Cao Cao

Książę był już wyraźnie zmęczony bezowocną dyskusją. Spojrzał na swojego doradcę, miał wrażenie że powinien przestać, jednak nie lubił się poddawać

- Komandorze, chyba wybierasz się przed szereg. Gdyby ujął to, mości Pan Kapitan, zrozumiałbym – Jednak ta armia nie jest twoja, Ty masz nią przewodzić, a nie słyszałem byś był hrabią czy margrabią, by móc nazywać ich swoimi. – Skwitował

- Mógłbym się mianować, ale nie muszę – mam inne obowiązki, tak samo nigdy nie zaprzeczyłem waszym umiejętnością. Jednak zdania nie zmienię, twojego następcę wybiorę osobiście. Nie mniej, pozwolę Ci rzucić kilka nazwisk, zobaczę ich a wtedy zadecydujemy, rozumiemy się? Odnośnie twojej odmowy, jestem w szoku, że tak wprawiony żołnierz nadal nie wie o tym, że gdy jego władca wydaje polecenie, On posłusznie z pieśnią na ustach wykonuje jego polecenie. – Obdarzył go złośliwym uśmiechem

- Odnośnie zbrojowni. W czasie, kiedy będziemy dryfować bez zagrożenia, klucze będzie posiadał sekretarz. Jeśli ujrzymy coś na horyzoncie, dostaniesz moje, – czyli bez zbędnych formalności. Z tego, co wiem, nie damy się zaskoczyć, ciężko zakraść się do kogoś na otwartym morzu… Prawda, kapitanie? – Ostatnie słowa skierował do wilka morskiego.

- Mości kapitanie, czy gdziekolwiek zwątpiłem w twoje kwalifikacje? Nie, mam do Pana zaufanie odnośnie okrętu. – William zamyślił się.

- Ma pan racje, kapitanie – nie będę mieszał się do spraw załogi, skoro i tak dobiera Pan większość, jednak kwest zbrojowni jest kwestią zamkniętą. Proszę pamiętać, że nie płyniemy pod banderą piracką, ale jako ekspedycja odkrywcza. – Mężczyzna wstał, po czym rozłożył ręce

- Zapewniam Panów, że jeśli zdarzy się jakieś niebezpieczeństwo, z pewnością będziecie uzbrojeni. Jednak do tego czasu, nie musicie się martwić tą kwestią, zostawcie to proszę pod moją jurysdykcją. Cóż, jeśli macie jakieś pytania, proszę śmiało – jeśli nie, dziś uważam sprawę za zamkniętą. Z Panem muszę jeszcze porozmawiać, sekretarzu.

 

Earendil

- Z pieśnią na ustach?- zachichotał Gibralfaro swoim chrapliwym głosem, patrząc na księcia jak na smarkacza, który nie ma pojęcia o niczym. - Jaśnie Paniczu, z moim głosem obawiam się że śpiewanie jest niestety wykluczone z mojej strony. Możemy jednak wziąć paru takich z lepszymi uwarunkowaniami do tego, jeśli na tym tak Jaśnie Paniczowi zależy.

- Nigdy nie twierdziłem, że armia jest moja- powiedział, już z powagą. - Natomiast żołnierze to już co innego. Wielu z nich osobiście musztrowałem, pod moją komendą przerobiłem wielu rekrutów na dzielnych żołdaków. I proszę mi wierzyć, przykładają oni wielką wagę do mojego osądu sytuacji.

Diego wstał i odruchowo po raz setny sprawdziwszy czy olstry są na pewno puste, podszedł parę kroków w stronę wyjścia.

- Jaśnie Panicz mówił, że nie przeczy moim zdolnościom, ale w czasie naszej rozmowy już dwukrotnie to uczynił. Miło mi jednak, że Wasza Książęca Mość jest tak szczera by wprost powiedzieć, dlaczego tak nalega na prywatne mianowanie mojego porucznika- powiedział, odnosząc się do słowa "następca".

- Mojego zastępcę mianuję sam, tak samo jak resztę oddziału. Co do sprawy ze zbrojownią, to mógłbym na to przystać, ale ja oraz moich dwóch ludzi będziemy mieli przy sobie miecze, pałki i pistolety. Jeśli na to także nie może Jaśnie Panicz przystać, to wydaje mi się, że lepiej Wasza Łaskawość zrobi zamiast wojska zabierając na pokład śpiewaków.

 

Cao Cao

William uśmiechnął się do komendanta

- Nie wymagam od Pana śpiewania, ani próby zgrywania się. Ale jestem troszkę zawiedzony liczyłem, że podczas podróży, zaprezentuje nam Pan, jakieś pieśni wojenne. – Książę zbliżył się do żołnierza

- Być może, nie mam jednak, co do tego pewności. Chciałbym, by udowodnił nam Pan to, podczas naszej podróży, w końcu w tym momencie stracił Pan możliwość dobrania jakiegokolwiek żołnierza. – Na jego ustach pojawił się szeroki uśmiech

- Podstawowa rzecz, to Ja jestem przywódcą wyprawy, oraz to Ja stawiam wymagania. Wybierze Pan zaledwie połowę oddziału z puli, której panu oferowano. Resztę wezmę osobiście. Będzie miał Pan okazje, pokazać jak wielkim nauczycielem, pan jest. – Był wyraźnie usatysfakcjonowany

- Chyba…, Że pójdzie Pan ze mną na kompromis, zrzeknie się Pan swojej kwatery. Przeniesie się Pan do pomieszczeń wraz z resztą wojaków, w ten sposób pozostawię Panu pełną pulę doboru jednostek. Odnośnie uzbrojenia rozumiem, że chodzi Panu Kapitanowi o bezpieczeństwo na statku? Spokojnie, moja w tym głowa. Zapewniam was, że przemyślałem te kwestie, ale żadnemu z pana ludzi nie pozwolę nosić broni… Naturalnie, jeśli jest pan przebiegły, może pan nie brać własnych ludzi, ale wybrać kogoś z oddziału królewskiego, wówczas zachowają wszystkie przywileje wojskowych. Państwo, jako oficerowie, będziecie mogli nosić szable.

William spojrzał raz jeszcze na plany, które rozłożono na stole

- Daje państwu czas na przemyślenie mojej propozycji póki, co nie przekonaliście mnie do swoich racji. Pamiętajcie, że czas leci – im szybciej przystaniecie na moją propozycje, będziecie mieli więcej czasu na przygotowanie się. Rozumiemy się?

 

Autumm

 

__________________
"Polecam inteligentną i terminową graczkę. I tylko graczkę. Jak z każdą kobietą - dyskusja jest bezcelowa - wie lepiej i ma rację nawet jak się myli." ~ by Aschaar [banned] 02.06.2014
Nieobecna 28.04 - 01.05!

SauronPawe

"W końcu jakiś kompromis" - pomyślał Gerens kiedy już przestał notować wszystkie informacje. "Przy charakterach jakimi cechują się te trzy persony można stwierdzić, że to niebywały sukces."

- Jeżeli takie będzie życzenie księcia. - jego spokojny głos delikatnie wibrował w pomieszczeniu. - Mogę zająć się osobiście zaopatrzeniem nas w potrzebne rzeczy lub przekazać to zadanie komuś z dworu i jedynie nadzorować najważniejsze transakcje. Będę czekał na listę. - zwrócił się do Czarnobrodego. - Jeżeli mogę prosić to, o to żeby kapitan jak najszybciej ją spisał. Co do amnestii to moim skromnym zdaniem takowa się nie uda, król raczej nie będzie zbyt skory do zwalniania trzydziestu czy czterdziestu mężczyzn z więzień. Do tego pewnie ci najlepsi siedzą tam za najgorsze postępki. Poza tym, skoro już wszyscy panowie dogadali się odnośnie noszenie broni przez marynarzy, to może chociaż nie oddawajmy jej takim, którzy nas powystrzelają. O wiele łatwiej będzie z listami żelaznymi. Te może wypisać książę jako członek rodziny królewskiej. Tu skłonił się lekko w stronę swojego pracodawcy. - Oczywiście jeżeli wyrazi na to zgodę. Wtedy zajmę się sporządzeniem takowych listów. Będę tylko potrzebował imion wybrańców.

 

__________________
"See, madness, as you know, is like gravity: all it takes is a little push!"

Cao Cao

- Mości Gerensie. Ufam że twoje doświadczenie w zupełności wystarczy do tego zadania. Pozostawiam te kwestie Tobie, masz pełną swobodę w działaniach. Zajmę się tylko wyposażeniem mojego pokoju. - William zwrócił się w kierunku kapitana

- Kapitanie, mógłbym zezwolić na kilka osób, nie mniej muszę wiedzieć za co byli sądzeni oraz w stosunku do nich, miałbym pewne... zabezpieczenia. Sekretarz ma racje, nie dałbym broni mordercy, czy nie kazałbym sprzątać komuś, kto siedzi za kradzież. Proszę dać listę nazwisk, później podejmę decyzje co do nich. - Książę zwrócił się do sekretarza

- Jeśli potrzebuje Pan czegoś, masz moje pełne poparcie - proszę mówić więc śmiało.

 

dzemeuksis

Prolog - scena I - koniec

 

dzemeuksis

Prolog - Rekrutacja

 

archiwumX

Gdy Lukrecja świętowała w tawernie udane pośrednictwo w sprzedaży win z wyspy Seren, podszedł do niej Derek jeden z informatorów z informacją, że jest planowana jakaś wyprawa w nieznane strony. Nazajutrz zaczęła odwiedzać swoich dobrych znajomych na dworze królewskim i szybko ustaliłą jaka to wyprawa i kto jest w nią zaangażowany. Szybko wyczuła w tym interes, więc się rozejrzała, za tym kto będzie też zainteresowany zyskownym dealem.

Pewnego dnia w Ogrodach Cezara "przypadkowo" Lukrecja spotkała się z Komandorem Gibralto:
- O szanowny Panie Komandorze Gibralto! Dochodzą do mnie interesujące wieści!
Tu się przybliżyła się do rozmówcy i szepnęła:
- Ponoć organizuje Pan wyprawę na drugą stronę kuli, którą nazywamy Ziemią.

 

__________________
Szukam tajemnic i sekretów.

MTM

- Znowu odsłoniłeś bok, Bowermirze!

Na płaszczyźnie placu treningowego cienie okolicznych budynków zaczynały rozlewać się w coraz to dłuższe plamy. Niczym pazury wygłodniałej bestii sięgały w kierunku wschodniej części "areny", tam, skąd od kilkudziesięciu minut dobiegały pobrzękiwania i syk stali.

W ogrodzonych niskim drewnianym płotkiem szrankach stała dwójka mężczyzn. Oboje dzierżyli miecze. Pierwszy z nich, rosły jak góra, z bujną rdzawo-rudą brodą w blaskach zachodzącego słońca wyglądał jak bestia z puszczy, która osaczywszy swoją ofiarę, raz za razem wykonywała groteskowo wyglądającym w ogromnych łapach ciosy kawałkiem stali, próbując przełamać obronę przeciwnika. Jego oponentem był drobniejszej budowy, choć nie wyglądający na słabiaka młody mężczyzna z ogoloną głową. Z jego twarzy lało się morze potu, które wygładzało jej zacięty wyraz. Łatwo można było stwierdzić, że dotrzymanie korku napastnikowi stanowi dla niego nie lada wyzwanie.

- W prawdziwej walce na śmierć i życie właśnie zbierałbyś swoje jelita z piachu, w którym zresztą po chwili by cię pochowano - ponownie wzniósł się niski, ochrypły głos, który zdawał się potrząsać pobliskimi drzewami.

- Jak mam osłaniać jeden bok... - dysząc i z trudem łapiąc oddech odezwał się ten, który został nazwany Bowermirem. Postąpił on kilka kroków w tył i opuścił miecz, by choć na chwilę odpocząć. - mistrzu Dargo, skoro muszę się skupiać na ochranianiu drugiego?

- W życiu jak w walce, chłopcze. Nigdy nie natrafisz na sprawiedliwy pojedynek. Kluczem do sukcesu jest wykorzystywanie swych mocnych stron. Spójrz - wielkolud również opuścił broń i spojrzał na Bowermira uważnie. - Nie jesteś znów taki drobny, ale w tej walce to ja góruję nad tobą. W takim przypadku twoją najlepszą obroną będzie ruch. Po prostu nie możesz być tam, gdzie ja tnę mieczem. Logiczne, prawda?

- Kiedyś będę równie niepokonany, jak ty, mistrzu - skomentował młodszy mężczyzna, opuszczając wzrok.

- Nie ma niepokonanych. Są tylko tacy, którzy nie spotkali się ze sprytniejszymi od nich.


Po kilku minutach dwójka wojowników wolnym krokiem kierowała w stronę zamku. Mężczyzna z ogoloną głową niósł przewieszony przez bark pakunek, z którego wystawały rękojeści mieczy. Ten, który wcześniej został nazwany Dargo, szedł pewnym siebie krokiem, a z jego postawy można było doznać coś szlachetnego i rycerskiego.

- Posłuchaj, chłopcze - zabrzmiał ciężki głos.

- Tak, mistrzu Dargo?

- Wielki Mistrz kazał mi przekazać, że chce cię widzieć dziś wieczorem w jego kancelarii. Ma ci przedstawić, jak sam to określił, sprawę wielkiej wagi niosącej za sobą ciężkie brzemię odpowiedzialności. - Dargo umilkł na chwilę, jakby powtarzał sobie w głowie to określenie kilkakrotnie, doszukując się w tym sensu. Ostatecznie prychnął i uśmiechnął się półgębkiem.

- Udam się więc do niego niezwłocznie - odpowiedział chłopak. Wyglądał na bardzo zaintrygowanego.


Bowermir znajdował się teraz w przytulnym gabinecie, jaki przygotował dla siebie Wielki Mistrz. Był już przebrany i wyglądało na to, że zdążył zmyć z twarzy pot i pył, który zebrał na treningach.

- Cieszę się, że przybyłeś i wybacz, że musiałeś czekać.

- Mistrzu... - Bowermir skłonił głowę i przyłożył pięść do piersi, kiedy do pomieszczenia wszedł Wielki Mistrz Zakonu.

Była to już osoba podeszłego wieku ze znaczną bielą włosów. Jednak pomimo starości z jego postaci wciąż promieniowała stanowczość i należny mu posłuch oraz szacunek. Na przekór powszechnej opinii, jego strój był raczej skromny z wyjątkiem bogato zdobionego sygnetu.

- Nie chcę cię tu trzymać dłużej, niż byłoby to konieczne, dlatego pozwól, że przejdę od razu do rzeczy - zagaił, siadając przed masywnym biurkiem. - Bracie Zakonny Bowermirze, mam dla ciebie propozycję, którą pragnę, abyś sumiennie rozważył. Za około miesiąc z królewskiej przystani wypłynie okręt, na czele którego stanie książę William Alfred Wilhelm von Gustendorf-Pretlimwelg. Dowodząc całą wyprawą skieruje żagle w strony nieznanych nam dotychczas lądów. Jego celem będzie odszukanie dogodnego miejsca na podwaliny nowej kolonii. Wielu uważa to za misję samobójczą i pozbawioną sensu. Ja wiem, że to przedsięwzięcie jest ostatnią deską ratunku dla panującego nam króla. To wyprawa do nowego świata, w którym co poniektórzy doszukują się własnych zysków. Dlatego naszym obowiązkiem jako Zakonu Rycerskiego Strażników Pokoju jest zadbanie o to, by tę nową ziemię ochronić przed chaosem, jaki nasza cywilizacja ze sobą przyniesie. Z tego powodu potrzebuję tam ciebie. Twoim zadaniem byłoby dbanie o porządek, jak na pokładzie okrętu, tak i w kolonii. Kapitanem okrętu został Matthew Anderson, a głową sił wojskowych komandor Diego Gibralfaro. Jednak ty nie będziesz faworyzował żadną ze stron, rozumiesz? Masz pilnować ładu i harmonii. Tego, czego uczymy w tym zakonie.

Bowermir zamilkł na dłuższą chwilę, prawdziwie rozważając daną mu propozycję. Dobrze wiedział, że nawet Wielki Mistrz nie chce posyłać jednego ze swoich rycerzy na śmierć. W końcu nikt się nie zgłosił, a on nie chciał na nikim tego wymuszać. Łatwiej poświęcić zakonnika. Z drugiej strony była to być może jedyna okazja dla Bowermira, aby wykazał się jako Strażnik Pokoju. W ten sposób miałby zapewnione honory rycerskie. Ta, jak to nazwał Wielki Mistrz, wyprawa do nowego świata, była dla jego kariery szansą. Już od dawna miał dosyć życia jako brat zakonny. Chciał zostać kimś więcej. Czuł, że do tego został stworzony. Czy jednak było to warte ryzyka?

- Zgadzam się - z zaciętym wyrazem twarzy dał w końcu odpowiedź.

- Już jestem z ciebie dumny, synu - Wielki Mistrz uśmiechnął się do niego przyjaźnie. Warto zaznaczyć, że była to rzecz wręcz niespotykana. - Z samego rana każę podesłać do twojej komnaty list polecający i sumę pieniędzy pokrywającą wszystkie koszty podróży do przystani. Kiedy już tam się dostaniesz, odszukaj księcia Williama i pokaż mu list. Będzie wiedział, że jesteś pod protekcją nie tylko moją, ale także królewską.

- Tak zrobię, Wielki Mistrzu.

- Dobrze. W takim razie to by było wszystko. Idź w pokoju, Bowermirze. Niech dobry los ci sprzyja.

- Możesz być pewny, Mistrzu, że nie zawiodę zakonu.

 

__________________
"Pulvis et umbra sumus"