Baylof widząc przyjaciela nie mógł się powstrzymać. Uściskał krasnoluda radośnie, zabierając mu dech w piersiach.
- Garag! Stary druhu! Nie wiem gdzie żeśmy się tak pogubili! - wysapał łotrzyk puszczając krasnoluda i przetarł ręką czoło. Zmęczony już był tym wszystkim co w okół się działo - Ani kiedy. Na swą obronę dodam, żeśmy nic zdrożnego nie robili! - wyskoczył od razu zamachnąwszy się przed sobą rękami, które skrzyżował na piersi tylko po to, by za chwile je oderwać i gwałtownie wyrostowaną ręką wskazać ścieżkę za sobą, z której przyszli.
- Wiesz kurwa co tam jest?! Pierdolone, latające, niebieskie małpy!! A jeszcze dalej jakieś wężopodobne gówno! A to małe rude, jest jak dziecko! Omal żeśmy nie zginęli, bo ta się rzuca na wszystko. Garag, wierz mi... WSZYSTKO! - zdenerwował się, ale po tej przemowie pomału mu przechodziło. Wtem krasnolud wspomniał o powrocie. Baylof zrobił wielkie oczy.
- I teraz dopiero o tym mówisz? Chodźmy! - bez zastanowienia ruszył pełen entuzjazmu.

Łotrzyk ledwo ukrył wzruszenie. Nie, nie na widok Shahri czy Marco, albo krasnoluda, którego co prawda przyjął ciepło, no ale bez łez. Brunet nie mógł nacieszyć oczu tym, co widział w oku portalu - dom. Tak chciałby to nazywać. W jednej chwili wszystkie minione i przyszłe problemy tego świata stały się nijakie. Nie interesowała go już ta wiocha, z której zwiali, bo durni strażnicy byli zbyt krótkowzroczni by zrozumieć życie prawdziwego awanturnika. W dupie miał jakieś spalone, zapyziałe miasto i wojsk złych czarnych rycerzyków, które puszczało z ogniem wszystko, co napotkało na swej drodze. I w końcu zaczął mieć głęboko w poważaniu bełt, który wciąż tkwił mu w barku i bolało to jak jasny skurwysyn.

Na pytanie Marco, złodziejaszek odruchowo dał krok w stronę portalu. Po tym jednym jednak zatrzymał się i rozejrzał niepewnie.
- To znaczy, jeśli się obawiacie, że nie zadziała i rozniesie każdą kończynę tego, który przez portal przejdzie w różne zakątki świata, to jestem w stanie zaryzykować i pójść pierwszy... - odchrząknął wyraźnie przykładając pięść do ust, jakby zakrywająca pół twarzy chusta to było za mało - Jednakże, jeśli to działa bez najmniejszych wątpliwości i ktoś chce iść pierwszy i mieć już święty spokój to... - Baylof teatralnie się ukłonił i wskazał otwartą dłonią na świecące oko z obrazem ich "domu -...zapraszam. I do zobaczenia po drugiej stronie, przyjaciele.

Skoro nie było już czasu i wszystkim zrobiło się nagle niezwykle spieszno, to łotrzyk nie miał już o czym myśleć. Zastanawiało go tylko jedno - czy jakby nie wrócili tak szybko, jak im się udało, to czy krasnolud i reszta ruszyliby przez portal pozostawiając ich w tym miejscu na pastwę losu?
Nie zastanawiając się już więcej nad rzeczami, które i tak nic by nie zmieniły, Baylof wkroczył w wytworzone magią przejście.

- Ty... mała... idiotko... - wysapał Baylof obejmując się za brzuch i zwijając z bólu na ubitej ziemi. Nie był do końca pewien, czy już umarł czy zdechnie za moment, ani nie miał pewności co to stanu wszystkich swoich organów i kończyn. Z trudem przemówił przełykając wzbijający się w kierunku gardła bełt nie do końca strawionego posiłku i żółci.

- W końcu... Dom... - wymamrotał na koniec, nim nastąpiła kumulacja wymiocin. Mimo tak ohydnego zakończenia tej podróży, na jego zmęczonej twarzy wymalował się słaby uśmiech szczęścia. Łzy w kącikach ust pojawiły się tylko za sprawą skurczy żołądka i niesamowitego bólu jaki zawładnął ciałem mężczyzny. Z trudem uniósł w górę drżącą ręką i wystawił kciuk na znak pochwały.

- Dzięki, Shahri... Jesteś najlepsza - ostatnie słowa jakie zdołał wypowiedzieć, nim przekręcił się na plecy i poległ z rozłożonymi na boki rękami. Nie był w stanie się ruszyć, ale wciąż mógł patrzeć na swoich towarzyszy i niebo, za którym tak tęsknił.