z mędrców. To oni stworzyli nasz świat? Czy też może światy? Tak, tak. Dacie wiarę lub nie, ale są też tacy, który twierdzą, że światów jest nieskończenie wiele. Czy zatem jest też nieskończenie wiele bóstw, czy też istnieje tylko jedno prawdziwe, które odpowiada za stworzenie tego wszystkiego? Ciekaw jestem, co też tacy podróżnicy, jak wy o tym wszystkim myślą? Jakie jest wasze spojrzenie na tę sprawę. Wierzycie i czcicie jakiś bogów?

Ilość zadanych przez księcia pytań mogła naprawdę przytłoczyć.

Lord Niclas, nadal wspierając brodę na splecionych dłoniach, z łagodnym uśmiechem spoglądał na swych gości. Czekając, kto pierwszy zabierze głos.

- Bogini jest światem? - westchnął zniesmaczony lord Niclas - Toż to kompletnie absurdalna koncepcja. Czy bogini nie obraża to, że stąpają po niej istoty niższego rzędu? Nie przeszkadza jej to, że kopią w niej, używają jej "ciała", a czasem dewastują nawet. I skoro ta wasza bogini jest całym światem, to dlaczego skały, morze, czy las mają swoich bogów? Czy ci bogowie mają mniejszą moc i są jakby jej dziećmi? Doprawdy nie pojęte to wszystko, choć nie ukrywa niezmiernie ciekawe. I skoro jest tak wiele bóstw, o tak wielkich mocach, że są całym światem, to czy toczą oni spory i waśnie o to, kto z nich jest ważniejszy? Czy może skoro są bogami, to tak błahe i nieznaczące sprawy i uczucia są im obce? I jeżeli istnieje bóg tak abstrakcyjnego pojęcia jak odwaga, to czy istnieje też bóg, który odpowiada za siłę, która ściąga rzeczy na ziemię.

Lord dla zademonstrowania pojęcia, chwycił srebrną łyżeczkę w dłoń, aby po chwili rozluźnić uścisk i upuścić ją na ziemię.
- Czy taki bóg nie jest najpotężniejszy, skoro ściąga wszystko do siebie?

Książę dopytywał, dociekał i analizował wszystko z uwagą i skrupulatnością godną, najbardziej sumiennego i pilnego żaka.

Malcolm przyjrzał się ich rozmówcy. Czy on ich sprawdza? Księgi, które widział w do tej pory musiały mieć chociaż takie podstawy. Chociaż, jeżeli Brody są pierwszymi obcymi, których spotkał ten lordzik, opłaci się zaspokoić jego apetyt na wiedzę.
- Zakładam, że takie... podstawowe elementy przynależą do Nad Bóstwa. Chunteia jest światem nie w dosłownym... fizycznym znaczeniu. Jest duchem świata, jego esencją. Wątpię, aby przeszkadzało jej co jej faktyczne dzieci, bo tym są śmiertelnicy robili z światem, tak długo jak go nie niszczą. Co do podejścia do Chuntei do innych bóstw... ponownie skomplikowane. Istnieją dwie boginie starsze od niej. Reprezentujące Światło i Ciemność. Posiadają córkę, która reprezentuje Magię naszego świata. Co do bóstw takich rzeczy jak góry, rzeki i tym podobne... jestem prawie pewny, że to niezwykle potężne istotny z planów żywiołów... - niech nie zacznie pytać o to, polityka Planów Żywiołów przyprawia prawie tak samo o ból głowy, jak dwory Fae - Do tego dochodzą bóstwa inny ras, które pojawiły się na naszym świecie... - Malcolm pokręcił głową - Czy nawet śmiertelnicy, którzy przez wielkie czyny otrzymali zaszczyt zostania bogiem. - Tormita uśmiechnął się - Konflikty są ciągle, szczególnie między tymi ostatnimi. Bóg Tyranii spiera się z boginią Szlachetnych Władców, bogini morza spiera się z bogiem ziemi, bóg Szaleństwa spiera się z własnym odbiciem i przegrywa.

Książę rozparł się wygodnie w swym krześle i z uwagą słuchał słów Malcolma. Feudał dosłownie spijał mądrość i wiedzę płynącą z ust mężczyzny. Gdy czarodziej zakończył swój krótki wykład, lord pogładził się z namysłem po, nomen omen, brodzie i rzekł:
- Hmm... widzę, że nieumyślnie wyszedłem na prawdziwego ignoranta w zakresie wiedzy o bogach i zależnościach między nimi. Waść zdajesz się być niezwykle obeznany w tej materii. Prawdziwe światło wiedzy i mądrości płynie z ust twych. Mam nadzieję, że zagościć na dłużej na mym dworze. Liczę bowiem, że uzupełnisz braki w mojej wiedzy. W tym momencie wielce mnie zainteresował wątek tego, że i śmiertelnik może dostąpić zaszczytu zostania bogiem. Jak się to odbywa? Są jakieś zasady? Czyny, których trzeba dokonać, aby osiągnąć taką godność? I przede wszystkim kto o tym decyduje? Czy słusznie się domyślam, że te całe nadbóstwa.

Książę przez dłuższą chwilę milczał, jakby zastanawiał się nad odpowiedzią. Przez cały czas wpatrywał się w Malcolma, podpierając głowę na splecionych dłoniach.
- Świat, jako więzienie - powtórzył nadal pogrążonych w myślach - Nasz świat, jako mamer dla przestępców. Taaa.... przyznasz waść, że to koncept doprawdy szalony. Według niego wy, przybysze z zewnątrz, musielibyście być zbrodniarzami, nasza Gusta Magla, to burgrabia, który przestępców ściga i ich skazuje, a my... mieszkańcy tych ziem, musielibyśmy być strażnikami, no bo kimże innym.

Książę zaśmiał się półgębkiem.
-Wybacz waść, ale idea ta jest absurdalna i niedorzeczna, że śmiech sam ciśnie się na usta. Był co prawda u nas taki jeden mędrzec. Nazywał się podajże Kavka. Głosił podobną filozofię. Napisał nawet na ten temat filozoficzną przypowiastkę. O ile mnie pamięć nie myli tytuł tegoż dzieła to "Proces, czyli o niedolach człowieka niewinnego w ślepe tryby machiny sprawiedliwości kosmicznej wciągniętego" Nie zdobył on jednak zbyt wielu wyznawców i słuch szybko o nim zaginął.

Lord przerwał i znowuż przez chwil kilka nad czymś poważnie się zadumał.
- Pomyślmy jednak z szerszej perspektywy, boskiej, że tak powiem. Z takiej perspektywy, cały świat jako miejsce wiecznej zsyłki, brzmi dość sensownie. Uważam jednak, że bóg który wpadłyby na taki pomysł i go zrealizował musiałby nie tylko być szalony, ale i niezwykle sadystyczny. Kto wie? Może tak naprawdę wszyscy bogowie właśnie tacy są i dlatego też właśnie są bogami.
Zakończył lord Giftshtov z tajemniczym i dość niepokojącym uśmieszkiem.

— Geniusz jest rodzajem szaleństwa, czyż nie? - spytała dzikuska między jednym kęsem a drugim. — Zwłaszcza, że przy takim ogromie bogów każdy uczynek śmiertelnie któregoś obrazi. Dlatego nie ma co się tym przejmować, lepiej zająć się własnymi sprawami — znowu zamilkła na moment, posyłając możnowładcy znaczące spojrzenie. — Masz jakiś lordów w tym miejscu? Kogoś jak Venom, na ten przykład?

Lord Niclas skierował spojrzenie na dzikuskę. Przez chwilę przypatrywał się jej, jakby ją oceniał, albo mocno zastanawiał się nad kolejnym słowem. W końcu upił łyk wina i rzekł:
- Na wyspie jest kilku udzielnych władców. W pierwszej kolejności muszę wymienić lady Suzę, która dzierży prym w zatoce Tuga. Jej sąsiadem jest lord Mico Urosz, mający swą siedzibę w na zamku Kosting, oraz na dalekiej północy lord Latco Callimachi, zasiadający w Naricati. Jest też przywódca dzikich ludów znad jeziora Traur, Isto Corem, choć jego lordem akurat bym nie nazwał. O nikim mieniącym się Venomem, nigdy nie słyszałem. Skąd znasz tego władcę, lady, jeśli wolno mi spytać?

— Raczej nie, i tak uznasz to za brednie
odparła bez pardonu dzikuska, spoglądając z powrotem na talerz. Mimowolnie spytała się w duchu o sens dotrzymania umowy z Irmą. — Zresztą, to bez znaczenia — dodała, samej nie wierząc w te słowa.