Aasimar zarumienił się. Nie był przyzwyczajony do tego że ktoś mu się przeciwstawia, ani że nie traktuje jego słów z nabożną czcią. Szybko opanował się, skorzystał z tego że dziewczyna do niego podeszła i sam też podszedł krok bliżej, tak że mógł spojrzeć głęboko w jej słoneczne oczy.

- To celowy zabieg moje drogie Uszy. - powiedział Tig i zrobił dramatyczną pauzę, szukając kontrriposty - Dzięki temu wszystkie obelgi ześlizgują się po nim, nie mogąc złapać trakcji i lecą w siną dal. Przydaje się też do usuwania nudnych informacji, przekazywanych przez nudnych ludzi, w nudnych celach. Dam znać mojemu masażerowi żeby przygotował się na nową klientkę. Jestem pewien że przed końcem semestru sama zgłosisz się by skorzystać z jego usług.

Zbyt zaabsorbowany skakaniem spojrzeniem wte i wewte w celu przyswojenia sobie rozkładu Bibliopleksu, podziwiania architektury i poszukiwania jakiejś mapy budynku (bądź miejsca gdzie takowa mogłaby się znajdować), Percy zupełnie został rozbrojony przez słowa Tigiala.

— Ślicz... wło... Co? Ja? Huh? — Adept to otwierał, to zamykał usta niczym ryba wyrzucona na brzeg, skonsternowany nieoczekiwanym komplementem.

Z ryby przeszedł w raka, prędko opuszczając ponownie spojrzenie i wycofując się w skulonej pozie, gdy padły pierwsze sztychy słownej szermierki między dwoma złociście straszno-pięknymi kompanami, na których ukradkowo zerkało spojrzenie szarych oczu, teraz już okrągłych niczym spodki. Trzymając kurczowo pergamin przy piersi - jakby skrawek papieru w razie czego miał mu posłużyć za egidę - Percy dreptał do tyłu, w duchu żałując że nie ma przy sobie zwoju z jakimś zaklęciem maskującym.

Goblinka odwzajemniła szczery uśmiech Tigiala, ukazując przy tym dosyć ostre zęby.

- Raczej Goblika. - Sprostowała pytanie chłopaka, ale nic więcej nie dodała.

Ucieszyła się także na wieść, że nie jedynie ona uznała, że wskazówki mogą w jakiś sposób dotyczyć poszczególnych kolegiów, a tym bardziej, że niektóre przypuszczenia pokryły się z tym, co usłyszała. Mówiąc wcześniej o tym powiązaniu była tego bardzo pewna, więc nawet się nad tym nie zastanawiała, jednak później obawiała się tego, czy może nie popelniala jakiegoś błędu i się nie skompromituje. Na szczęście miała głosy poparcia.

W wymianę zdań, która nastąpiła później, nie wtrącała się. Każdy miał swoją rację, a ona nauczona, aby nie wcinać się tam, gdzie nie trzeba, nie robiła tego, podziwiając przy tym krajobraz, jaki miała przed sobą. Mimo wszystko przysłuchując się wymianie zdań, w dużej mierze zgadzała się z Percivalem, że jej i innych podejście nie jest naukowe, jednak z drugiej strony nauka czasem uznawała przypadki. Jeden. Dwa. Ale pięć już raczej nie, a to że do każdego zadania pasuje coś co pasuje do kolegium i w zasadzie powiązanie kolegium z zadaniem, pomogło znaleźć odpowiedź, już całkowicie przypadkiem nazwać nie można było.

Z zamyślenia wytraciły ją słowa dziewczyny, która przedstawiała się jako Quezane. Od razu można było zauważyć od niej wyższość z jaką podchodziła do reszty grupy. Vrorbeenquea nie przejęła się tym. Nawykła do przebywania w otoczeniu osób, które uznawały się za lepsze, czy ważniejsze. Stąd wiedziała, że ignorowanie takiego zachowania jest najlepszym, co można w takiej sytuacji zrobić.

Wyczuwając, że powoli może zbliżać się kłótnia, postanowiła działać. Nie lubiła kłótni.

- Czy w tym momencie jest ważne to, kto ma rację, czy to się łączy z kolegiami, czy nie? Chyba nie. Ważniejsze jest to, że wnioski są takie same lub podobne, a my działamy w grupie. I logicznym byłoby teraz działać, bo czasu mamy niewiele. Nie traćmy więc go.

Mówiąc to, zauważyła w oddali stoisko, gdzie widniał napis "Informacja". Tak, to jest to, czego właśnie im potrzeba. Tam na pewno dowiedzą się, gdzie szukać wskazanych miejsc, a i grupę zaapsorbuje, co może zaniechać waśni na samym początku spotkania. Miała zamiar zaprzyjaźnić się tutaj z wieloma osobami, a kłótnia na starcie, na pewno jej w tym nie pomoże.

- Tam! - Krzyknęła chyba zbyt entuzjastycznie i nie tłumacząc co jest we wskazanym kierunku, złapała za rękę Tiga, a może Perciego, albo jeszcze kogoś innego, w sumie nie zwrócila na to zbytniej uwagi, teraz ważny był dla niej cel, i pobiegła we wskazanym kierunku, a jednocześnie nie dała możliwości na jakąś kąśliwą rpisostę od, którejkolwiek z osób.

Na miejscu okazało się, że punkt informacyjny obsługiwany jest przez parę. Kobietę i mężczyznę, a przynajmiej tak uznała po głosie. Niestety nie mogła określić rasy pracowników, ze względu na duży tłum pierwszoroczniaków, zapewne także szukających tutaj informacji jak ona i jej grupa, zasłaniających jej widok. Jak to goblini, nie należała do najwyższych istot, stąd nie mogła spojrzeć ponad tłumem.

Na szczęście jej uwagę zwrócił stojak, który znajdował się z boku, najwyraźniej niezauważny przez większość ze znajdujących się tutaj osobników, próbujących przedrzeć się do pierwszego rzędu, a jego zawartość w tym momencie była naprawdę cenna. To są właśnie zalety małych istot. Tam, gdzie nie mogą drzwiami, znajdą wejście przez dziurę. W tym przypadku dziurą okazały się ulotki map calego kompleksu. Zapewne, gdyby tłum był mniejszy, a ona większa, nie zauważyłaby tego, a tak mogła zaoszczędzić bardzo dużo czasu dla siebie i całej grupy.

Nie myśląc długo, sięgnęła po tyle sztuk ile było jej towarzyszy z żółtą opaską, włącznie z nią. Przekazała wszystkie egzemplarze, z wyjątkiem jednego, najbliżej znajdującej się osobie i natychmiast zaczęła studiować mapę w poszukiwaniu miejsca, w którym właśnie się znajdowała, czyli "Punktu informacyjnego" oraz Kafeterii, jako punktu odniesienia na mapie, gdzie najpierw chcieli się udać.

Przestudiowanie mapy na razie na wiele się nie zdało. Wiedziała jedynie, gdzie jest. Kilka elementów wskazywało jej na ewentualne cele ich zadań, niestety z punktu, gdzie się znajdowała, nie widziała ich.

Niestety jedno z przypuszczeń, a mianowicie to, że pierwsze zadanie będzie znajdowało się gdzieś na najwyższym piętrze, nie sprawdzi się. Te piętro, jak i drugie były dla nich obecnie niedostępne, a szkoda bo dostęp do dużo większej ilości książek, bardzo by pasował goblince. Chociaż z drugiej strony nikt nie powiedział, że nie wolno im spróbować przejść przez taki portal, a przynajmniej nie oficjalnie. Jeżeli ktoś ich przyłapie, mogą bronić się tym, że nie mieli o tym pojęcia.

Gdy cała grupa zgodziła się, aby najpierw pójść do kafeterii, cofnęli się więc w jej kierunku. Pierwsze co Vrorbeenqea zauważyła był sklepik, do którego szybko przystąpiła, gdy zobaczyła przedmioty na wystawie. Nietety pociągnięcie za klamkę nic nie dało, bo sklep był nieczynny. Mina zielonoskórej szybko zrzędła, gdy zobaczyła ceny. Nieliczne były w jej zasięgu, niestety większość to nie była jej półka cenowa.

Na szczęście kawiarenka, znajdująca się naprzeciwko była otwarta, a w środku było multum osób i szybko pozwoliło to zapomnieć jej o tym co zobaczyła przed chwilą. Jej myśli ciągle skakały od jednej rzeczy do drugiej.

Goblinka czuła się nieco nieswojo. Nigdy nie przebywała w obecności tak wielu istot w jednym momencie. Jej poprzednie dwa miejsca przebywania były bardzo odludnione, a tutaj było ich naprawdę sporo i obecność wolnych stolików w tej sytuacji, pokazywały ogrom jakim był Biblioplex i miejsca w nim znajdujące się.

Ror zwróciła uwagę, że można tutaj kupić coś do jedzenia i picia. Jej obecny budżet raczej nie pozwalał na zachcianki, więc teraz wstrzymała się od zakupów, a skupiła się na zadaniu. Apropo zadania, Goblinka nie zdąrzyła nic zrobić, bo Quezane, od razu bez żadnych słów pokazała listę gnomce znajdującej się za konturem. Gdy okazało się, że zadanie właśnie wykonuje się tutaj, w ślad za złotoskórą ruszyła reszta i każdy z nich dostał po plecaku. Ror bardzo się spodobał. Jedna z fajniejszych rzeczy, jakie kiedykolwiek miała, więc ładnie podziękowała kobiecie, która przestawiła się jako Aisla Fitzbottom.

Już miała odpowiedzieć gnomce, że chętnie jej pomoże. W zasadzie nie byłoby to dla Ror nic nadzwyczajnego, takie czynności wykonywała w klasztorze praktycznie codziennie, więc czemu nie mogłaby tego zrobić i tutaj. Zanim się jednak odezwała, ponownie głos zabrała Lairequende pytając się właścicielki Biblioplex Café co to właściwie znaczy, że reszta zazwyczaj zaczyna od Hali Wyroczni, ignorując przy tym jej prośbę. Ror też o tym pomyślała, jednak uznała, że grzeczniej byłoby najpierw pomóc, a dopiero później lub w trakcie zapytać o to i owo. Pierwsze wrażenie jednak prysło.

Zapytana uśmiechnęła się nieznacznie. W jej dłoniach przewijały się składniki kanapki. Fakt, że nikt akurat nie zamawiał dawał jej czas na uzupełnienie części zapasu. Kurczącego się bardzo szybko zapasu.

- Hala Wyroczni to ten okrągły budynek o wyglądzie świątyni stojący na środku Biblioplexu. Poznacie go po marmurowych posągach i wielkim snopie światła w środku. Jest duży. Jest w samym środku. Pewnie dlatego od niego zaczynają. To jak? Mogę liczyć na waszą pomoc?

Dużym nożem zaczęła szatkować warzywa.

Goblince nie trzeba było drugi raz powtarzać i natychmiast weszła za kontuar, pytając się od czego ma zacząć, wcześniej myjąc ręce. Był to nawyk, który wpoili jej w klasztorze. Przed przyrządzaniem jedzenia umyć ręce, aby nie rozsiewać choróbska.

- Widzę, że jest tu dosyć spory ruch. Często tak bywa? Może przydałaby się pani jakaś pomoc na stałe w godzinach szczytu, a nie tylko tak jednorazowo? Jakby była potrzeba chętnie pomogę. - Powiedziała goblinka do gnomki pomiędzy składaniem gotowych kanapek i wrzucaniem ich do pieca. Myśl o zarobku, innym niż talerz zupy i siennik, dodawała młodej studentce dodatkowej werwy do pracy. Dodatkowo zajęcie pozwalało jej się skupić na czymś innym niż fakcie, że przebywa w otoczeniu ogórki osób, więc osadzenie nie dawało się już tak we znaki.

Po krótkiej słownej szermierce z Eladrinką Tig ruszył za resztą grupy do kawiarenki. Szybkie rozwiązanie problemu go zdecydowanie ucieszyło, tak jak i żółty plecak który otrzymali. Był akurat takiego koloru by wpadał w dysonans z jego złotymi włosami, niemal krzycząc jak bardzo był nie na miejscu. Perfekcyjny. Z szerokim uśmiechem wrzucił do niego swój nowy dobytek i zawadiacko zarzucił go na ramię.

Słowa gnomki początkowo wywołały u niego zmarszczenie czoła. On? Pomagać w pracy kuchennej? Na szczęście goblinka szybko ruszyła do przodu, a i sam zdał sobie sprawę z tego że tak naprawdę nigdy nie robił sobie sam kanapki. Zawsze prosił o to jakiegoś sługę, albo były mu wydawane zgodnie z harmonogramem ułożonym przez któregoś z nauczycieli. Z chęcią ruszył za zielonoskórą.

- Tigial Virbriar, miło mi. Chwilę popatrzę a potem zacznę pomagać. Prawdę mówiąc nigdy nie musiałem sobie sam przygotowywać jedzenia. - dodał wyjmując z swojego dobytku sakiewkę z reagentami. Wyciągnął z wnętrza drewienko z linką, uniósł na wysokość oczu i wymamrotał coś, pstrykając na koniec palcami. Z cichym "pop" coś zmaterializowało się obok Tiga, choć było niewidzialne. - Ale mój pomocnik zacznie pracować już teraz. Janie? Proszę przygotowywać do odwołania kanapki na wzór tych robionych przez panią Fitzbottom - zwrócił się do bytu, a kuchenne narzędzia, składniki i przyprawy zaczęły lewitować składając się w sposób samodzielny do świeżych, smacznych przekąsek.

~ Ale do trzech z nich dodaj tego czerwonego sosu z symbolem płomienia. Jestem pewien że odrobina ognia pomoże innym młodym adeptom magii znaleźć się w nowym miejscu... ~ dodał mentalną komendę, której nie mógł usłyszeć nikt poza jego Sługą.

- Gdyby była pani tak uprzejma rozwiać moje wątpliwości... - powiedział aasimar patrząc na plan - Te plamy na zachodniej części mapy to jakieś tereny zielone? Miejsce gdzie znajdziemy klomby?

Uzbrojony zarówno w nowo zdobytą mapę, jak i pergamin ze wskazówkami, Percy odruchowo podążył za drużyną z przymusu, zbyt skupiony na naprzemiennym lustrowaniu obu kartek. Wydobyty z torby kałamarz orbitował czarną czuprynę po łagodnej orbicie, wprawiony w ruch wrodzonym talentem telekinetycznym adepta, zatrzymując się od czasu do czasu przy kościstej dłoni, która zawzięcie skrobała po pergaminie i oznaczała mapę symbolami, strzałkami oraz krótkimi notkami, tworząc własną - zaskakująco chaotyczną jak na naukowy umysł - wersję brakującej legendy. Percy od czasu do czasu zerkał znad tegoż zajęcia przed siebie, ale głównie tylko po to, aby przypadkiem nie potknąć się o coś i nie wyłożyć jak długi na piaskowcu. Pod sklepikiem przystanął na chwilę, zerkając na witrynę zza której spojrzenie przyciągały różne towary i upominki, przeważnie tematycznej natury, lecz butik nie cieszył się jego uwagą za długo.

W przeciwieństwie do plecaka, nagrody za rozwiązanie jednej ze wskazówek, którą de Sartre chwycił łapczywie, uprzednio wcisnąwszy papiery za pazuchę, a pióro i kałamarz do torby. Obracając trofeum w dłoniach, słuchał słownej wymiany z panią Fitzbottom jednym uchem, nieomal uderzając otwartą dłonią o czoło gdy padły słowa o Hali Wyroczni, w której centrum jarzył się snop światła. Tudzież "świetlisty obłok". Zganił samego siebie w myślach za przeoczenie tak jawnego rozwiązania i, mamrocząc niezrozumiale pod nosem, podszedł do jednego z wolnych stolików. Zarówno otrzymany plecak, jak i przewieszona przez ramię torba wylądowały na blacie w przygotowaniu do przepakowania dobytku, ale świadomość upływu czasu odwiodła Percy'ego od eleganckich rozwiązań. Adept po prostu bezceremonialnie wcisnął torbę w pozawymiarową przestrzeń tornistra, który zaraz też zarzucił przez jedno ramię.

Dwójka towarzyszy zdążyła już ruszyć z pomocą gnomiej kucharce, eladrinka z kolei - ku uldze de Sartre'a - postanowiła się oddalić. Adept przestąpił z nogi na nogę, ponownie konsultując mapę wydobytą zza pazuchy i przegryzając wargę. Szare spojrzenie mimowolnie spoczęło na trzecim piętrze. Zakłuł cień żalu. "Ciekawe czy gremium nauczycielskie zezwala na wyjątki od tego zakazu," Percy zastanowił się przelotnie. "Albo czy są jakieś tajemne przejścia, które prowadzą do tego księgozbioru?"

De Sartre potrząsnął głową, przepędzając myśli. Na to przyjdzie czas, który teraz mieli ograniczony. Adept tylko by wadził przy krojeniu warzyw, a poza tym wolał oddać się zupełnie rozwiązywaniu zagadek. Zwłaszcza że nieomal drżał, podekscytowany wizją sprawdzenia własnych teorii.

— TojabędęwHali! — Wyrzucił jednym tchem w stronę... w sumie wszystkich i nikogo zarazem.

Lustrując po raz wtóry mapę, Percy prędkim krokiem opuścił kafeterię. Zaabsorbowany rozmyślaniem co mogło być miejscem, do którego prowadziła wskazówka numer dwa, za późno zauważył, że mimowolnie idzie w ślad za znajomą, onieśmielającą figurą w złotej kolorystyce. Widocznie Quezane również planowała odhaczyć pierwszą wskazówkę na liście.

— HNGH!

De Sartre wydał z siebie mało naturalny i wieloznaczny dźwięk, instynktownie odbijając pod ostrym kątem na lewo. W dużej mierze pod wpływem biologicznych odruchów - reakcja "walka lub ucieczka" w przypadku Percy'ego zazwyczaj kończyła się tym drugim - a po części by rozłożyć drużynowe siły.

Divide et impera, et cetera, et cetera.

__________________________

Percy uda się w stronę zieleniny na zachodzie, w poszukiwaniu klombów.

Percival i Quezene.

Jednostki wybitne cechował fakt, że nie zbaczały z raz obranej ścieżki do celu. Toteż elfka i człowiek weszli do głównej hali Biblioplexu. Pierwze co ujrzeli to rzędy ławek ciągnące się na lewo i prawo. Teraz były praktycznie puste, ale łatwo można było sobie wyobrazić, że siedzą na nich dziesiątki studentów i czytają księgi. Księgi. Ten widok zapierał dech w piersiach. Sufit był tak wysoko, że niemal trudno było w to uwierzyć. A półki z księgami ciągnęły się pod sam sufit właśnie.

Quezene nie była pewna czy taka ilość ksiąg znajduje się w całym Feywildzie. Percival zaś szacował, czy cała zawartość bibliotk Candlekeep zajęłaby jedną z tych półek? Jedną… może nie całą. Z miejsca gdzie stali widział ich trzynaście. Sześć po prawej, sześć po lewej i daleko na wschodniej ścianie jeszcze jedną. Możliwe, że tam była więcej niż jedna… ale co mogło być w tych wszystkich księgach? Człowiek nie żył tak długo, żeby je wszystkie przeczytać. Pewnie nawet elf nie dałby rady…

Wzrok Percivala wędrował po księgach kompletnie ignorując resztę. Quezene wręcz przeciwnie. Szła prosto do niewielkiej katedry. Niewielkiej, bo bo była w całości wewnątrz innego budynku. Jak duży może być budynek w budynku? Niewielki przecież.

Hala była na planie ośmiokąta, choć okrągła kopuła jaka ją wieńczyła wywoływała wrażenie, jakby Hala Wyroczni była okrągła.

Zatrzymała ich niewysoka kobieta. Kobieta w stroju do ćwiczeń.



- Nazywam się Greta Gorun. Reprezentuję PŻS. Jeżeli czujecie, że wasze ciała… - zmierzyła obydwoje wzrokiem.
- Jeżeli macie znajomych, którzy chcieliby dołączyć do klubu atletów w Strixhaven, to przekażcie im proszę.

Greta wyciągała w ich stronę ulotkę z wykaligrafowanym napisem: Podnośniki Żelaza Strixhaven. Koło sportowe miłośników atletyki i zapasów.

Nie widząc potrzeby dalszego poświęcenia im czasu Greta ruszyła w stronę kolejnej grupy.

***

W końcu przekroczyli drzwi hali wyroczni. Budynek wewnątrz budynku był istotnie mniejszy. Nadal daleko było mu do normalności, jednak jego strop był juz znacznie nizej. Można było choć częściowo zapomnieć o agorafobii w głównej hali.

Człowiek i eldarinka znaleźli się w pomieszczeniu w którym dokoła było sporo rzeźb wyobrażającymi jakieś postaci. Na samym środku zaś znajdował się rzeczony słup światła. Wokół było też nieco ludzi. Jednak ogrom wszystkiego powodował, że pomieszczenie wydawało się puste. Puste i magiczne. Rzeźby z postumentów patrzyły na nich. Dziwne marmurowe kule lewitowały w równych odstępach i powoli krążyły w pomieszczeniu. Wszystko spowijało intensywne światło spływające z ogromnej kuli unoszącej się pod sklepieniem. I spływało, do tajemniczej kadzi. Aż trudno było im uwierzyć, że ktoś mógł wybrać robienie kanapek zamiast takich widoków.

***

Ror, Tig & Donovan

Aisla Fitzbottom uśmiechnęła się widząc nastawienie Ror.
- Moja poprzednia pomocniczka ukończyła czwarty rok i ruszyła w świat. Chętnie przyjmę ręce do pracy. Jeśli się wykażesz mogę dać ci pięć sztuk złota tygodniowo.

Ror chciała się wykazać. Bardzo. Od razu widać było, że goblinka nawykła do ciężkiej pracy. I mimo niewielkich rozmiarów miała wielki hart ducha. Przygotowywała wędliny i ryby z niezwykła wprawą. Co więcej minimalizowała powstałe resztki. A to wykorzystując je w innych kanapkach, a to przygotowując witaminowy koktajl ze skórek po ogórkach. Raz wpuszczona do kuchni była niczym tornado, a noże poruszały się w jej dłoniach niczym w czasie cyrkowego pokazu.

Zresztą Tig jej nie ustępował. To znaczy na pierwszy rzut oka nie ustępował. Bo gdy ktoś przyglądał się z kafeterii, to zdawał sobie sprawę, że aasimar korzystał z magii, żeby osiągnąć podobne efekty. Jednak jego niewidzialny pomocnik, który podawał mu noże i różne produkty doprowadził do tego, że robił kanapki niemal równie szybko co goblinka.

W efekcie wokół zaczęła się zbierać grupa gapiów, co skrzętnie wykorzystał Donovan. W końcu z gapienia się zarobku nie było. Toteż obserwując popisy dwójki kanapkowych sugerował co można zamówić. Pierwszy raz w historii Cafe Biblioplex funkcjonowała obsługa kelnerska.

***

- Te zagajniki to dawny projekt Witherbloomów. Rozrosły się do rozmiarów ogrodów. Na drugim roku każdy Witherbloom ma obowiązek zajmować się tymi roślinami. Ponoć kilka miesięcy temu ożywili tam jakiś bluszcz. I teraz tak siedzi na drzewie i udaje inne zielsko. Ale jak coś zrobisz, to może owinąć się wokół twojej szyi jak anakonda. No.

Aisla wytarła ostatni nóż i rzuciła ręcznik na blat. - Wystarczy. Nie ma co robić więcej. Dziś nie ma jeszcze zajęć to i ludzi mniej przyjdzie. Dziękuję. Jeśli chcecie, to mogę jedno z was zatrudnić. Myślałam o tobie - wycelowała swój nóż w Ror. - Ale ty się nie martw. W miasteczku jest jeszcze jedna kawiarenka. Mogę cię zarekomendować. I tam potrzebują kelnerów, nie to co tutaj - na koniec mrugnęła do Davona.

- Jeszcze raz dziękuję. Wiecie co? Tam jest koszyk. To są rzeczy pozostawione w kawiarence. Nikt się po nie nie zgłaszał od czterech miesięcy. Pewnie już nikt się nie zgłosi.

W dużym koszu leżała niewielka srebrna butelka z korkiem na łańcuchu i dwie książki cienkie jak na standard Strixhaven. Jedna miała na sobie barwy Lorehold (biel i czerwień), druga Quindrix (zieleń i błękit).

- To dla was - na koniec gnomka mrugnęła na pożegnanie.

***

- O, nareszcie ktoś, kto nie wygląda jak wieszak - Greta Gorun zauważyła również drugą grupę i zainteresowała się Donovanem.
- Jestem Greta Gorun i zajmuję się rekrutacją pierwszorocznych do naszego koła zapaśniczego