Parę osób wybrało się na zwiedzanie okolicy, lecz Bran nie należał do tej grupy ciekawskich. Wolał w spokoju zjeść kolację i wypocząć, jako że niewypoczęty mag jest niewiele wart. A wtedy lepiej zostać w domu, pod kołderką, niż plątać się kompanom pod nogami i bardziej przeszkadzać, niż pomagać.
Jak na razie wszystko szlo całkiem nieźle, ale - jak powiadano - fortuna kołem się toczy. Lepiej więc było przygotować się na najgorsze.

"Zwiadowcy" powrócili, nie przynosząc żadnych niepokojących wieści. Można było spokojnie iść spać... oczywiście po skończeniu warty. Co prawda Elora również nie spała, ale to już był jej wybór, a nie spowodowana przez lenistwo Brana konieczność.

* * *

Noc minęła spokojnie, a dochodzące z różnych stron dziwne odgłosy nie przeszkodziły Branowi w zaśnięciu, a potem nie zakłóciły jego snu.
Co prawda pospałby może jeszcze troszkę, ale w końcu nie przyjechali tu na wypoczynek i mieli przed sobą kawałek cytadeli do zwiedzenia.
Po śniadaniu i spakowaniu dobytku Bran był gotów do drogi. Pnączami, w dół.

- Tędy wchodziły i schodziły nie tylko gobliny czy hobgobliny - powiedział - ale i nasi poprzednicy, czyli krewniacy Kerowyn Hurcele i ich towarzysze. Pnącza powinny wytrzymać. Ale głowy za to nie dam - dodał z lekkim uśmiechem.

Zwiad nie przyniósł z pozoru żadnych rezultatów. Znaleźli opustoszałe komnaty goblinów pełne śmierdzących fantów, których nie mieli ochoty ruszać. Amos dziwił się jak można żyć w takim smrodzie, co więcej, jak można hodować psowate, które często służyły za wierzchowce, kiedy normalnemu człowiekowi zbierało się na wymioty. Widać były na tym świecie rzeczy, których nie zrozumie i którymi nie należało się przejmować. Wrócili z informacją, że teren został zabezpieczony, że nie znaleźli nic ciekawego, a w szczególności żadnych żądnych zemsty goblinów czających się gdzieś nieopodal.
Zanim poszli spać Amos zaproponował, żeby z elementów rozbrojonych pułapek ustawić pułapkę jakby ktoś chciał ich zaskoczyć podczas nocy. Miał dzwonek, a Archie żyłkę i inne akcesoria. Szybko uwinęli się zabezpieczając jedyne drzwi prowadzące z powrotem do koboldów i mogli wreszcie odpocząć.
Po ustaleniu wart Amos zajął w miarę bezpieczne miejsce pozwalające mu szybko zareagować w razie ataku. Miecze położył obok siebie na wpół wyciągnięte z pochew, samemu zapadając w sen. Psia warta wymagała dużo od ciała i głowy, więc im szybciej zaśnie tym lepiej się na to przygotuje, choć prawda była której nie dopuszczał do siebie była taka, że nie da się dobrze przygotować do psiej warty, ani być wypoczętym później. Zasnął śniąc o mroźnych górach, wschodach Słońca i wędrówkach ponad chmurami.

Czuł jakby ledwo co położył głowę, a już został obudzony.
- Ke... - zaklął pod nosem wstając. Dla rozbudzenia natychmiast podniósł się i zrobił kila kółek wokół obozowiska rozciągając się aż mięśnie zadrżały. Przyzwyczaił się, zaakceptował i z czasem polubił ten ból towarzyszący rozciąganiu. Czuł się trochę nostalgicznie, choć nie był w stanie powiedzieć czemu. Być może śniło mu się coś, czego nie pamiętał, co wprawiło go w taki nastrój?

Nic się nie działo.
Dochodzące co jakiś czas odgłosy nie były groźne. Nie przybliżały się, nie cichły - ot zwykłe życie w cytadeli jak mniemał. Może teraz lepiej słyszalne poprzez ciszę jaka zapanowała w ich otoczeniu? Przypominały nieco rytm jego rodzinnych stron, tak różny, a jednak tak podobny.

Nic się nie działo.
Usiadł przy rozpalonej pochodni i wyciągnął z plecaka zestaw kartek. Chciał możliwie najdokładniej naszkicować plany cytadeli. Nigdy nie wiadomo kiedy będzie konieczność odwrotu, wolał nie polegać na pamięci w chwilach stresowych, ale na zrobionych w spokoju notatkach.
Gdy skończył odłożył je z powrotem do plecaka trącając coś. Sięgnął głębiej wyjmując podróżną bałałajkę. Drobny instrument strunowy, choć pewnie z perspektywy normalnego człowieka, czy towarzyszącym mu gnoma i niziołka całkiem spory, jakby zapraszał do wzięcia w ręce. Struny trącone opuszkami palców drgnęły wprawiając w drganie pudło i cichy dźwięk wydobył się z otworu rezonansowego. Nawet trzymała strój.
Półgigant dostroił instrument i trącając lekko opuszkami struny by nie zbudzić innych przypominał sobie dom.
Melodia była spokojna, przypominająca wiatr wiejący pomiędzy górskimi szczelinami.

Nic się nie działo.
Gdy pochodnia wypaliła się w połowie, znaczyło że czas jego warty dobiegł końca. Wstał chowając skrzętnie wszystko do plecaka i obudził kolejną osobę.
Położył się ponownie zasypiając natychmiast.


Ranek, jeśli tak można powiedzieć, bo trudno było stwierdzić porę dnia w tej zatopionej w ziemi cytadeli nie przyniósł żadnych nowości. Amos z Archiem rozbroili ustawioną pułapkę zanim wyruszyli dalej.
Wyglądało na to, że wszyscy wstali w raczej dobrych humorach, co mogło oznaczać, że dalsza wędrówka przebiegnie sprawnie.
Podobnie jak wcześniej półgigant milczał pozwalając innym wygadać się na temat tego w jaki sposób najlepiej zejść w dół. Lin mieli dużo, chyba każdy awanturnik miał ją ze sobą, więc groźba zostawienia jednej nie była zbyt duża. Amos się dostosuje. Jak zwykle zresztą.

Willie puścił przodem sowę, która zleciała na niższy poziom Cytadeli. Jej oczami gnom zobaczył rozległe pomieszczenie oświetlone fioletowym, niezdrowym światłem fluorescencyjnych grzybów porastających ściany. Podłogę groty wyścielała warstwa ziemi wymieszana z gnijącą roślinnością oraz resztkami podziemnych zwierząt. Na tych szczątkach rosło kilka kolejnych grzybów. Co najdziwniejsze, sowa nigdzie nie dostrzegła ciała wodza hobgoblinów, upieczonego na chrupko szamana i pozostałych zwłok. Na północnej ścianie widniała natomiast spora, okrągła dziura, jakby wykopał ją duży kret lub inne podobne zwierzę. Na krańcu południowej ściany znajdowały się drewniane drzwi.

Po powrocie chowańca czarodziej opowiedział o tym, co zobaczył na dole i po krótkiej rozmowie postanowiliście, że pierwsi zejdą Amos i Draugdin, w razie, gdyby gdzieś w okolicy czaiło się coś, co być może pożywiło się martwymi ciałami, które wczorajszego wieczoru zepchnęliście w szyb. Za nimi miała ruszyć Elora, następnie Bran, Archie i na końcu Willie. Powiązaliście ze sobą solidnie dwie liny, których długość miała wystraczyć, aby dostać się na dół, zawiązaliście o kamienny tron, sprawdzając dodatkowo, czy wszystko trzyma i zaczęliście schodzić na dół.

O dziwo, wszystko poszło szybko i sprawnie, a jedyną niedogodnością, która wpłynęła na spuszczanie się po linie była wyczuwalna mniej więcej w połowie drogi na dół woń rozkładu przemieszana z wilgotym zapachem świeżo rozkopanej ziemi. Gdy pojawiliście się na dole i rozejrzeliście, wszystko zgadzało się z opowieścią czarodzieja - na północy znajdowała się spora wyrwa w ścianie ziejąca czernią, a w kącie naprzeciwko dostrzegliście drzwi.

- Tamtędy można dostać sie do Podmroku, miejsca zamieszkanego przez drowy i inne przerażające stworzenia - powiedziała nagle Shinra, wskazując naturalnie wykopaną dziurę. - Wierzcie mi, nie chcielibyście odwiedzić tego miejsca. Powinniśmy ruszyć drzwiami.

Jakby na potwierdzenie jej słów, gdzieś w głębi mrocznej jaskini doszedł was odległy, złowieszczy pomruk. Czym prędzej ruszyliście więc do drzwi, które - jak szybko sprawdził Archie - nie zawierały pułapki i wyszliście na długi korytarz, którego ściany również pokryte były fluorescencyjnym grzybem. Po niespełna dziesięciu metrach doszliście do dziwnego zaburzenia geologicznego, które rozerwało tu ziemię na zachód i wschód. Nie występowały tu świecące fioletem grzyby, natomiast w powietrzu dało się wyczuć zapach siarki. Shinra stwierdziła, że musicie udać się w lewo, gdy nagle z mroku odnogi po prawej usłyszeliśćie dziwne, złowieszcze odgłosy i po chwili w świetle wiecznej świecy pojawiła się duża, oślizgła skolopendra.

Wij wielkością przypominał psa bojowego i był długi na jakieś dwa i pół metra. Zaklekotał szczękoczułkami, po czym z zadziwiającą szybkością ruszył w waszą stronę na swoich krótkich, usptrzonych kolcami nóżkach.

Stanęło, że schodzą na dół, korzystając z liny, więc Elora zawiązała swoją z tą podaną przez Draugdina a potem przymocowała do tronu i spuściła w dół. Willie po rekonesansie sowy nakreślił im okolicę, choć kapłankę zastanowiło, gdzie podziały się zwłoki wodza i reszty. Biorąc pod uwagę, że były tam jakieś resztki ciał, na których rósł grzyb, najwyraźniej w tym miejscu coś grasowało i pożywiało się na nieostrożnych wędrowcach. Nie podobało jej się to ani trochę.

Schodziła na dół jako trzecia i musiała przyznać, że średnio jej to wychodziło. Dawno niczego takiego nie robiła, dlatego dwa razy podczas spuszczania się na dół zakręciła się wokół własnej osi wprawiając linę w ruch i drganie, przez co musiała trochę odczekać, nim się wszystko uspokoi. Poza tym pod koniec czuła już napięcie oraz ból w mięśniach rąk i nóg, więc z ulgą powitała dłonie Amosa na swoich biodrach, a jego silne ramiona asekurowały ją przy bezpiecznym wylądowaniu na ziemi. Skrzywiła się, czując paskudny smród zgnilizny i szybko przygotowała kuszę.

Półdrowka wyjaśniła im, gdzie prowadzi mroczna jaskinia, a odłosy stamtąd dochodzące nie były przyjemne, więc po prostu ruszyli dalej. Drugi poziom twierdzy wyglądał dużo gorzej, niż pierwszy; jakby powoli pochłaniała go ziemia, przebijając się przez mury świecącymi fioletem grzybami. A może to była robota tego szalonego druida? Ciężko było rozstrzygnąć. No a potem dotarli do dziwnego wyżłobienia w podłożu, które przecinało korytarz. Miała już iść za Shinrą, gdy jej uwagę zwróciły niepokojące dźwięki a z ciemności wyłonił się wielki robal!

- Co za paskudztwo!
Wzdrygnęła się, bo nie cierpiała robali, zwłaszcza tak wielkich. Odruchowo cofnęła się, wycelowując kuszę w zbliżającego się robaka i nacisnęła spust. Miała nadzieję, że Amos z Draugiem pójdą na pierwszą linię i dadzą popalić tej przerośniętej stonodze, bo sama zbliżać się do niej nie zamierzała. Fuj!

Zejście na dół nie sprawiło gigantowi większych problemów. Doświadczenie wysokogórskie ze swoich rodzinnych stron zaowocowało błyskawicznym zejściem na dół bez ryzyka zniszczenia dłoni, czy wystąpienia odcisków od ślizgającej się liny. Będąc na dole Amos zlustrował otoczenie i upewniwszy się, że jest bezpiecznie dał znać kolejnym by schodzili. Asekurował każdego schodzącego upewniając się, że szczególnie ci o słabszych ciałach nie ześlizgnęli się i nie zakończyli życia przedwcześnie.
- Nauczę cię schodzić po linie jak będziemy mieli chwilę. - powiedział do Elory dokładając ją zaskakująco delikatnie na ziemię.

Gdy byli już na dole, Amos rozpalił pochodnie i ruszył przodem. Świecące grzyby może i były przydatne, ale jak nagle zgasną pozostaną bez dostępu do światła. Dlatego też wolał mieć ze sobą źródło światła.
Nie uszli zbyt daleko gdy doszły do nich najpierw dziwne odgłosy z "Podmroku", a nieco dalej z miejsca tuż przed nimi. Tym razem był to wij. Dość mały, może wysokością sięgający Archiego, zaś długością dorównywający, lub nawet przewyższający Amosa był niebezpieczny.
- To skolopendra. - odpowiedział jakby nie usłyszał lub nie zrozumiał Draugdina. - Nie dajcie się ugryźć, jej szczękoczułki przenoszą truciznę. - Zrobił krok do przodu stając jedną nogą w rozwidleniu tak by zrobić miejsce dla smokowca i jednocześnie zablokować drogę wijowi. Odrzucił pochodnie do niezbadanego tunelu tak by nie przeszkadzała w walce, ale dawała nieco więcej światła, przy okazji oświetlając niezbadany teren.
Ostry jak brzytwa miecz dwuręczny z niebezpiecznym sykiem opuścił pochwę. - Nie wychodźcie za nas i użyjcie... - zamilkł zastanawiając się co powiedzieć. - cokolwiek tam macie dystansowego.

Spojrzał na wojownika z którym przyszło mu bronić pozostałych towarzyszy przed szybkimi atakami. - Godne? - prychnął w odpowiedzi Draugdinowi. - Trzeba to zabić. - Opuścił miecz pozwalając by sztych zawisł kilka centymetrów nad ziemią. Skolopendra zaatakuje od dołu, albo celując w nogi, albo wyskoczy celując w w brzuch. Tak czy siak cios od dołu pozwoli przebić bardziej miękki pancerz na podbrzuszu. O ile atak będzie w odpowiednim momencie.