Niesiony na skrzydłach profesorskiej aprobaty Percy nie zarejestrował w porę obecności Vrorbeenqei. Dopiero jej dłoń zaciskająca się na rękawie sprowadziła go na ziemię i zareagował instynktownie, odskakując nagle ze zdławionym w gardle piskiem. Prędko jednak odzyskał rezon, gdy okazało się że goblinka zatrzymała go po to, aby zapytać o podzielenie się notatkami. Percy na jej słowa pokiwał skwapliwie głową, z wyrazem najszczerszej radości, gdy nie wyczuł choćby cienia drwiny. W przeciwieństwie do przeszłych incydentów z innymi świątynnymi nowicjuszami, ta prośba najwyraźniej nie była zaledwie wstępem do jakiegoś podłego "dowcipu".

— J-jak najbardziej, Vrorbeenqeo! — odparł podekscytowany.

Podany jej pergamin okazał się być równie chaotyczny, co grymuar spomiędzy stronic którego go wyciągnął. Naszpikowana wieloma luźnymi papierami, wystającymi pod różnymi kątami i kolorowymi zakładkami księga była idealną reprezentacją organizacyjnego systemu, porządkiem przypominającego ciągi myślowe Percy'ego, które miały w zwyczaju pędzić zawrotnymi prędkościami, zmieniając nagle nie tylko samą trasę, ale i destynację. Naszkicowane obliczenia powielały tenże chaos - ciąg cyfr, liter i symboli był uporządkowany tylko jeśli chodziło o powszechnie przyjęty układ pisania od lewej do prawej. Mniej więcej, bo przekreślenia i naniesione nad nimi poprawki były częste, podobnie jak parosłowne dywagacje na marginesach wskazujące tą, czy inną część formuł oraz ich potencjalne rozwinięcia lub permutacje. Percy przyglądał się Vrorbeenqei studiującej jego szkice z zainteresowaniem, przegryzając wargę i przestępując z nogi na nogę, chcąc jak najprędzej udać się do biblioteki i wypożyczyć zasugerowaną przez profesora Ruxę księgę.

I, po raz kolejny, starał się pamiętać o zakupie kolorowych tuszy, które ułatwiłyby mu procesy twórcze.

— No przecież idę! — jęknął ciągnięty za rękaw Percy.

Nie, żeby miał w tym jakikolwiek wybór. Adept wolałby kontynuować szkicowanie jeszcze kolejnego eksperymentu, tym razem będącego mariażem konjuracji i transmutacji, mającego na celu pozwolić mu na wyczarowywanie magicznego pióra, mającego jeszcze bardziej uprościć mu procesy twórcze poprzez wyzbycie się zupełnie potrzeby tuszu. Oraz, potencjalnie, przyspieszyć kopiowanie zaklęć które pożerało nie tylko fizyczne składniki, ale i czas. Nie mógł jednak. Drazhomir nie odpuszczał, a Percy wiedział, że lepiej było się mu nie opierać.

— Moje notatki! — adept jęknął, gdy pojedynczy papier wymsknął się z przyciskanej do piersi księgi i odfrunął w siną dal.

Minotaur nie zwolnił jednak kroku, a de Sartre tylko wyciągnął smętnie dłoń w kierunku pergaminu, nie mając nawet szansy na chwycenie go za pomocą telekinezy. Tyle dobrego, że notatki nie były na tyle zaawansowane, aby ich odtworzenie miało być wyzwaniem. Dotrzymywał więc kroku Drazhomirowi, wiedziony przezeń wbrew własnej woli w kierunku "FireJolt Café". Przynajmniej częściowo, bo zaczął być ciekaw tych całych żab, które były w stanie ożywić tego cichego i wycofanego poetę do takiego stopnia.

Znajomość z minotaurem miała wiele dobrych stron, z których jedną było to, że w tłumie działał niczym lodołamacz i Percy'emu wystarczyło tylko deptać mu po piętach, by uniknąć bycia trącanym przez podekscytowanych kolegów i koleżanki z klasy. Zerkając zza potężnych pleców Drazhomira skupił się właśnie na żabach, uprzednio tylko krzywiąc na widok Graysona Wildemere'a, łotra który odpowiadał za publikację tego absurdalnego rysunku w "Strixhaven Star". Widok płazów zgasił jednak iskierkę niechęci w trzewiach Percy'ego, który aż wspiął się na czubki palców by lepiej przyjrzeć tym tęczowym znaleziskom. Gatunek był zdecydowanie typowy dla Strixhaven, de Sartre już wcześniej widział jego przedstawicieli nad jedną z sadzawek w parku, który był jednym z miejsc, które odwiedzał regularnie z książką. Pomijając, rzecz jasna, nietypowe ubarwienie i luminescencję.

— Cz-czy ktoś... czy ktoś je zaklął? — Percy wydukał.

W narastającym ożywieniu i hałasie jednak nawet gdyby wzniósł się do wyżyn swoich wokalnych możliwości, jego głos przepadłby gdzieś bez echa. Toteż zamiast próbować po raz kolejny, adept zainkantował słowa zaklęcia i uczynił parę gestów. Wiedział, czego się spodziewać, już wcześniej skorzystał z paru okazji by przyzwyczaić się do wszechobecnej magii, ale pobudzone czarem zmysły nadal zostały zaatakowane zewsząd. Nawet instynktowne zmrużenie oczu niewiele tutaj dało, wszak otwarcie się na eteryczne energie sięgało głębiej aniżeli zwyczajna fizjonomia. Tyle dobrego, że Percy nie krzyknął i nie wierzgnął jak wtedy za pierwszym razem, gdy magia rozbłysła niczym multum gwiezdnych wybuchów. Teraz, w "FireJolt Café", aury zakwitły wokół niego niczym świetlne konstelacje.

Podczas gdy zadeklarowani zawodnicy zajmowali swoje miejsca, de Sartre prędko przesiał multum nimbów, które biły od magicznych akcesoriów czy wystroju wnętrza kafejki, zamykając je za mentalnymi osłonami i skupiając w zupełności na czterech punktach święcących na linii startu. Tak jak przewidywał bijące od płazów aury nosiły charakterystyczne znamiona magii transmutacyjnej, którą bez wątpienia zmieniono ich kolor. Percy uważnie śledził skaczące w kierunku mety żaby ze ściągniętymi ku sobie brwiami, starając się trzymać je w linii wzroku między lub ponad rozkrzyczanym tłumem. Aury były... dziwne. Zjawisko przywodziło mu na myśl dawne studiowanie iluzji, których aury miały w zwyczaju "rozrzedzać się" na krótko przed rozpłynięciem splecionych w miraż energii.

— Uhhh — Percy przełknął głośno ślinę.

W przypadku płazów proces był odwrotny. Aury transmutacji gęstniały z każdą chwilą, co sugerowało że zaklęcie wzbierało tylko na sile i de Sartre poczuł pierwsze krople zimnego potu na karku, poruszając bezgłośnie ustami. Koniec wyścigu i zwycięstwo Donovana odnotował tylko i wyłącznie właśnie dzięki bezustannej obserwacji żab. I gdy pierwsza z nich zaczęła (przewidywalnie) rosnąć, strach zupełnie chwycił adepta w swoje szpony. Percy odbijał się przez chwilę od tłumu, który rzucił się do ucieczki i jak na nieszczęście nie został przezeń stratowany lub pociągnięty do wyjścia, a wypchnięty jeszcze bliżej całego zamieszania.

Widząc jak wyrasta przed nim najprawdziwszy slaad, de Sartre zareagował instynktownie. Krzykiem przerażenia, który przeszedł w paniczną inkantację pierwszego zaklęcia obronnego, jakie wpadło mu do głowy. Powietrze wokół rosnących jak na drożdżach płazoludzi zaiskrzyło jakby drobinkami piasku, posyłając jednego z nich w objęcia snu.

Dopiero telepatyczna wiadomość Tigiala zdołała rozwiać opary terroru i ocucić Percy'ego na tyle, by ten zauważył że płazy przekształciły się po prostu w większe wersje samych siebie, a nie mieszkańców Limbo, którzy byli tematem zajęć z Magicznej Fizjologii i głównymi aktorami w jego koszmarach. Nie oznaczało to jednak, że zagrożenie było w jakikolwiek sposób mniejsze, co mogła poświadczyć Vrorbeenqea, zmuszona do przywołania magicznej osłony i Aurora, która takiej osłony nie wzniosła i została owinięta oślizgłym jęzorem. Tyle dobrego, że magiczna pacyfikacja ze strony adepta oraz aasimara przyniosła natychmiastowe skutki i dwie żaby zaczęły tracić miarowo na rozmiarze.

Drżąc niczym osika na wietrze, Percy postąpił w stronę czerwonej żaby, która powaliła Aurorę. Sięgnął tym razem po niemagiczne środki, starając się wtłoczyć w głos jak najwięcej stanowczości.

— N-nie! Grz-grzeczna żaba, dooobra żaba! Zostaw! S-s-s... siad! Siad mówię! — Percy krzyknął ze swojego miejsca, marnie imitując treserskie techniki zaklinacza Millana, o których czytał przed laty.

Jak się okazało, tyle wystarczyło by uspokoić płaza. Donovan w międzyczasie zajął się tą fioletową i nader prędko wszystkie cztery żaby wróciły do naturalnych rozmiarów oraz kolorów.

Na ten widok Percy gotów był rzucić się do ucieczki przed Graysonem, przewidując że redaktor naczelny zaraz miał ruszyć w jego stronę i unieść jego dłoń ku górze, by jeszcze bardziej napompować niechcianą sławę nowymi wyczynami. Młodzieniec był jednak bardziej zajęty utratą... czegoś. De Sartre nie był w stanie powiedzieć czego, bo gdy jasnym okazało się, że Wildemere nie zwrócił na niego uwagi, zignorował go zupełnie. Zwłaszcza że aury na peryferiach wizji rozpłynęły się widmowo.

— Fascynujące — westchnął Percy, pozwalając własnemu zaklęciu rozwiać się w eter.

Adept przeciął salę prędkim krokiem, gdzie żaby zajęły się żabimi sprawami - głównie kumkaniem i skakaniem - za nic mając swoją niedawną metamorfozę.

— Spontaniczna polimorfia? Warunkowa transmutacja? Spaczone zaklęcie? Krótkotrwała mutacja? — mruczał pod nosem, wokalizując teorie przemykające przez myśli.

Percy ukucnął nieopodal płazów, pochylając się nad nimi z przekrzywioną głową, zupełnie zaabsorbowany ich obserwacją. Ostrożnie ujął tą żabę, która nadal pozostawała jeszcze pod wpływem jego zaklęcia usypiającego, by przyjrzeć się jej nieco bliżej i zaspokoić ciekawość.

— Ooo...

Słodka woń, bijąca od gęstych śladów ciemnej mazi, wypełniła nozdrza adepta. De Sartre zawiercił się w miejscu, ściągając z ramienia torbę i wydobywając z jej głębin sztylet. W pierwszej chwili zanosiło się na to, że szykował się do wiwisekcji, ale ograniczył się tylko do ostrożnego zebrania substancji na koniuszek ostrza, tak jak wtedy, przy "mimiku".

"Raz to przypadek, dwa razy to koincydencja..."

Percy delikatnie odłożył śpiącego płaza na deski, podnosząc się z klęczek i unosząc sztylet na wysokość oczu. Z pełnią uwagi skupioną na mazi, ruszył w stronę szynkwasu, wyciągając drugą dłoń przez blat.

— Słoik — oznajmił. — Pusty słoik.

Ror nie trzeba było wiele, aby ją uszczęśliwić. Dostęp do matematycznych notatek bardzo podekscytował adeptkę. Czytała notatki z uśmiechem na ustach, chociaż styl ich zapisywania był dla dziewczyny bardzo chaotyczny. W przeciwieństwie do Tiga, goblinka gdy coś zapisywała, czy robiła, musiała mieć wszystko poukładane, a każda rzecz musi mieć swoje miejsce. Dla niej gdy tak nie jest, nie da się pracować, ani nić odczytać. Tutaj z odczytaniem był duży problem, ale z pomocą Tigiala udawało się jej zrozumieć zasady, które opisał na pergaminie. Mimo różnic w stylu pisania, Ror zapiski bardzo zaciekawiły, więc skomentowała je nie inaczej jak:

- Świetne notatki. Tiliana zapewne też chciałaby się z nimi zapoznać. Dzisiaj po zajęciach spotykamy się w Bibliplexie w celu omówienia i utrwalenia materiału z Magii Obliczeniowej. Jeżeli masz ochotę, dołącz do nas. Będziemy mogli omówić przy okazji twoje wzory. Będę miała ze sobą kanapki. - Goblinka uśmiechnęła się tak szczerze jak potrafiła i oddała pergamin jego właścicielowi, aby następnie odejść. Nie chciała wywierać na nim presji. Jak uzna za stosowne przyjść to się zjawi.

***

Zabawa w wyścig była mniej interesująca niż Ror się spodziewała. Liczyła na sporo zabawy, a tutaj wyścig skończył się w zaledwie kilku susach i to dosyć szybkich. Kiedyś taka rozrywka była by dla goblinki czymś nadzwyczajnym, obecnie zaczęła kręcić nosem. Coraz częściej łapała się na tym, że nie bierze i nie robi wszystkiego jak leci, a zaczyna ustalać priorytety, co w przypadku niewielkiej ilości wolnego czasu było bardzo znaczące.

Gdy tylko czerwona żaba przekroczyła metę, tłum rozkrzyczał się. Nie było jej smutno z powodu, że to nie żaba Tiga wygrała, z którym współpracowała, nie było jej szkoda niewygrania pieniędzy, ale trochę żałowała, że jednak sama nie podjęła się rywalizacji, bądź nie zrobiła tego Til. Teraz było już za późno.

W momencie, gdy Vrorbeenqea miała zamiar wrócić do stolika, aby dokończyć swoje ciastko nagle kumkające istoty zaczęły przybierać w rozmiarach. Większość zebranych w popłochu zaczęła uciekać, a grupa kiedyś zwana Skrzyniogromcami ponownie rzuciła się do obrony murów Strixhaven. Tym razem kawiarenki FireJolt Cafe. Percy jak poprzednim razem wykazał się dobrze rzuconym czarem usypiając pomarańczową żabę. Podobnie dobrze spisał się Tigal rozśmieszając żabę trafnym żartem. Nawet Ror parsknęła moment przed tym, gdy żabi jęzor cisnął w jej kierunku. Zielonoskóra zadziałała instynktownie. Tuż przed jej twarzą i zarówno naprzeciw atakującego obślizgłego długiego języka pojawiła się magiczna bariera odbijająca atak. Ten kto miał czas i okazję skupić się na tym co wyczarowała Ror, mógł zobaczyć tarczę, ale nie taką zwykłą, do widoku jakiej większość jest przyzwyczajona. Była cała biała, a jej centrum zajmowała wielkości ludzkiej głowy czaszka, którą z każdej stron otaczały kości różnej wielkości, jakby ktoś zebrał wszystkie z całego ciała i zbił w jedną wielką płytę. W momencie styku z językiem, dotknięte części zmieniały barwę na czysto krwiste.

Tarcza jednak szybko zniknęła i sama goblinka postanowiła podjąć próbę uspokojenia żaby. Momentalnie wyciągnęła z plecaka swoje kanapki, rzuciała nimi przed siebie, pod nogi wyrośniętego zwierzęcia spróbowała zyskać sympatię stwora. Niestety ta zignorowała pożywienie. No cóż, może kanapki to nie jest przysmak płazów. Mimo tego, że Ror nie udało się co planowała, reszta żab szybko została ujarzmiona przez resztę uczestników. Gdy tylko bitwa się skończyła Ror podbiegła do Tilian pytając się jej, czy jest cała, na szczęście właśnie tak było. Całą uwagę przerośniętych stworzeń skupiła na sobie ona oraz ta druga dziewczyna.

- Ciekawe kogo trzymają się takie żarty! - Powiedziała nieco zdenerwowana goblinka. Była też zła na siebie. Dziwnym trafem coś złego przytrafiło się dokładnie jej i osobom, które wcześniej walczyły z konstruktem. Obiecała sobie, że dowie się kim był sprawca tamtego wydarzenia. Zaabsorbowana innymi rzeczami kompletnie zapomniała o sprawie i są teraz tego efekty.

- Słoik. Pusty słoik. - Padło w pewnym momencie od Percivala. Nie do końca było dla goblinki jasne co ma na myśli chłopak. Podeszła wiec dopytać się, gdy jednak była dosyć blisko zobaczyła co robi, więc domyślając się czego potrzebuje, ruszyła w stronę braku, za którym znalazła czysty słoik i przyniosła mu go.

- Co się dzieje? Znalazłeś coś ciekawego? - Zapytała goblinka kucając obok niego.

Quezane prychnęła pogardliwie, gdy ludzie zwrócili większą uwagę na Donovana zamiast na nią. Publika składała się niewątpliwie z istot o wybrakowanym rozumie. Takich, które cieszą się, gdy uzyskają pozytywny wynik badania na syfilis. Hipotetycznie, bo większość z nich poza rodzicielskim, nie mogła nawet liczyć na dotyk płci przeciwnej, czy tej samej. Nie można więc było mówić o nawet najmniejszej szansie na zakażenie.

Wyścig żab okazał się zwykłą farsą. Nawet magia nie mogła pomóc złotoskórej zwyciężyć w pojedynku głupich zwierząt. A najsłabszy żart w tym wszystkim stanowił fakt, że wygrał „Roztropek”. Bogowie nie mieli poczucia humoru za grosz. Albo w danym momencie siedzieli akurat obróceni do Strixhaven rzyciami. Przynajmniej ostatnia lokata Aurory stanowiła drobną osłodę dla sfrustrowanej Lairequende. Nie mogła sobie podarować, że wzięła udział w czymś tak dziecinnym. Chodziło jej tylko o pieniądze. Właśnie, pieniądze. Nic jeszcze straconego... Póki sakiewka nie została przekazana, fey eladrinka miała szansę na prawdziwą wygraną. Obrobienie Graysona nie wydawało jej się trudne, w końcu typ należał do gatunku niezbyt spostrzegawczych i ociężałych umysłowo.

Zamieszanie wynikłe z powiększenia zwierzaków jakby spadło jej z nieba. Zanim jednak zdążyła zabrać się do niecnego dzieła, okazało się, że ktoś ją uprzedził. A to już stanowiło prawdziwe upokorzenie, znacznie większe niż przegrana w infantylnym wyścigu płazów z Donovanem. Elficka awatarka lata zawrzała prawdziwie Flamerule'skim gniewem i pognała natychmiast na zewnątrz w poszukiwaniu winowajcy, po drodze przebijając się bezceremonialnie przez spanikowany tłum.

Torując sobie drogę przez zbieraninę wystraszonych i zdezorientowanych studenciaków, dotarła na zewnątrz. Jednak przez ten cały czas nie mogła wypatrzeć nikogo, kto przywodziłby jej na myśl potencjalnego złodzieja. A dobrze przyglądała się Wildemere'owi, odkąd tylko pomyślała o zawinięciu mu sakiewki.

Po dłuższych poszukiwaniach czarodziejka zauroczeń znalazła sakiewkę. Była pusta, a jej troczek przecięty. Złotowłosa dziewczyna dokładnie obejrzała przedmiot, po czym użyła zaklęcia Kuglarstwa, by oczyścić go ze swoich śladów (a przy okazji winowajcy, ale to niewiele ją troskało). Na szczęście chwilę później zdołała dostrzec, jak w dole ulicy mignęła krawędź zielonoczarnej szaty, należącej niewątpliwie do kogoś, kto najwyraźniej bardzo się spieszył...

Wiedząc, że ma sporo straty, Quezane natychmiast ruszyła biegiem za uciekającym złodziejem. Determinacja, by dorwać osobę, która ją uprzedziła, musiała być niesłychana, bo eladrinka lata zdołała wyraźnie skrócić dzielący je dystans. Pozwoliło jej to stwierdzić, że uciekinier był najprawdopodobniej wysoką kobietą. Odzianą w uniform Witherbloom.

Po niecałym kwadransie pościgu złodziejka zniknęła złotym oczom gdzieś za rogiem. Jeśli chodziło o sprawność fizyczną, to mieszkanka Feywild nie mogła się niczym pochwalić. I tak ledwie zipała po biegu, który poważnie nadwyrężył jej nienawykłe do wysiłku ciało. Czarodziejka się nie poddawała. I po dłuższych poszukiwaniach zdołała znaleźć w jednej z uliczek widać zgubiony szalik. Dziewczyna podążyła zgodnie z jej kierunkiem, uznając, że cel musiał udać się właśnie w tę stronę. Po wielu minutach jednak nabrała poważnych wątpliwości, ponieważ wszystko wydawało się w jak najlepszym porządku. I wtedy nagle za plecami usłyszała znajomy głos. Jednak choć skądś go kojarzyła, nie mogła w żaden sposób przypisać go do konkretnej osoby. Taki był urok obracania się pośród zastępów osób, nie trudząc się nawet zapamiętywaniem kogokolwiek.

— Szukałaś mnie? — zapytała kobieta.

Stała naprzeciwko. Władcza. Dominująca. Sprawiała wrażenie silniejszej fizycznie i najpewniej bardziej doświadczonej. Miała rapier przy pasie. Eladrinka lata jednak nie straciła rezonu.

— Oczekiwałam kobiety, która miała mi przekazać w tym miejscu pieniądze. Powiadasz, że to Ty? — skłamała bezczelnie, uśmiechając się szelmowsko.
— Może... — rzucona przezeń rękawica została podjęta z ponurą powagą przystającą interesom załatwianym w wąskich alejach, z dala od kręgów świateł latarni. — Nie widzę towaru, który miał mi zostać dostarczony. Czyżby Urzmaktok'a, twoją mięsistą prawą rękę, przytrzasnęła okiennica? — rzuciła z cieniem kpiny odnośnie doboru współpracowników.
— Towar oczekuje w bezpiecznym miejscu. Najpierw chciałabym zobaczyć złoto — wyjaśniła Quezane. — A o Urzmaktoka się nie martw, jeszcze trochę zabawi w wychodku. Efekt nieumiarkowanej konsumpcji miętnojagód.
— Me serce nie niesie nic ponad troski — łotrzyca potrząsnęła głową na słowa, które usłyszała, chcąc się wydostać spod lawiny złych wiadomości. — Znając gibkość twego języka, przez bezpieczne miejsce rozumiesz *wciąż* Magiczne Laboratorium lub gorzej, Grojsh, który miał wynieść stamtąd nasiona Górskiego Lotosu, sam spróbował przerobić je na dekokt. Miętnojagody zaiste. Złoto zobaczysz, gdy zaraz obok Włosów Losu, pięknie rozkwitną w donicach.

Kobieta odgarnęła w twarzy kosmyk włosów, krnąbrnie drażniący czubek nosa, dłonią odzianą w skórzaną rękawicę.

— Przypomnij zatem, zapłata miała być za samo wyprowadzenie towaru, czy wybór padł na procent w zyskach przy udziale w uprawie i dystrybucji?
— Pytasz, jakbyś nie wiedziała. A może próbujesz właśnie renegocjować naszą umowę? — złotowłosa podchwytliwie odpowiedziała pytaniem. Nie zamierzała złapać się w ewentualną pułapkę.
— Próbuje ją zawrzeć, Quezane Lairequende... — wiedźma postąpiła kilka kroków naprzód wyraźnie zniecierpliwiona, ucinając tym samym spektakl. Następnie nachyliła się do ucha eladrinki, przynosząc nutę korzenno-ziołowego aromatu na tle mokrej ziemi. — Wchodzisz lub wysiadasz? Wybór należy do ciebie — wyszeptała śpiewnie. — Nim karoca zaprzęgnięta w koszmary, odleci w krainę snów.
— Ugh, skąd w ogóle wytrzasnęłaś ten tekst? Nieco pretensjonalny, nie uważasz? — oceniła z teatralnym zniesmaczeniem czarodziejka zauroczeń. Zaraz jednak zmieniła temat. — W każdym razie jeśli można dobrze zarobić, to wiesz, że można na mnie liczyć.
— Otoczona przez materialistów niedoceniających liryki — westchnęła kobieta spod ciemnej gwiazdy. — Przemówię twoim językiem. Można. Gdy wprowadzić w ruch ziele przed zaliczeniami, więcej. Uczniowie łapią się, czego tam mogą, by pokonać bezwładność ociężałych czerepów.

Węszyła, wciągając powietrze tuż przy szyi mieszkanki Feywild.

— Ocenimy, z ilu karatów wytopione jest złoto, które cię zdobi — pretensjonalność była jej niezbywalną częścią.

Odsunęła się. Między zwinnymi palcami zabłysła moneta. Podrzucona kilkukrotnie, mieniła się żółtym blaskiem podczas wirowania w powietrzu, nim wylądowała na nadgarstku, przykryta rękawicą. Tlące się zielenią oczy spojrzały pod spód, ciekawe orła lub reszki. Rozważały wewnętrzny zakład. W końcu pokiwała głową w zrozumieniu, że z fortuną nie należy się kłócić. Łukiem posłała pieniądz w stronę Quezane.

— Na działania operacyjne lub... zakup czegoś przyjemnego. Znasz morał? Nad wspólnikiem tylko matka, Wielka Matka — złożyła dłonie w prześmiewczej modlitwie. — Nie próbuj robić na boku, nie w tym projekcie — spoważniała. — Dowiem się, przekreślisz wszystkie pozostałe, zaczniemy sabotować twoje — ostrzegła.

Złote oczy eladrinki lata wirowały jak szalone gdy cierpiała patetyczne wypowiedzi rozmówczyni. Poetyckość tamta przejęła niewątpliwie od tego samego typa, który uczył Percivala płynnej mowy. Po złapaniu monety przyjrzała się z pożałowaniem ofiarowanej jej przez kontrahentkę „fortunie”.

— Wielkie dzięki — „za nic”. — Jeśli jesteś równie słowna, co wysłowiona, to nie masz się czego obawiać z mej strony — uśmiechnęła się niejednoznacznie.

Po tej sardonicznej deklaracji na moment zapadła niezręczna cisza.

— Wkrótce zgłosi się do ciebie łącznik — nieznajoma kobieta przeszła do konkretów, widocznie niewzruszona krytyką. Najpewniej przyzwyczajona do przyziemnego środowiska łotrów i cwaniaków, wśród których zwykła latami się obracać.
— Pomożesz Grojsh'owi wynieść co należy z Laboratorium. Jeżeli będzie trzeba w rozsianiu i przygotowaniu darów młodzierzy. Pchnij mieszańca na właściwe tory i przygotuj miejsce pod uprawę. Zaopatrywaniem rynku zajmiecie się wspólnie. Każde w swoich kręgach. Spodziewany zysk w gorącym okresie... — szacowała, spoglądając w pnące się wysoko ściany budynków. — z cztery krążki złota tygodniowo. Jeden dla mnie, resztę dzielicie między siebie. W jakiej proporcji? To już mnie nie obchodzi. Wypracujecie nadwyżkę? Lepiej dla was. Nie jestem chciwym rządem, by kłaść łapę na krwawicy zdolnych przedsiębiorców.

Zastanawiała się, czy coś jeszcze należy dodać. Może by sentencję „Witamy u wrót podziemnego świata”?

— Szkoda cię na Silverquill. Tak rozkosznie się denerwują, gdy spostrzegą, że pasek przestał podtrzymywać im portki — podsumowała, zmierzając do końca nużąco przedłużającego się spotkania.

Quezane niechętnie słuchając pozerki o silnych skłonnościach do grafomańskich wypowiedzi, zastanawiała się, do czego w ogóle jest potrzebna, skoro całą robotę muszą wykonywać inni. Mimo to zgodziła się na układ. Głównie po to, by rozpracować ten cały interes. Kierowana zamiarem jego przejęcia, gdy już się we wszystkim dobrze zorientuje.

— Szkoda mnie na Strixhaven — poprawiła rozmówczynię. — Ale z braku lepszych perspektyw... dobre i to.

Wyścig rozpoczął się i zakończył równie szybko. Tylko Donovan wykazał się umiejętnością poskramiania żab, i Tig zaklął siarczyście, patrząc jak jego złoto kica w dal. Potrzebował go mnóstwo. Choć z drugiej strony... Technicznie nic też nie stracił. Nie było wpisowego.

Rozmyślania przerwała mu nagła transmutacja płazów. Jego wprawne oko szybko oceniło że te są pod wpływem jakiejś magii wpływającej na umysł. Zmarszczył charakterystycznie czoło i wbił się do umysłów wszystkich "Skrzyniogromców". Myśl była szybsza niż słowo, ale nie było to przyjemne doznanie.

~ Żaby są pod wpływem jakiegoś magicznego szału. Spróbujcie je uspokoić. ~ wtłoczył wiadomość równocześnie wbijając wzrok w jednego oponenta. Wykonał mistyczny gest i zaczął mówić głosem pełnym magii.

- Co odpowiada żaba zapytana o ulubiony gatunek sztuki? Że lubi re-re-realizm. - oznajmił, co wywołało natychmiastową salwę śmiechu dobiegającego mogłoby się zdawać zewsząd. Po chwili do tego niepokojącego chóru dołączyła i żaba, dość szybko tracąc chęć do dalszej walki.

Podobnie rzecz się miała z pozostałymi płazami. Jeden z nich został spacyfikowany przez Donovana, pozostałe dwa przez Percego. Wszystkie poczęły się kurczyć. Ror wykazała się za to całkiem efektywną tarczą i Tig musiał przyznać że była ona również efektowna. Wyglądała na całkiem sprawną nekromantkę.

Za to Uszy, jak i Virial nie były nigdzie w polu widzenia. Tig zbył to wzruszeniem ramion, podobnie jak i odkrycia Percego. To że żaby były przez kogoś zaklęte było oczywiste, dlaczego? To niespecjalnie interesowało aasimara. Fakt był taki że przednio się bawił, walcząc z atakami losowych istot. Może nawet po Strixhaven zostanie poszukiwaczem przygód? Z pewnością będzie to bardziej interesujące niż siedzenie w rodzinnej posiadłości i bycie gloryfikowanym magiem do kolekcji ojca.

Spojrzał po pozostałych Skrzynio-, a za chwilę również i Płazo- gromcach i wślizgnął się do ich umysłów.

~ Doceniłbym gdybyście nie dzielili się z postronnymi że potrafię posługiwać się spontaniczną telepatią. Jest to bardzo użyteczna umiejętność. W szczególności w trakcie egzaminów… Z której możemy skorzystać razem. ~ oznajmił, upewniając się że przekaz trafia tylko do Percego, Ror i Donovana. Był pewien że Uszy wykorzystałyby to tylko dla własnego zysku, a Virial… Cóż, nie zapomniał uroczego liściku który znalazł pewnego dnia w swoich szatach. Zresztą tej nie było nigdzie w pobliżu.

Kolejny poniedziałek i kolejne wydanie Strixhaven Star przynosiło kolejne zaskoczenia. Pierwsze Percy przyjął z uśmiechem. Grafika na okładce przedstawiała Gryson, który w rycerskim geście ratował Aurorę przed tajemniczą żabą. Na grafice był też Donovan, Percy i Tigal. Choć byli raczej tłem, co Percival przyjął z ulgą. Ror została pominięta.

Fakt pominięcia Ror najbardziej dał się we znaki Tigalowi. Przez kilka dni Nora żyła przede wszystkim tym. Otóż Ror była uciśnioną przedstaicielką mniejszości. Kilka dni trwało zanim dziewczyna zdecydowała czy Vrorbeenqea została ofiarą wykluczenia ze względu na płeć, rasę, czy na orientację. Tak, w mniemaniu Nory obie z Tilianą chodziły ze sobą. Również Nora miała nocne zmiany, więc i ona zauważyła jak dziewczyny wymykają się razem. Rano następnego dnia obie obdarzyła szerokim uśmiechem.

“Vorbenkea” widniało na ceramicznym kubku, jaki otrzymała goblinka w drugiej połowie tygodnia. Był on dużo lepiej wykonany niż ten, jakim obdarowano Tigala. Jedyną wadą było to, że uszko nie było u góry, ale u dołu. W efekcie trzeba było nauczyć się z niego pić, bo zazwyczaj było się oblanym jego zawartością.

***

Donovana pochłonęło śledztwo. W FireJolt Cafe nie znalazł niczego poza przewróconymi w pośpiechu krzesłami i filiżankami z kawą. Dopiero na zewnątrz znalazł leżącą luzem sakiewkę. Była niezwykle czysta, jakby ktoś usunął z niej wszelkie zabrudzenia. Ciekawe, bo niedaleko leżało sporo okruchów czegoś czekoladowego. Sam Donovan zwrócił uwagę na to jedynie dlatego, że zleciały się gołębie.

Później niemal do zachodu słońca kluczył między uliczkami, ale już nic nie znalazł.

***

Percy i Ror znaleźli wspólny język nie tylko w temacie matematycznych rozważań, ale również w temacie śledztwa. W zasadzie bardziej w temacie śledztwa. Notatki Percivala były… trudne. I Ror szybko znalazła też wyjątki. Czary nekromancji, czary światłości, czary kanalizujące energię psychiczną i czary manifestujące czystą moc wymykały się regułom, w których Percival się obracał. Wiele sobie pomogli w zrozumieniu pewnych kwestii, tudzież ich nie rozumieniu, bo wyprowadzenie reguły dla energii śmierci wykraczało poza zdolności Percego. Jeszcze.

Trzeba było podjąć decyzje czy prowadzą badania w jedną stronę, czy też rozejdą się, żeby domyślnie poszukać swoich ścieżek?

***

Zresztą dla Vrorbeenqe’i nie były to jedyne badania i eksperymenty. Wymykały się z Tilianą coraz częściej w zasadzie przez spotkania z Percym nie miała już kiedy uczyć się grania w Smocze Szachy. Pewnego wieczoru natrafiły na strzygę przechadzającą się po okolicy. Noce nie były bezpieczne.

Z drugiej strony było przetestowane chyba już wszystko co się dało…

***

Viral otrzymała upomnienie co do roślin. W ramach projektu na Arkanobotanikę miała wokół łóżka sześć wielkich doniczek i w każdej rosły jakieś rośliny. Najwyższa sięgała dziewczynie do pasa. W efekcie w i tak ciasnej sypialni było jeszcze mniej miejsca.

I chyba najbardziej w tym wszystkim irytująca była postawa Viral, która z kolejnej rośliny nie była zadowolona i przyniosła siódmą doniczkę.

***

- Ale jesteś pewny, że tam jest to ziarenko? - Nora dopytywała Tigala patrząc w doniczkę wypełnioną suchą ziemią. Tigal był pewny. Trzeba było wykazać się cierpliwością… chyba.

***

Kontaktem Quezaane okazała się Viral. Zmiennokształtna miała przekazywać wiadomości między elfką a jej nową mocodawczynią. Sama Viral zdawała się niczego nie wiedzieć. Ale to nie wszystko. Półork współlokator elfki owszem, pracował w laboratorium. Ale jeżeli był zaangażowany w proceder przestępczy, to świetnie się z tym krył. Już pierwszy kontakt z nim po rozmowie z Viral dał Quezane do zrozumienia, że Długozęby nie ma pojęcia o całej sprawie, a jego postawę można byłoby określić mianem harcerzyka. Nie zrobi niczego, co mogłoby narazić jego dobre imię. Zakładając, że miał jakieś dobre imię. W końcu wszyscy mieli go za kujona. Dwie dziewczyny zostały więc z wielkim problemem.

***

Zbliżał się czas pierwszych egzaminów. W tym samym okresie zbiegał się dla wszystkich roczników. Gdy przyszła weekendowa przerwa to lokale były wyludnione. Wiele osób miało wolne, bo nie było sensu trzymać całej obsady anii we FireJolt Cafe, ani w karczmie na Końcu Łuku nie trzymano całej obsady.

W powietrzu czuło się egzamin śródsemestralny.

I każdy miał swoje własne podejście do egzaminu.

Kolejne dni minęły Tigowi w atmosferze narastającej irytacji. Nora cały czas narzekająca na nierównouprawnienie, roślina odmawiająca rośnięcia, zbliżający się egzamin i totalna niechęć Skrzyniogromców do ułatwienia sobie życia.

Jasnym punktem był kubek którym Nora obdarowała goblinkę. Wciąż był kiepskiej jakości, ale Tig widział ewidentną poprawę. I w zasadzie tyle. Nie było to wiele. Czując wyraźną irytację młody aasimar postanowił wziąć się do roboty, choć odkładał to na ostatnią chwilę.

Jako pierwszy postanowił rozwiązać problem roślinności. W zasadzie na swój początkowy plan mógł czekać miesiącami... albo latami. Te sucholubne rośliny czekały na idealny moment by wykiełkować. Zazwyczaj po mocnych, zdążających się raz na kilka lat opadach. Tig klepnął się w czoło i pobiegł do dyżurki gdzie czekała jego "roślina". Zalał ją obfitą ilością wody i postawił w najlepiej nasłonecznionym miejscu w dormitorium. Może się uda. A jak nie to zawsze będzie miał plan B. Zadanie brzmiało "zacząć hodować", a nie "wyhodować". Równie dobrze mógł powiedzieć że wybrana przez niego roślina potrzebowała więcej czasu.

Zauważył też że nie był w swoich niepowodzeniach sam. Virial co i rusz przynosiła kolejne doniczki, lecz młodzieniec nie wiedział jaki był efekt jej prac. Jakby nie patrzeć wnosiła je do żeńskich pokoi, a nie czuł potrzeby podglądania.

***

Kolejnym i najważniejszym punktem było przygotowanie do nieszczęsnego egzaminu. Tigial nie zamierzał się uczyć podręczników od deski do deski, było to zwyczajne marnotrawstwo czasu.

Jak długo uczniowie istnieli tak długo istniały starsze roczniki i pule pytań. Zawsze znalazł się ktoś kto spisał z czym mierzyli się poprzedni, albo ktoś kto uwalił rok i repetował. W związku z tym zawsze istniała mniej, lub bardziej dostępna wiedza na temat tego co dany prowadzący uważał za istotne, a co za mniej, wiedza równie pewna jak to że słońce wschodzi i zachodzi. Jedynym problemem było jej zdobycie.

Tig wykorzystał swój naturalny czar i warty tysiąc złotych monet uśmiech przylepiajac się do starszych kolegów w Klubie Smoczych Szach. Do każdego z nich miał jakieś pytanie, dla każdego miał uprzejmy, choć nienachalny komplement. Każdego spytał o pytania z zeszłych lat.

Nie próżnował też w bibliotece. Poszukiwał zbiorów pytań, podręczników autorstwa profesor Lang, jak i wcześniejszych osób odpowiadających za ten przedmiot. Pytania które usłyszał i znalazł wymagały odpowiedzi, więc przetrząsał podręczniki w poszukiwaniu odpowiednich ustępów, cytatów, i wykresów które zawierały niezbędne mu informacje. Było to żmudne, nudne zadanie, ale zdecydowanie mniej czasochłonne niż próba wbicia sobie do głowy tych samych tomów od deski od deski.

***

Resztki czasu wolnego spędzał kontynuując swoje eskapady. Noc to był jedyny czas kiedy czuł się prawdziwie wolny, a widok nocnego, pełnego gwiazd nieba go równocześnie uspokajał i wzywał. Wzywał by dołączył do nich i zasiadł między nimi, głęboko w bezbrzeżnej pustce.