- Nigdy! - Nameela niemal krzyknęłą, powstrzymując się w ostatniej chwili, gdy Makhar zaproponował jej bycie przynętą. Trzeba było sobie poradzić bez niej. - On rezyduje w centralnym budynku. To kupa ruin, w której przeprowadza rytuały ku czci tego potwornego bóstwa, Hanumana.

Podzielili się i okrążali budynek z dwóch stron. Od jednej strony szli Berwyn, z gotowym do strzału łukiem i żądny krwi Draugdin; z drugiej skradali się Stygijczyk i Theo. Gdy tylko Bossończyk wychynął zza rogu budowli, wziął na cel uzbrojonego we włócznię małpoluda, który stał oparty o ścianę w pobliżu zabarykadowanego wejścia. Drugi ze strażników spoczywał w pozycji półleżącej po przeciwnej stronie wejścia; w zasięgu kudłatej łapy położył kamienny topór.

Wystrzelona z niewielkiej odległości strzała nie ugrzęzła w owłosionym ciele potwora. Przeszyła je na wylot, przechodząc przez płuco! Humanoid zachwiał, pochylił i oparł na włóczni, ale nie upadł. Strzała, która przeszyła go na wylot, uderzyła w mur, pozostawiając na nim krwawy ślad. Drugi z małpoludów zerwał się natychmiast na nogi, podnosząc topór. Nie myśląc wiele runął na Vanira, który już zdążył się wysforować przed Berwyna. Zza rogu, za plecami szarych małp pojawiła się druga dwójka awanturników.

Nim ranny małpolud doszedł do siebie, przyskoczył do niego Theo, który pewnym i celnym sztychem, zakończył parszywy żywot wynaturzenia. Tymczasem Draugdin odpierał ataki małpoluda, samemu nie pozostając mu dłużnym. Jak na razie przewaga była po stronie Vanira, który zdołał ranić przeciwnika. Berwyn przyszedł towarzyszowi z pomocą, odrzucając łuk i chwytając broń do walki wręcz. Przeciw dwu oponentom małpa musiała ulec i tak się stało. Wejście do budynku stało otworem - wystarczyło tylko usunąć gruz, deski i kamienie.

Uwolnieni Zuagirowie, w przewadze młodzieńcy i kobiety nie mieli jak odwdzięczyć się bohaterom. Byli wycieńczeni i słabi, ale posiadali pewną wiedzę na temat ruin, którą chętnie się podzielili. Potwierdziły się słowa złotookiej Nameeli, że przywódca małpoludów rezyduje w opuszczonej i zrujnowanej świątyni w centrum osady. Dodatkowo twierdzili, że trzyma tam jakieś skarby i bezcenny artefakt. Ale te ostatnie stwierdzenia mogły być tylko wymysłami, miłymi dla uszu każdego awanturnika...

Okazało się, że wszyscy więzieni w ruinach ludzie zostali uprowadzeni przez małpoludy podczas ich łupieżczych wypraw. Potwory zapuszczały się nawet w odległe od swojego siedliska okolice i napadały na wioski i sioła Zuagirów, uprowadzając mieszkańców. Wedle obserwacji jeńców, wszystkich małpoludów było około setki, a dowodził nimi osobnik ponadprzeciętnej postury i inteligencji. To, że ruiny były teraz tak ciche i puste wynikało z faktu, że właśnie odbywała się kolejna wyprawa i większości małp, jak i ich przywódcy nie było w osadzie. Szybko też wyszło na jaw, że brat Nameeli nazywał się Bahim Baal i był przywódcą rebelii skierowanej przeciw turańskiej władzy w tym rejonie.

Kilku z młodych Zuagirów chętnie porwało za broń, paru innych dołączyło nieco mniej chętnie. W końcu jednak grupa kilkunastu mężczyzn wyprzedzała czterech śmiałków w ich powolnym pochodzie do centralnie położonego budynku. Jak na razie obeszło się bez przeszkód, nie napotkano żadnego małpoluda.

Opuszczona świątynia, mająca być siedzibą przywódcy małpoludów była niewielkim budyneczkiem, który ledwie zauważalny był pośród gruzów. Z rumowiska wystawał solidny i cały kamienny, płaski dach. Odsłonięto też drogę do głównego wejścia, które jednak było zablokowane. W kamiennym portyku osadzono potężnych rozmiarów płytę, dokumentnie zagradzającą przejście. Na owych "drzwiach" znajdowały się stare, bezbożne i odrażające, na szczęście zatarte przez czas ryty. Niektóre z nich, wyobrażające małpiego bożka odnowiono jednak niewprawną dłonią, posługując się jakimiś prymitywnymi narzędziami.

Wspólnymi siłami Zuagirów i bohaterów udało się podważyć kamienną płytę, która z chrzęstem i łoskotem upadła na piach, wzniecając tuman kurzu. Ukazało się ciemne wnętrze, niemal puste, nie licząc przykutego łańcuchami, oświetlanego pojedynczą oliwną lampką człowieka, który opierał się o kamienny blok. Był nagi, wychudzony, a jego ciało nosiło ślady wielu tortur. Jedno spojrzenie w oczy owej nieszczęsnej istoty pozwalało stwierdzić, że jego umysł jest równie zmaltretowany co ciało.

Przez moment w źrenicach tego ludzkiego wraku pojawiło się zrozumienie. Poruszył się i rozpoczął mozolną wędrówkę na czworakach w stronę wyjścia. Dotarł tak daleko, jak pozwalały pętające go łańcuchy. Z jego popękanych warg wydobywał się ledwie zrozumiały, suchy dźwięk. Wciąż to samo...

- Ravu... Ravu... Yezud... Ravu... Ravu... Yezud...