Cóż, wyglądało na to, że jeszcze nie mogą odpocząć. Czarodziej znalazł im kolejne wyzwanie. Amos wywinął ósemkę mieczem i przechylił głowę aż strzeliło mu w szyi. Jeśli chodzi o utkany naprędce plan, to półgigant widział w nim pewne luki. Odpuszczenie drugich drzwi nie uważał za błąd po stronie przeciwnika, ale zmyślną pułapkę. Po pierwsze, hałasy dobiegały z sali gdzie byli, więc był sens przygotować się na wejście, ale jeśli to się nie wydarzy, z pewnością drugie drzwi otrzymają odpowiednią ochronę, jeśli już jej nie mają. Tak przynajmniej postąpił by Amos gdyby był na miejscu jednookiego goblina, czy tajemniczego drzewca.
Na wszelki wypadek postanowił nie wchodzić jako pierwszy, a puścić smokowca przodem.

- To wygląda na pułapkę. Atak z dwóch stron miałby więcej sensu - dodał, ale reszta była już umówiona na działanie. Gnom skoncentrował się na zaklęciu, a reszta zbierała się do wyjścia.
- Eh.. - westchnął cicho ściskając mocniej miecz i ruszył za kapłanką.

Plan został ustalony, należało więc wprowadzić go w życie. Willie został w głównej katedrze, gotowy otworzyć drzwi do okrągłej komnaty niewidzialną dłonią, pozostali ruszyli do wejścia nieopodal, by dostać się na miejsce drugim wejściem. Pierwsze drzwi były otwarte i nie zawierały pułapki, natomiast przy drugich Archie musiał popracować wytrychami. Niziołek radził sobie już tutaj z takimi zamkami, więc odblokowanie skobla zajęło mu dosłownie kilka sekund. Potem wrócił do pierwszych drzwi, by pokazać Williemu uniesionego w górę kciuka, co było sygnałem dla gnoma do czarowania.

W momencie, gdy telekinetyczny uścisk chwycił za drzwi i otworzył je na oścież, hobgoblinom przy słupie puściły nerwy i wypuściły bełty, które trafiły tylko powietrze. W tym samym czasie boczne drzwi do sali otworzyły się i w środku pojawili się pozostali bohaterowie, zaskakując przeciwników. Bran wypowiedział słowa mocy, a z jego dłoni wystrzeliły trzy ogniste pociski. Dwa z nich trafiły gobliniego szamana, sprawiając, że korpus i łeb tamtego zajął się ogniem, a ostatni doszedł drzewnego humanoida, jednak nie wyrządził mu większych szkód. Goblin krzyczał rozdzierająco, biegając w te i wewte, aż w końcu wpadł do dziury przy słupie z pnączami.

Elora wystrzeliła z kuszy w drzewnego humanoida, jednak pocisk przeleciał nad jego prawym ramieniem. Nieopodal kapłanki Draugdin również użył kuszy przeciwko jednemu z hobgoblinów, ale oko również go zawiodło - bełt minął przeciwnika o kilka dobrych centymetrów. Ogarnięty furią Amos zaszarżował na kolejnego z wrogów, uderzając mieczem znad głowy i niemal odrąbując łeb zaskoczonego hobgobina. Z rany buchnęła ciemna krew i przeciwnik osunął się bez życia na podłogę.

W tym czasie Archie wypowiedział pod nosem kilka słów, patrząc na przywódcę tej bandy. Wielki hobgoblin zmarszczył brwi, a potem z zaskoczeniem przyjął fakt, że nie może się ruszyć. Niziołek szybkim ruchem pojawił się przed Branem i Elorą, dobywając swego rapiera. Ostrza stojącej nieopodal Shinry rozbłysły i kobieta wyrzuciła w przód jeden ze swych mieczy, z którego wystrzelił kwasowy pocisk, trafiając hobgoblina w ramię. Ten warknął z bólu i po dobyciu sejmitara zamachnął się na Draugdina, ale smokowiec nie miał problemu, by odczytać ten atak i go uniknąć.

Stojący obok tronu niby-ent wyrzucił przed siebie zdrową rękę, z której z niesamowitą szybkości wystrzeliło kilka dużych, ostrych igieł, które trafiły Brana w prawy bok i prawą rękę. Zaklinacz syknął z bólu, a z ran zaczęła sączyć się krew. Tymczasem rozeźlony wódz otrząsnął się z zaklęcia rzuconego przez Archiego i warcząc gromko wstał ze swego tronu, dobywając dwuręczny miecz.

Zdecydowanie nie wszystko poszło tak, jak by sobie tego Bran życzył, co zaklinacz odczuł dość boleśnie.
Ale to nie znaczyło, że Bran miał nagle wycofać się z walki i wziąć nogi za pas. A chociaż zemsta nie należała do działań, które należało popierać, zaklinacz postanowił odpłacić pięknym za nadobne i posłał w stronę drzewca garść magicznych pocisków.
Potem cofnął się za próg, by nie narażać się na kolejne ataki.

Chude i słabowite hobgobliny nie były żadnym wyzwaniem dla potężnego półgiganta, który szybkim cięciem rozorał szyję wroga. Strażnik zmarł zanim zdołał upaść na twardą kamienną posadzkę. Siła uderzenia obróciła bezwiednie ciało, które z głośnym plaśnięciem uderzyło o zimny kamień.
Amos rzucił okiem na pole walki oceniając sytuację. Kierownik tego burdelu był zdecydowanie najpoważniejszym zagrożeniem, choć drewniany człowiek również potrafił się odgryźć. Całe szczęście, że drużyna również miała swój arsenał ataków dystansowych, więc powinni sobie z nim poradzić. Ruszył biegiem wzdłuż krawędzi rozpadliny w kierunku drewniaka jednak zamiast go zaatakować skręcił w prawo. Postawił stopę na krawędzi dziury i wybił się w powietrze w niemym szale zamachnął się mieczem kreśląc złocisty szlak nad rozpadliną. Wykorzystując całą siłę mięśni i przewagę wysokości zaatakował z powietrza celując w głowę przeciwnika. Rozświetlone na blado-złoty kolor oczy płonęły morderczą, zimną determinacją gdy ostrze opadło na wodza.
Amos wylądował chwilę później pomiędzy nim a nadbiegającym niziołka. Półgigant był zdecydowanie bardziej odporny na potencjalny atak niż zwinny, ale jednak drobny bard. Archie w tym czasie Zatrzymał się i wycofał się znikając olbrzymowi z widoku.

Znów spudłowała i wkurzyła się na siebie, bo ostatnimi czasy coś nie mogła dobrze przycelować. Gdyby jej się to udało, możliwe, że wyłączyła by Gałęzistego z walki a tak ten zdołał się odgryźć Branowi za podpalenie i trafił go swoimi drzewnymi szpikulcami.

Elora nie zamierzała już kombinować - odrzuciła kuszę i widząc wstającego z tronu wodza, który samym swoim wyglądem zdradzał, że do najłatwiejszych przeciwników nie będzie należał, sięgnęła po sprawdzony czar, który miał mocno przysmażyć hobgoblina.

- To dla ciebie, Helmie! - krzyknęła, po czym wymówiła szybko słowa zaklęcia i wycelowała dłonią w stronę przeciwnika. Po magicznej manifestacji miała zamiar wycofać się w stronę drzwi, którymi tu przyszli i pozwolić działać Amosowi, który również ruszył na przywódcę goblinów.

Willie uśmiechnął się, widząc, że jego działania przyniosły efekt. Sztuczka telekinetyczna otwierająca drzwi okazała się strzałem w dziesiątkę, i uratowała jego towarzyszy przed dwoma bełtami, wystrzelonymi przez hobgobliny, którzy najwyraźniej nie umieli trzymać nerwów na wodzy.
Willie pogratulował sobie w duchu tego niewielkiego zwycięstwa i wciąż ukryty za framugą otwartych drzwi, wypatrywał nowego celu. Wojownicy chwilowo działali całkiem sprawnie. Problemem był jednak wódz hobgoblinów, który najwyraźniej złamał zaklęcie Archiego. Wódz i jego atak raczej nie mógł przechylić szali w tej bitwie na swoją stronę, ale mógł spowodować całkiem spore szkody wśród innych. Szczególnie Bran wydawał się być w niebezpieczeństwie. Zaklinacz niezbyt fortunnie wysforował się naprzód, i trafiony kolcami gałęźnika, mógł za chwilę poczuć siłę hobgoblińskiego szefa na własnej skórze.

Willie nie zastanawiał się więc długo. Kościste paluchy splotły się znów w skomplikowanym geście.
- Altuum somnum! - słowo rozkaz aktywowało kolejną bańkę snu, która eksplodowała z cichutkim, niesłyszalnym w tym harmidrze pyknięciem. Bystre oko czarodzieja specjalnie ulokowało banieczkę w taki sposób, by zaklęcie uderzyło w hobgoblina i jego drzewko, kończąc się litościwie przed pochopnym nieco zaklinaczem.

Poraniony Bran nie miał zamiaru uchodzić z pola walki. Próbując ignorować ból w nodze i ręce wypowiedział kolejne zaklęcie i z jego dłoni wystrzeliły pociski magicznej energii, które trafiły humanoidalnego drzewca. Przeciwnik zatoczył się do tyłu, padł i już się nie podniósł. Stojąca nieopodal Elora również wykorzystała magię, by poradzić sobie z przywódcą goblinów - wystrzeliła jasnym i morderczym światłem w stronę wodza i trafiła go w korpus, usadzając z powrotem na tronie.

Potężny hobgoblin warknął, a po chwili... zasnął, gdy zadziałał czar rzucony przez Williego, który pojawił się w końcu w pomieszczeniu. Amos nie mógł zmarnować takiej okazji - wydając z siebie złowieszczy okrzyk runął na uśpionego wodza, a potężne mięśnie ramion wykonały odpowiedni zamach mieczem, odcinając głowę hobgobliniego przywódcy. Gęsta, ciemna jucha obryzgała twarz i tors barbarzyńcy.

W tym samym czasie Draug radził sobie z ocalałym przeciwnikiem. Wystarczyło, że natarł na niego z całą zaciętością i wściekłością a przełamał obronę tamtego. Ostrza wgryzły się w bebechy zielonego, ten zabulgotał jeszcze, posyłając smokowcowi nienawistne spojrzenie, po czym osunął się na ziemię, krwawiąc z brzucha. Po chwili wyzionął ducha. Archie i Shinra nie musieli nawet kończyć tego, co zaczął wojownik.

Odłosy walki ucichły, nagle zrobiło się dziwnie spokojnie. Dopiero po chwili dotarło do was, że jest po wszystkim. Poradziliście sobie, choć po raz kolejny nie obeszło się bez rannych. Bran usiadł ostrożnie pod ścianą obok drzwi, sycząc przy każdym ruchu. Z jego ręki i nogi wciąż wystawały drzewne igły, które należało usunąć, zatamować krwawienie i założyć opatrunek - sam ze wszystkim sobie nie poradzi. Stojący najbliżej martwego wodza Amos i Elora dostrzegli nagle na palcu hobgoblina pierścień. Taki sam srebrny pierścień, jaki pokazywała im w karczmie "Pod Starym Dzikiem" Kerowyn Hurcele, należący z pewnoscią do któregoś z rodzeństwa.

Archie i Willie wiedzeni ciekawością dopadli do żelaznej skrzyni wodza, która okazała się zamknięta. Niziołek obejrzał zamek i szybko zorientował się, że znajduje się w nim pułapka, świadczyć o tym mogła niewielka dziurka nad wejściem klucza. Bard jednak był całkiem zdolną bestią w kwestii otwierania zamków i najpierw wytrychami celowo uruchomił pułapkę, którą okazała się igła nasączona jakimś fioletowym paskudztwem, a potem, gdy mógł już pracować spokojnie, szybko poradził sobie z samym mało ambitnym zabezpieczeniem. Gdy uniósł wieko, aż im się obu oczy zaświeciły.

Skrzynia wypełniona była w całości złotem a "wisienką na torcie" okazały się dwa spore onyksy. Shinra zerknęła im przez ramię i zagwizdała.
- Ładny majątek sobie ten paskud zgromadził. Teraz mu się już do niczego nie przyda - powiedziała, a Willie i Archie usłyszeli, jak półdrowce głośno burczy w brzuchu. - Macie ze sobą jakieś jedzenie? Gobasy mnie karmiły, ale zwykle jakimiś śmierdzącymi papkami i zabiłabym za coś normalnego. - Uśmiechnęła się szeroko.

Fakt, gdy adrenalina zaczęła opadać, oprócz zmęczenia zaczęliście odczuwać potworny głód. Gdy byliście w ruchu, a umysł i ciało były cały czas czymś zajęte, nie zwracaliście na to większej uwagi, ale teraz nie dało się już tego zepchnąć na dalszy plan. Nie wiedzieliście dokładnie, jaka pora dnia panuje na powierzchni, ale biorąc pod uwagę zmęczenie, mógł być już wieczór. Na szczęście zdobyliście przyczółek, w którym mogliście się zatrzymać, zjeść coś i przespać. Należało to wykorzystać przed zejściem na niższy poziom Cytadeli.