Goblinka czuła się jak u siebie. Znaczy jak w klasztorze. Praca tutaj niezbyt różniła się od tego co wykonywała właśnie tam, a jednocześnie różniła się diametralnie. Pięć sztuk złota tygodniowo? To więcej o... 5 sztuk złota tygodniowo od tego, co miała wcześniej. Tam gdzie spędziła sporą część swojego życia, pracowała po to, aby początkowo mieć dach nad głową oraz dostać coś na ząb, a w późniejszym czasie również, aby uzyskać szkolenie w tym, w czym okazała się być bardzo dobra. Dodatkowe... znaczy jakiekolwiek wynagrodzenie, w zamian za to, co robiła dotychczas, było dla młodej dziewczyny, czymś co wychodziło poza jej wyobrażenia, toteż wieść, że dostanie ona za to, w jej mniemaniu, aż tak dużą wypłatę, bardzo ją ucieszyło i nawet nie zamierzała ukrywać uśmiechu, który malował się na jej twarzy.

Chcąc się wykazać, dała z siebie sto procent, a może nawet więcej, niż normalnie i jak się okazało, było warto, bo gnomka po skończonym zadaniu, zaoferowała jej, że może pracować tutaj na stałe. W trakcie pracy Ror zauważyła, że Tig do pomocy używał niewidzialnego przyjaciela, którego sam nazwał Janem. Zielonoskórej dzięki temu przypomniało się o własnym przyjacielu, któremu wręczyła książki, te które dostała od jakiegoś losowego człowieka, bo sama nie miała jak już ich nieść. Zareagowała na to teraz szybko i krótko mówiąc w pustkę dosyć cicho: "Przepraszam, zapomniałam." Po czym zabrała wiszące książki i wszystkie swoje pakunki włożyła do nowo nabytego plecaka. Nie uczyniła jak jej drużynowy kolega i nie zatrudniła do pracy, niewidzialnej istoty, która towarzyszyła jej od samego początku wizyty w tym świecie.

Dzięki Tigialowi dowiedzieli się już, gdzie rozwiążą kolejne zadanie. Jedno jest już za nimi, a o kolejnym powiedziała im właścicielka Bibliplex Café praktycznie na samym początku ich spotkania. Teraz o trzecie zadanie dopytał się właśnie aasmimar pomagający robić kanapki. Aisla potwierdziła domysły Vrorbeenqei. W końcu to były jedyne zielone miejsca na mapie. Czwarta zagadka była dla niej raczej oczywista, gdzie trzeba ją wykonać, co dokładnie to już nie koniecznie. Najgorzej było z ostatnim z wyeliminowanych. Nawet nie wiedziała, gdzie zacząć szukać, więc postanowiła i ona zaryzykować i zapytać.

- Przepraszam panią, ale mam problem z jedną z zagadek, które dostaliśmy. Czy gdzieś w Bibliplexsie znajduje się sala absolwentów lub coś podobnego. Jedynie na to wpadliśmy przy drugiej zagadce, ale nie wiemy nawet, gdzie tego szukać. - Goblinka zapytała nieco zakłopotana, gdyż głupio było jej, że sama nie potrafila znaleźć odpowiedzi.

- Nie ma niczego takiego. Jest "Galeria Sztuki Studentów i Absolwentów", ale to raczej miejsce samouwielbienia kolegium Prismari. Jest w północno zachodnim skraju budynku. - Usłyszała w odpowiedzi.

- Dziękuję za pomoc. Na pewno się przyda.

Na koniec gnomka podziękowała im jeszcze raz i zaproponowała, aby wzięli ze sobą pozostawione w kawiarence rzeczy. Jedna z nich automatycznie rzuciła się w oczy dziewczynie. Książa w barwach Quindrix, kolegium do którego zamierzała dostać się Ror. Wzięła książkę w rękę, zmierzyła ją z każdej strony.

- Dziękuję. - Powiedziała ponownie do kobiety. - Jeżeli nie macie nic przeciwko, to wzięłabym tę książkę, dobrze? - Ty razem swoje słowa skierowała do rowiesników, aby po chwili ponownie zwrócić się ostatni raz do kobiety. - Odezwę się, jak już poznam szczegóły planów lekcji i innych ważnych rzeczy.

Po chwili, gdy nacieszył się nowymi nabytkami, poprosiła chłopaków, aby siedli do jednego stolika, aby omówić, gdzie pójść dalej. Vrorbeenquea rozłożyła przed nimi mapę i zaznaczyła na niej pięć punktów.

- Jesteśmy tutaj. Na samym środku Bibliplexu jest miejsce wspomniane przez panią Fitzbottom. Tam poszła już Quezane, więc chyba nie ma sensu kierować się najpierw tam. Te zielone kręgi to już wiadomo. Kolejnym dla mnie oczywistym miejscem, jest podwyższenie na północ od Hali Wyroczni, a ostatnim pomieszczeniem prawdopodobnie będzie Galeria Sztuki. - Wskazała na jedno pomieszczenie umieszczone najdalej na północny zachód na mapie. Trzeba wspomnieć, że Ror była świetna w optymalozowaniu swojej pracy. Będąc w klasztorze, nawet po odkryciu jej zdolności, w pierwszej kolejności musiała zająć się obowiązkami, a dopiero w wolnym czasie mogła zabrsć się za naukę i dokształcanie. Stąd im szybciej pracę skończyła goblinka, tym więcej książek mogła przeczytać, a także skorzystać z mądrości innych mieszkańców tego miejsca, więc i teraz starała się opracować drogę, która będzie najbardziej optymalna.

- Proponuje zacząć od tego miejsca. Jest oddalone od nas najbardziej, ale jeżeli okaże się, że to jednak nie jest to, cofnając się możemy szukać czegoś innego, dążąc do rzeczy, których jesteśmy pewni. Albo pójść tak jak jest najbliżej po drodze, czyli Hala Wyroczni, na północ i później na zachód. Gorzej jak się okaże, że ostatnie miejsce jest błędne i będziemy musieli wracać się na wschód. W tedy możemy się nie wyrobić. Oczywiście proponuje to o ile chcecie iść wspólnie, a nie się rozdzielić.

Argument użyty przez człowieka był logiczny i taki sam wniosek wcześniej wyciągnęła sama goblinka. Jednak droga, którą wyznaczył Donovan niezbyt spodobała się Ror.

- Im dłużej myślę o zadaniach, tym mniej przywiązuje wagę, że mogą one odpowiadać kolegiom. Swoją drogą, mogliśmy o to dopytać pani Fitzbottom, mielibyśmy pewność. Ale nawet gdybyśmy dalej przypisywali zadanie i miejsce konkretnemu kolegium, to ostatnia wskazówka jednoznacznie wspomina o scenie, która pasować będzie do Prismari, a wspomniana scena, o której już mówiłam wcześniej, jest na północ od Hali Wyroczni. Gdy pójdziemy najpierw do klombów, to później będziemy musieli się cofać spowrotem. Więc jak na pierwszy rzut pójdzie Hala Wyroczni, to później na scenę, inaczej nie ma to sensu.

Vrorbeenqea przyjrzała się swojej mapie jeszcze raz, na której ponownie zaznaczyła kilka elementów, aby pokazać jak mogłaby wygadać rzeczywista trasa.

- Widzisz? Oczywiście można pójść odwrotnie, od Hali Wyroczni, ale w tedy na sam koniec, gdy okaże, że któreś z tych miejsc nie jest odpowiednie, będziemy musieli daleko iść na wschód budynku. A tak to już będziemy w połowie trasy, a przejdziemy dokładnie taką samą odległość. No i do każdego miejsca Bibliplexu bedziemy mieli tyle samo do przejścia. Dodatkowo kierując się do Galerii Sztuki, możemy zahaczyć o jeden z zielonych punktów. W zasadzie nie mamy pojęcia, czy zadanie można wykonać przy obu, czy przy konkretnym, a może przy żadnym z zaznaczonych. Kolejnym atutem mojej trasy jest fakt, że kiedy miniemy się po drodze z Quezane, bądź z Percivalem to możemy wymienić się informacjami, co zadziałało, a co nie i co gdzie można dostać.

Mimo użytych argumentów Donovan zamierzał najpierw udać się do Hali Wyroczni. Goblinka nie próbowała dalej przekonywać Croucha, mimo tego że była pewna swoich racji. Vrorbeengea spojrzała na drugiego z chłopaków i zapytała.

- A ty? Także kierujesz się do Hali Wyroczni, czy idziesz ze mna? - Niezależnie od decyzji Tigiala, adeptka postanowiła skierować się tak, jak to przed chwilą przedstawiła.

Zderzenie z pracą fizyczną nie było tak traumatycznym przeżyciem jak Tigial się spodziewał. Było nawet przyjemne, oderwanie się od konieczności ciągłego myślenia i analizowania otaczającej rzeczywistości, dla kilku sekund mechanicznego zapomnienia. Ciekawe czy przeciętni ludzie tak przeżywali całe swoje życia? Praca, przerywana kilkoma chwilami wyższego myślenia i samoświadomości?

Z uśmiechem przyjął podarek od pani Fitzbottom, przywołując na twarz swój opatentowany uśmiech. Towarzysze oczywiście rzucili się po księgi pełne "tajemnej wiedzy". Sam nigdy nie widział sensu w jej kumulacji, zwyczajnie go to wszystko nudziło. A srebrna flaszka wyglądała ładniej. Niestety Donovan przekartkował księgę i położył swoje zaborcze dłonie na prezencie który upatrzył sobie Tig.

- Dziękuję ślicznie. - powiedział, robiąc przy tym skwaszoną minę. Chociaż z drugiej strony… Jego siostra była w Lorehold. Może zaskoczy ją swoją wiedzą przy rodzinnym obiedzie?

Z uwagą obserwował wymianę zdań między Ror i Donovanem. Ten drugi zdawał się być ekstremalnie skupiony na zadaniu i gdy mówił to mówił tak jakby rozkazywał. Jakby jego ścieżka była jedyną właściwą… Tig nasłuchał się już takich wywodów w swoim życiu. Goblinka za to wykazała się sporą dozą rozsądku, planując trasę na mapię, nie wspominając o tym że była cóż… egzotyczna. Dla młodego szlachcia była to pierwsza okazja poznać członka tej rasy.

Uśmiechnął się promiennie do zielonoskórej kobiety.
- Jasne że idę z tobą. Wybacz Donovan, widzimy się później. - powiedział i ruszył w kierunku obranym przez goblinkę, starając się prowadzić przy tym uprzejmą, lecz niezobowiązującą rozmowę.

Ror i Tig na miejscu znaleźli Percego z jego nowym pluszakiem. Gdy wskazał im ożywiony krzak to również oni zajęli się jego głaskaniem. Każde z nich również otrzymało maskotki, choć inne.

Ror znalazła pluszaka czarnego niczym smoła, który zasadzie przypominał plamę tuszu. Fakt, że w jego bok było wbite pióro zdawał się to potwierdzać. Ot, ktoś coś pisał i rozlał tusz.

Tig zaś znalazł małego kota. Może panterę raczej. W kolorze zielonym i zbudowaną z dziesiątków małych trójkątów połączonych ze sobą. Wyglądało to jak wypaczona wizja natury opisana przez szalonego matematyka.

Mieli chwilę, żeby się zastanowić co też to znaczy, podczas gdy głaskany krzak ruszył powolnym krokiem do innej części ogrodu.

***

Donovan i Quezane jeszcze chwilę zabawili w “teatrze”. Widać było, że aktorzy i ekipa wokół szykują się do przedstawienia mającego uświetnić dzisiejszy wieczór. Jak się okazało był tam również rekruter, który opisywał dziwną formę rozrywki określaną przez niego jako zabawę w odgrywanie ról. Była to jakaś forma kółka teatralnego, gdzie jedna osoba opowiadała o sytuacji w jakiej znaleźli się aktorzy, a oni musieli improwizować. Co zabawne, gdy dochodziło do rozwiązywania problemów, to zamiast realnie sobie z nimi radzić rzucają kośćmi o to czy im się udaje, czy też nie. Wszystko to było jakieś naciągane, choć mając w pamięci koło atletów, łatwo było dojść do wniosku, że grupa czarodziejów będzie wolała “odegrać” podnoszenie ciężarów i rzucić kostką niż samemu walczyć z ciężarami.

***

Cała drużyna spotkała się w Galerii. Jak się okazało było to duże pomieszczenie, które różniło się od innych tym, że kolumny ciągnęły się od podłogi po sam sufit. W innych częściach Biblioplexu nie było takich kolumn, toteż tutaj najpewniej były one dla ozdoby. Na kolumnach wisiały obrazy. Zdawały się być w sporym chaosie. Były tam drzeworyty i obrazy olejne. Ikony, a nawet witraże. Zaś przestrzeń wokół kolumn wypełniały inne eksponaty. Była to kwintesencja Prismari. Poza rzeźbami i odlewami były tam ruchome iluzje utrwalone magią, czy instalacje z niegasnących magicznych płomieni i nie topniejącego magicznego lodu. Cuda, jakich przeciętny człowiek nigdy mógł nie zobaczyć.

W galerii spędzili sporo czasu. Jednak to Percy najbardziej się wykazał. Prawdopodobnie dojrzał pewien niewidoczny na pierwszy rzut oka schemat w chaosie. W każdym razie to on znalazł sporej wielkości obraz przedstawiający kilku starszych mężczyzn w strojach pięciu różnych kolegiów. Napis pod obrazem brzmiał:

“W Strixhaven wszyscy byliśmy zainspirowani”

Wiedział, że znalazł to czego szuka.

Reszta żółtej drużyny zbliżała się do niego, ale on już wykorzystywał swój talent do pociągnięcia dźwigni znajdującej się przy obrazie. Wtedy wszyscy którzy się zbliżali zobaczyli jak ze ciany wysuwa się półka, na której znajdowało się małe pudełko. W nim znajdowała się przypinka z herbem uczelni. Złota tarcza była podzielona na pięć pół, a wewnątrz każdego znajdował się symbol odpowiedniego kolegium.

W dłoni czarodzieja natychmiast rozbłysła światłem. Percival szybko zorientował się, jak może owe światło włączać i wyłączać. W tym czasie pozostali członkowie drużyny żółtej ciągnęli za dźwignię i każdy otrzymywał swoją odznakę.

***

Drużyna żółta ruszała więc rozentuzjazmowana w stronę ostatnich zadań. Donovan i Quezane dowiedzieli się, że muszą znaleźć chodzący krzak, który da im maskotki, zaś Perci, Tig i Ror czekał występ na scenie i nurzanie rąk w płynnym świetle. Wszystko zapowiadało się świetnie. I mieli dużo czasu do zachodu słońca.

I wtedy właśnie rozległ się paniczny okrzyk tuż przed nimi. Dwójka elfów niosła jakiś kufer w stronę amfiteatru odwiedzanego już przez Donovana i Quezene. Teraz jeden leżał, a drugi krzyczał z przerażenia. Skrzynia zaś… cóż, krzynia ewidentnie była magiczna.



Wokół nie było praktycznie nikogo, kto mógłby pomóc dwójce elfów, poza Żółtą Drużyną. Czy jednak grupa studentów znajdzie w sobie odwagę, żeby zadziałać?

Rejterada jak najdalej od złotej eladrinki nie trwała długo - to jest, prędkie tempo kroków nie trwało długo. Gdy tylko długie i wysokie regały wyrosły po jego lewicy, Percy zapomniał zupełnie o niedorzecznym zaproszeniu Grety i przeszedł w prędkość spacerową, wodząc skrzącym się spojrzeniem po grzbietach woluminów zapełniających i uginających półki. Pokusa by zboczyć z obranej trasy, zapomnieć o grze zagadek i oddać się wertowaniu ksiąg była przytłaczająca, niemalże tak samo jak bogactwo księgozbioru. Tyle tytułów, tyle wiedzy, tyle wszystkiego unieśmiertelnionego na papierze. Adept z żalem i ciężkim sercem kontynuował wędrówkę w daleki koniec Bibliopleksu.

— Nie, NIE, grzecz... oh!

Percy w pierwszym odruchu zamachał szaleńczo ręką wokół której zaczął owijać się robal, lecz gdy okazało się że był po prostu animowanym pluszakiem, ciekawość i fascynacja przejęły umysł chłopaka. Obracał powoli maskotkę owijającą się wokół przedramienia z na wpół otwartymi ustami, przekręcając głowę wte i wewte, nawet dźgając akcesorium kościstym palcem. Zbyt zaabsorbowany analizą, Vrorbenqeę i Tigiala zauważył ledwie kątem oka, jakby od niechcenia machając wolną dłonią w stronę klombu na słowa ponownego powitania. Pluszaka wcisnął do plecaka dopiero przy wejściu do Sali Absolwentów.

Która była kolejnym fascynującym punktem wycieczki zapoznawczej z rozkładem Bibliopleksu. Nieco mniej i w inny sposób niż księgozbiory, lecz iskry po raz wtórzy zatańczyły w szarym spojrzeniu Percy'ego. Rzeźby, odlewy, portrety, pejzaże, mobilne iluzje i miraże, żywioły zaklęte w tą czy inną formę. Nawet niewyczulony na sztukę de Sartre musiał przyznać, że roztaczający się wokół nich chaotyczny artyzm był nie lada widokiem. Zerwawszy i przebiwszy się przez tą wielowarstwową wystawę kunsztu Prismari, dostrzegł cel ich odwiedzin. Zebrał odznakę stylizowaną na herb Strixhaven ze sprytnie skrytej komory, która ustąpiła po pociągnięciu wajchy, wpinając znalezisko w materiał mundurku na lewej piersi, tuż pod kościstym obojczykiem.

Kolejne rozwiązanie miało być o wiele większym wyzwaniem niż odnalezienie ukrytego mechanizmu. Percy już przekraczając próg Sali Absolwentów poczuł, jak żołądek wykonuje fikołka na samą myśl o wstąpieniu na scenę i znalezieniu się w centrum uwagi wszystkich. Przegryzając wargę i skubiąc skórki u paznokci przesiewał pamięć w poszukiwaniu czegokolwiek nadającego się na prezentację z wysokości desek teatru. Solilokwium ze sztyki traktującej o niezdecydowanym luskańskim księciu? Coś z komedii inspirowanej Feywild? A może parę prostych iluzorycznych sztuczek starczyłoby na spełnienie warunków zadania?

Rozmyślania przerwał mu krzyk i huk. Widząc ożywiony kufer, Percy pisnął i odruchowo wycofał się za plecy towarzyszy, kuląc w miejscu. Widząc jednak szykujących się do interwencji towarzyszy, adept wziął głęboki wdech i wyprostował, inkantując pierwsze słowa zaklęcia wyraźnym, dźwięcznym głosem, idealnie wyważonymi gestami przywołując do życia i formując nekrotyczne energie.

Widmowa dłoń spłynęła w stronę mimika chorobliwie zieloną smugą.

_______________________

Chill Touch attack roll: 23. Dmg roll: 3 necrotic.