Nameela przyjęła zaproszenie Berwyna i czym prędzej chwyciła rękę Bossończyka. Obok Makhar wspinał się na swojego konia, a Theo już był w siodle i nie czekając na pozostałych pocwałował w kierunku walczących Zuagirów i Turańczyków. Draugdin został, wraz z nim przeciw hordzie wrzeszczących małpoludów stanęło kilku Zuagirów. Pozostali popędzili w ślad za najemnikami i księżniczką.

Ravu zamarł. Wpatrywał się w samotną postać stojącą na skalnej półce, w połowie wysokości klifu. Stał tam olbrzymi małpolud, odziany w powiewającą na wietrze czerwoną opończę. Unosił wysoko ręce i wykonywał nimi szaleńcze gesty.

Od strony pustyni rozległ się huk grzmotu, który przetoczył się po ruinach, odbił od klifu i uderzył z wzmożoną siłą w znajdujących się na pustyni ludzi. Zaraz potem z głębi morza piasków nadciągnęła czarna chmura, która wolno acz nieubłaganie zbliżała się do walczących, ciemnym całunem zakrywając ziemię.

Małpoludy pędziły przez ruiny i większość z nich zupełnie ignorowała uzbrojonego Vanira i jego Zuagirskich sprzymierzeńców. Ich celem byli wciąż walczący na skraju ruin. Makhar i Berwyn znajdowali się tuż przed walczącym kłębowiskiem, ale za nic nie byli w stanie dotrzeć do znajdujących się w zwarciu Bahim-Baala i Mahath Agi. Theo zatrzymał się w bezpiecznej odległości od walczących i przyglądał się starciu.

Gdy małpoludy uderzyły, wreszcie pokazały na co je stać. W szalonej, brutalnej furii obalały rumaki, miażdżyły kości i wyrywały kończyny. Niejeden z ludzi zginął, gdy na jego szyi bądź głowie zacisnęły się masywne szczęki szarej małpy. A przywódca małpoludów stał na swoim miejscu, nadal inkantując zaklęcia.

Draugdin w szale zabił dwóch małpoludów, a po pierwszym ataku pozostał przy nim tylko jeden Zuagir. Reszta zginęła. Kilka włochatych postaci kłębiło się wokół, czekając na właściwy moment by uderzyć. Już po chwili były niewolnik leżał martwy z rozpłatanym brzuchem, a krąg wokół Draugdina się zamknął. Akbitańska stal śpiewała morderczą pieśń, a liczba pociętych ciał u stóp wojownika rosła. Sam jednak tracił siły, krwawiąc z kilku ran. Wiedział, że jeszcze chwila i będzie tak osłabiony, że nie zdoła walczyć...

Zamorysjki starzec jakimś cudem uniknął śmierci. Wdrapał się na kolumnę, na szczycie której przysiadł i przerażonym wzrokiem chłonął to, co działo się wokół niego. Wskazywał na małpiego czarownika, a potem na siebie, krzycząc coś niezrozumiale. Jego palce zaciskały się na szyi, jakby starał się udusić lub celowały w serce, imitując śmiertelny cios w życiodajny organ.

Odległość między Bossończykiem a kłębowiskiem małpoludów wokół Draugdina była wystarczająca na oddanie pewnego strzału. Pewnego i zabójczego, jak się okazało. Strzała z potężnego, bossońskiego łuku przebiła jednego z szarych humanoidów, zabijając go na miejscu. Vanir, w bitewnym szale nawet tego nie zauważył. Dwie klingi tworzyły wokół niego świetlisty półokrąg, niemal niemożliwy do przekroczenia. Wszystko co znalazło się w zasięgu mieczy zostawało pocięte, nieważne czy były to kończyny czy głowy, czy prymitywna broń. Ale w końcu małpoludy znalazły sposób na wojownika z północy. W jego stronę poszybowały kamienie i resztki budowli, a biorąc pod uwagę siłę małpoludów, owe pociski miały całkiem spore wymiary... Draugdin nie miał szans odbijać odłamków mieczami, nie nadążał też z uchylaniem się przed nimi. W końcu któryś z pocisków dosięgnął go i powalił. Niemal natychmiast nad upadającym Vanirem znalazło się kilka żądnych krwi małp.

Ten moment wybrał Baahim-Bal aby wycofać się ze starcia. Jego wojownicy, ci którzy byli w stanie, nagle oderwali się od małpoludów i Turańczyków i szybko wycofali w kierunku pustyni. Małpoludy ze zdwojoną energią zaatakowały pozostałych na placu boju Turańczyków. Wyglądało na to, że chwile ludzi Mahath Agi są policzone...

Tymczasem Makhar desperacko pędził na złamanie karku w kierunku małpiego króla. Jego umiejętności w kierowaniu wierzchowcem były gorzej niż marne, ale miał sporo szczęścia. Niemal spadając co najmniej trzy razy, dotarł do podnóża klifu. Czarownik znajdował się kilkadziesiąt metrów powyżej niego. Stygijczyk instynktownie czuł, że zaklęcie rzucane przez wroga właśnie dobiegało końca i właśnie teraz był ostatni moment, aby je przerwać! Mocniej ścisnął fiolkę z alchemicznym specyfikiem i cisnął ją z całych sił w górę, celując w małpoluda.

Pojemnik zawierający wybuchową mieszaninę zatoczył w powietrzu łuk i uderzył w skałę tuż obok czarownika. Potężna eksplozja wstrząsnęła klifem i ruinami. Czarująca małpa zniknęła w kłębie dymu. Z miejsca, w którym stała na głowy Makhara i Theo posypały się skalne odłamki. Inkantacja urwała się, zastąpiona przez ryk bólu i wściekłości.

Gdy tuman dymu i pyłu rozwiał się, na półce skalnej nie było nikogo. Kilkanaście metrów wyżej, po niemal pionowej ścianie wspinał się okrwawiony i osmalony małpi przywódca. Znajdujące się na dole małpoludy, widząc że ich prowodyr został pokonany, straciły chęć walki i rzuciły się do ucieczki.