Walka nie była czymś, czego Camden unikałby w normalnych warunkach, te jednak normalne nie były i gdyby można było się przemknąć cicho, na paluszkach, to zrobiłby to bez chwili wahania.
Łuk w dłoni, gotowy do strzału. Miecz w zasięgu ręki. Tarcza łatwo dostępna.
Camden w zasadzie był gotów do walki, dał więc znak Rysiowi, by ten zaczął realizować swój plan.

Mieli unikać walki, wiedzieli o tym, ale nie mogli tak zostawić kilku orków za swoimi plecami. Przygotowali zatem swoje bronie i samych siebie do kolejnej potyczki. Ryś miał nadzieję, że reszta zrozumiała założenia jego planu pokazane kilkoma gestami. Towarzyszący im krasnolud najwyraźniej tak, bo ustawił się cicho pod drzwiami i kolejno pokazywał coraz mniej palców jednej dłoni. Gdy skończył odliczać, pchnął drzwi, które ze skrzypnięciem otwarły się na oścież. W środku, przy okrągłym stole, siedziało czterech orków. Zaskoczeni, stracili ułamek sekundy, nim zerwali się wyszarpując zza pasów poszczerbione szable. Trzech wojowników, w tym jeden ubrany w zardzewiałą kolczugę i z tarczą w ręce, ruszyło do drzwi. Czwarty stwór, przygarbiony bardziej niż inni i z pomarszczoną skórą, mamrotał coś zza stołu.

Camden strzelił pierwszy, trafiając najbliższego z orków w klatkę piersiową. Strzała utkwiła głęboko, a pęd pocisku rzucił potwora na stół. Nim Ryś puścił napiętą cięciwę, usłyszał krzyk Iskry. – W szamana! – Szybko przesunął łuk nieco w bok i strzelił. Strzała mknęła prosto do celu, ale w ostatniej chwili skręciła lekko i minęła starego orka. Młoda czarodziejka zaklęła szpetnie i skierowała wyprostowane palce na szamana. Iskierki zatańczyły wokół jej dłoni, a magiczny pocisk wbił się w cel wypalając w nim sporą dziurę.

Do pomieszczenia wskoczyli Liward z Keą. Wojownik zablokował cios wroga i wyprowadził skuteczny kontratak raniąc orka. Półolbrzymka chciała zasłonić się jakoś tarczą, ale zapomniała, że nie ma już w ręce swojej wielkiej pawęży. Ork, wyglądający na przywódcę stada, ciął szablą przez jej bok. Krzycząc z bólu, Kea przykucnęła na jedno kolano.

Ich towarzysze wpadali kolejno do pomieszczenia. Strzelcy odrzucili łuki i ruszyli na pomoc rannej towarzyszce. Camden poczuł naraz jak coś ściska mu gardło w potężnym uścisku i zrozumiał, że jest celem magicznego ataku. Zacharczał i splunął krwią, ale poczuł ulgę natychmiast po kolejnym zaklęciu Iskry. Szaman padł wznak z oczami wypalonymi magią. Sprawiło to jednak, że Ryś sam doskoczył do orczego przywódcy. Jego cios ominął tarczę przeciwnika i ostrze włóczni wbiło się przez metalowe kółka pancerza w brzuch stwora. Ten zawył z bólu i nie był w stanie uchylić się już przed atakiem Camdena, którego miecz rozpłatał mu gardło. Tuż obok Liward poczekał, aż jego przeciwnik odsłoni się, po czym jednym mocnym uderzeniem ściął mu głowę. Fungi tymczasem dobił nożem orka trafionego wcześniej strzałą.

Całe to zdarzenie trwało nie więcej, niż kilkanaście sekund, ale znacznie pogorszyło ich sytuację. Kea łkała próbując zatamować upływ krwi, a Camden spluwał krwią zalewającą mu usta. Iskra, choć kręciło jej się w głowie, szykowała siły na rzucanie leczniczych zaklęć.

Po nadzwyczaj szybkim starciu Ryś cofnął się do drzwi i przymknął je, zerkając przez wąską szpare na opustoszały korytarz.

- Fungi, stań ze mną na straży. - Ruchem głowy wskazał na ponownie przymknięte drzwi. - Reszta niech opatrzy rannych i zobaczy co tu mieli. Potem zobaczymy.

Najpierw Kea, a potem Camden poczuli zbawienny wpływ zaklęć Iskry. Ból mijał, a rany przestawały krwawić. Byli wdzięczni za udzieloną im pomoc, ale nikt nie zauważył dziwnej bladości na twarzy czarodziejki.

Ryś z Fungim pełnili straż przy drzwiach, podczas gdy Liward przeszukiwał pomieszczenie. Nie znalazł tu nic interesującego poza kilkoma monetami w sakwach orków i dziwnym, metalowym naszyjnikiem martwego szamana.

- Ochronny… - wyszeptała Iskra. – Weź go, przyda się.

Gdzieś w głębi korytarza, z którego przyszli, zaczynali słyszeć głośniejsze hałasy. Nikt jeszcze nie szedł w ich stronę, ale wiedzieli, że muszą być ostrożni. Kłódka na drzwiach po drugiej stronie wyglądała na solidną i Fungi pokręcił głową w reakcji na szeptaną propozycję jej strzaskania. Camden był jednak mocno zainteresowany wejściem do tego pomieszczenia. Już raz nie pozwolono mu otworzyć innych zamkniętych drzwi i tym razem nie chciał do tego dopuścić. Zamek może i był mocny, ale drewno… Dwa kopnięcia później resztki przeszkody wisiały smętnie na wyłamanych zawiasach.

Weszli do bogato urządzonego pokoju. Bogato, jak na standardy orcze, rzecz jasna. Legowisko pokryte było grubymi skórami, stół nie chwiał się na wszystkie strony, a nawet mięso na talerzach wydawało się nieco bardziej świeże. Dwa puchary były zrobione ze złota i szybko trafiły do worka z łupami. W skrzyni pod ścianą znaleźli też kuszę z bełtami, mały toporek, trzy kobiece suknie i but bez pary. Chcieli już wyjść, gdy Liward zaklął po trafieniu nogą w schowany pod skórami kamień, gdy rozkopywał barłóg. Wojownik zerknął jeszcze raz, przykucnął i wyciągnął z dziury ukrytej pod tym kamieniem żelazną kasetę. Ciężką, żelazną kasetę. Podniósł wieczko i zagwizdał z wrażenia, a za plecami usłyszał westchnięcia towarzyszy.

- Wysyp to do worka Kei, skrzyneczkę zostaw – pogonił go krasnolud.

Zawartość - złote monety, drogocenne kamienie i biżuteria – z brzękiem i dzwonieniem spadała w głąb worka. Półbrzymka założyła go na plecy i cicho stęknęła czując znów ból w ranie. Fungi widział, że nawet dla niej niesiony ciężar staje się kłopotliwy.

- Rozdzielimy to potem między wszystkich, dziecinko. Wyjdźmy tylko z tych jaskiń.

Kea pokiwała w odpowiedzi głową łapiąc mocniej swoja nową tarczę.

Wyszli zatem z tego pomieszczenia. Wprost – niemalże – na zdziwionego orka. Czas zamarł na chwilę, gdy patrzyli sobie w oczy, po czym stwór odwrócił się i uciekł z wrzaskiem w stronę, z której tu przybyli. Słyszeli już inne krzyki, warknięcia, tupot stóp i inne dźwięki dobiegające z tamtego kierunku.

- Właściwie to przed czym i jak chroni to świecidełko? Skoro ochronny to dajcie go Kei. Oberwała chyba najbardziej z nas wszystkich. - Ryś zainteresował się naszyjnikiem szamana. - No i wcześniej znalazłem tą koronę co też ponoć jest magiczna. Iskro, da się jakoś sprawdzić co to cacko robi? Poza oczywiście wsadzeniem komuś na łeb. Każda pomoc czy mała przewaga może być tu na wage złota. - Dopytał zanim jeszcze opuścili komnatę do której musieli się włamać. A przynajmniej chcieli i włamali.

***

Kiedy wyszli ponownie na korytarz natrafili na zaskoczonego orka. Patrzyli na siebie przez chwilę w ciszy, aż nagle ork zaczął uciekać wydzierając się jak oparzony. Niestety zanim Ryś zdołał nałożyć strzałę na cięciwę, zielony zniknął w podziemiach .Choć pewnie nie na długo.

- A by cię jasny chuj w pogodny dzień! - Krzyknął za uciekinierem.

Spaprał po całości. Powinien być gotowy cały czas, ale nazbyt się rozluźnił i dopiero teraz zaczeły się prawdziwe problemy. Z drugiej strony i tak dość długo utrzymali swoja obecność w tajemnicy.

- Chuj. - Stwierdził spluwając. - Przygotować łuki i kusze. Zaraz pewnie zwali się nam na łeb cała zgraja. - Na chwilę odwrócił głowę w stronę otwartych pokoi. - Stół! Szybko, wywleczmy jeden na korytarz. Utrudni szarże i trafienie nas z łuków czy co tam piździelce mają. Pierwsza linia największe tarcze i najświeżsi wojownicy. Druga łucznicy. No i moja włócznia. Z tyłu kto się nie zmieści na początek. Uważajcie też na tyły, żeby nam w dupe nie wjechali. Jazda, jazda. Pognił ruszając do najbliższego pokoju aby wywlec stamtąd mebel. Gdyby czasu wystarczyło, podrzucenie paru krzeseł przed linię ich obrony powinno dodatkowo utrudnić nacieranie zielonym.