Mikel w milczeniu przysłuchiwał się rozmowie. Każde z nich przeżyło swoją własną tragedię. Mężczyzna nie był na miejscu, w czasie ataku na jego rodzinne strony, ale później miał aż nadto okazji, żeby doświadczyć okropieństwa inwazji. Nie minęło wiele czasu od śmierci siostry i mimo, że udało się ją przywrócić do życia, to nadal wspomnienia były świeże. Bardzo chciał się od nich uwolnić, najbardziej wtedy. kiedy widok rozszarpanego ciała Laury nbawiedzał go w sennych koszmarach. Rozważał pomysł, żeby porozmawiać o tym z Jacem, ale nie miał śmiałości. Ciągle liczył na to, że sny same odejdą, ale z każdym dniem wątpił coraz bardziej.

Wojownik dostrzegał też i podzielał irytację Rufusa. Trzeba było zacząć znowu coś robić. Wyglądało na to, że siły Kłów są jeszcze większe, niż im się na początku zdawało i rzeczywiście mogą potrzebować sojuszników.

-Armia też zimą nie powinna być zbyt mobilna. Pocieszam się myślą, że śnieg spowolnił nie tylko nasze działania, ale też naszych wrogów. - uśmiechnął się do półorka - Zgadzam się, że coś powinniśmy zacząć robić. Chętnie sam dołączę do zwiadu. Nie jestem w tym tak dobry, jak Emi, ale powinienem sobie poradzić. *

XXIII dzień miesiąca Neth (XI), Puste Wzgórza, 115 dni po ucieczce z Phaendar, 42 dni po odbiciu fortu Trevalay

Bohaterowie opuścili obozowisko w ruinach fortu Nunder z samego rana, gdy tylko słońce zaczęło nieśmiało wychylać się zza horyzontu. Przez noc wszyscy z zarażonych zdążyli już pozbyć się pasożytów, więc Laura z Hannskjaldem mogli z czystym sumieniem zostawić swoich pacjentów, by ci powoli dochodzili do siebie. Wysłana wieczorem do fortu Trevalay wiadomość doczekała się odpowiedzi przekazanej przez Sulima – Łowcy zadeklarowali, że zajmą się tą nową grupą, a bohaterów poprosili o zajęcie się zwiadem Pustych Wzgórz i kontaktem z Longshadow. Cobb był pewien, że jego ludzie z pomocą Phaendarczyków zdołają utrzymać kontrolę nad Fangwood, szczególnie jeśli Mściciele będą nękać Kły w innych miejscach.

Około południa drużyna po raz pierwszy od blisko czterech miesięcy opuściła puszczę Fangwood, wydostając się spod koron majestatycznych drzew na pustą przestrzeń. Podróż przez Puste Wzgórza była zdecydowanie szybsza i wygodniejsza niż przedzieranie się przez dzikie gęstwin. Wyczarowane przez Jace’a wierzchowce mogły w końcu rzeczywiście się rozpędzić i nie trzeba było co chwila uważać, by nie oberwać nisko rosnącą gałęzią. Z drugiej strony jednak, coraz bardziej zimowa pogoda bez ochrony drzew była tu znacznie mocniej odczuwalna – lodowaty wiatr przenikał nawet pod grube ubrania, przeszywając chłodnym powietrzem, a śnieg po jakimś czasie zbierał się na końskich grzbietach. Dzięki wskazówkom uciekinierów drużynie udało się dotrzeć do pierwszego celu ich zwiadu krótko po zachodzie słońca. Szczęśliwie niebo rozchmurzyło się, a księżyc świecił jasno, odbijając się od białego puchu i pozwalając, by nawet ci niewidzący w ciemnościach mogli co nieco dojrzeć.

Już z daleka widać było, że Redburrow jest kompletnie opustoszałe, ale gdy bohaterowie podeszli bliżej, zauważyli, jak źle to wszystko wyglądało. Jeśli którykolwiek z mieszkańców miał nadzieję na powrót do domu, zdecydowanie powinien ją porzucić. Miejsce, w którym do niedawna stała niewielka, licząca sobie tuzin domostw osada, było teraz jedynie pogorzeliskiem. Porytą ziemię znaczyły kratery po wybuchach, a tam gdzie nie dotarł śnieg, widać było plamy zaschniętej krwi. Jedynymi dowodami na to, że mieszkali tu kiedyś ludzie, były smętne resztki spalonych domostw, wciąż parujące i dymiące lekko, tworząc szarawą mgłę nad ruinami wioski. Wokół nich leżały porozrzucane bronie i ciała – zabrudzony popiołem puch zdążył je już częściowo przykryć i przy słabym oświetleniu ciężko było określić, do kogo należały. Już z odległości stu kroków, gdzie zatrzymała się drużyna, czuć było słabą woń spalenizny, a Jace poczuł delikatny nacisk paskudnej aury śmierci. Wejście tam zdecydowanie nie będzie przyjemne.

Hannskjald

Narzędzia myśliwego użyte do zaklęcia wieszczącego sprawiły, że niewielka sadzawka zabarwiła się kompletną czernią – a był to niechybny znak, że ich właściciel już nie żył. Najwyraźniej poniósł największą ofiarę, ratując swoją rodzinę przez hobgoblinami. Druidowi zaś pozostawała nadzieja, że następne próby dadzą coś więcej, chociaż wiedzę, że ktoś przeżył. Ptaki zaś, przynajmniej te, które nie odleciały na południe zimować w cieplejszym klimacie, poinformowały go o większych niż zawsze grupach humanoidów, podróżujących po wzgórzach z dużymi stworami, a także wielkich latających stworach z humanoidami na grzbiecie. Grupy były inne i większe niż zawsze, ale nie pojawiały się tak często.

- Przygnębiajace...nie chce nas tutaj zatrzymywać na dłużej niż to koniecznie ale może musimy rozpatrzec pochowanie ciał. Nie chcielibyśmy by zmarli zostali tutaj czymś przywiązani i zrobiela się z tego nawiedzona wioska widm. - Laura pisneła spod warst ubrań. Ubrana xieplo tylko mały niziołczy nos wystawał na zewnątrz.


- Leć - Powiedziala wypyszczając swojego chowanca. - Polataj po domach i sprawdź czy nie kryje się tam ktoś żywy.

Mikel nerwowo rozglądał się po okolicy. Zaczął się zastanawiać, jak wygląda teraz Pheandar. Liczył na to, że jednak lepiej niż to, co miał właśnie przed oczami. Chociaż pogirzwlisko wyglądało niezbyt obiecująco, ciągle mogli znaleźć tu jakieś ślady Kłów i być może się czegoś o nich dowiedzieć.

-Pójdę po lewej.- krótko poinformował Hanskjalfa, po czym ostrożnie ruszył równoległą trasą do tej, wybranej przez druida.

Przyzwany przez Hannskjalda tur był ogromny, blisko dwukrotnie większy niż te, które widywano czasem w Fangwood – rozmiarami dorównywał niektórym chatom z Phaendar. Zwierz sapnął głucho, po czym zgodnie z komendą ruszył w stronę ruin Redburrow, a kawałek za nim niewidzialny Rufus i przemykający zwinnie w ciemności Mikel. Z początku nic się nie działo, ale gdy przywołaniec minął pierwsze zabudowania osady, mgła wewnątrz zaczęła gęstnieć, wylewając się z resztek budynków i kraterów, a jej kolor zaczął zmieniać się z popielno-szarego na musztardowy. Mgliste opary spowiły tura, zanim ten zdołał im uciec – zwierzę było ledwie w nich widoczne, ale jego pełen bólu ryk, a potem łomot upadającego wielkiego cielska były aż nadto słyszalne. Po nich nastąpiła cisza, przerywana tylko metalicznymi brzękami z wnętrza spowijającej ziemię Redburrow chmury. Gęsta, musztardowa mgła przelewała się pośród budynków, jakby szukając kolejnej ofiary.

Jace dopiero po chwili domyślił się, czy jest ta mordercza chmura. Księgi nazywały ją mgłą okopową, potwornym skutkiem używania zabójczej magii przeciw wrogim żołnierzom. Powstawała, gdy podczas bitew potężni magowie w nieodpowiedzialny sposób używali czarów tworzących trujące czy kwasowe mgły, a ich brak rozwagi lub etyki sprawiał, że sprowadzali okrutną, bolesną śmierć zarówno na wrogów, jak i sojuszników. Bardzo rzadko zdarzało się, że w takiej sytuacji dusze tragicznie zmarłych łączyły się z esencją zaklęcia, tworząc świadomy, złowrogi amalgamat. Jedynym celem mgły okopowej było atakowanie wszelkich żyjących istot i zadawanie im śmierci równie okrutnej jak ta, która ją zrodziła – a ci przez nią zabici powracali jako nieumarli.